Η ζωή του μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποια παλιά ταινία. Κάθεται και την αφηγείται με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ημερομηνίες, συναισθήματα και ουσίες πλέκουν αρμονικά και παράδοξα το νήμα της πορείας του μέχρι σήμερα, που έχει «πατήσει» τα 72.
Μικροσκοπικός και αδύνατος, με ένα βλέμμα ειλικρινές, κάθεται απέναντί μου σκυρτός, με σταυρωμένα τα πόδια και τα χέρια του, τα οποία έχουν ζάρες και καφετί πανάδες. «Μέσα στο βούρκο βλέπω αστέρια», μου λέει ο Στέφανος, μετρώντας τις 332 ημέρες που είναι καθαρός πια.
Η ιστορία του, όπως την αφηγήθηκε στο reader:
Θα σε γυρίσω πίσω, κάπου στο 1969. Εκείνη την εποχή, έπιασα δουλειά σε ένα καθαριστήριο ρούχων που είχε αγοράσει ο πατέρας μου. Παράλληλα, ήρθαν στη ζωή μου οι ουσίες. Άρχισα να πίνω τσιγάρα και χάπια.
Λίγο καιρό αργότερα, ξεκίνησα να μπαρκάρω στα καράβια ως ναυτικός. Αυτή η περίοδος, διήρκησε για περίπου πέντε χρόνια. Το μοναδικό πράγμα που έκανα, ήταν χασίς που αγόραζα από λιμάνια από κάθε γωνιά του κόσμου, από Ινδία, από Ευρώπη, από παντού. Η τελευταία φορά που γύρισα και είχα αποφασίσει πως δεν θα ξαναμπαρκάρω, ήταν το Δεκέμβρη του 1975.
Τότε μας άφησαν στην Αυστρία και περάσαμε τα Χριστούγεννα στη Βιέννη, διότι δεν είχαμε βρει αεροπλάνο για να γυρίσουμε πίσω.
Αμέσως μετά, πήγα στη Στοκχόλμη για να συναντήσω έναν φίλο μου. Αυτός έκανε περίεργες δουλειές και ασχολιόταν και με το τζόγο. Εκεί που καθόμασταν, έβγαλε από την τσέπη του κάτι και με παρότρυνε να το πιούμε παρέα. Ήταν αμφεταμίνη. Τότε, ήταν η πρώτη φορά που τη δοκίμαζα στη ζωή μου. Θυμάμαι είχαμε βγει έξω το Σάββατο και γυρίσαμε σπίτι την επόμενη Κυριακή – ήμουν για οκτώ ημέρες σερί ξενύχτης, πίνοντας αμφεταμίνη.
Το μυαλό μου ήταν χαομένο, ένιωθα πως δεν πατάω στη γη, η σκέψη μου θολωμένη. Δεν είχα βιώσει ξανά κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή, μου έκλεψαν το τσαντάκι μου, μέσα στο οποίο είχα τα λεφτά και το διαβατήριό μου και έμεινα ρέστος.
Ξανά ηρωίνη στην Αθήνα
Όταν κατάφερα τελικά να επιστρέψω στην Αθήνα, άρχισα ξανά την ηρωίνη. Μια φορά δοκίμασα να κάνω και ενδοφλέβια μορφίνη. Ξεκίνησα παρ΄όλα αυτά να δουλεύω ξανά στο καθαριστήριο. Κάποια στιγμή, ο πατέρας μου, μου έδωσε ένα ποσό από τα λεφτά που πήρε από το εφάπαξ του. Τότε, αποφάσισα πως θέλω να φτιάξω κάτι δικό μου.
Η οικογένειά μου είχε ένα σπίτι, στο οποίο ο ένας όροφος ήταν γιαπί. Έτσι, σκέφτηκα να το αξιοποιήσω και να το μετατρέψω σε μπαρ. Να σημειωθεί ότι ακριβώς απέναντι από το μαγαζί ήταν το Αστυνομικό Τμήμα. Έτσι λοιπόν, για τη δημιουργία του μπαρ, μπήκαμε παρέα τρεις συνέταιροι, που ήμασταν και φίλοι. Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1984.
