Αν βρεθείτε σε μια συζήτηση για ελεύθερους σκοπευτές, τότε το πιθανότερο είναι πως η κουβέντα αυτή θα περιστραφεί γύρω από τον Βασίλι Ζάιτσεφ. Ο θρυλικός σοβιετικός σκοπευτής, πέρασε στη σφαίρα του μύθου εξαιτίας της δράσης αλλά (ας μη γελιόμαστε) ο περισσότερος κόσμος τον έμαθε μέσα από τη Χολιγουντιανή ταινία «Εχθρός προ των Πυλών». Κάπως έτσι όλοι οι υπόλοιποι ελεύθεροι σκοπευτές πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Μια από αυτούς και η Ρόζα Σάνινα η οποία κατάφερε και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Ναζί στα πολεμικά μέτωπα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο «αόρατος τρόμος»
Τα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, γνώρισαν τις σφοδρότερες και αγριότερες μάχες στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι τυχαία. Εκεί οι μάχες είχαν και επιπλέον. Την ιδεολογική μάχη. Δεν ήταν μόνο η υπεράσπιση των εδαφών. Ήταν και η υπεράσπιση των ιδεών. Για τους Σοβιετικούς ήταν η υπέρτατη μάχη που έπρεπε πάση θυσία να κερδίσουν. Δεν ήταν ένας απλός πόλεμος.
Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, είχε έναν παλλαϊκό χαρακτήρα. Ουσιαστικά πολεμούσε μια ολόκληρη κοινωνία. Από τη μια στιγμή στην άλλη άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, μετατρέπονταν σε πολεμικές μηχανές. Σε ατρόμητους πολεμιστές. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η Ρόζα Σάνινα. Μια μικρή μαθήτρια λυκείου. Αν κανείς την έβλεπε χωρίς τη στολή της τότε σίγουρα θα έκανε λόγο για ένα όμορφο και ευγενικό κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Όταν έβαλε τη στολή της, ωστόσο, μετατράπηκε σε έναν πραγματικό εφιάλτη για τον Χίτλερ.
Το σημείο καμπής για τη Ρόζα (που είχε πάρει το όνομά της από την επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ) ήταν η ημέρα που έμαθε πως ο 19χρονος αδερφός της Μιχαήλ, σκοτώθηκε σε κάποια από τις σφοδρές μάχες που έγιναν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Στάλινγκραντ. Ο Μιχαήλ, ωστόσο, ήταν ο τρίτος από τα αδέρφια της που σκοτωνόταν σε μάχη! Τότε, το 17χρονο κορίτσι, δίχως να διστάσει, αποφάσισε να καταταγεί στον «Κόκκινο Στρατό» και συγκεκριμένα στη γυναικεία μονάδα των ελεύθερων σκοπευτών. Οι ανώτατοι αξιωματικοί πίστευαν πως οι γυναίκες είναι καταλληλότερες από τους άνδρες για αυτή τη «δουλειά». Πιο ευλύγιστες, πιο υπομονετικές, πιο πονηρές και πιο ανθεκτικές.
Η Ρόζα δεν άργησε να διακριθεί. Ήταν εξαιρετική στο σημάδι. Ήταν τόσο καλή που όταν τελείωσε την εκπαίδευσή της, της προσφέρθηκε η θέση της εκπαιδεύτριας αλλά, όπως ήδη έχει αναφερθεί, η Ρόζα κατατάχθηκε γιατί ήθελε να σκοτώσει Ναζί προκειμένου να εκδικηθεί για τον θάνατο του αδερφού της.
