Ο πόλεμος είναι μία σκληρή, απάνθρωπη, κατάσταση. Κανείς δεν μπορεί να φέρει έστω και την παραμικρή αντίρρηση πάνω σε αυτό. Ειδικά ένας πόλεμος απέναντι σε έναν εχθρό που – σε σχέση με τις δικές σου δυνάμεις – φαντάζει (και είναι) ανίκητος.
Αν κάποιος διαβάσει κείμενα ή ακούσει ομιλίες από ακροδεξιούς πολεμοχαρείς είναι δεδομένο πως θα διαβάσει / ακούσει εκφράσεις όπως «μάχη μέχρις εσχάτων» ή «μέχρι τελευταιας ρανίδος» και διάφορα άλλα παρόμοια.
Τώρα αν τους ίδιους ανθρώπους τους ρωτήσει κάποιος τη γνώμη τους για τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου τότε αμέσως όλα τα παραπάνω αλλάζουν και ο ίδιος γίνεται... ήρωας που θυσιάστηκε και συνθηκολόγησε με τους ναζί προκειμένου να μην υπάρχει ούτε το «μάχη μέχρις εσχάτων», ούτε το «μέχρι τελευταιας ρανίδος».
Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι διχασμένες προσωπικότητες. Τα όσα λένε είναι άκρως πολιτικά και εντάσσονται στη γενικότερη προσπάθεια για να ξαναγραφτεί η ιστορία. Η «αγιοποίηση» του Τσολάκογλου είναι και αυτή ένα (μικρό) μέρος του επιχειρούμενου ιστορικού αναθεωρητισμού.
Ο Γεώργιος Τσολάκογλου πέθανε μία ημέρα σαν σήμερα, στις 22 Μαΐου 1948, και όσο και να προσπαθούν ορισμένοι κύκλοι είναι δεδομένο πως θα παραμείνει ως ο πρώτος ανάμεσα τους δωσίλογους, ο «Έλληνας Πετέν», ο «Κουίσλιγκ», ένας προδότης και ένας σύγχρονος«Εφιάλτης».
Αυτός που άφησε τον λαό που υποτίθεται ότι θυσιάστηκε για να προστατεύσει να έρθει αντιμέτωπος με τον φοβερό λιμό του μαύρου χειμώνα του 41-42!
Ο «Ήρωας του Πόγραδετς»
Για να είμαστε απόλυτα σωστοί, η ζωή και η δράση του Τσολάκογλου χωρίζεται σε δύο μεγάλα κομμάτια. Το πρώτο είναι από την ημέρα της γέννησής του μέχρι και την εισβολή των ναζιστικών ορδών στην Ελλάδα. Το δεύτερό κομμάτι ξεκινάει από την συνθηκολόγηση και ολοκληρώνεται με το θάνατο του. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Γεώργιος Τσολάκογλου γεννήθηκε στη Ρεντίνα Αγράφων το 1886. Ήταν γόνος παλαιάς αρχοντικής οικογένειας και απόγονος του Δημήτριου Τσολάκογλους (αυτό ήταν το πραγματικό επίθετο της οικογένειας) ο οποίος ήταν προεστός των Αγράφων από το 1775 έως το 1817. Ήταν ένας από τους ισχυρότερους κοτζαμπάσηδες της εποχής του. Λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης, ωστόσο, έπεσε στη δυσμένεια του Αλή Πασα των Ιωαννίνων και φυλακίστηκε στα Ιωάννινα μέχρι την άνοιξη του 1822.
Όταν απελευθερώθηκε πήγε στη Λάρισα και στη συνέχεια, ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας, επιχείρησε να οργανώσει τον ξεσηκωμό στα Άγραφα. Στις 8 Ιουλίου 1822, ωστόσο, συνελήφθη ξανά και με διαταγή του Χουρσίτ πασά, απαγχονίστηκε στη Λάρισα.
Η βαριά οικογενειακή ιστορία, έκανε τον νεαρό Γεώργιο Τσολάκογλου να θέλει να υπηρετήσει τον Ελληνικό Στρατό. Και αυτό έκανε. Το 1906 κατατάχθηκε στον στρατό και παράλληλα άρχισε να φοιτά στη Σχολή Υπαξιωματικών από την οποία αποφοίτησε την 7η Ιουλίου του 1912 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Ο Γεώργιος Τσολάκογλου έδειχνε μέγα πάθος και ιδιαίτερο ζήλο. Ξεχώριζε για τον ηρωισμό και την αποφασιστικότητά του. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Εκστρατεία στην Ουκρανία, τη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο στον οποίο και διακρίθηκε φέροντας τον βαθμό του Αντιστράτηγου.
