Όλες οι εικόνες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τα γήπεδα, περιλαμβάνουν κερκίδες πλημμυρισμένες και ανδροκρατούμενες, κερκίδες που η γυναικεία υπόσταση σχεδόν δεν υφίσταται. Ιαχές, συνθήματα, παλμός, όλα συνυφασμένα με την ανδρική κυριαρχία σε κάθε ματς, σε κάθε άθλημα.
Αυτή η κουλτούρα του αθλητισμού που ανέκαθεν έμοιαζε να απευθύνεται στα ανδρικά κοινά, καλλιεργήθηκε σιγά-σιγά και σταθερά από τους πατεράδες της προηγούμενης γενιάς, που πάντοτε έπαιρναν από το χέρι τους γιους τους και πήγαιναν στα Κυριακάτικα ματς, αφήνοντας απ' έξω τα κορίτσια, αφού κατά την -αβάσιμη μάλλον- γνώμη τους, «το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό σπορ».
Έτσι τα γήπεδα βυθίστηκαν σε αυτή την κουλτούρα και πολλές γυναίκες αποτραβήχτηκαν. Τα γήπεδα καλώς ή κακώς είναι και ένας τρόπος εκτόνωσης απωθημένων και καταχωνιασμένων σκέψεων που μόνο εκεί μπορούν να εκφραστούν, όμως συχνά οι αποδέκτες τείνουν να είναι οι γυναίκες, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες.
Όμως τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια αλλιώτικη τάση και οι κερκίδες φαίνεται να έχουν αλλάξει την ανθρωπογεωγραφία τους. Έχει αρχίσει να αυξάνεται αισθητά η παρουσία των γυναικών, οι οποίες έχουν αφήσει πίσω τα κατάλοιπα του παρελθόντος, φορούν τα αγαπημένα τους κασκόλ και βραχνιάζουν φωνάζοντας για την ομάδα, έχουν γίνει ένα με αυτό το πολυσυλλεκτικό σώμα φιλάθλων, διαβάζουν, ενημερώνονται, ακολουθούν την ομάδα σε ευρωπαϊκά ματς, πορώνονται.
Μπορεί φαινομενικά να μοιάζει σαν όλα τα στερεότυπα που συνοδεύουν τις γυναίκες σε σχέση με τον αθλητισμό να έχουν ισοπεδωθεί, ωστόσο ακόμα υπάρχει ένας υποβόσκων και διάχυτος σεξισμός που γίνεται κυρίως αισθητός από σχόλια στα social media ενάντια σε γυναίκες φιλάθλους.
Δύο κορίτσια από τις κερκίδες, που ακολουθούν πιστά την ομάδα εντός και εκτός συνόρων, μιλούν στο reader για τις έντονες και ξεχωριστές στιγμές, το σεξισμό, την ατμόσφαιρα του γηπέδου, για το πάθος για τα 100 χρόνια μέσα σε έναν ερυθρόλευκο κόσμο.
«Όταν είσαι παιδάκι και βλέπεις χιλιάδες να ουρλιάζουν για το ίδιο πράγμα, είναι συγκλονιστικό» - Κατερίνα Ντάλλα, 31 ετών
Ήμουν πάρα πολύ μικρή. Πρέπει να ήμουν πέντε χρονών όταν πήγα με τον πατέρα μου να δω αγώνα. Και ήταν μια Κυριακή που παίζαμε με την ΑΕΚ. Είμαι μοναχοπάιδι, οπότε η αγάπη του πατέρα μου για το ποδόσφαιρο – επειδή έπαιζε ποδόσφαιρο μικρός- εκφράστηκε αναγκαστικά μέσα από εμένα, την κόρη του. Οπότε σε όλο το δημοτικό εκείνος με έπαιρνε και βλέπαμε ποδόσφαιρο μαζί, για πολλά χρόνια.
Το συναίσθημα της πρώτης φοράς ήταν, νομίζω, συγκλονιστικό. Όταν είσαι μικρό παιδάκι και πας στο γήπεδο και ξαφνικά βλέπεις πόσους χιλιάδες ανθρώπους να ουρλιάζουν όλοι μαζί για το ίδιο πράγμα, είναι κάτι μοναδικό. Χαίρεσαι που μπορείς να καταλάβεις γιατί φωνάζουν και παθιάζεσαι και εσύ, όσο μικρή και αν είσαι. Οπότε είναι μαγικό και νομίζω ότι αν εκτεθείς από παιδί και έχεις γονείς οι οποίοι αγαπούν τον αθλητισμό, σου περνάνε το μικρόβιο, δεν το γλιτώνεις.
