Ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης που «κάηκε σαν λαμπάδα» για τη Δημοκρατία

Ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αν και σπούδαζε στη Γένοβα έβλεπε την πατρίδα του να «βυθίζεται» όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι της χούντας και αυτό δεν το άντεξε. Θέλησε να φωνάξει. Να ουρλιάξει. Και το έκανε. Με τρόπο μοναδικά εκκωφαντικό αλλά ταυτόχρονα υπερβολικά επίπονο.

Μια ημέρα σαν σήμερα αυτοπύρπολήθηκε, μετέτρεψε το κορμί του σε λαμπάδα, για να πέσει φως στο σκοτάδι της δικτατορίας.

«Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν» έλεγε ο σπουδαίος Μενέλαος Λουντέμης.

Ο Κώστας Γεωργάκης την ίδια εποχή που οι περισσότεροι «λούφαζαν» τρομαγμένοι και προσπαθούσαν να τα έχουν καλά με το στρατιωτικό καθεστώς, αποφάσισε να συνταχθεί με τους λίγους που αντιστεκόταν και θυσίασε τα νιάτα του και έγινε εκείνος το φως.

Ο αγώνας κατά της χούντας

Ο Κώστας Γεωργάκης ήταν ένας έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος (μέλος της Ένωσης Κέντρου και με σημαντική θέση στη νεολαία του κόμματος, την ΕΔΗΝ) ο οποίος αν και θα μπορούσε να ζήσει αυτό που λέμε «φοιτητική ζωή» στην Ιταλία, μακριά από τα προβλήματα της Ελλάδας επέλεξε να παλέψει κατά του χουντικού καθεστώτος.

Γεννημένος τον Αύγουστο του 1948 στην Κέρκυρα, ο γιος ενός ράφτη, αποφάσισε να σηκώσει στις πλάτες του μεγαλύτερο βάρος από αυτό που του αναλογούσε. Αντί να ακολουθήσει το δρόμο της σιωπής, όπου βρισκόταν, με όποιους και αν μιλούσε κατήγγειλε με πάθος τη χούντα.

Συγκρούστηκε ανοιχτά και έμπρακτα με τους χαφιέδες «φοιτητές» που είχε «φυτέψει» η χούντα στα ιταλικά πανεπιστήμια και είχαν φτιάξει τη δική τους οργάνωση, τη «Λέγκα».

Στις 26 Ιουνίου 1970 λίγο, πριν τη θυσία του, έδωσε μια ανώνυμη συνέντευξη στον Ντομένικο Γκράσι και στη Μαρία Γκράτσια Λίτσο στο περιοδικό «Sigla a» και αποκάλυψε τα πάντα για τους χαφιέδες, με ονόματα και διευθύνσεις.

Η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε από την κερκυραϊκή προφορά του και ο ίδιος φοβούμενος πως η χούντα θα «ξεσπάσει» πάνω στα μέλη της οικογένειάς του, αποφάσισε να κάνει κάτι ακόμα μεγαλύτερο, με προφανή στόχο να δοθεί δημοσιότητα και έτσι να προστατεύσει τους δικούς του ανθρώπους.

Όταν αντιλήφθηκε πως Ιταλοί φασίστες, συνεργάτες του καθεστώτος της Αθήνας τον παρακολουθούσαν αποφάσισε να «τρέξει» το σχέδιο του.

Έτσι και αλλιώς, όπως έλεγε σε φίλους και συμφοιτητές, τα πράγματα στην Ελλάδα είχαν «βαλτώσει» και ο ίδιος δεν έβλεπε πως μπορεί να βγει η χώρα από αυτή την περιπέτεια.

Ποιος ξέρει; Ίσως ο Γεωργάκης μέσα του πίστευε πως η δική του θυσία θα ήταν αυτή που θα άναβε το φιτίλι της αντίστασης κατά της Απριλιανής δικτατορίας.

Δύο ημέρες πριν τη «μεγάλη ώρα» ο Γεωργάκης έστειλε γράμμα στον πατέρα του, στο οποίο εξηγούσε τους λόγους του διαβήματός του. Το γράμμα αυτό (στο οποίο διατηρείται η ορθογραφία που υπήρχε στο αυθεντικό κείμενο), είχε ως εξής:

«Αγαπητέ μου πατέρα,

Συγχώρεσέ με για την πράξη μου αυτή. Δεν θέλω να κλάψης. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, αλλά ένας απλός άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι.

Φίλησε αντί για μένα τη γη της πατρίδος μας. Δεν ήθελα να διατρέξετε οιονδήποτε κίνδυνο, εξ’ αιτίας της δραστηριότητός μου.

Δεν μου έμενε, παρά να ενεργήσω σαν ελεύθερος άνθρωπος.

Σε φιλώ

Ο Κωνσταντίνος σου».

Αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, μερικές ημέρες πριν αυτοπυρποληθεί ο Κώστας Γεωργάκης, είχε λάβει επιστολή του πατέρα του, ο οποίος τον πληροφορούσε ότι οι αρμόδιες αρχές θα του διέκοπταν την αναβολή στράτευσης και γι’ αυτό έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Τίποτα απ' όλα αυτά, ωστόσο, δεν είχε πλέον σημασία. Ξημερώματα της 19 Σεπτεμβρίου 1970, ο Κώστας Γεωργάκης έβαλε μπροστά το σχέδιο του το οποίο και θα τον οδηγούσε στην αθανασία και θα τοποθετούσε το ονοματεπώνυμό του ανάμεσα στους μεγάλους αγωνιστές της Ελευθερίας.

Ένας ήρωας άταφος για τέσσερις μήνες

Αργά τη νύχτα της 18ης Σεπτεμβρίου, ο Γεωργάκης που πλέον έχει πάρει την απόφασή του, χάρισε το αντιανεμικό του μπουφάν στην αρραβωνιαστικιά του Ροζάνα και έγραψε ένα μικρό γράμμα σε έναν φίλο του. Εκεί, μεταξύ άλλων, σημείωνε:

«Είμαι σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα οι άνθρωπο στην  Ευρώπη θα καταλάβουν ότι το φασιστικό καθεστώς στην Ελλάδα είναι απειλή για την αξιοπρέπειά μας σαν άνθρωποι αλλά και απειλή για την Ευρώπη. Δεν θέλω η πράξη μου να ληφθεί σαν ηρωική αλλά ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Από την άλλη μπορεί κάποιοι άνθρωποι να ξυπνήσουν και να δουν σε τι καιρούς ζούμε».

Στη συνέχεια έφυγε από το σπίτι του. Έβαλε μπροστά το 500αράκι Φίατ του, στο παρμπρίζ του οποίου είχε κολλημένη τη φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου, και περίπου στις 3 τα ξημερώματα έφτασε στην πλατεία Ματεότι. Σταμάτησε το όχημα μπροστά από το Παλάτσο Ντουκάλε, όπου στεγάζονταν τα δικαστήρια της πόλης.

Έβγαλε από το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του τρία μπιτόνια με βενζίνη και κρατώντας τα στα χέρια έφτασε στη μεγάλη στοά. Τότε έριξε βενζίνη στα ρούχα του και με ένα σπίρτο άναψε τη φωτιά. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου οι φλόγες τον είχαν «καταπιεί».

Εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν πολίτες στο σημείο. Μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες της θυσίας του, τέσσερις οδοκαθαριστές οι οποίοι έτρεξαν να τον βοηθήσουν.

Όταν έφτασαν κοντά του, όμως, εκείνος με όση δύναμη του είχε απομείνει φώναξε: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».

Όταν η φωτιά έσβησε ο Γεωργάκης ζούσε ακόμα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Περίπου 10 ώρες αργότερα, ο Κώστας Γεωργάκης ξεψύχησε.

Όταν οι Ιταλοί ταυτοποίησαν τον νεαρό φοιτητή ειδοποίησαν τον πατέρα του να πάει στην Ιταλία γιατί, όπως τους είχαν πει, ο γιος του είχε πέσει θύμα τροχαίου ατυχήματος και έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.

Όταν έφτασε στην Ιταλία, εντελώς τυχαία (από έναν υπάλληλο του αεροδρομίου), ο τραγικός πατέρας μαθαίνει την αλήθεια. Την επόμενη ημέρα στη Γένοβα έπρεπε να πάει στο νεκροτομείο.

Η μαρτυρία του τραγικού πατέρα στον ερευνητή της υπόθεσης Κωνσταντίνο Παπουτσή είναι συγκλονιστική:

«Ήρθε η ώρα αυτή και με συνόδευσε στο νεκροτομείο ο ιερέας. Μου ζήτησε ο ιατροδικαστής να κάνω αναγνώριση. Ήταν καμένος, δηλαδή κάρβουνο, καμένος μέχρι και τρία εκατοστά βάθος. Ναι, αυτό είναι το παιδί μου… Αυτός είναι ο Κώστας μου. Έκανα τον σταυρό μου, τον φίλησα και κατέρρευσα».

Η σορός του νεαρού φοιτητή έμεινε άταφη για τέσσερις ολόκληρους μήνες. Ο Έλληνας πρόξενος απαιτούσε από τον πατέρα να διαβάσει μία κατασκευασμένη δήλωση στην ΑΝΣΑ, σύμφωνα με την οποία ο Γεωργάκης αυτοκτόνησε για... συναισθηματικούς λόγους, με αντάλλαγμα να πάρει τη σορό του παιδιού του στην Κέρκυρα. Εκείνος φυσικά και αρνήθηκε.

Τελικά, το άψυχο σώμα του φοιτητή μεταφέρθηκε κρυφά στην Κέρκυρα με το πλοίο «Αστυπάλαια», τον Ιανουάριο του 1971. Η ταφή του έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Κέρκυρας.

«Ντύθηκες γαμπρός, φωταγωγήθηκες σαν έθνος. Έγινες ένα θέαμα ψυχής, ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα. Είσαι η φωτεινή, περίληψη του δράματός μας, τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση. Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας», έγραψε για τον Κώστα Γεωργάκη ο Νικηφόρος Βρεττάκος.

Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.