Οι Pink Floyd δεν είναι ένα απλό συγκρότημα. Είτε ακούς τη συγκεκριμένη μουσική, είτε όχι, αυτό είναι κάτι που πρέπει να παραδεχθείς. Βέβαια, για να λέμε και την αλήθεια και να μην το παραδεχθείς δεν... τρέχει και κάτι. Το ότι οι πωλήσεις των άλμπουμ τους έχουν ξεπεράσει τα 250.000.000 πωλήσεις, το ότι τα τραγούδια τους έχουν εκατομμύρια προβολές σε όλες τις διαδικτυακές πλατφόρμες, το ότι ακόμα και οι νεότερες γενιές, παιδιά που σήμερα είναι 16 και 17 ετών, ακούνε και αγαπάνε τη μουσική τους, είναι αδιάσειστα στοιχεία της σημαντικής ιστορίας και της ιδιαίτερης συνεισφοράς των Pink Floyd στη μουσική. Όταν μια ημέρα σαν σήμερα, το 1979, κυκλοφόρησαν το θρυλικό «The Wall», κατέκτησαν την κορυφή και από τότε στρογγυλοκάθησαν εκεί και δε λένε να φύγουν με τίποτα.
Το... φτύσιμο που δημιούργησε ένα αριστούργημα
Ναι. Μη λέμε τα ίδια. Το «The Wall» είναι ένα αριστούργημα. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως ανάμεσα στα τόσα και τόσα άλλα αριστουργήματα της μουσικής αυτό έχει ίσως την πιο παράξενη ιστορία απ' όλα. Και πιθανότατα είναι αν σκεφτεί κανείς πως ο ηγέτης των Floyd, εμπνεύστηκε αυτό το αριστούργημα από ένα.. φτύσιμο στη διάρκεια μιας συναυλίας! Το συγκρότημα, λοιπόν, το 1979, έδινε μια συναυλία στο Μόντρεαλ του Καναδά. Είναι η εποχή που οι Floyd είναι... της μόδας! Ήταν σχεδόν απαραίτητο να πας σε συναυλία τους αν έπαιζαν στην πόλη που έμενες. Σου άρεσε, δεν σου άρεσε η μουσική τους έπρεπε να πας στη συναυλία τους για να έχεις μετά να το λες. Αυτό βέβαια σημαίνει πως αν δεν σου αρέσει η μουσική αυτή πιθανότατα θα βαρεθείς ή θα φύγεις και νωρίς.
Πιθανότατα το ίδιο έγινε και σε εκείνη τη συναυλία. Μια παρέα νεαρών, είδε φως και μπήκε. Δεν πολυκαταλάβαινε τη μουσική των Floyd και βαρέθηκε οπότε έπιασε ψιλή κουβέντα. Και δώσε γέλια, και δώσε πειράγματα και δώσε φωνές γιατί τους... ενοχλούσε η μουσική. Ο μπασίστας και στιχουργός του συγκροτήματος, Roger Waters, αναγκάστηκε να ερμηνεύσει τέσσερις φορές το intro του Pigs On The Wing part 2, καθώς η φασαρία του κοινού δεν του επέτρεπε να ακουστεί. Εκνευρισμένος, απαίτησε από το συγκεκριμένο παρεάκι να κάνει ησυχία (δεν το ζήτησε τόσο ευγενικά) για να μπορέσει να ερμηνεύσει το τραγούδι. Εκείνοι, όμως, συνέχισαν τον χαβά τους και κάπως έτσι ο Waters πέρασε από τα λόγια στις πράξεις, πλησίασε την παρέα και έφτυσε έναν από αυτούς στο πρόσωπο. Ακολούθησε ένας μικρός χαμούλης αλλά ο κύβος είχε ριφθεί. Ο Waters συμπλήρωσε μέσα στο μυαλό του ένα παζλ που δούλευε πολύ καιρό πριν.
«Η ιδέα του The Wall προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν για να πιούν μπύρες. Ήταν κάτι το απομονωτικό και έτσι μπήκε ένας τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας», είχε πει ο ίδιος χρόνια αργότερα. Ο Waters αναζητούσε τρόπο να σχολιάσει την αποξένωση των μουσικών και των θεατών στις συναυλίες των μεγάλων σταδίων σαρκάζοντας έτσι και το ίδιο του το γκρουπ που έπαιζε πια μόνο σε συναυλίες μεγάλων ανοιχτών χώρων.
