Το ημερολόγιο δείχνει 10 Μαρτίου του 1925. Στην ταβέρνα του Μοίρα, στην καρδιά του Πειραιά, ιδρύεται η ομάδα του Ολυμπιακού, από επιφανείς Πειραιώτες. Τα χρώματα του συλλόγου, ερυθρόλευκα – το κόκκινο συμβολίζει το πάθος για τη νίκη και το λευκό την ευγενή άμιλλα- ενώ το χαρακτηριστικό έμβλημα με τον δαφνοστεφανωμένο ολυμπιονίκη είναι αυτό που αποτύπωσε την ιδέα που πρέσβευαν οι ιδρυτές της ομάδας. Το ποδοσφαιρικό σωματείο του Ολυμπιακού, γρήγορα κυριάρχησε στην περιοχή και εξαπλώθηκε σιγά-σιγά σε κάθε γωνιά της χώρας, ξεπερνώντας τα όρια του λιμανιού.
Ο πρώτος αγώνας της ομάδας διεξήχθη στην πρώτη έδρα του Ολυμπιακού, το Ποδηλατοδρόμιο, στις 30 Απριλίου του 1925 κόντρα στην γαλλική ομάδα του πολεμικού πλοίου Ζαν Ντ' Αρκ, την οποία συνέτριψε με 6-0. Το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας κατακτήθηκε το 1931, ενώ τη χρυσή δεκαετία του '50, τα συνεχόμενα πρωταθλήματα ήταν εκείνα που συνέβαλαν ώστε η ομάδα να αποκτήσει το προσωνύμιο «Θρύλος» και τη μεγάλη μάζα των οπαδών της.
Από τότε μέχρι σήμερα, 100 χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός ζει μέσα από τους παλμούς των φιλάθλων που κάθονται στις εξέδρες, μέσα από τα χτυποκάρδια τους στα μεγάλα ντέρμπι, μέσα από τα υγρά μάτια εκείνων που χάνουν τον ύπνο τους μετά την κατάκτηση των μεγάλων τίτλων ή έπειτα από μεγάλες ήττες, που ξενυχτούν αγκαλιασμένοι τραγουδώντας, που ανάβουν καπνογόνα, μαζεύονται στο Λιμάνι, εκεί που ξεκίνησε το δικό τους ερυθρόλευκο σύμπαν και πανηγυρίζουν.
Οι ιαχές τούς έχουν καθορίσει από τότε που, ως μικρά παιδιά ακόμα, πήγαιναν με τον πατέρα τους στο γήπεδο και μαγνητίζονταν από την ατμόσφαιρα. Τα συνθήματα που μιλούν για θρύλους και μεγάλες στιγμές, είναι διαχρονικά και στιγματίζουν γενιές που χάνονται και γενιές από το μέλλον, σημαδεύουν την ιστορία με το δικό τους ανεξίτηλο τρόπο, φουσκώνουν πνευμόνια και τους συνοδεύουν σε χαρές και λύπες. Τα παιδιά με τα ερυθρόλευκα κασκόλ συρρέουν στο γήπεδο ακόμα και, κάθε ένα απ' αυτά κουβαλά το δικό του βάρος, έχει την οσμή από θαλασσινό νερό και θριάμβους, έχει ένα κομμάτι ιστορίας.
Τρεις γενιές Ολυμπιακών, με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ομάδας, ξετυλίγουν στο reader.gr ένα κομμάτι από τη δική τους ιστορία.
Γιώργος, 27 ετών: «100 χρόνια μετά, υπάρχει ακόμα η πειραιώτική αύρα»
Έχει χαραχτεί στο μυαλό η εικόνα του τελικού Ολυμπιακός-ΑΕΚ το 2009, το 4-4 που κερδίσαμε στα πέναλντι. Το ματς αυτό το είδα από την τηλεόραση, αλλά ήταν κάτι πολύ έντονο, από τις πρώτες μου εικόνες από ματς του Ολυμπιακού. Μου έχει μείνει από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα σαν ανάμνηση και όχι σαν περιγραφή από τον πατέρα μου.