Όλοι είχαν να πουν για εκείνον τα καλύτερα λόγια. Φερόταν στους στρατιώτες του με τον καλύτερο τρόπο. Οι περισσότεροι τον είχαν σαν πατέρα τους.
Έλαβε πολλά τιμητικά... παρατσούκλια όπως «αετός των Αγράφων», «νικητής της Μόροβας» (για τη μεγάλη νίκη που πέτυχε εκεί επί των Ιταλών, «ήρωας του Πόγραδετς» και «σπουδαίος ευπατρίδης». Οι περγαμηνές του ήταν εξαιρετικές και λίγοι είχαν τη δική του φήμη.
Μέχρι που άλλαξαν τα πάντα και ο Γεώργιος Τσολάκογλου μετατράπηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι τότε.
Η συνθηκολόγηση με τους ναζί και η κατοχική κυβέρνηση
Όταν ξεκίνησε η ναζιστική εισβολή στην Ελλάδα, ο ελληνικός στρατός άρχισε να οπισθοχωρεί, το μέτωπο «έσπασε» και (πραγματικά) υπήρχε ο τεράστιος κίνδυνος να βρεθεί περικυκλωμένος από τις δυνάμεις της Βέρμαχτ και των SS και με ορατό το ενδεχόμενο της πλήρους καταστροφής του.
Τότε, ο Γεώργιος Τσολάκογλου και μαζί με άλλους ανώτατους αξιωματικούς ( τους στρατηγούς Πιτσίκα, Δεμέστιχα και Μπάκο) αποφάσισαν να έρθουν σε επαφή με τους Γερμανούς εισβολείς προκειμένου να πετύχουν μια υπό όρους συνθηκολόγηση.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, οι διαταγές του βασιλιά, της κυβέρνησης και του γενικού επιτελείου, ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρες: Αγώνας μέχρις εσχάτων απέναντι στον εισβολέα.
Ο Γεώργιος Τσολάκογλου, ωστόσο, είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Προσωπικά ο αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος με διαδοχικά του τηλεγραφήματα από την Αθήνα κατήγγειλε την πρωτοβουλία του Τσολάκογλου για συνθηκολόγηση και διέτασσε την αντικατάσταση του Στρατηγού προτρέποντας σε αγώνα «μέχρις εσχάτου ορίου δυνατοτήτων».
Παρά το γεγονός πως ο Τσολάκογλου και οι άλλοι τρεις στρατηγοί προειδοποιήθηκαν πως μία συνθηκολόγηση, παρά τις αντίθετες διαταγές, θα σήμαινε «εσχάτη προδοσία εν ανοικτώ πεδίω εν καιρώ πολέμου» και αυτό με τη σειρά του στρατοδικείο και την εσχάτη των ποινών, ο Τσολάκογλου δεν έκανε ούτε μισό βήμα πίσω, τονίζοντας, μάλιστα, πως θα αναλάβει μόνος του την ευθύνη της συνθηκολόγησης.
Ήταν, μάλιστα, τόσο αμετακίνητος στην απόφασή του πως όταν του είπαν πως κινδυνεύει η ζωή του και η ατίμωση είναι δεδομένη, εκείνος απάντησε: «Και ποιος νοιάζεται»;
Αυτό το «και ποιος νοιάζεται» ήταν που έκανε πολλούς (από τους υποστηρικτές του) να πουν μεταγενέστερα πως αιτία για αυτή τη δραματική μεταστροφή του Τσολάκογλου ήταν το γεγονός πως είχε μάθει ότι πάσχει από λευχαιμία με την οποία είχε διαγνωσθεί λίγο καιρό νωρίτερα.
Στα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1959, ο Τσολάκογλου υποστηρίζει ότι η συνθηκολόγηση ήταν επιβεβλημένη, εξαιτίας των «αδικαιολόγητων ελλείψεων» του Στρατού και για να αποτραπεί η αιχμαλωσία του.