Στις 2 Απριλίου του 1944 τοποθετήθηκε στη 1η διμοιρία ελεύθερων σκοπευτών της 184ης Μεραρχίας Πεζικού. Είχε τον βαθμό του λοχία χρησιμοποιούσε ένα τυφέκιο τύπου Μοσίν-Ναγκάντ M91/30. Τρεις ημέρες μετά, σκότωσε τον πρώτο της Γερμανό στρατιώτη. Στο ημερολόγιο της έγραψε πως όταν συνειδητοποίησε πως τον σκότωσε τα πόδια της λύγισαν. Όσο περνούσαν οι ημέρες η λίστα με τα θύματα της Ρόζας μεγάλωνε και ταυτόχρονα μεγάλωνε και η φήμη της. Μέσα στον επόμενο μήνα τα θύματά της είχαν γίνει 16! Ήταν από τους λίγους σκοπευτές του «Κόκκινου Στρατού» που μπορούσε να πετύχει δυο στόχους με δυο διαδοχικές και άμεσες βολές. Οι Γερμανοί είχαν αρχίσει, πλέον, να την αποκαλούν «αόρατο τρόμο» και η εντολή είναι ξεκάθαρη «σκοτώστε την πάση θυσία».
Το τέλος μιας ηρωίδας
«Τι έχω κάνει; Τίποτα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Σοβιετικό, που υπερασπίζεται την πατρίδα. Η δική μου ευτυχία είναι να πολεμώ για την ευτυχία των άλλων. Τι περίεργο που η λέξη ευτυχία δεν έχει πληθυντικό. Είναι αντίθετο απ’ το νόημά της. Αν είναι αναγκαίο να πεθάνω για το κοινό καλό, είμαι έτοιμη να το κάνω» έγραφε στο προσωπικό της ημερολόγιο.
Τον Ιούνιο του 1944 δόθηκε εντολή να φύγουν όλες οι γυναίκες από το μέτωπο. Εκεί ζήτησε ειδική άδεια για να παραμείνει. Δεν της την έδωσαν αλλά η Ρόζα, αγνόησε τη διαταγή και παρέμεινε εκεί να πολεμά στο πλευρό των συντρόφων της. Εκείνη την περίοδο έγραφε στο ημερολόγιο της πως, πλέον, μπορούσε να σκοτώσει χωρίς κανέναν ενδοιασμό και πως λειτουργούσε με ψυχρή λογική.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1944, κατά τη διάρκεια μιας ακόμα μάχης στο μέτωπο της Ανατολικής Πρωσίας, η Ρόζα τραυματίστηκε στον δεξί ώμο από «συνάδελφό» της, του αντίπαλου στρατοπέδου. Νοσηλεύτηκε για μικρό χρονικό διάστημα αλλά αυτό το μικρό τραύμα δεν ήταν ικανό να την κρατήσει μακριά από το πεδίο της μάχης. Σύντομα επανήλθε με ακόμα μεγαλύτερο μίσος για τον εχθρό. Είχε γράψει πως αισθανόταν ότι το τέλος της πλησιάζει. Από τη μονάδα της είχαν σκοτωθεί οι περισσότεροι. Ξεκίνησαν 78 άτομα και είχαν φτάσει να είναι μόλις έξι.
Λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο, στις 27 Ιανουαρίου 1945 ένα θραύσμα οβίδας την τραυμάτισε σοβαρά, ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει ένα τραυματία σοβιετικό στρατιώτη. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα και εν μέσω μάχης στο νοσοκομείο όπου παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών να την επαναφέρουν Ρόζα έφυγε από τη ζωή την επόμενη μέρα, στις 28 Ιανουαρίου. Η Ρόζα Σάνινα είχε 54 επιβεβαιωμένους θανάτους εχθρών. Τιμήθηκε μετά θάνατον, έλαβε βραβεία και παράσημα αλλά δεν κατάφερε να «συναντήσει» την ειρήνη που τόσο ήθελε και κυρίως δεν πρόλαβε να γίνει διευθύντρια ορφανοτροφείου που τόσο ήθελε.
Η Ρόζα δεν ήταν η μοναδική σκοπεύτρια του Κόκκινου Στρατού που ξεχώρισε. Από το 1941 έως το 1944, πολέμησαν 2.484 σκοπεύτριες, οι οποίες εξολόθρευσαν περισσότερους από 11.280 εχθρούς.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
