Η τέχνη της nikiamanikia είναι φεμινιστική, πολύχρωμη και βαθιά κοινωνική

Η σελίδα της στο instagram είναι γεμάτη χρώματα. Βαθιά πολιτική, κοινωνική κριτική με σκίτσα για οτιδήποτε μάς καταπιέζει, μια τέχνη που ορθώνει ανάστημα απέναντι στην κοινωνική αδικία, μια τέχνη που ξεσπά, που δίνει λέξεις μέσα σε νοήματα τα οποία  όλοι πασχίζουμε να βγάλουμε από μέσα μας.

Μια τέχνη για τους αδύναμους, τους ευάλωτους, τους περιθωριοποιημένους, φεμινιστική και δυναμική. Πηγάζει μέσα από τα ενδόμυχα κομμάτια του εαυτού της και αποτυπώνεται με πολύχρωμα σκίτσα που όμως μέσα τους κρύβουν πόνο και τραύματα που πασχίζει να επουλώσει.

Η nikiamanikia -κατά κόσμον Νίκη Τριανταφυλλοπούλου- γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παλαιό Φάληρο και την Νέα Σμυρνη. Ζωγράφιζε από όταν ήταν παιδί. Ήταν η διέξοδός της, η ασφάλεια και ένας τρόπος έκφρασης, μια ζωτική ανάγκη, όπως η αναπνοή, που βγήκε πηγαία από μέσα της. Από μικρή έκανε πολλά πράγματα ταυτόχρονα - ήταν χορεύτρια μπαλέτου, έπαιζε βόλεϋ, έκανε skate- προσπαθώντας να διοχετεύσει την ενέργεια που είχε καταχωνιασμένη.

«Δεν αποφάσισα λοιπόν ποτε να ασχοληθώ με την εικονογράφηση. Η εικονογράφηση ήταν πάντα εδώ και εγώ απλά αποφάσισα να κάνω αυτό που με κάνει χαρούμενη», λέει η ίδια μιλώντας στο Reader.

Έτσι λοιπόν, σπούδασε γραφιστική και δούλεψε για μερικά χρόνια πάνω στον τομέα. Όταν ήρθε η κρίση και δεν ήθελε να ξεπουλάει τη δουλειά της για 20 ευρώ, αποφάσισε να γίνει πωλήτρια σε ένα κατάστημα. «Πέταξα από πάνω μου κάθε τι καλλιτεχνικό. Όμως, μετά από λίγο καιρό όλο αυτό με αρρώστησε και λίγους μήνες μετά τον κορονοϊό παραιτήθηκα και ξεκίνησα να ζωγραφίζω ξανά».

«Παρακολούθησα εκ νέου σεμινάρια σχεδίου και κόμικ. Σε ένα από αυτά, γνώρισα τον κόσμο του τατουάζ και ερωτεύτηκα. Βέβαια, είχα ήδη γνώσεις σχεδίου αλλά και γνώσεις σε ό,τι αφορά το δέρμα, γιατί η μητέρα μου είναι αισθητικός, όποτε έπρεπε να μάθω μόνο τα τεχνικά θέματα».

«Τα σχέδιά μου εμπεριέχουν ένα κομμάτι μου»

Η τέχνη της είναι πολύχρωμη και βαθιά κοινωνική και φεμινιστική. «Η τέχνη μου είμαι εγώ. Είμαι μια γυναίκα που μεγάλωσε σε μια βαθιά πατριαρχική χώρα, αλλά είχα την τύχη να με μεγαλώσει μόνη της η μητέρα μου με την βοήθεια της γιαγιάς και του παππού μου. Τα θέματα που με αγγίζουν και θέλω να ασχολουμαι, είναι φυσικά οτιδήποτε αφορά τις γυναίκες και τις θηλυκότητες, γιατί με αφορούν άμεσα. Θέλω να είμαι δίπλα σε όποιον άνθρωπο νιώθω ότι καταπατούνται τα δικαιώματά του και πλάι σε όποιον αδικείται. Δεν μπορώ να κλείσω το στόμα μου, δεν με έχουν μάθει να σιωπώ κι αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους αλλά αρέσει σε εμένα».

«Τα περισσότερα σχέδια εμπεριέχουν ένα κομμάτι μου». Το όνομα Nikiamanikia, προέκυψε καθώς, όταν ήταν μικρή, από το άγχος της δάγκωνε τα μανίκια από τα ρούχα της. Κάπως έτσι κοροϊδευτικά βγήκε αυτή η λέξη και αποφάσισε να την κρατήσει και να την μετατρέψει σε κάτι καλό. «Και εγώ ως προσωπικότητα είμαι χρωματιστή, χαμογελαστή, γεμάτη ενέργεια, αλλά σε ένα λεπτό μπορώ να πάθω κρίση πανικού και να βρεθώ στο νοσοκομείο».