Αν μπορούσα να απαρριθμήσω τις πιο πικρές στιγμές με την ομάδα, θα πω πως ήταν τα final 4 σε Κάουνας και Βελιγράδι, όπου ήμουν μέσα στο γήπεδο. Και ήταν συντριπτικό αυτό για την ψυχολογία μας αλλά και για το ταξίδι της επιστροφής. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να ξεπεραστεί αυτή η πίκρα.
Η πιο επική στιγμή -πέρα από κάποιες ευρωπαϊκές νίκες του Ολυμπιακού όπως π.χ. με την Arsenal και τα ευρωπαϊκά στο μπάσκετ- θα πω πως είναι το Conference στο ποδόσφαιρο που είναι και πολύ πρόσφατο. Κλαίγαμε κυριολεκτικά. Ήταν μια στιγμή που απλά δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε τι έχει συμβεί. Μετά το ματς εννοείται πήγα Πασαλιμάνι και διαλύθηκα. Ήμουν εκεί μέχρι τις 6 το πρωί και δούλευα στις 10. Όταν άνοιξα το λάπτοπ να δουλέψω, πρέπει να είχα καταφέρει να κοιμηθώ λιγότερο από δύο ώρες. Βέβαια, όταν ξεκίνησα στη δουλειά αυτή, η αγάπη μου για τον Ολυμπιακό μέτρησε πολύ στη συνέντευξη, γιατί τα δύο αφεντικά μου ήταν τρελοί Ολυμπιακοί, οπότε ήμουν πολύ τυχερή.
Ένας αγώνας που μου έχει μείνει ανεξίτηλος στο μυαλό, νομίζω πως είναι με τη Μονακό, στον ημιτελικό του Final 4 το 2023, που ήμουν μέσα στο γήπεδο. Το ιστορικό τρίτο δεκάλεπτο που κάναμε 27-2 ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ζήσει. Δεν καταλαβαίναμε τι βλέπαμε. Πρέπει να έχω δει αυτό το δεκάλεπτο άλλες εκατό φορές μετά. Τη στιγμή εκείνη, ήμασταν μέσα σε ένα σύννεφο στο γήπεδο, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν λες και πετούσαμε. Ήταν τόσο κρίμα που αυτή η προσπάθεια δεν συνοδεύτηκε τελικά με το ευρωπαϊκό. Αλλά δεν πειράζει. Θα έρθουν τα επόμενα.
Από τους παίκτες του Ολυμπιακού, πάντοτε είχα μεγάλη λατρεία στον Σπανούλη, που είναι μια καθοριστική προσωπικότητα για τον Ολυμπιακό, στον Πρίντεζη και στον Λαρεντζάκη -που είναι διαολάκος και χρειάζεται αυτό στο γήπεδο. Από το ποδόσφαιρο εκτιμούσα πολύ το Φορτούνη και στεναχωρήθηκα που έφυγε. Όταν ήμουν μικρή με τον μπαμπά μου, λατρεύαμε τον Γκαλέτι, τον Κοβάτσεβιτς και τον Καρεμπέ. Και ο Ελ Κααμπί θεωρώ ότι θα αφήσει ιστορία. Είναι λίγα τα χρόνια, αλλά ο άνθρωπος ήδη έχει τα περισσότερα γκολ με τον Ολυμπιακό σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
«Οι πατεράδες της προηγούμενης γενιάς καθόρισαν την παρουσία των γυναικών στα γήπεδα»
Οι γυναίκες που πηγαίνουν γήπεδο είναι πολύ λιγότερες συγκριτικά με τους άντρες. Γιατί πιστεύω ότι οι πατεράδες της προηγούμενης γενιάς, καθόρισαν την παρουσία στα γήπεδα τώρα, και δυστυχώς δεν μετέδωσαν στις κόρες τους την αγάπη για τον αθλητισμό, που θεωρώ ότι είναι πολύ μεγάλο σφάλμα. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί ένα αγόρι να απολαύσει να παίζει πλασεδάκια με τον μπαμπά του, έτσι και ένα κορίτσι θα μπορούσε να το ευχαριστηθεί αυτό και να μάθει κάποια πράγματα για ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Οπότε θεωρώ ότι οι προηγούμενες γενιές κράτησαν τα κορίτσια εκτός, αλλά πλέον πιστεύω ότι με την άνοδο των social media, οι γυναίκες πηγαίνουν περισσότερο στο γήπεδο. Αλλά αυτό που βλέπω, το οποίο δεν μου αρέσει καθόλου σαν στάση των αντρών, είναι ότι πετάνε ατάκες τύπου “έρχονται στο γήπεδο γιατί θέλουν