Τα ταξίδια είναι κομμάτι της ζωής μας. Είναι (σχετικά) προσιτά, είναι εύκολο να τα προγραμματίσεις και όλοι μας πια, αναζητούμε λίγες μέρες για να φύγουμε με μια πτήση από την Αθήνα.
Στην εποχή του υπερτουρισμού, των «κυμάτων» από τουρίστες που εγκαθίστανται σε πόλεις ανά τον κόσμο και γίνονται digital nomads, μόνιμοι κάτοικοι ή και απλοί περιηγητές, υπάρχει ένα μέρος που κανείς δεν μπορεί να ταξιδέψει, εκτός αν ανήκει σε κάποιες από τις λίγες ερευνητικές αποστολές που γίνονται κάθε χρόνο. Είναι η Ανταρκτική.
Γιατί όμως ο άνθρωπος ακόμα δεν μπορεί να φτάσει στον Νότιο Πόλο και να τον μετατρέψει σε τουριστικό αξιοθέατο;
Οι τραγωδίες
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Βρετανός εξερευνητής Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ επιχείρησε να φτάσει στο Νότιο Πόλο, με συνοδοιπόρους τον Έρνεστ Σάκλετον και τον Εντ Γουίλσον. Η πρώτη τους αποστολή έγινε με το πλοίο Nimrod και διακόπηκε ακαριαία, όταν ο Σάκλετον πίεσε τον Σκοτ να γυρίσουν πίσω, βλέποντας ότι το πλήρωμα δεν είχε το απαραίτητο φαγητό και νερό για να επιβιώσει. Αργότερα, ο ίδιος ο Σάκλετον επιχείρησε να επαναλάβει το ταξίδι, χωρίς τον Σκοτ, με το πλοίο Endurance (Καρτερία), πάλι χωρίς επιτυχία.
Ο Σκοτ πίστεψε στις δυνάμεις του και το 1912, με το πλοίο Terra Nova, έφτασε στην Ανταρκτική, εκεί όπου τον περίμενε μια έκπληξη: μια νορβηγική σημαία! Ο εξερευνητής Ρόαλντ Άμουντσεν είχε φτάσει ένα μήνα πριν. Ο Άμουντσεν κατάφερε να γυρίσει στην πατρίδα του, τη Νορβηγία. Ο Σάκλετον δεν τα κατάφερε, πέθανε από ασιτία.
Είναι ασφαλές να περιγράψουμε την Ανταρκτική πια, ως τόπο που έχει στοιχειώσει από το πείσμα των διάσημων εξερευνητών της για να φτάσουν εκεί και να γυρίσουν πίσω, πριν τους χτυπήσει την πόρτα ο θάνατος.
1. Υπόγειες λίμνες
Στην ταινία The Good Son ο Μακόλεϊ Κάλκιν σπρώχνει την ξαδέλφη σε μια μάζα πάγου, που σπάει, και εκείνη καταλήγει να κολυμπάει σε παγωμένο νερό. Φανταστείτε αυτό το θρίλερ, πολλαπλασιασμένο επί 1000 και έχετε την Ανταρκτική, ένα ατελείωτο στρώμα πάγου που σκεπάζει σαν «κουβέρτα» αμέτρητες υπόγειες λίμνες.
Οι πρώτες εντοπίστηκαν το 1970 με τη βοήθεια ραντάρ, και εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 400 λίμνες κάτω από 3 χιλιόμετρα πάγου στις εξερευνημένες περιοχές.
Η λίμνη Βοστόκ, που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1990 από Ρώσους επιστήμονες, είναι η μεγαλύτερη υποπαγετώδης λίμνη της Ανταρκτικής και η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο. Βρίσκεται 3,5 χιλιόμετρα κάτω από τον πάγο.
Οι επιστήμονες έχουν ανοίξει βαθιές τρύπες στον πάγο για να εξάγουν δείγματα νερού της λίμνης, και ένα από αυτά έδειξε ότι το νερό είναι γύρω στους -3ºC, παρά την κάλυψή του με πάγο για πάνω από 20 εκατομμύρια χρόνια.
Το 2014, υπήρξε μία μεγάλη επιστημονική πρόοδος στη λίμνη Whillans, όπου ανακαλύφθηκε ένα ποικιλόμορφο και ενεργό οικοσύστημα μικροοργανισμών, περίπου ένα χιλιόμετρο κάτω από τον πάγο. Αυτά τα εκπληκτικά είδη δεν έχουν εκτεθεί σε φρέσκο αέρα ή ηλιακό φως για εκατομμύρια χρόνια, αλλά ευδοκιμούν χρησιμοποιώντας μεθάνιο και αμμώνιο ως ενέργεια.
