Σίγουρα οι παλαιότεροι έχουν ακούσει, σε πολιτικές συζητήσεις, όταν κάποιος επιχειρεί να μειώσει κάποιον πολιτικό αντίπαλο, να χρησιμοποιεί το επώνυμο «Δελαπατρίδη». Οι περισσότεροι δε γνωρίζουν τον λόγο που ακούγεται αυτό το επώνυμο. Υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν πως είναι κάποιο υποτιμητικό επίθετο. Λίγοι, όμως, είναι αυτοί που ξέρουν πως πίσω από το «Δελαπατρίδης» υπάρχει μια συγκινητική ιστορία. Η ιστορία ενός ανθρώπου που, αφού πρώτα η κοινωνία τον χρησιμοποίησε για τη διασκέδασή της, στη συνέχεια του επέβαλε να ζήσει στο περιθώριο και στο τέλος τον εγκατέλειψε για να πεθάνει μόνος και ξεχασμένος.
Ο έρωτας που «γέννησε» τον Αρμάντο Δελαπατρίδη
Ο Τηλέμαχος Ναταλάκας γεννήθηκε το 1895. Κάποιοι λένε ότι γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Κάποιοι άλλοι πως γεννήθηκε στη Σμύρνη και όταν ήταν μικρός ακόμα οι γονείς του μετακόμισαν στη Μυτιλήνη. Λέγεται πως ήταν καλός μαθητής με μεγάλο του όνειρο όταν μεγαλώσει να μαζέψει λεφτά και να μετακομίσει στην Αθήνα. Δούλεψε και σε ένα συμβολαιογραφείο προκειμένου να βάλει λεφτά στην άκρη.
Όλα πήγαιναν καλά στη ζωή του Τηλέμαχου Ναταλάκα μέχρι που... ερωτεύτηκε. Ο έρωτας αυτός (χωρίς να είναι γνωστές πολλές λεπτομέρειες) απέτυχε. Και προφανώς απέτυχε με πάταγο γιατί το σημάδι που άφησε στον ψυχισμό του Τηλέμαχου ήταν ανεξίτηλο. Ο έξυπνος άνθρωπος, με τα όνειρα για μεγάλη ζωή στην Αθήνα έχασε τα λογικά του. Η κλειστή κοινωνία της Μυτιλήνης δεν μπορούσε να ανεχθεί συμπεριφορές που δεν «ταίριαζαν» με το υπόλοιπο σύνολο και έτσι ο Τηλέμαχος ένιωσε πως ήταν η ώρα να κάνει αυτό που ονειρευόταν: Να πάει στην Αθήνα. Το ότι δεν είχε λεφτά ήταν μια μικρή λεπτομέρεια.
Για την αρχή της περιπέτειας του στην πρωτεύουσα ο Τηλέμαχος δεν είναι γνωστές πολλές λεπτομέρειες. Τον «ξανασυναντάμε» περίπου στο 1925 να τριγυρνάει στις γειτονιές της Αθήνας με περισπούδαστο ύφος, να είναι καλοντυμένος, να μην αποχωρίζεται ποτέ το αγαπημένο του ψηλό καπέλο, να χαιρετάει τους πάντες και να ρητορεύει σε πλατείες και καφενεία. Είναι η εποχή που «πέθανε» ο Τηλέμαχος Ναταλάκας και «γεννήθηκε» ο Αρμάντος Δελαπατρίδης!
Κάποιοι τον ήθελαν όντως στην παρέα τους, κάποιοι άλλοι απλά τον χρησιμοποιούσαν για να γελάσουν. Τον «πότιζαν» νοθευμένο κρασί, μάλιστα, για να μεθάει και να τον κοροϊδεύουν περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κάθε εμφάνιση του Δελαπατρίδη στο Σύνταγμα ήταν... κοινωνικό γεγονός και θύμιζε πολιτική συγκέντρωση!
Λέγεται πως πλούσιοι Αθηναίοι ζητούσαν από τον Δελαπατρίδη να πηγαίνει στις βίλες τους για να τους διασκεδάζει. Η πρακτική αυτή επικρίθηκε έντονα αλλά ο αντίλογος είναι πως από αυτές τις «παραστάσεις» ο Δελαπατρίδης έφευγε με ένα καλό μεροκάματο, καλοντυμένος και χορτασμένος. Έτσι συντηρούνταν.
