Πολλοί είναι αυτοί που παραξενεύονται όταν διαπιστώνουν πως ο Αδόλφος Χίτλερ χρησιμοποιούσε τον όρο σοσιαλιστικό ως δεύτερο συνθετικό της πρώτης λέξης, του ονόματος του ναζιστικού κόμματος (Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας). Προφανώς και ουδεμία σχέση έχει με τον σοσιαλισμό και αυτό είναι κάτι που το απέδειξε η αιματοβαμμένη ιστορία του. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως πριν αρχίσει να σπέρνει τον πόνο και τον θάνατο, ο ηγέτης του Γ' Ράιχ, ήθελε να δείξει πως νοιάζεται για τους πολίτες του (αυτούς που καταδίκασε μερικά χρόνια αργότερα, σε μια δύσκολη και γεμάτη δάκρυα ζωή). Μια από τις κινήσεις που έκανε προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και η δημιουργία ενός αυτοκίνητου που θα ήταν και λειτουργικό και για όλη την οικογένεια και κυρίως φθηνό. Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 15 Φεβρουαρίου 1936, ανακοίνωσε πως αυτό θα είναι το «λαϊκό αυτοκίνητο». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μια ιστορία που φτάνει μέχρι τις ημέρες μας...
Η γέννηση του θρυλικού «σκαραβαίου»
Ο Γερμανός πολίτη έβγαινε μέσα από μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά περίοδο αφού υπήρχαν οι κυρώσεις για την ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και την επακόλουθη μεγάλη ύφεση. Έμπαινε σε μια άλλη, ακόμα πιο σκληρή, βέβαια, περίοδο, αλλά αυτό είναι θέμα επόμενου «Σαν Σήμερα». Ο Χίτλερ, λοιπόν, ήθελε να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του πολίτη. Ανάμεσα στα άλλα που έκανε ή σκέφτηκε να κάνει, ήταν και η δημιουργία ενός αυτοκινήτου το οποίο θα είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο και βασικότερα από αυτά θα ήταν το κόστος. Ο Χίτλερ ήθελε να δημιουργήσει το αυτοκίνητο του λαού, όπως έλεγε ο ίδιος. Για να είναι «αυτοκίνητο του λαού» θα έπρεπε να μπορεί να το αγοράσει ο λαός. Οι μη προνομιούχοι. Οι φθηνά αμειβόμενοι εργάτες. Ιδανικά, όπως είχε πει ο «Φύρερ», ήθελε αυτό το αυτοκίνητο να κοστίζει κάτω από τα 1.000 μάρκα.
Και κάπου εδώ, μπαίνει στην ιστορία ο Φέρντιναντ Πόρσε ένας Αυστριακός μηχανικός αυτοκινήτων του οποίου η φήμη και το ταλέντο ήταν τόσο ξακουστά που είχαν φτάσει στα... αυτιά του Στάλιν ο οποίος τον κάλεσε στην ΕΣΣΔ προκειμένου να συζητήσει μαζί του, ώστε, να συνεργαστούν στον τομέα του αυτοκινήτου. Η συνεργασία δεν ευοδώθηκε καθώς όπως έλεγε ο ίδιος ο Πόρσε η γλώσσα ήταν ένα μεγάλο και αξεπέραστο εμπόδιο αφού ήθελε ο ίδιος να επιβλέπει και να δίνει οδηγίες για το πως θα γίνεται η δουλειά και αυτό δε θα μπορούσε να γίνει αφού ο ίδιος δε μιλούσε Ρωσικά και οι εργάτες ή οι βοηθοί του δε θα μιλούσαν Αυστριακά.
Όνειρο το Πόρσε ήταν να φτιάξει ένα οικογενειακό και φτηνό αυτοκίνητο. Χρόνια πριν όταν το είχε αναφέρει ως πρόταση στην εταιρεία που εργαζόταν τότε, τη Mercedes, είχε απορριφθεί ως σχέδιο και εκείνος απογοητευμένος, το 1929, παραιτήθηκε. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά στη Στάγιερ αλλά πριν προλάβει να κάνει εκεί πραγματικότητα το όνειρο του η εταιρεία πτώχευσε εξαιτίας της μεγάλης ύφεσης. Ο Πόρσε έμεινε άνεργος και αποφάσισε το 1931 να φτιάξει τη δική του εταιρεία. Τότε επικεντρώθηκε στη δημιουργία του αυτοκινήτου που ήθελε και τότε ήταν που το όνειρό του συναντήθηκε με το όραμα του Χίτλερ ο οποίος του έδωσε το 1934 την έγκριση για να ξεκινήσει να φτιάχνει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο.
Ο σκοτεινός ρόλος του Πόρσε
Το αυτοκίνητο έπρεπε να χωράει πέντε επιβάτες, να είναι εύκολο στη συντήρηση, ικανό να ταξιδεύει γρήγορα στον αυτοκινητόδρομο και να είναι προσιτό στην αγορά για οικογένειες με μέσο μισθό. Όπως ήδη ειπώθηκε ο Χίτλερ ήθελε τιμή κάτω από τα 1.000 μάρκα. Ο Πόρσε του τα έδωσε όλα. Το αυτοκίνητο θα ήταν όπως ακριβώς ήθελε ο Χίτλερ και θα κόστιζε 999 μάρκα!
Μερικές ημέρες μετά την ανακοίνωση του Χίτλερ πως θα δημιουργήσει το «λαϊκό αυτοκίνητο», ο Πόρσε του το παρουσίασε (στις 26 Φεβρουαρίου). Ο Χίτλερ ενθουσιασμένος τον αποκάλεσε διάνοια. Αμέσως μετά ξεκίνησαν οι εργασίες για να χτιστεί το εργοστάσιο όπου θα κατασκευαζόνταν τα αυτοκίνητα. Επιλέχθηκε μια τεράστια έκταση στο Βόλφσμπουργκ δίπλα από την οποία χτίστηκαν και εργατικές κατοικίες για να μένουν όσοι δουλεύουν στο εργοστάσιο. Πρόταση του Χίτλερ ήταν να ονομαστεί «εργοστάσιο της Πόρσε» αλλά ο ίδιος ο Πόρσε επέλεξε να ονομαστεί «Εργοστάσιο της Volkswagen» κάτι που δέχθηκε ο Χίτλερ.
Οι Ναζί, ωστόσο, δεν παρήγαγαν ούτε πούλησαν ποτέ το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Τους πρόλαβε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Πόρσε βέβαια δεν έκλεισε το εργοστάσιο το κράτησε ανοιχτό για να φτιάχνει πολυτελή αυτοκίνητα για υψηλόβαθμα στελέχη του Ναζιστικού κόμματος αλλά και για την κατασκευή τανκ και άλλων πολεμικών υλικών, όπως όπλα και χειροβομβίδες. Στο εργοστάσιο δούλεψαν υποχρεωτικά χιλιάδες Εβραίοι αντί να πάνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και φθηνά εργατικά χέρια από τις ανατολικές χώρες. Μετά την πτώση του Γ' Ράιχ, ο Πόρσε συλλαμβάνεται από τους συμμάχους ως εγκληματίας πολέμου και περνά 20 μήνες στη φυλακή. Ο «σκαραβαίος», ωστόσο, είχε πάρει το δρόμο του και σήμερα, πλέον, θεωρείται ίσως το δημοφιλέστερο αυτοκίνητο στην ιστορία.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