Μέσα σε μόλις δύο μήνες από τη λειτουργία του, το μπαρ έκανε απόσβεση. Ωστόσο, άρχισαν τα πρώτα προβλήματα. Ο πρώτος συνέταιρος που είχε το 21%, κατέληξε στην απεξάρτηση γιατί είχε μπλέξει με την ηρωίνη, ενώ ο δεύτερος που είχε το 37%, έπαθε καρκίνο και έπρεπε να πάει για εγχείριση και θεραπείες, οπότε αποσύρθηκε. Έτσι, το μαγαζί έμεινε όλο πάνω μου -που είχα το 42%.
Ο κόσμος που ερχόταν ήταν μια μίξη από punk, new wave, mohicans, skin heads, άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τη μόδα της εποχής. Επειδή όλοι αυτοί είχαν περίεργα looks, οι αστυνομικοί τους σταματούσαν συνέχεια για εξακρίβωση στοιχείων. Κάποια στιγμή, είχα αγοράσει μερικά γραμμάρια χόρτο.
Έδωσα μια ποσότητα σε ένα φίλο, έφτιαξε ένα τσιγάρο, πήρε το μηχανάκι και έφυγε μαζί με έναν ακόμα φίλο για να το καπνίσουν. Μπήκαν σε ένα μονόδρομο και εκεί τους έπιασαν οι μπάτσοι επ' αυτοφόρω. Αυτός λοιπόν δήλωσε ότι εγώ του πουλούσα ναρκωτικά. Κάπως έτσι με έπιασαν και μπήκα στη φυλακή. Θυμάμαι ακριβώς τη μέρα. Η πρώτη φυλακή που έκανα ήταν στις 12 Ιουνίου 1985. Είχα μείνει για δύο χρόνια στον Κορυδαλλό και για 1,5 χρόνο ακόμα, στο Βόλο.
Το καθαριστήριο, η κοκαΐνη και η επιστροφή στη φυλακή
Αποφυλακίστηκα ξανά το 1989. Τότε είχα καθαρίσει από τα «βαριά» ναρκωτικά, κάπνιζα μόνο κανένα τσιγάρο. Συνέχισα τη δουλειά στο καθαριστήριο της οικογένειάς μου, όμως πάλι είχα στο μυαλό μου ότι θέλω να κάνω κάτι δικό μου. Μου καρφώθηκε η ιδέα να ανοίξω εγώ καθαριστήριο, το οποίο άνοιξα τελικά στα Δυτικά Προάστια.
Αυτό είχε επιτυχία από την πρώτη κιόλας ημέρα. Απέκτησα σταθερή πελατεία, ανθρώπους που μου έφερναν ρούχα συστηματικά και μπήκα σε μία ρότα.
Άρχισα πάλι να κάνω κοκαΐνη, μισό γραμμάριο περίπου, γιατί τότε νόμιζα ότι λειτουργεί σαν διεγερτικό. Κάποιος φίλος μου με έβαλε στο μπουκάλι, τη λεγόμενη φρίμπα που λένε στην πιάτσα. Τότε ήταν που ξέφυγα εντελώς. Από εκεί που το μαγαζί ήταν κερδοφόρο, ξεκίνησα να έχω χρέη, αφού σπαταλούσα μεγάλα χρηματικά ποσά για να καταφέρνω να πίνω ουσίες.
Είναι Κυριακή 15 Δεκέμβρίου του 2002. Είμαι σταματημένος σε έναν δρόμο με το αυτοκίνητο και φτιάχνω ναρκωτικά για να πιω, λίγο πριν πάω για δουλειά. Ξαφνικά, εμφανίζονται δύο περιπολικά και μου κλείνουν το δρόμο. Με έπιασαν επ' αυτοφόρω και έγραψαν πως είχα κρυμμένα ναρκωτικά μέσα στο αυτοκίνητο -το οποίο ήταν το εταιρικό που είχα για το καθαριστήριο - και κατασχέθηκε.