Αρχηγός κόμματος και... παρολίγον πρωθυπουργός
Ο Δελαπατρίδης δήλωνε αρχηγός του κόμματος των Κυανολεύκων. Είχε στήσει το στρατηγείο του στο καφενείο Ζαχαράτου (στη θέση που βρίσκεται σήμερα το ξενοδοχείο Athens Plaza), στην Πλατεία Συντάγματος. Υποσχόταν πως θα φτιάξει το υπουργείου του Έρωτος. Επιχειρηματολογούσε για την ανάγκη σύνδεσης της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού με γέφυρα. Ανέλυε τους λόγους γιατί είναι επιβεβλημένη η υπόγεια συγκοινωνία μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης!
Μέγιστος «πολιτικός ρήτορας» ο Δελαπατρίδης έδωσε κάποτε και μια συνέντευξη στο Έθνος όπου ανάμεσα στα άλλα που είπε είχε προβλέψει ότι ο Κ. Καραμανλής θα κυβερνούσε τη χώρα, θέση που αν και του… προσφέρθηκε εκείνος την απέρριψε .
- Προσωπικότητες του άλλοτε ένδοξου κόμματος του Ελευθερίου Βενιζέλου με επλησίασαν και μου εζήτησαν να αναλάβω εγώ την αρχηγία. Αρνήθηκα.
- Γιατί; (τον ρώτησε ο δημοσιογράφος).
- Μα τι λέτε; Τρελός είμαι να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα; Αυτοί που το έβαλαν ας το βγάλουν. Εξάλλου υπάρχει και ο Μαρκεζίνης ο μεγαλύτερος γόης φαρμακερών μάλιστα φιδιών»!
«Είμαι μια σκιά του παρελθόντος, ένα σύμβολο των παλαιών καλών ημερών» είχε δηλώσει ο Δελαπατρίδης και τόνισε μιλώντας για τον Καραμανλή πως «αυτός ο ερασιτέχνης πολιτικός δεν ξεύρει να εκφωνεί λόγους, αλλά γνωρίζει να πολιτεύεται».
Ο δημοσιογράφος Τάσος Κοντογιαννίδης σε παλαιότερο άρθρο του στην εφημερίδα Real News είχε γράψει για μια κακόγουστη φάρσα εις βάρος του Δελαπατρίδη που τον οδήγησε στο να διαβεί το κατώφλι της Βουλής: «Το 1956, όταν παραιτήθηκε ο Καραμανλής, για να προσφύγει στις κάλπες, ένας φαρσέρ παρέδωσε σημείωμα στον Δελαπατρίδη, ότι τον καλεί ο πρόεδρος της Βουλής να ορκισθεί πρωθυπουργός. Ο Αρμάνδος έβαλε ημίψηλο και φράκο και έσπευσε μ’ ένα τσούρμο ξωπίσω του να φωνάζουν «να μας ζήσεις αρχηγέ!…» Τη στιγμή που έδειχνε στη φρουρά της πύλης το σημείωμα, αποχωρούσε τυχαία ο πρόεδρος της Βουλής Ντίνος Ροδόπουλος. Κατάλαβε τη φάρσα και για να μην τον κακοκαρδίσει, του λέει: «Πρόεδρε, ο βασιλεύς απουσιάζει και ο αρχιεπίσκοπος είναι άρρωστος! Τι λες; Να το αναβάλλουμε;». Ο Αρμάνδος με ικανοποίηση υποκλίθηκε και αποχώρησε.
Στην κατοχή η ψυχική υγεία του Δελαπατρίδη χειροτέρευσε. Μπαινόβγαινε στο Δαφνί. «Κλεισθείς εις το Ψυχιατρείον, κάμω την δήλωσιν ευθύς, πώς παύω πια να πολιτεύωμαι, μέσα στο κράτος μας αυτό. Μόνον την γνώμην μου αν θέλετε, μπορεί να έρχεται καθείς, εις το Δαφνί και ερωτώμενος, προθύμως θα γνωμοδοτώ…».
Σε μια χώρα καθημαγμένη από τον πόλεμο και τον εμφύλιο κανείς δεν είχε όρεξη για να ασχολείται με γραφικές φιγούρες όπως ο Δελαπατρίδης. Και τελικά εκείνος έμεινε ολομόναχος, στο περιθώριο. Μια ημέρα σαν σήμερα, την 1η Ιουνίου 1960, ο Δελαπατρίδης πέθανε σε ηλικία 65 ετών στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για εκείνον. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