Ο Τσολάκογλου υπέγραψε με τους Γερμανούς δύο πρωτόκολλα παράδοσης (20 και 21 Απριλίου 1941) και ένα στις 23 Απριλίου, στο οποίο συμμετείχαν και οι Ιταλοί. Στη συνέχεια δέχθηκε να σχηματίσει την πρώτη κατοχική κυβέρνηση και να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Ο ίδιος υποστήριξε πως το έκανε αυτό προκειμένου να... προστατέψει τον ελληνικό λαό από τα δεινά που σίγουρα τον περίμεναν στη διάρκεια της κατοχής!
Στις 29 Απριλίου 1941 στις 11 το πρωί ο Τσολάκογλου ορκίστηκε Πρωθυπουργός στα Παλαιά Ανάκτορα, το σημερινό κτίριο της Βουλής. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος αρνήθηκε να παραστεί στην τελετή, χαρακτηρίζοντας την ενέργειά του «πράξη αντεθνική, στην οποία η Εκκλησία δεν είναι δυνατόν να δώσει τον όρκο και την ευλογία της». Τον ρόλο του αρχιεπισκόπου ανέλαβε ένας απλός ιερέας.
Στο πρώτο ραδιοφωνικό διάγγελμα ως πρωθυπουργός, ο Τσολάκογλου έστρεψε τα πυρά του στην κυβέρνηση Τσουδερού που είχε καταφύγει στην Κρήτη και τόνιζε πως «ετράπη εις φυγήν» και δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί από τους Έλληνες θυσίες, που ισοδυναμούν με αυτοκτονία.
Λίγο αργότερα, ο Τσολάκογλου απέστειλε τηλεγράφημα στον Αδόλφο Χίτλερ με ημερομηνία 5 Μαΐου 1941.
«Λαμβάνω την τιμήν να Σας αναφέρω δια του παρόντος ότι ο μεγαλύτερος πόθος της ελληνικής κυβερνήσεως και η ειλικρινωτάτη παράκλησίς της είναι να αναλάβη η Υμετέρα Εξοχότης τας τύχας της Χώρας μας εις τας χείρας Της και να θέση υπό την προστασίαν της την ιστορικήν γην της Ελλάδος» έγραφε μεταξύ άλλων.
Στις 6 Μαΐου του 1941 εξέδωσε Ημερησία Διαταγή που δημοσιεύτηκε στον Τύπο και τόνιζε: «ο γερμανικός στρατός δεν ήλθεν ως εχθρός, ως πολέμιος. Ήλθεν ως φίλος. Εν τη περιπτώση ταύτη έχομεν την υποχρέωσιν να δείξωμεν τα φιλικά μας αισθήματα, να συμμορφωθώμεν προς την Νέαν Τάξιν και να ενστερνισθώμεν τα μεγάλα δόγματα και τας υψηλάς αρχάς του Εθνικοσοσιαλισμού και της νέας ταύτης πολιτικής Θρησκείας, την οποίαν η φωτεινή διάνοια και η μεγάλη ψυχή του Φύρερ εδημιούργησεν»!
Αυτόν τον άνθρωπο επιχειρούν κάποιοι να «ξεπλύνουν» σήμερα. Και δεν υπολογίζουν καν στον μεγάλο λιμό τον χειμώνα του 41-42 όπου πέθαναν από την πείνα πάνω από 300.000 Έλληνες. Τι έκανε η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου που υποτίθεται ότι είχε συνθηκολογήσει για να αποτρέψει τα δεινά του λαού; Τίποτα απολύτως.
Ο Τσολάκογλου παραιτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1942 με την πρόφαση ότι η ασθένειά του είχε προχωρήσει. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είχε πέσει στη δυσμένεια των κατακτητών που τον αντικατέστησαν με τον επίσης δωσίλογο Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο.
Μετά την απελευθέρωση ο Τσολάκογλου συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Ύστερα από δίκη, που έγινε το 1945 καταδικάστηκε σε θάνατο.
Η θανατική του καταδίκη μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη (του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της στρατιωτικής του προσφοράς προς το Έθνος) και πέθανε μία ημέρα σαν σήμερα, στις 22 Μαΐου 1948, ενώ νοσηλευόταν για λευχαιμία στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (ΝΙΜΤΣ).
Η κηδεία του έγινε την επόμενη ημέρα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών σε στενό οικογενειακό κύκλο και τηρήθηκε η διαδικασία ταφής θανατοποινίτη, ενώ τo 1960 τα οστά του μεταφέρθηκαν σε τάφο που διέθεσε ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Παυσανίας Κατσώτας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