2. Η «Νεκρά Θάλασσα»
Λέγεται Deep Lake (Βαθιά Λίμνη), και είναι μία λίμνη στην Ανατολική Ανταρκτική που βρίσκεται 55 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, με τη συγκέντρωση του αλατιού να αυξάνεται όσο βαθαίνει. Το επίπεδο της αλμύρας του νεκρού συγκρίνεται με αυτό της Νεκράς Θάλασσας και κάπου εδώ αξίζει να τονίσουμε ότι το νερό δεν παγώνει, παρόλο που οι θερμοκρασίες φτάνουν έως τους -20ºC στο βαθύτερο σημείο της.
Η λίμνη είναι μη κατοικήσιμη (γίνεται ακόμα καλύτερο) και διαθέτει τα λιγότερο παραγωγικά αλλά πιο αξιοσημείωτα οικοσυστήματα στον κόσμο. Έχουν εντοπιστεί τέσσερα είδη μικροβίων και έχει κριθεί επικίνδυνη για τα περισσότερα ζώα. Πιγκουίνοι έχουν παρατηρηθεί να κολυμπούν στα νερά της, αλλά αυτό μάλλον ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Η «Βαθιά Λίμνη» μυρίζει θάνατο.
3. Καταρράκτης του Αίματος (Blood Falls)
Στην ξηρή κοιλάδα McMurdo, ένας φωτεινός κόκκινος καταρράκτης ύψους πέντε ορόφων ρέει από τον παγετώνα Τέιλορ στη λίμνη Μπόνεϊ. Μοιάζει σαν ροή αίματος από μια πληγή στον πάγο, αν και έχει μια πιο «πεζή» επιστημονική εξήγηση.
Το νερό που τροφοδοτεί τον Καταρράκτη του Αίματος προέρχεται από μια αλμυρή λίμνη που υπήρχε κάποτε εκεί, της οποίας το νερό διατηρείται 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης και έχει γίνει ακόμα πιο αλμυρό με την πάροδο του χρόνου - σήμερα είναι τρεις φορές πιο αλμυρό από το θαλασσινό νερό.
Το συγκεκριμένο κοίτασμα νερού είναι επίσης εξαιρετικά πλούσιο σε σίδηρο και δεν έρχεται σε άμεση επαφή με οξυγόνο ή ηλιακό φως. Καθώς το νερό διαρρέει από μια σχισμή στον παγετώνα και έρχεται σε επαφή με τον αέρα, ο σίδηρος οξειδώνεται και σκουριάζει, κάτι το οποίο του δίνει ένα σκούρο κόκκινο χρώμα.
Αυτό το ανατριχιαστικό θέαμα είναι προσβάσιμο μόνο με ελικόπτερο ή με κάποιο από τα λιγοστά κρουαζιερόπλοια που προσεγγίζουν τη Θάλασσα Ross. Πόσο τρελός να είσαι για να πας με ελικόπτερο στην Ανταρκτική;
4. Ασυνήθιστα πλάσματα
Η Ανταρκτική είναι μια έρημος καλυμμένη από πάγο, με ελάχιστη βροχή, ισχυρούς ανέμους και τις χαμηλότερες θερμοκρασίες στη Γη (η χαμηλότερη καταγεγραμμένη ήταν -89,4°C). Παρόλα αυτά, φιλοξενεί μια πληθώρα μοναδικών μορφών ζωής.
Υπάρχουν μικρόβια, καρκινοειδή, γιγάντια καλαμάρια, αράχνες, τεράστια σκουλήκια με γυαλιστερές χρυσές τρίχες και μεγάλα σαγόνια.«Περίεργα πλάσματα με μεγάλα μάτια και εσωτερικά όργανα που φαίνονται μέσα από το διαφανές δέρμα τους» είναι μια ακόμα περιγραφή για κάποια εκ των μορφών ζωής που συναντάται εκεί. Όχι, δεν είναι X-Files.
5. Αρχαία απολιθώματα & τροπικά δάση
Η Ανταρκτική είναι μια αρχαία γη που έχει υποστεί απίστευτες μεταμορφώσεις κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών. Πριν γίνει παγωμένη έρημος ήταν μια περιοχή με τροπικά δάση, στην οποία εικάζεται πως είχε αναπτυχθεί ακόμα και μια μορφή πολιτισμού.
Αυτή η θεωρία αναπτύχθηκε μετά την ανακάλυψη απολιθωμένου ξύλου και αποτυπωμάτων φύλλων που δείχνουν την ύπαρξη τροπικών δασών στην Ανταρκτική.
Οι επιστήμονες έχουν επίσης βρει πλήθος απολιθωμάτων από θαλάσσια ζώα, πουλιά και δεινόσαυρους της Κρητιδικής Περιόδου.