Η πρώτη φορά που πήγα γήπεδο είναι λίγο ανορθόδοξη. Οι γονείς μου έχουν ποντιακή καταγωγή και ο ξάδερφος του πατέρα μου έμενε στην Καλαμαριά και ήταν Απόλλων. Τότε έπαιζε Ολυμπιακός – Απόλλων Καλαμαριάς στο Καραϊσκάκη και είχε κατέβει ο θείος μου να δει τον πατέρα μου ο οποίος ήταν Ολυμπιακός, οπότε πήγαμε όλοι στο γήπεδο. Αυτό ήταν γύρω στο 2006, επί Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς κλπ. Το συναίσθημα της πρώτης φοράς, η αλήθεια είναι ότι το θυμάμαι πολύ έντονα παρόλο που ήμουν μικρός. Από τότε, κάθε φορά που βρισκόμουν στο γήπεδο, είχα τρομερή χαρά.
«Φώναζα συνθήματα που ως παιδί δεν ήξερα τι σημαίνουν»
Παλιότερα, ο πατέρας μου πουλούσε φελιζόλ στο παλιό Καραϊσκάκη, καθώς το '80 συνήθιζε ο κόσμος να τα αγοράζει για να μην κάθεται πάνω στα τσιμέντα. Και επειδή μένω στο Μοσχάτο, σε μια γειτονιά που είναι δίπλα στο γήπεδο, θυμάμαι από μικρός που δημιουργούνταν ορδές κάτω από το σπίτι μου για να περάσουν να πάνε στο γήπεδο.
Δείτε το αφιέρωμα του BOLD στα 100 χρόνια του Ολυμπιακού
Οπότε, όταν εν τέλει πήγα και εγώ γήπεδο, θυμάμαι να χαζεύω από την ατμόσφαιρα- ήταν και το καινούργιο γήπεδο και ήταν φουλ εντυπωσιακό- και νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει ξανά κάτι αντίστοιχο σαν συναίσθημα. Φώναζα συνθήματα μαζί με την κερκίδα, τα οποία δεν γνώριζα τι σημαίνουν, ούτε άρμοζαν σε ένα παιδί να τα λέει. Αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά τον ύμνο του Ολυμπιακού να ηχεί μετά από κάθε γκολ – γιατί τα επόμενα ματς που είχα πάει περιλάμβαναν πολλά γκολ από τη μεριά του Ολυμπιακού. Και θυμάμαι να περιμένω να ξαναβάλουμε γκολ για να τραγουδίσουμε τον ύμνο. Γυρνούσα σπίτι και κοιμόμουν χαρούμενος.
Να σου πω την αλήθεια, ο πατέρας μου δεν με πήγαινε τόσο συχνά γήπεδο γιατί δεν του άρεσαν οι βρισιές, ήταν υπέρμαχος του υγιούς αθλητισμού. Όμως εγώ πήγαινα παρέα με τη γειτόνισσα και το γιο της. Η επόμενη φορά που πήγα με τον πατέρα μου ήταν στον αγώνα με τη Μπέσα το 2011, όπου νικήσαμε 6-1 και περάσαμε στην επόμενη φάση των προκριματικών του Europa League. Τότε δεν είχαμε εισιτήριο, πήγαμε έτσι και βρήκαμε εισιτήριο απ' έξω, όμως ποτέ δεν περιμέναμε να δούμε 6 γκολ. Ήταν απίστευτο!
«Δεν υπάρχει πιο έντονη στιγμή από το Conference πέρυσι»
Έχω πάει άπειρες φορές στο γήπεδο αλλά αν μπορούσα να ξεχωρίσω τις πιο έντονες στιγμές αυτές είναι σίγουρα τα Final Four που πήραμε το 2012 και το 2013 στο μπάσκετ και σίγουρα κάποια μεγάλη νίκη, όπως το 2-0 με την Μάντσεστερ στο Καραϊσκάκη το 2014.
Αλλά νομίζω πως η πιο τρομερή στιγμή, μιας και είναι και τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού, είναι ο τελικός του Conference πέρυσι κόντρα στη Φιορεντίνα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Άνθρωποι που μπορεί να έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια μέσα στο γήπεδο και να είναι πάνω από 70-80 χρονών, είμαι σίγουρος πως θα απαντήσουν το ίδιο. Δεν υπάρχει πιο σημαντική και έντονη στιγμή από αυτήν.
Αντιθέτως, η πιο μαύρη στιγμή στην ιστορία του Ολυμπιακού, είναι φυσικά η τραγωδία της Θύρας 7 το '81. Βέβαια, από αυτά που έχω ζήσει εγώ σαν φίλαθλος, χρονολογικά θα πω πως μια πολύ στενάχωρη στιγμή, ήταν η ήττα από τη Μέταλιστ, τότε πήγαινα σχολείο ακόμα και περίμενα πως και πως τη νίκη. Ήταν κρίμα το πώς αποκλειστήκαμε ενώ είχαμε καλή ομάδα.
