Η Ιταλία έζησε τον δικό της εμφύλιο από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι και τις αρχές του 1980. Μπορεί στα επίσημα βιβλία της ιστορίας, να μη βρει κανείς τον όρο «εμφύλιος» αλλά ουσιαστικά αυτό ήταν. Ένας εμφύλιος πόλεμος με δύο πλευρές, με μάχες και με νεκρούς εκατέρωθεν. Ήταν τα λεγόμενα «μολυβένια χρόνια», μια περίοδος που έμεινε στην ιστορία με τον όρο «η στρατηγική της έντασης». Η περίοδος αυτή, αν και τυπικά είχε ξεκινήσει νωρίτερα, ουσιαστικά έχει την αρχή της σε μια ημέρα σαν σήμερα. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1969 όταν μια βόμβα ισοπεδώνει το εσωτερικό μιας τράπεζας στην περίφημη Πιάτσα Φοντάνα.
Τα «μολυβένια χρόνια»
Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Δεκεμβρίου 1969. Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 16:37. Ξαφνικά μια ισχυρότατη έκρηξη συγκλονίζει το κέντρο του Μιλάνου. Μετά τις πρώτες στιγμές πανικού όλοι διαπιστώνουν με τρόμο πως μια βόμβα έχει εκραγεί στο εσωτερικό της Banca Nazionale dell’ Agricoltura (Αγροτική τράπεζα) της Πιάτσα Φοντάνα. Η επίθεση αυτή κόστισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 88.
Αυτή η ενέργεια δεν έγινε από τα ξαφνικά και για το τίποτα. Εκείνη τη περίοδο εργάτες και φοιτητές (μέλη οργανώσεων και συνδικάτων της Αριστεράς αλλά και συλλογικοτήτων του αναρχικού χώρου) είχαν αναπτύξει μια διαρκώς αυξανόμενη αντικυβερνητική δράση. Ήταν τέτοια η έκταση και η ένταση των κινητοποιήσεων που οι Αρχές της χώρας αποφάσισαν να… αναλάβουν δράση. Οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες καθοδήγησαν σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, με τη βοήθεια ακροδεξιών οργανώσεων, κατηγορώντας αναρχικές και αριστερές ομάδες. Αυτή ήταν και η χρησιμότητα της βόμβας στο Μιλάνο (μόλις το 2005 η Ιταλική δικαιοσύνη κατέληξε πως υπεύθυνη για την τοποθέτηση της βόμβας ήταν η νεοφασιστική οργάνωση Νέα Τάξη) καθώς λίγες ώρες μετά την φονική έκρηξη άρχισαν οι συλλήψεις επιφανών στελεχών του αντικυβερνητικού μετώπου.
Ένας από τους συλληφθέντες ήταν ο Αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι ο οποίος αφού κρατήθηκε παραπάνω, από όσο όριζε ο Νόμος, για ανάκριση, ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου έπεσε από τον τέταρτο όροφο του αστυνομικού μεγάρου. Αυτοκτονία είπε η αστυνομία, δολοφονία υποστήριξαν οι σύντροφοί του. Οι αντικρουόμενες εκδοχές των αστυνομικών, πάντως, «φούντωσαν» τα σενάρια της δολοφονίας. Ο θάνατος του Πινέλι έγινε γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο από το έργο του Dario Fo «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού» και ταυτόχρονα «παντιέρα» στα χέρια Αναρχικών και αριστερών.
Τα «μολυβένια χρόνια» είχαν μόλις ξεκινήσει. Περισσότεροι από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μόνο κατά τη διάρκεια μαχών στους δρόμους. Πέρα από αυτό όμως, στα 12 χρόνια μεταξύ του 1969 και του 1980, συνολικά σημειώθηκαν 4.298 τρομοκρατικές επιθέσεις (πάνω από το 60% αυτών των επιθέσεων αποδίδεται σε παρακρατικές ακροδεξιές ομάδες) με χειρότερη αυτή που έγινε στις 2 Αυγούστου 1980 όταν μια βόμβα εξερράγη στην αναμονή της δεύτερης θέσης του σιδηροδρόμου της Μπολόνια (προπύργιο του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος). Από αυτή την επίθεση 85 άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 200 τραυματίστηκαν.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό εμφυλίου πολέμου δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και η αιματηρή δράση των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» οι οποίες, στη κορυφαία στιγμή της δράσης τους, τον Μάρτιο του 1978 απαγάγουν τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Άλντο Μόρο τον οποίο εκτελούν τον Μάιο της ίδιας χρόνιας.