να γίνουν Μαριγκόνες”. Είναι άδικο και ενοχλητικό. Προφανώς όλοι θέλουν να γίνεται πανζουρλισμός στο γήπεδο, όπως συμβαίνει στη Σερβία, που όλοι ουρλιάζουν συνθήματα και το έχουν κάνει καμίνι. Όμως δεν είναι λύση να αποκλείουμε τις γυναίκες από το γήπεδο, γιατί θεωρούμε ότι η γυναικεία παρουσία στο γήπεδο μας κάνει πατατάκηδες. Πατατάκηδες υπήρχαν στο ΣΕΦ ανέκαθεν και χωρίς την παρουσία των γυναικών. Δεν φταίνε οι γυναίκες που την Κυριακή είναι άδειο το ΣΕΦ και δεν πάει κανείς να δει αγώνες με το Λαύριο και με τον Προμηθέα, ενώ την ίδια ώρα γίνεται χαμός στο Καραϊσκάκη σε ματς με τον Λεβαδιακό και το Πανσερραϊκό. Θα έλεγα να μην τα βάζουμε άδικα με τις γυναίκες οι οποίες αγαπούν και αυτές με τον τρόπο τους στον αθλητισμό.
Από την άλλη, προσωπικά ποτέ δεν έχω νιώσει περίεργα στο γήπεδο, και το ίδιο ισχύει και για τις φίλες μου που πηγαίνουν στο πέταλο. Δεν νομίζω ότι έχουμε γίνει μάρτυρες σεξιστικών περιστατικών στο ΣΕΦ -ελπίζω και πουθενά αλλού. Δεν έχουν υπάρξει τέτοια σκηνικά και ελπίζω να μην υπάρξουν.
Ωστόσο, αυτό που έχω βιώσει, είναι πως νιώθω ότι πρέπει να αποδείξω την αξία μου κάθε φορά που τολμάω να μιλήσω για μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Πρέπει να αρχίσω να λέω όλη την ιστορία του Ολυμπιακού που είναι εκατό χρόνια πριν, για να αποδειχθεί ότι είμαι ένας άνθρωπος που γνωρίζω κάποια πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι κανένας ειδήμων. Και καλό είναι να το θυμούνται και οι περισσότεροι άντρες, οι οποίοι το σχολιάζουν σε άρθρα και είναι υποτιμητικοί ενάντια στις γυναίκες, πως ούτε αυτοί είναι ειδήμονες.
Θεωρώ ότι δεν μαθαίνουν να συνδιαλέγονται με τις γυναίκες για τα αθλήματα από μικροί και τους προκαλεί εντύπωση όταν μία γυναίκα γνωρίζει κάποια βασικά πράγματα. Δεν είπα ότι βλέπω τα σχήματα του Μπαρτζώκα και κάνω μπασκετική ανάλυση στο μυαλό μου, αλλά σχεδόν κανένας δεν μπορεί να την κάνει. Και αν την κάνει, λογικά την καταλαλώνει κάπου αλλού ή την διαβάζει και μετά πηγαίνει και το παίζει έξυπνος στους φίλους του ή στα σχόλια. Οπότε καλό θα ήταν να χαλαρώσουμε και να αφήσουμε τον κόσμο να απολαμβάνει το άθλημα χωρίς να το παίζουμε έξυπνοι.
Μου έχει τύχει στο παρελθόν να έρθω αντιμέτωπη με άντρες οι οποίοι με έχουν μειώσει για τα αθλητικά. Αλλά τα τελευταία χρόνια δεν έχει συμβεί. Οπότε ή εγώ έχω φτιάξει τον κύκλο μου, ή οι άντρες πλέον αρχίζουν να προοδεύουν σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ανέκαθεν το διαδικτύο δεν ήταν ένας χώρος όπου ο καθένας βγάζει τον οχετό του;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα να πάει κάποια γυναίκα στο γήπεδο πλέον και ούτε οι ίδιες θεωρώ ότι αισθάνονται περίεργα. Το μόνο ζήτημα είναι να βρούμε τρόπο να λέμε όλοι τα συνθήματα και να μην κάθεται κανείς ακίνητος. Το πρόβλημα που έχω στο ΣΕΦ για παράδειγμα, όταν δεν κάθομαι στους οργανωμένους, είναι ότι, εκτός από εμένα και το σύντροφό μου, κανένας άλλος δεν φωνάζει συνθήματα. Αυτό είναι κρίμα. Υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται παθητικά και βλέπουν τον αγώνα. Δεν μπορώ να το καταλάβω, γιατί εγώ είμαι έτοιμη να εκραγώ από το στρες κάθε φορά που βλέπω μπάσκετ.