Όμως η πιο στεναχωρή στιγμή ήταν το Final Four στο Κάουνας το 2023 που χάσαμε από τη Ρεάλ 78-79. Τότε δεν μίλησα σε άνθρωπο για τις επόμενες δύο μέρες. Αυτό πραγματικά δεν το πίστευα. Ήθελα απλά να κλείσω την τηλεόραση, και όταν την ξανανοίξω, να έχει πάει πίσω ο χρόνος. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.
Πέρα από το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, παρακολουθώ πολλά αθλήματα. Έχω πάει σε όλα τα ομαδικά αρκετές φορές. Γενικά στηρίζω τον ερασιτέχνη Ολυμπιακό οπότε θα ήθελα να πάω και σε άλλα, τύπου πινκ πονκ.
Ένας από τους αγώνες που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι ο ημιτελικός με την Aston Villa. Nιώθω υπερβολικά τυχερός, γιατί είδα τέτοιο διπλό, ενώ συγκριτικά με άλλους έχω κάνει λιγότερες εκδρομές με τον Ολυμπιακό. Ήταν πραγματικά απίστευτο που έβλεπα τον κόσμο τριγύρω μου να κλαίει, να φωνάζει «τι ζούμε». Ήταν ένας πολύ ξεχωριστός αγώνας. Στον τελικό, το πίστεψα πάρα πολύ, επειδή ήταν ομηρική αυτή η χρονιά, θεώρησα ότι είναι γραφτό μας να σηκώσουμε την κούπα.
Στις εκδρομές με την ομάδα, πάντα συναντάω έναν αδερφικό μου φίλο που μεγαλώσαμε μαζί στη γειτονιά και στο γήπεδο, ο οποίος μένει πλέον στο εξωτερικό. Οπότε όταν η ομάδα παίζει εκτός, συναντιόμαστε κάθε χρόνο, για να δούμε τα ματς παρέα. Αυτό είναι τρομερό συναίσθημα και το περιμένουμε πως και πως.
«Πάντα μου άρεσαν οι φαντεζί παίκτες»
Από μικρός μου άρεσε ο Τζιοβάνι και ο Ροναλντίνιο, γιατί με εξίταραν οι φαντεζί παίκτες, που κάνουν πράγματα που δεν συνηθίζουμε. Και ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει περισσότερο δέσιμο με τέτοιους παίκτες παρά με έναν καλό αμυντικό. Ο Τζόρτζεβιτς ήταν από τους αγαπημένους μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να φοράω την εμφάνιση του Τζόλε, δευτέρα δημοτικού και να σβήνω τούρτα. Τα καλά μου ρούχα ήταν εμφανίσεις του Ολυμπιακού. Υπάρχουν ακόμα αυτές οι φωτογραφίες στα παιδικά άλμπουμ. Και ο Κοβάτσεβιτς μ' άρεσε γιατί ήταν σαν το Ελ Κααμπί ή σαν τον Ελ Αραμπί - ήταν στη σωστή στιγμή δηλαδή. Από το κέντρο μου άρεσε πολύ ο Γκαλέτι αλλά και ο Ποτένσε στο πλαίσιο ότι είναι και αυτός φαντεζί σα παίκτης.
Ένα out of the box πράγμα που θα πω για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, είναι ότι έχω αδυναμία στον Μασούρα. Μπορεί να είναι αντιδημοφιλής άποψη, αλλά επειδή έχω μάθει ότι είναι πολύ καλό παιδί, βλέπω πόσο ενδιαφέρεται και για άλλα πράγματα, ότι έχει κοινωνικές ευαισθησίες, για εμένα μετράει. Και με τις δηλώσεις που έκανε μετά το ματς με τη Φενέρ για Ελευθερόπουλο, Wolves, Μέταλιστ, ή μετά το βίντεο που βγήκε που είναι στα αποδυτήρια με το Ρέτσο και φιλούν το λάβαρο του Ολυμπιακού, νιώθω ότι έχουμε το ίδιο αίμα. Αυτό θέλω από τους παίκτες, να τιμάνε και να ιδρώνουν τη φανέλα.
