«Δεν θα σωπάσουμε. Είμαστε η συνείδησή σας. Ποτέ δεν θα κάνουμε ειρήνη μαζί σας». Τα λόγια αυτά υπάρχουν μέσα στο τέταρτο φυλλάδιο της αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο». Η οργάνωση αυτή δεν έδρασε σε κάποια χώρα της Ευρώπης, μακριά από τη Γερμανία. Ίσως, σε μια τέτοια περίπτωση η ιστορία της να μην προκαλούσε τόσο μεγάλη συγκίνηση. Η συγκεκριμένη οργάνωση έδρασε μέσα στην καρδιά του κτήνους. Στη ναζιστική Γερμανία. Την εποχή της απόλυτης παντοκρατορίας του Αδόλφου Χίτλερ. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την ιστορία της συγκινητική αλλά και φωτεινό παράδειγμα.
«Δε θα σιωπήσουμε ποτέ»
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1942 στο Μόναχο. Για την ακρίβεια τότε ιδρύθηκε η οργάνωση. Ο «σπόρος» της γέννησης είχε μπει το 1941. Σε μια ομιλία του Αρχιεπισκόπου του Μίνστερ, Αύγουστου φον Γκάλεν, που καταδίκαζε την πολιτική ευθανασίας του ναζιστικού καθεστώτος. Μια χούφτα φοιτητές του πανεπιστημίου του Μονάχου οι Σόφι και Χανς Σολ, ο Κρίστοφ Προμπστ, ο Άλεξ Σμόρελ, ο Βίλι Γκραφ αλλά και ο καθηγητής Φιλοσοφίας Κουρτ Χούμπερ ζήτησαν την άδεια του Αρχιεπισκόπου για να τυπώσουν και να μοιράσουν το κήρυγμα του.
Ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε την άδειά του και η παρέα των φοιτητών μετασχηματίστηκε σε οργάνωση που ονομάστηκε «Λευκό Ρόδο». Το όνομά της από τον τίτλο του μυθιστορήματος του Μπ. Τράβεν «Το Λευκό Ρόδο», που αναφερόταν στην εκμετάλλευση των εργατών στο Μεξικό. Η ομάδα δεν ήθελε να κάνει δυναμικές ενέργειες κατά του καθεστώτος. Όλοι τους ήταν «οπαδοί» του Γκάντι και της τακτικής που ακολουθούσαν εκείνη την εποχή οι μαύροι φοιτητές στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενάντια στους εκεί ρατσιστικούς νόμους.
Ακολούθησαν έναν ειρηνικό τρόπο αντίστασης. Τύπωναν προκηρύξεις, μοίραζαν φυλλάδια, έγραφαν συνθήματα σε τοίχους. Η δράση τους είχε σαν στόχο την αφύπνιση των Γερμανών που «τυφλωμένοι» ακολουθούσαν τις επιταγές του «φύρερ του Γ' Ράιχ».
Στις προκηρύξεις τους καλούν κάθε άτομο να αναλάβει την ευθύνη του «ως μέλος του χριστιανικού και του δυτικού πολιτισμού» εναντίον αυτής της «άθεης πολεμικής μηχανής» (σ. 24). Στην τέταρτη Προκήρυξη, ερμηνεύουν θεολογικά τον ναζισμό και την αντίσταση σε αυτόν: «Παντού και σε κάθε εποχή οι δαίμονες παραφυλούσαν στο σκοτάδι περιμένοντας την ώρα που ο άνθρωπος γίνεται αδύναμος, την ώρα που εγκαταλείπει αυτόβουλα την ελευθερία που εξασφάλισε για εκείνον το Θεϊκό Σχέδιο, την ώρα που ενδίδει στις πιέσεις του Κακού και απομακρύνεται από τις δυνάμεις μιας υπέρτερης ηθικής τάξης. Και αφότου κάνει με τη θέλησή του το πρώτο βήμα, ωθείται στο δεύτερο και στο τρίτο και στο επόμενο με ταχύτητα που κλιμακώνεται ραγδαία. Και αντίστοιχα παντού και σε κάθε εποχή μεγάλης ανάγκης εμφανίστηκαν άνθρωποι, προφήτες και άγιοι που περιέσωσαν την ελευθερία τους, που κήρυξαν τον λόγο του ενός και μοναδικού Θεού και με τη βοήθειά Του παρακίνησαν τον λαό να μεταστραφεί. Ο άνθρωπος βέβαια είναι ελεύθερος, όμως δίχως τον αληθινό Θεό είναι ανήμπορος να αμυνθεί ενάντια στο Κακό, είναι σαν ένα καράβι χωρίς κυβερνήτη, παραδομένο στην καταιγίδα, σαν ένα νεογέννητο μακριά από τη μητέρα του, σαν ένα σύννεφο που το διαλύει ο άνεμος». (Όλες τις προκηρύξεις, όπως το παραπάνω απόσπασμα, μπορείτε να της διαβάσετε στο βιβλίο «Δεν θα σιωπήσουμε ποτέ». Οι προκηρύξεις του Λευκού Ρόδου (1942-1943), εκδ. Πατάκη, μτφρ. Θοδωρή Τσομίδη, επιμ. Θανάση Τριαρίδη).