Μπορεί να είμαι τρελαμένη, αλλά δεν έχει τύχει να ακυρώσω εξόδους όταν έχει αγώνες. Όμως έχει συμβεί να έχω ανοιχτά αθλητικά site όλη την ώρα και να παρακολουθώ την εξέλιξη του ματς ευλαβικά. Εννοείται πως έχουμε και μια ομαδική με φίλους σίγαυρους όπου σχολιάζουμε όλοι μαζί real time τι γίνεται, οπότε έχω και live σχολιασμό των φάσεων.
Ο Ολυμπιακός ήταν -και είναι- για μένα μια γιγαντιαία αγάπη. Όσοι με ξέρουν, το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Είμαι παθιασμένη και τρελαμένη με τον Ολυμπιακό και είναι κάτι το οποίο μου έμαθαν οι γονείς μου από μικρή. Αυτή η αγάπη συνδέθηκε από πολύ μικρή με μια, ας πούμε, κοινή ώρα που περνάγα με τον μπαμπά μου. Οπότε για μένα ο Ολυμπιακός είναι μια πολύ ισχυρή αίσθηση οικογένειας, και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μια εκβάνθυνση αυτής της οικογένειας, γιατί με τον σύντροφο που είμαστε τα τελευταία 12 χρόνια μαζί, έχουμε ζήσει απίστευτες χαρές και πίκρες με τον Ολυμπιακό.
Σίγουρα με έκανε πιο δυνατή, γιατί το να είσαι Ολυμπιακός απαιτεί να έχεις ατσαλένια καρδιά για να αντέχεις. Με έχει κάνει παθιασμένη και με έχει κάνει συνεχώς να ανεβάζω το ταβάνι μου και τις προσδοκίες μου γι΄αυτά που έχει να μου δώσει η ομάδα. Ελπίζω φέτος, στα 100 μας χρόνια, να πάρουμε Πρωτάθλημα, Ευρωπαϊκό και Γιουρόπα.
«Από μικρή ο πατέρας μου με έντυνε με φανέλα του Ολυμπιακού, μου έδινε ντουντούκα και πηγαίναμε στο γήπεδο» -Μαριέλενα Καϊρακτίδη, 24 ετών.
Η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει ένα μάτς του Ολυμπιακού ήταν όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρή – πρέπει να ήμουν τεσσάρων, πέντε χρονών. Ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο από βρεφική ηλικία. Θυμάμαι έντονα ότι με έντυνε από πάνω μέχρι κάτω με φανέλες και ρούχα του Ολυμπιακού. Μου έδινε να κρατάω ντουντούκα και μου κολλούσε αυτά τα ψεύτικα τατουάζ στα μάγουλα με το σήμα του Ολυμπιακού. Τότε ένιωθα πολύ περίεργα, γιατί ήμουν το μοναδικό κοριτσάκι ανάμεσα σε πόσα αγοράκια της ηλικίας μου και ρώταγα τον μπαμπά μου γιατί με ντύνει έτσι. Και ενώ συνήθως οι πατεράδες παίρνουν τους γιους τους στις κερκίδες, ο δικός μου έπαιρνε εμένα και όχι τον αδερφό μου. Γύρω στα δεκαπέντε, που πλέον είχα μεγαλώσει αρκετά, θα πω ότι ξεκίνησα να γίνομαι φανατική με την ομάδα. Παρακολουθούσα με τον αδερφό μου ευρωπαϊκά στην τηλεόραση και άρχισα να πηγαίνω γήπεδο πιο συστηματικά.
«Τα χειρότερα 90 λεπτά της ζωής μου»
Η κατάκτηση του Conference πέρυσι είναι κάτι που είναι κάτι που περίμεναν πολλές γενίες Ολυμπιακών επί δεκαετίες, οπότε θεωρώ πως είναι από τις πιο ιστορικές στιγμές που έχουμε ζήσει. Και για εμένα, το πιο έντονο ματς που μπορώ να σκεφτώ, ήταν μέσα στο Καραϊσκάκη με την Άστον Βίλα που περάσαμε στον τελικό. Νομίζω πως ήταν τα χειρότερα 90 λεπτά της ζωής μου - με την καλή έννοια βέβαια- επειδή υπήρχε αυτή η αγωνία.