Για εκείνη είναι λύτρωση να μιλά μέσω της τέχνης της, για όλα εκείνα τα βιώματα που έχουν χαραχτεί μέσα της. «Αισθάνομαι ανακούφιση γιατί, συνήθως μιλώντας για το δικό μου τραύμα ή τον δικό μου προβληματισμό, βλέπω ότι υπάρχουν πολλά πλάσματα εκεί έξω που νιώθουμε το ίδιο ή μπορεί να πήραν λίγη δύναμη από εμένα», εξηγεί. Για χρόνια έσκιζε ό,τι ζωγράφιζε και το πέταγε στα σκουπίδια. Όμως πλέον τα αγαπάει όλα και πάντα της φαίνονται πως θα μπορούσαν να γίνουν και καλύτερα.

«Τους ενοχλεί η λέξη γυναικοκτονία, αλλά με την πράξη δεν έχουν πρόβλημα»

Σε έναν χώρο όπως αυτός της δερματοστιξίας που είναι αναμφισβήτητα ανδροκρατούμενος, έχει νιώσει αμφισβήτηση και υποτίμηση επειδή ακριβώς είναι γυναίκα. Όμως πλέον στο τατουάζ οι γυναίκες αυξάνονται όλο και περισσότερο. «Δυστυχώς ανδροκρατούμενοι είναι οι περισσότεροι χώροι εργασίας, εκτός των καλωπιστικών - εκεί μας “επέτρεψαν” να πάρουμε την πρωτιά», λέει η Νίκη.

«Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο σε αυτή τη δουλειά είναι η ασυνέπεια, να αργούν στα ραντεβού. Όλα τ' άλλα φτιάχνονται. Γενικά περνάω πολύ όμορφα στη δουλειά μου και έχω φοβερούς πελάτες – μέχρι τώρα τουλάχιστον». Κάτι που συμβαίνει συχνά, είναι να της επιτίθενται μέσω instagram. «Δέχομαι επιθετικά μηνύματα από άνδρες γιατί πιστεύουν ότι είμαι λεσβία και αυτό τους ενοχλεί. Τους ενοχλεί επίσης και η λέξη "γυναικοκτονία", αλλά με την ίδια την πράξη μάλλον δεν είχαν ποτέ πρόβλημα».

«Από την άλλη, έχω πάρει πολλή αγάπη από γυναίκες, με στηρίζουν πολύ. Είμαστε μια σελίδα ψυχοθεραπείας και γέλιου, απλά κάνω και τατουάζ. Θυμάμαι ένα μήνυμα από μια κοπέλα που κρυβόταν και φορούσε μακριά ρούχα γιατί είχε ψωρίαση και επειδή εγώ μίλησα ανοιχτά γι' αυτό, πήρε το θάρρος να μου στείλει και να μου πει πόσο ωραίο και απελευθερωτικό ήταν αυτό για εκείνη».

«Αυτό που θέλω να πω κλείνοντας είναι πως το να μιλάς για τη βία που έχεις δεχτεί είναι πάντα δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα πολύ βοηθητικό για τα κορίτσια που τους έχει συμβεί κάτι παρόμοιο και δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν».

Στο προφίλ της συναντά κανείς και πολλά σκίτσα γύρω από το body positivity. Όπως λέει, «εγώ ζωγραφίζω καθημερινές γυναίκες όπως τις βλέπω. Θέλω να γίνει μια φορά μόδα η ίδια η πραγματικότητα. Είμαι μια γυναίκα που έχω “θέμα” με το σώμα μου. Φυσικά και εγώ μπορεί να δω τον εαυτό μου μια μέρα στον καθρέφτη και να μην μου αρέσω».

«Αυτό όμως δεν σημαίνει ούτε ότι δεν αξίζω, ούτε ότι πρέπει να πείνασω για να γίνω μια άλλη. Θέλω να μάθουν τα κορίτσια να αγαπούν το έξω τους, αλλά περισσότερο το μέσα τους. Γιατί αν φτιάξει η ψυχή, το σώμα ακολουθεί και γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Οπότε βάλτε το μαγιό σας σε λίγους μήνες φάτε και τα μακαρόνια σας και πάμε να ζήσουμε».