Με κλείνουν ξανά στον Κορυδαλλό. Τότε ήρθα για πρώτη φορά στο πρόγραμμα Απεξάρτησης Κρατουμένων 18ΆΝΩ, το οποίο με βοήθησε σημαντικά. Σύντομα, κατάφερα να μπω στο Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικοεξαρτημένων Κρατουμένων στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών, ωστόσο δεν ολοκλήρωσα την προσπάθεια για απεξάρτηση και αυτός ήταν ένας λόγος που οδηγήθηκα ξανά στα ναρκωτικά στη συνέχεια. Δούλεψα στο μαγειρείο, αργότερα στο καφενείο των σωφρονιστικών υπαλλήλων αλλά και στα πλυντήρια, όπου και έκατσα για 13 μήνες.
Όταν ήρθε η στιγμή να παρουσιαστώ ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, ήμουν σε πολύ καλό στάδιο. Είχα κόψει τις ουσίες, είχα ξεκινήσει τη γυμναστική, φορούσα κοστούμι και έδειχνα σαν ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Η πρόεδρος του δικαστηρίου με έκρινε ένοχο για εμπόριο ναρκωτικών και καταδικάστηκα με 7 χρόνια και 9 μήνες κάθειρξη. Στο Εφετείο, ο Εισαγγελέας πρότεινε 3,5 χρόνια φυλάκιση. Τον Οκτώβρη του 2005, είμαι και πάλι αποφυλακισμένος.
Τότε συνάντησα ένα φίλο μου και εκείνος με παρέσυρε να πάμε σε ένα σπίτι στο Περιστέρι, το οποίο έμοιαζε με τεκέ. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα μπαίνοντας μέσα, ήταν καμια τριανταριά άτομα που κάθονταν, κάπνιζαν και έπιναν ουσίες. Ήπια ξανά μετά από τρία χρόνια που είχα παραμείνει καθαρός. Επειδή το σώμα μου είχε καθαρίσει, δεν άντεχε πια τόσο μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών, όμως εγώ συνέχιζα ακάθεκτος. Μετά από λίγο καιρό, αυτός ο φίλος μου που με είχε πάει εκεί, πέθανε. Ξαναέπεσα στη χρήση και έφτασα στο σημείο να έχω καινούργια χρέη στο μαγαζί, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πληρώνω ενοίκια. Το 2012 το μαγαζί έκλεισε γιατί η γυναίκα που είχε το οίκημα, με πέταξε έξω κυριολεκτικά.
Έχουμε φτάσει πλέον στο Φλεβάρη του 2016. Είχα χάσει τον πατέρα μου από καρκίνο και άρχισα να στρώνω πάλι το οικογενειακό μαγαζί, στο οποίο μέχρι τότε το «έτρεχε» η μητέρα μου. Έπινα ακόμα ουσίες, όμως προσπαθούσα κάπως να τις περιορίσω. Τότε, έγινε ένα περιστατικό που με στιγμάτισε.
Με κοίταζαν σαν να τον είχα σκοτώσει
Ένα βράδυ που ήμουν στο μαγαζί, ήρθε ένας κολλητός μου και τον κέρασα ποτό, ενώ έβγαλα και 3-4 γραμμές κοκαΐνη, την οποία μοιραστήκαμε. Πήγαμε βόλτα με το αυτοκίνητο, αλλά εγώ σε κάποια φάση γύρισα σπίτι να κοιμηθώ γιατί την επόμενη μέρα δούλευα πολύ πρωί, ενώ εκείνος πέρασε το υπόλοιπο βράδυ έξω.
Ξυπνάω γύρω στις 6 παρά το επόμενο πρωί και πηγαίνω στο μαγαζί. Λίγο αργότερα, ακούω το όνομά μου. Ήταν ο φίλος μου που ήρθε εκεί, σερί από το προηγούμενο βράδυ. Είχε καταλήξει σε ένα μπαρ και γυρνούσε στους δρόμους. Τον είδα κάπως χλωμό, πανιασμένο. Δεν φαινόταν καλά.
Πήγα λοιπόν μέσα να του φτιάξω καφέ και μόλις γύρισα, τον είδα σωριασμένο στο πάτωμα. Αμέσως πήρα το 166, το οποίο ήρθε μετά από λίγη ώρα. Είχε πεθάνει. Σειρήνες, αστυνομία, φέρετρα, ανακρίσεις επί ανακρίσεων. Ήμουν ράκος. Στην κηδεία του, όλοι με κοίταζαν λες και τον είχα σκοτώσει εγώ. Άρχισα να παθαίνω συνεχείς κρίσεις πανικού. Ένιωθα ότι έχω καταστραφεί ολοσχερώς.