Υπήρχε το άγχος γιατί ξέρεις ότι μια ομάδα σαν την Άστον Βίλα μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι άνα πάσα στιγμή. Αλλά ο λόγος που μου έχει μείνει στο μυαλό αυτός ο αγώνας, είναι - πέρα από το γεγονός ότι περάσαμε στον τελικό-, η κερκίδα η οποία ήταν φωτιά. Ένιωθα πως ήμασταν όντως ο 12ος παίκτης της ομάδας, δηλαδή ήταν σαν να παίζαμε και εμείς με την ομάδα. Και όταν ήρθε το τελευταίο σφύριγμα, ήταν μια τεράστια ανακούφιση. Το ότι κατάφερε ο Ολυμπιακός να περάσει στον τελικό, ήταν η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής μου. Αυτός είναι σίγουρα ο πιο ιστορικός αγώνας που έχω ζήσει.
Από μικρή παρακολουθούσα κυρίως ποδόσφαιρο, οπότε όταν ήμουν παιδάκι, αγαπημένος μου παίχτης ήταν ο Τζόλε. Και θυμάμαι να τον κοιτάω, να τον θαυμάζω και να παρακαλάω τον μπαμπά μου να μου τον γνωρίσει. Αυτό είναι μια παιδική ανάμνηση. Αλλά τα τελευταία χρόνια, εννοείται πως οι αγαπημένοι μου ήταν ο Φορτούνης και ο Ποντένσε. Και έχω φανέλες και από τους δύο. Τους λατρεύω.
«Πλέον οι πατεράδες παίρνουν τα κορίτσια στο γήπεδο»
Οι περισσότερες γυναίκες που συναναστρέφομαι, δεν έχουν αυτή την τρέλα για τον αθλητισμό, δεν ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν αθλητικά. Ασχέτως ομάδας. Ίσως δεν καταλαβαίνουν τους κανόνες του παιχνιδιού ή ίσως, πολλές από αυτές, να μην είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν ένα παιχνίδι από κοντά ή, ακόμα και να έχουν δει, να μην είναι κάτι που τους αρέσει. Οπότε σίγουρα είναι πολύ λιγότερες οι γυναίκες συγκριτικά με τους άντρες που παρακολουθούν αγώνες.
Βέβαια όταν μεγαλώσαμε εμείς υπήρχε η ταμπέλα ότι το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ είναι “ανδρικά σπορ” και δεν απευθύνονται στις γυναίκες. Και από την άλλη πολλές γυναίκες συμβαδίζουν με αυτή τη νοοτροπία και δεν τους δίνουν καν την ευκαιρία να δουν αν όντως μπορεί να τους αρέσει ώστε να αρχίσουν να πηγαίνουν στο γήπεδο.
Επειδή μιλάω και παρατηρώ τον κόσμο στο γήπεδο, μπορώ να πω πως πλέον, ακόμα και οι πιο μεγάλες ηλικίες πατεράδων, παίρνουν τις κόρες τους μαζί να δουν αγώνες. Έχει αλλάξει αυτό πια. Αυτό έχω συνειδητοποιήσει και είναι κάτι που μου αρέσει.
Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στο γήπεδο, όχι όταν ήμουν μικρή, τα τελευταία χρόνια, ένιωθα περίεργα. Δηλαδή, ντρεπόμουν να τραγουδήσω ένα σύνθημα, να φωνάξω, να πανηγυρίσω, γιατί θεωρούσα ότι θα με κοιτάζουν περίεργα ή θα με κρίνουν. Τώρα πια δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Και η αλήθεια είναι πως δεν με έχει φέρει κάποιος σε δύσκολη θέση ούτε με έχει κοιτάξει κάπως, επειδή είμαι κοπέλα και φωνάζω. Αλλά στην αρχή δεν μπορούσα καν να εκφραστώ όπως ήθελα.
Μέσα στο γήπεδο δεν μου έχει συμβεί κάποιο σεξιστικό περιστατικό. Στον Ολυμπιακό, όταν είσαι στο γήπεδο, δεν κοιτάς αν ο διπλανός σου είναι γυναίκα ή άντρας. Είσαι εκεί για να φωνάξεις για την ομάδα. Έτσι είναι ο Ολυμπιακός. Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και για άλλες ομάδες.