Ο Έλληνας φοιτητής Μίκης Μάντακας
Η ιστορία των «μολυβένιων χρόνων» στη γειτονική χώρα, έχει πολλά και κυρίως αιματηρά κεφάλαια. Ένα από αυτά τα κεφάλαια φέρει το όνομα του Μίκη Μάντακα. Ένος Έλληνα φοιτητή που σπούδαζε στην Ιταλία. Ήταν γιος του αξιωματικού του στρατού Νίκου Μάντακα και της Καλλιόπης Μάντακα και μεγάλωσε στην περιοχή του Παπάγου. Φεύγοντας από την Ελλάδα αρχικά πάει στην Μπολόνια και στη συνέχεια στη Ρώμη για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί εντάχθηκε στη νεολαία του νεοφασιστικού ιταλικού κόμματος MSI, FUAN αλλά και στο ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης – γνωστός και σαν Lega Greca).
Ο Μάντακας συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις κινητοποιήσεις των δυο αυτών οργανώσεων κάτι που τον καθιστά «κόκκινο πανί» για τους Έλληνες αριστερούς φοιτητές της Ιταλίας με αποτέλεσμα να μην είναι λίγες οι φορές που η βία είχε τον πρώτο λόγο. Είναι ενδεικτικό πως ενώ ήταν στη Μπολόνια ο Μάντακας δέχθηκε επίθεση κατά τη διάρκεια της οποίας ξυλοκοπήθηκε άγρια με αποτέλεσμα να παραμείνει στο νοσοκομείο για περισσότερο από ένα μήνα! Μετά και από αυτό το περιστατικό ο Μίκης Μάντακας αναγκάζεται να μετακομίσει στη Ρώμη.
Στις 16 Απριλίου του 1973 αριστεροί, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, πυρπολούν το σπίτι του Γραμματέα του MSI με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δυο άνθρωποι. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1975 ξεκινά η δίκη των τριών κατηγορούμενων. Κάθε ημέρα έξω από το δικαστήριο σημειώνονται σφοδρές συγκρούσεις με πολλούς τραυματίες. Τη μοιραία μέρα, ωστόσο, η κατάσταση ξεφεύγει καθώς υπάρχουν και αρκετοί οπλισμένοι. Τα επεισόδια είναι αιματηρά αλλά ο Μάντακας μαζί με μια ομάδα ατόμων καταφέρνουν να φύγουν και να φτάσουν στα γραφεία του MSI στην οδό Ottaviano 9, κοντά στην Piazza Risorgimento.
Μέχρι εκεί τους ακολούθησε μια ομάδα αριστερών και αναρχικών που τους επιτέθηκε με πέτρες, τούβλα και βόμβες μολότοφ. Ο Μίκης Μάντακας προσπαθεί να διαφύγει και από εκείνο το σημείο, ωστόσο, δέχεται μια σφαίρα στο κεφάλι και σωριάζεται αιμόφυρτος στο δρόμο. Η σφαίρα, σύμφωνα με τους γιατρούς είχε διασχίσει όλο το μήκος του κρανίου του και έτσι ο Μάντακας κατέληξε λίγη ώρα αργότερα στο νοσοκομείο Santo Spirito που είχε μεταφερθεί.
Κάθε χρόνο, στις 24 Φεβρουαρίου, μέλη ακροδεξιών και νεοφασιστικών οργανώσεων, συγκεντρώνονται στο σημείο που έπεσε νεκρός ο Μάντακας και πραγματοποιούν συγκέντρωσεις μνήμης. Εκεί πολλές φορές έχουν παραβρεθεί και στελέση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Η συγκεκριμένη πλατεία στις τάξεις των ακροδεξιών είναι γνωστή ως «Piazza Mantakas» και όχι ως Piazza Risorgimento!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