Τότε έχασα και τη μητέρα μου. Είχα καταφέρει να την γνωρίσω μόνο λίγα χρόνια της ζωής μας, γιατί πάντοτε το μυαλό μου ήταν στις ουσίες και το σώμα μου από φυλακή σε φυλακή. Εγκλωβισμένος στο νου και το σώμα, έρμαιο της εξάρτησης. Φτάσαμε στο σημείο να μαζευόμαστε στο πατρικό μου σπίτι και να πίνουμε ναρκωτικά με φίλους, σχεδόν καθημερινά.
Εν τω μεταξύ, εγώ είχα αναλάβει ξανά το οικογενειακό καθαριστήριο, γιατί είχα ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι και να κρατώ το μυαλό μου σε εγρήγορση. Πριν το lockdown γνώρισα έναν τύπο από την Αλβανία, ο οποίος ήταν πελάτης μου στο καθαριστήριο. Είχαμε αναπτύξει μια τυπική σχέση, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Κάποια στιγμή, αυτός είχε αγοράσει ένα καφενείο και εγώ, επειδή ήταν πελάτης μου, αποφάσισα να πάω δυο-τρεις φορές για μπίρες. Κέρναγε ο ένας τον άλλον αλκοόλ και λίγα γραμμάρια κοκαΐνης.
Ήμουν βαθιά άρρωστος, βαθιά εξαρτημένος. Νόμιζα πως το ελέγχω γιατί, εκείνο τον καιρό δεν έπινα τόσο μεγάλες ποσότητες, όμως δεν μπορούσα να μην πιω καθόλου. Ήταν το φάρμακο που με βοηθούσε να λειτουργήσω. Σε κάποια φάση, αυτός μου έδωσε μερικά γραμμάρια, τα οποία κουβαλούσα πάνω μου όταν με έπιασε η αστυνομία. Μου κόπηκαν τα πόδια.
Δεν νιώθω ότι είμαι στη φυλακή
Μπήκα για μία ακόμα φορά στη φυλακή, ως μέρος εγκληματικής οργάνωσης για διακίνηση ναρκωτικών. Βρίσκομαι στον Κορυδαλλό από το Φεβρουάριο του 2022 μέχρι σήμερα. Δεν έχω δικαστεί ακόμα.
Πλέον, μπορώ να σου μιλάω με νηφαλιότητα. Με το που ήρθα, ξεκίνησα να παρακολουθώ το πρόγραμμα Απεξάρτησης του 18ΑΝΩ, το οποίο με βοηθάει πάρα πολύ. Κάθε Τετάρτη ξυρίζομαι και κάθε Πέμπτη έρχομαι στις ομαδικές θεραπευτικές συνεδρίες του προγράμματος. Αυτό που έχω να πω είναι πως, αν δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου, δε θα σε βοηθήσει κανείς. Δε νιώθω ότι είμαι στη φυλακή, δεν νιώθω το κλειδί που ανοιγοκλείνει το κελί μου.
Όταν έρχομαι στην ομάδα του Προγράμματος Φυλακών 18ΑΝΩ, ξεχνάω τα πάντα, φεύγουν όλα και χάνονται. Συνειδητά είμαι καθαρός εδώ και 332 ημέρες. Μέσα στη βρώμα της πτέρυγας, εγώ βλέπω αστέρια.
Κοιτάζω τα μάτια του να γυαλίζουν και τα ρυτιδιασμένα μάγουλά του να έχουν βραχεί από δάκρυα. Μου λέει ότι είχε ανάγκη να μιλήσει και με ευχαριστεί. Σηκώνεται με αργό βήμα και απομακρύνεται. Μου ρίχνει ένα ακόμα βλέμμα και με χαιρετά. Η ζωή του θα γραφτεί σαν ένα κομμάτι μιας ιστορίας που μοιάζει βγαλμένη από κάποιο μυθιστόρημα, όπως ακριβώς θέλει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