Παρόλα αυτά, στα social media που πολλές φορές θέλω να εκφραστώ μετά, να γράψω κάποιο σχόλιο σε κάποιο post που βλέπω να συζητούν για την ομάδα, δεν γράφω ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Γιατί δεν θέλω μετά ο καθένας να απαντά εναντίον μου εκτοξεύοντας σεξιστικά σχόλια. Αυτό είναι ένα θέμα για τις γυναίκες. Οι άντρες ανέκαθεν γράφουν ό,τι θέλουν και δεν τους λέει κανείς τίποτα. Αλλά εγώ θα το σκεφτώ δύο φορές πριν γράψω κάτι.
Αυτή την υποτίμηση την έχω βιώσει κυρίως σε παρέες αντρών που μπορεί να μιλάνε για αγώνες, για την ομάδα ή να κάνουν κάποια ανάλυση και εγώ προσπαθώ να συμμετέχω στην κουβέντα. Γιατί καλώς ή κακώς είμαι ενημερωμένη, διαβάζω συνέχεια πράγματα, πηγαίνω σε αγώνες. Μπορεί να ξέρω και περισσότερα από κάθε άντρα. Έτσι μπορεί πολλές φορές -ειδικά άτομα από αντίπαλες ομάδες που μπορεί να έχουμε λογομαχία- να προσπαθούν να υποτιμήσουν την γνώμη μου επειδή απλά είμαι γυναίκα και αυθαίρετα υποθέτουν ότι δεν ξέρω από αθλητικά. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που ενθουσιάζονται όταν μια κοπέλα ξέρει τόσα πολλά.
«Είναι κομμάτι της ζωής μου αυτή η ομάδα»
Έχω ακυρώσει πάρα πολλά πλάνα όταν παίζει ο Ολυμπιακός. Δηλαδή προτού κλείσω κάποιο ταξίδι ή εκδρομή, θα κοιτάξω να δω αν παίζει ο Ολυμπιακός εκείνες τις ημερομηνίες και μετά θα κανονίσω το ταξίδι. Όποτε όταν παίζει ο Ολυμπιακός, είτε δεν κανονίζω, ή αν έχω κανονίσει κατά λάθος, το ακυρώνω. Και εννοείται στους εκτός έδρας αγώνες πάντα είμαι με ένα κινητό στο χέρι και βλέπω τον αγώνα εάν είμαι εκτός σπιτιού.
Αυτό που με χαλάει πλέον στο γήπεδο είναι να βλέπω φιλάθλους απορροφημένους στα κινητά. Και με χαλάει όταν χάνουμε και σταματούν να φωνάζουν για την ομάδα. Γιατί πέφτουν ψυχολογικά, ενώ εκεί είναι ακόμα πιο καθοριστικό να φωνάξουμε παραπάνω. Μου λείπει η παλιά η κερκίδα του Ολυμπιακού που φώναζαν μέχρι τέλους και δεν σταματούσαν και έδιναν την ψυχή τους. Δεν θέλω να πηγαίνουν φίλαθλοι απλά για να τραβάνε ένα story στο Instagram. Και επίσης, μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά μου λείπουν πολύ τα καπνογόνα. Γιατί έφτιαχναν ατμόσφαιρα.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι ο Ολυμπιακός είναι κομμάτι της ζωής μου. Έτσι το νιώθω εγώ. Είναι κάτι που με συνοδεύει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν είναι απλά μία ομάδα για μένα, είναι η ταυτότητά μου. Οι στιγμές που έχω ζήσει με τον Ολυμπιακό, είτε χαρές είτε λύπες, όλες αυτές οι μεγάλες βραδιές, με έχουν διαμορφώσει, με έχουν καθορίσει, με έχουν ωθήσει να εξελιχθώ με την ομάδα. «Γιατί ... είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό». Και εύχομαι φέτος στα 100 μας χρόνια να πάρουμε τα ευρωπαϊκά σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο!.
Διαβάστε ακόμη
QUIZ 100 χρόνια Ολυμπιακός: Θυμάσαι τους ευρωπαϊκούς τίτλους της ομάδας;
Το γράμμα που έστειλα στα 11 μου στον Ολυμπιακό για να τους βρω αντικαταστάτη του Τζόλε
Τρεις γενιές φιλάθλων του Ολυμπιακού μιλούν για τη μεγάλη τους αγάπη
Όταν στην ταβέρνα του Μοίρα στον Πειραιά «γεννήθηκε» ο Ολυμπιακός
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