«Σε λίγο θα ξαναϊδωθούμε στην αιωνιότητα»
Το Πανεπιστήμιο του Μονάχου αποτελούσε προπύργιο των Ναζί του Χίλτερ, με τη ναζιστική νεολαία να είναι αρκετά ισχυρή στους κόλπους των φοιτητών. Σύμφωνα με όσα περιγράφει ο James Parsons, οι φοιτητές του Πανεπιστημίου προέβαιναν μαζικά στην καύση βιβλίων που οι Ναζί θεωρούσαν ακατάλληλα, ενώ στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη υπήρχε μια επιγραφή που απαγόρευε την είσοδο στους Εβραίους. Όσους είχαν απομείνει δηλαδή...
Όσο μεγάλωνε το «Λευκό Ρόδο», ωστόσο, τόσο περισσότερο πλησίαζε τα μέλη του η Γκεστάπο. Στις 18 Φεβρουαρίου 1943 η Σόφι Σολ και ο αδελφός της Χανς πήγαν στη σχολή τους για να μοιράσουν τη νέα προκήρυξη της οργάνωσης. Όπως κάθε φορά, έτσι και εκείνη την ημέρα, πήραν όλα τα μέτρα προφύλαξης. Εκείνη την ημέρα, ωστόσο, όλα πήγαν στραβά. Την ώρα που μοίραζαν τα φυλλάδια στους φοιτητές τους είδε ο φύλακας της σχολής Γιάκομπ Σμιντ, που ήταν μέλος του Ναζιστικού Κόμματος. Αυτός ειδοποίησε την Γκεστάπο.
Λίγες ώρες αργότερα ξεκίνησε το «ξήλωμα» της οργάνωσης. Τα δυο αδέρφια και ο Κρίστοφ Προμπστ οδηγήθηκαν ενώπιον του «Λαϊκού Δικαστηρίου» του Μονάχου στις 20 Φεβρουαρίου. Η δίκη τους, υπό την προεδρία του διαβόητου ναζιστή Ρόλαντ Φράισλερ, διήρκεσε μερικά λεπτά μόνο και η ετυμηγορία ήταν «θάνατος» για στάση και ανταρσία. Μια ημέρα σαν σήμερα εκτελέστηκαν δια αποκεφαλισμού.
Από την απολογία της Σόφι στο δικαστήριο γνωρίζουμε μία και μόνη φράση: «Κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή. Θα ακολουθήσουν χιλιάδες...». Ο Κρίστοφ Προμπστ αποχαιρέτησε τα αδέρφια Σολ με τη φράση «σε λίγο θα ξαναϊδωθούμε στην αιωνιότητα»! Μερικές μέρες αργότερα συνελήφθησαν οι γονείς της Σολ, η αδελφή της Ίνγκε και 80 μέλη του «Λευκού Ρόδου». Οι Βίλι Γκραφ, Άλεξ Σμόρελ και ο καθηγητής Χούμπερ οδηγήθηκαν και αυτοί στην αγχόνη, ενώ οι υπόλοιποι καταδικάσθηκαν σε ποινές φυλάκισης.
Αρκετοί πίστεψαν πως η θυσία τους θα ξεσήκωνε τους Γερμανούς κατά του ναζιστικού καθεστώτος. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί, μάλιστα, ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν τα μέλη του «Λευκού Ρόδου», εχθρούς του Γ' Ράιχ! Η τελευταία προκήρυξη της ομάδας («Ένα γερμανικό φυλλάδιο - Το μανιφέστο των φοιτητών του Μονάχου») κυκλοφόρησε μετά την εκτέλεση του ηγετικού της πυρήνα, από τα μέλη που δεν φυλακίστηκαν. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, λέγεται πως αργότερα οι Σύμμαχοι τύπωσαν την προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα με τα οποία «βομβάρδισαν» από αέρος τις πόλεις της ναζιστικής Γερμανίας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