Ανάμεσα στα μικρότερα είδη, έχουν ανακαλύψει απολιθωμένα έλυτρα σκαθαριών που ζούσαν πριν από 14-20 εκατομμύρια χρόνια σε θερμότερο κλίμα και μικροσκοπικά απολιθωμένα κύτταρα που έχουν προκαλέσει συζητήσεις στους επιστημονικούς κύκλους. Μέσα από αυτή την παγωμένη «κουβέρτα» κρύβεται το αποτύπωμα μιας ολόκληρης ζωής, που έχει στοιχειώσει, όπως το πρόσωπο του Τζακ Τόρανς στις τελευταίες σκηνές της «Λάμψης» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
6. Οροσειρά Γκαμπούρτσεφ
Ένα από τα μυστικά της Ανταρκτικής, είναι και μια τεράστια οροσειρά με το υπέροχο όνομα «Γκαρμπούτσεφ». Κρύβεται κάτω από στρώματα πάγου πάχους δύο έως τεσσάρων χιλιομέτρων, έχει μήκος 1.200 χιλιόμετρα και οι κορυφές της φτάνουν τα 3.000 μέτρα - περίπου το ένα τρίτο του ύψους του Έβερεστ.
Πήρε το όνομα της από τον Σοβιετικό γεωφυσικό Γκριγκόρι Γκαμπούρτσεφ, καθώς ανακαλύφθηκε το 1958 από Ρώσους επιστήμονες.
Τι συμβαίνει εδώ;
Οι επιστήμονες, κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στην Ανταρκτική, μέσα από λεπτές στρώσεις πάγου κατέγραψαν μεταβολές του πεδίου βαρύτητας, που έγιναν το βασικό στοιχείο για να εξαχθεί ένα παράξενο συμπέρασμα. Ναι, υπάρχουν βουνά κάτω από την Ανταρκτική, ενδεχομένως υπάρχουν εδώ και 1.000.000.000 έτη (!). Εδώ εντοπίζεται μια παραδοξότητα. Τα βουνά αυτά, λόγω της διάβρωσης του εδάφους, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Γιατί άραγε ΔΕΝ εξαφανίστηκαν;
7. Ο «τραγουδιστός» πάγος
Ένα τεράστιο κομμάτι πάγου στην Ανταρκτική "τραγουδάει". Το κάλυμμα πάγου Ρος, έχει πάχος αρκετές εκατοντάδες μέτρα και καλύπτει μια έκταση πάνω από 500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα - όσο περίπου η Γαλλία.
Πρόσφατα, επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το «Ρος» εκπέμπει μια απόκοσμη μελωδία που δημιουργείται από το φύσημα των ανέμων πάνω στους λόφους του χιονιού. Είναι τόσο απόκοσμη η ένταση αυτών των ανέμων, που προκαλεί επιφανειακές δονήσεις στην επιφάνεια του πάγου και σχεδόν αδιάκοπους σεισμικούς τόνους.
Οι δονήσεις αυτές δεν ακούγονται άμεσα από το ανθρώπινο αυτί, αλλά μέσα από σεισμικούς αισθητήρες ακούγεται το σχεδόν πένθιμο τραγούδι τους. Αυτό το «τραγούδι» και η εξέλιξη του στο χρόνο, αναλύεται από επιστήμονες γεωφυσικής, ως στοιχείο για το λιώσιμο των πάγων.
8. Η Γιγάντια Τρύπα (Polynya)
Το 2017, μια τρύπα στο μέγεθος της Ιρλανδίας άνοιξε στην Ανταρκτική. Ναι, έχει ίση έκταση με την Ιρλανδία. Η τρύπα, γνωστή ως polynya, δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο, αλλά, με έκταση 78.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, είναι η μεγαλύτερη που έχει παρατηρηθεί από τη δεκαετία του 1970. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που εμφανίστηκε μια τέτοια τρύπα μετά από 40 χρόνια.
Η τρύπα, που βρέθηκε στη Θάλασσα Weddell του Νότιου Ωκεανού, σχηματίστηκε λόγω του θερμού, πιο αλμυρού νερού που βρίσκεται στα βαθύτερα τμήματα της θάλασσας, το οποίο ανυψώνεται διαρκώς από τα ρεύματα του ωκεανού. νεια.
Οι επιστήμονες δεν είναι απολύτως βέβαιοι γιατί δημιουργούνται οι "polynyas", αλλά πιστεύουν ότι μπορεί να λειτουργούν ως άνοιγμα για να αναπνέουν θαλάσσια θηλαστικά. Πάνω και κάτω από τον πάγο του Νοτίου Πόλου.
(πηγή)
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