Η ηχογράφηση του «The Wall» έγινε από τις αρχές Απριλίου έως το τέλος Νοεμβρίου του 1979. Στη Μ. Βρετανία κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου και στις ΗΠΑ στις 8 Δεκεμβρίου. Έγινε 23 φορές πλατινένιο, ενώ παρέμεινε στους αμερικάνικους και βρετανικούς καταλόγους επιτυχιών για περισσότερο από 14 χρόνια. Από τα 24 κομμάτια που περιέχει, ξεχώρισαν και τραγουδήθηκαν περισσότερο το «An other brick in the wall», το «Hey you» και το «Comfortably Numb».
Ένα μουσικό άλμπουμ με υπόθεση
Το «διπλό» The Wall καταφέρνει να αποτυπώσει τον μοναχικό άνθρωπο που επιλέγει να εγκαταλείψει τις ανθρώπινες σχέσεις εξαιτίας των έντονων αρνητικών βιωμάτων του. Η ιστορία που διατρέχει το άλμπουμ είναι η φανταστική ζωή ενός αντιήρωα, του Pink, ο οποίος δέχεται το ράπισμα της κοινωνίας από τα νεανικά του χρόνια. Σε αντίδραση για την καταπίεση από το οικογενειακό και σχολικό του περιβάλλον φτιάχνει το δικό του φανταστικό κόσμο.
Η ιστορία ξεκινάει με τον Pink να θυμάται την τελευταία μέρα που ο πατέρας του, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ζωντανός. Από μικρός διδάσκεται τις δυσκολίες που μπορεί να κρύβονται σε μία φαινομενικά ήρεμη ζωή. Μεγαλώνοντας ξεκινάει να χτίζει ένα τείχος ανάμεσα στον εαυτό του και τον κόσμο, για να προστατευτεί από τον πόνο. Αντιμετωπίζει τη σκληρότητα ακόμα μέσα στο σχολείο αλλά και στο σπίτι του, με τη σκληρή μητέρα του να έχει καθοριστικό ρόλο. Έτσι αποφασίζει να φύγει από το πατρικό του και να φτιάξει τη ζωή του. Τελικά, τα καταφέρνει και γίνεται ένας ροκ σταρ. Συναντά ξανά την απομόνωση και την απόρριψη αφού μαθαίνει πως η συζυγός του τον απατάει και το ίδιο αποφασίζει να κάνει και εκείνος με μια θαυμάστρια του. Ταυτόχρονα, ωστόσο, έχει αρχίσει να αναρωτιέται αν η απομόνωση είναι η σωστή επιλογή. Όσο ο καιρός περνάει, ωστόσο, τόσο απομακρύνεται από την πραγματικότητα και προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου προκειμένου να επιστρέψει. Βρίσκει καταφύγιο στην επιστροφή στις ρίζες του και στο παρελθόν.
Στη συνέχεια, ωστόσο, στο «παιχνίδι» μπαίνουν και τα ναρκωτικά. Το μυαλό του Pink έχει αρχίσει να παίζει στον αντι-ηρωά μας διάφορα παιχνίδια και αυτός αναρωτιέται αν έχει, πλέον τη δύναμη, να τελειώσει έστω και μια συναυλία. Σταδιακά αρχίζει να βυθίζεται στην τρέλα, μέχρι που στρέφεται κατά του εαυτού του τον οποίο κατηγορεί για τα πάντα. Ακόμα και για τον θάνατο του πατέρα του στον πόλεμο! Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με έναν εσωτερικό δικτάτορα και αναρωτιέται αν ευθύνεται αυτός για τη «δημιουργία» του. Τελικά, ο Pink αποφασίζει να οδηγήσει τον εαυτό του σε δίκη. Η απόφαση είναι πως πράγματι ο ίδιος είναι ο υπεύθυνος για όλο αυτό που του συμβαίνει αλλά παράλληλα είναι και ο μόνος που μπορεί να το αλλάξει. Και αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα. Πάντα, για διάφορους λόγους, θα δημιουργούνται «τείχη» και είναι προσωπική ευθύνη του καθενός από εμάς να αγωνιζόμαστε διαρκώς για να τα γκρεμίζουμε. Και κάπως έτσι η ιστορία τελειώνει. Ή αρχίζει ξανά...
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
