«Ρε ‘σεις πέθανε η Σωσώ». Το βράδυ της Δευτέρας 10 Μαρτίου η συγκεκριμένη φράση ταξίδεψε από στόμα σε στόμα μικρών και μεγάλων, έφτασε σε εκατοντάδες σπίτια και γέννησε κάποια χιλιάδες συναισθήματα. Στον κάθε άνθρωπο διαφορετικά, δεν βιώνουμε άλλωστε όλοι την απώλεια με τον ίδιο τρόπο.
Η Σωσώ Παπαδήμα είναι ένα περίπου ρεαλιστικό πρόσωπο. Αυτό μόνο μπορείς να σκεφτείς για τους χαρακτήρες της τηλεόρασης που παγώνουν για πάντα στον χρόνο, αντέχουν και μεγαλώνουν γενιές τηλεθεατών, πληρώντας κάποιες προϋποθέσεις για να γράψουν ιστορία στην ψυχή του καθενός.
Από τη νύχτα που έγινε γνωστός ο θάνατός της, είδαμε σε fast forward τα «Εγκλήματα», την πρώτη τρανς χαρακτήρα ελληνικής τηλεοπτικής σειράς, στο κωμικό «Κάπου σε ξέρω», την Ευανθία Βασίλαινα στην «Τούρτα της μαμάς» και άλλους δεκάδες ρόλους σε παραστάσεις και ταινίες που γέμισαν θέατρα και κινηματογράφους. Είδαμε το μέγεθος της αξίας της, σαν να είναι ο θάνατος που καμιά φορά λειτουργεί ως φίλτρο για όσα αξίζει να θυμόμαστε και όσα πρέπει να μείνουν σε ένα κουτί ως ενθύμια μνήμης που αφήνει πίσω του.
Διαβάστε ακόμη: Καίτη Κωνσταντίνου: H κόντρα «Χρυσούλα» στo Ντόλτσε Βίτα και οι ρόλοι που δεν θυμάσαι
Είδαμε και τους δικούς της ανθρώπους, τους συγγενείς, τους φίλους και άλλοτε συμπρωταγωνιστές της συντετριμμένους. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει και να σχολιάσει ο,τιδήποτε απέναντι στο βουβό δράμα της μητέρας της, της αδερφής της, των συγγενών της.
Στην τελετή όμως για τον αποχαιρετισμό της Καίτης Κωνσταντίνου είδαμε και σκηνές που αποδεικνύουν περίτρανα το πώς αόρατες κλωστές από το πουθενά ενώνουν σε μια στιγμή, άνθρωπο με άνθρωπο, ψυχή με ψυχή. Πώς μας χρίζουν όλους συγγενείς πρώτου βαθμού και πώς χρειάζονται δύο τρία κοιτάγματα κοινής πορείας για να σκεφτείς ότι η καρδιά αντιδρά με τον αυτοματισμό του πλήκτρου στο πιάνο, όταν το ακουμπάει ανθρώπου χέρι. Το ίδιο συμβαίνει πάντα σε κάθε αντίστοιχο γεγονός και σε κάθε αντίο.
Τα δάκρυα θρήνου του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου αγκαλιά με τον Κώστα Κόκλα φωνάζουν ακριβώς αυτό. Πόσο αόρατοι γινόμαστε όλοι μπροστά στο απρόσμενο του θανάτου και πώς είναι να ζεις με μια μόνιμη αγωνία να τον καταλάβεις. Η φωτογραφία από την τελετή που έδωσαν στη δημοσιότητα τα φωτογραφικά πρακτορεία ήταν και η αφορμή για τη δημιουργία του συγκεκριμένου κειμένου αλλά και για μερικά λεπτά προβληματισμού και συζήτησης μεταξύ συναδέλφων.
Δεν ξέρω γιατί σοκαριζόμαστε όλοι μπροστά στη θέα δύο αγαπημένων κωμικών ηθοποιών να πονούν. Λες και η κωμωδία είναι σύμφυτη με την ταυτότητά τους, λες και ο θάνατος και η απώλεια τους προσπερνούν χαμογελώντας, αφήνοντας τους αλώβητους. Για τους ανθρώπους που είναι περίπου στην ηλικία των Κόκλα και Χαραλαμπόπουλου ίσως είναι η κοινή αλήθεια και η εμπειρία του μεγαλώματος.
Για τους μικρότερους ηλικιακά, για τους ανθρώπους που είδαν τα Εγκλήματα και τις αντίστοιχες σειρές, στην πολύ τρυφερή σχεδόν παιδική ηλικία, είναι η παραδοχή πως μια ανέμελη και αθώα εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί. Για όλους μας είναι η υπενθύμιση πως ο χρόνος είναι αδυσώπητος.
Και με αυτή τη μελαγχολική συνθήκη θα ερχόμαστε αντιμέτωποι κάθε φορά που οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες και αστέρες θα φεύγουν από τη ζωή, κάθε φορά που θα χάνουμε έναν παππού ή μια γιαγιά εξ αίματος ή όχι, κάθε φορά που οι γονείς μας θα αρρωσταίνουν και εμείς θα είμαστε ανήμποροι να κάνουμε ο,τιδήποτε. Το πιο οδυνηρό συναίσθημα είναι η πάλη για να μην αλλοιωθούν οι μορφές που χάνονται. Ο χρόνος που θαμπώνει την εικόνα. Σαν αναμνηστική φωτογραφία που πήρε πολύ φως. Όσο φως έχει η ζωή και η νοσταλγία.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
