Μέχρι λίγες ώρες πριν, το όνομα του επιστήμονα και ιατρού, Νίκου Παπαδόπουλου, ήταν παντελώς άγνωστο σε όλη την Ελλάδα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους περισσότερους βουλευτές του κόμματος Νίκη - τη εξαιρέσει του υπέρλαμπρου Νίκου Αναδιώτη- το οποίο μοιάζει περισσότερο ως ένα κόμμα αρχών και όχι τόσο προσώπων, τα οποία ως εκ τούτου είναι άγνωστα για τον περισσότερο κόσμο.
Αυτή η στρατηγική του περίεργου αυτού δογματικού κόμματος δεν ξέρω βέβαια αν αποδίδει με την έννοια ότι έχει μία ασθενική παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Φαίνεται και από τις χαμηλές πτήσεις του κόμματος Νίκη στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στη συντριπτική πλειοψηφία των οποίων η ίδια μένει έξω.
Προφανώς, το φιάσκο που προδιαγράφεται λόγω και της ταυτόχρονης συνύπαρξης Φωνής Λογικής και Βελόπουλο που συμπιέζει τη Νίκη προφανώς αγχώνει. Βλέπετε η Νίκη είχε την εικόνα σοβαροφανούς κόμματος το οποίο μοιάζει περισσότερο στο στιλ με συντηρητικό γυμνασιάρχη του ‘50 παρά με τηλεβιβλιοπώλη ή ακροδεξιά influencer.
Τα νούμερα πέφτουν, οι γραβάτες ξεσφίγγονται και το σύγχρονο content ήταν απαραίτητο γιατί μόνο με το να λες ποιήματα στη Βουλή, τίποτα δεν κερδίζεις. Ο ίδιος ο βουλευτής της Νίκης μάς είχε προκαταβάλει ότι κάτι ετοιμαζόταν στέλνοντας στα δημοσιογραφικά γραφεία εξοργισμένα mail για κάποια βλάσφημα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη, κλείνοντας με «αδελφοί και πατέρες ευλογείτε».
Λίγες ημέρες μετά, αποφάσισε να δράσει. Μπήκε στην έκθεση και κατέβασε τα βλάσφημα έργα. Η μεσαιωνική αυτή πρακτική γέννησε εξαρχής ποτάμια αγανάκτησης στον προοδευτικό κόσμο ή τέλος πάντων σε όσους ανθρώπους δεν ψήνονται και πολύ να φτιάξουν μια κοινωνία που ο καθένας θα μπαίνει και θα κατεβάζει τα έργα που δεν του αρέσουν.
Αποστολή εξετελέσθη
Οι αντιδράσεις των προοδευτικών ανθρώπων, η τραγελαφική του κράτηση και φυσικά όλο το show που έφτιαξε τον έκαναν γνωστό σε όλο το πανελλήνιο και αν κάτι θέλεις ως βουλευτής ακροδεξιού κόμματος, αυτό είναι να κλέψεις για λίγο τα φώτα της δημοσιότητας. Να στραφούν αυτά πάνω σου οι κάμερες του Ευαγγελάτου. Να καταδείξεις ένα θέμα -ακόμα και το πιο ακραίο- ως κάτι διαφιλονικούμενο.
Το κόστος εδώ που τα λέμε ήταν ελάχιστο και στέρεψε όταν ο ίδιος παρίστανε τον απελευθερωμένο δεσμώτη βγαίνοντας από κάποιο δωμάτιο σε τέλειο θερμοκρασία στο οποίο κρατούνταν από την ασφάλεια λες και πέρασε από τα κρατητήρια της πολποτικής Καμπότζης. Εξάλλου, πίσω από τη βουλευτική ασυλία μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε καφρίλα και μετά απλά να γίνεις γνωστός στο πανελλήνιο.
Αυτή η τάκτικη ούτως ή άλλως δεν είναι φυσικά άγνωστη ή καινούργια. Η ακροδεξιά κάθε απόχρωσης ψάχνει τρόπους να κάνει hijack, που λέμε και στην Εύβοια, οτιδήποτε βρει μπροστά της προς όφελός της. Από τα σχόλια κάτω από ποστ “woke” μέσων, μέχρι την κατάληψη ενός χώρου τέχνης, ενός χώρου που -ας το ομολογήσουμε- δεν είναι και το προπύργιο της ακροδεξιάς.
Η λογική αυτή μετράει πολλά χρόνια και στηρίζεται πάντοτε σε στρατιωτικού τύπου αναγνώσεις του δημοσίου λόγου ως πεδίου μάχης. Ταυτόχρονα και από μία εμπεδωμένη αντίληψη του κλασικού ρητού ότι «κακή δημοσιότητα δεν υπάρχει». Αρκεί να ξέρει τι να την κάνεις.
Το μοτίβο είναι απλό: Θα κάνω κάτι τελείως ακραίο, οι λίγοι δικοί μου θα με στηρίξουν, οι απέναντι θα σκούξουν και εγώ θα γίνω γνωστός και στους δύο. Την επόμενη φορά που θα κάνω κάτι ακραίο, το σκούξημο των μεν θα εξοργίσει τους μεσαίους. Σταδιακά κάτι που το έκανα μόνος μου γίνεται αντικείμενο ιδεολογικής διαμάχης. Κάποιοι συμφωνούν, κάποιοι διαφωνούν, κάποιοι λένε «ακραίο ρε παιδιά αλλά προκαλούν και την πίστη μας».
Όλα αυτά γίνονται στη βάση που παράγει λόγο η «προοδευτική παράταξη στα social media» το οποίο εν πολλοίς γίνεται με το κράξιμο και την αγανάκτηση. Βασικό πετρέλαιο πάνω στο οποίο παίζει μπάλα η ακροδεξιά, ο Παπαδόπουλος και ο επόμενος Παπαδόπουλος που θα βγει επίτηδες να γαργαλίσει δημοκρατικά αντανακλαστικά με κάτι ακραίο που θα πει ή θα κάνει γεννώντας φοβισμένες αντιδράσεις για κάτι στη βάση του γελοίο που μοιάζει σαν να πηγαίνεις στην Ομόνοια για καφέ φορώντας μία περικεφαλαία.
Όλως τυχαίως, γιατί η μοίρα παίζει όμορφα παιχνίδια, τις ίδιες περίπου μέρες του στησίματος εθνικόφρονος αγανάκτησης, ο μπαμπάς του πολιτικού χώρου στην Ελλάδα, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, διαγραφόταν από το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε, το ΛΑΟΣ. Αυτός έφυγε αλλά τα διδάγματά του μένουν ζωντανά στους Παπαδόπουλους των αιώνων.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