Από τον μπασκετικό Ολυμπιακό, θα πω ότι αγαπημένος μου είναι ο Πρίντεζης, που είναι μεγάλη σημαία της ομάδας, γιατί είναι από τα 15 του στον Ολυμπιακό, είναι και ο ίδιος Ολυμπιακός. Και φυσικά έχω τεράστια αδυναμία στο Μπαρτζώκα, ο οποίος πιστεύω ότι έχει δημιουργήσει φιλάθλους του Ολυμπιακού με υπομονή. Οι δηλώσεις του Μπαρτζώκα για μένα είναι, τις περισσότερες φορές, τρομερές. Τον θεωρώ και λόγω της οικογένειάς του πολύ σκληρό άνθρωπο, γιατί ο πατέρας του είχε συγκεκριμένο πολιτικό παρελθόν και πιστεύω ότι και ο ίδιος είναι ψυχωμένος Ολυμπιακός.
«Η ψυχή της εξέδρας πουσάρει τους παίκτες»
Θεωρώ ότι όπως χτυπούν οι καρδιές μας στις κερκίδες, χτυπούν και εκείνες των παικτών στον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί να μη βγάζει νόημα προπονητικά ή στην πραγματικότητα, αλλά όντως νιώθω πως εκείνη τη στιγμή σπρώχνουμε την ομάδα, ότι είμαστε ο 12ος παίκτης, ότι άμα υπάρχει ένταση στην κερκίδα και όλοι φωνάξουμε ένα σύνθημα, θα βοηθήσουμε σε ένα γκολ, θα σπρώξουμε την μπάλα στα δίχτυα. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ μας στην κερκίδα, είμαστε όλοι στα κάγκελα εκείνη τη στιγμή.
Πουσάρουμε μαζί τους παίκτες και όλα τα συναισθήματα εναλάσσονται ανάλογα με το ρυθμό που παίζει η ομάδα. Έχει τύχει πολλές φορές ακόμα και όταν χάνουμε ή δεν υπάρχει μέλλον σε κάποιο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ο κόσμος να φωνάζει από την αγάπη του. Εκείνες τις στιγμές φωνάζει σαν να λέει «ευχαριστώ» στον Ολυμπιακό, γιατί αυτά που του έχει δώσει η ομάδα δεν συγκρίνονται με τίποτα. Λέει ευχαριστώ για όλα, για τη φανέλα που τιμούν οι παίκτες και θα τιμούσαμε και εμείς εάν ξέραμε μπάλα.
Το κλίμα των ελληνικών γηπέδων είναι εκρηκτικό -ιδιαίτερα όταν παίζουμε ματς με τον Παναθηναϊκό- αλλά νομίζω το πικ της οπαδικής κουλτούρας ήταν κάπου στο 2010. Διότι τον τελευταίο χρόνο με τον έλεγχο στα γήπεδα και τις ποινές, προσπαθούν να το καταστείλουν. Βέβαια όταν είναι κρίσιμη η κατάσταση, επικρατεί πανζουρλισμός στο γήπεδο και όλοι βρίζουν και είναι στα κάγκελα.
Νομίζω πως πλέον κανένας δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος με όλη την κατάσταση που επικρατεί πλέον. Εμένα με χαλάει ο έλεγχος ο οποίος έχει γίνει πολύ αυστηρός και αυταρχικός τον τελευταίο χρόνο -και στα πράγματα που επιτρέπεται να περάσεις μέσα στο γήπεδο και στην ταυτοποίηση που γίνεται μέσω gov. Υπάρχουν φίλοι που δεν έρχονται επειδή τους ξενερώνει αυτή η κατάσταση, να μην μπορούν π.χ. να πάρουν μια μπίρα ή ένα νερό. Τα ακριβά εισιτήρια -που ακριβαίνουν συνεχώς- είναι επίσης πολύ μεγάλο θέμα και ειδικά σε επαρχιακά γήπεδα και είναι κάτι που αποθαρρύνει τον κόσμο. Οπότε όλη αυτή η κουλτούρα με τη σειρά της ελκύει κόσμο ο οποίος έρχεται γήπεδο για να δειχθεί, για να το ποστάρει στα social κλπ, κόσμο που δε θα βοηθήσει την ομάδα. Και τα άκυρα συνθήματα είναι ανάμεσα σε αυτά που με ξενερώνουν στο γήπεδο, οπότε προσπαθώ είτε να τα καπελώσω, είτε να τα προσπεράσω.
«Υπάρχει ακόμα ρομαντισμός και αγνή οπαδική αγάπη»
Θεωρώ πως ακόμα και σήμερα, υπάρχει ένας ρομαντισμός στο φίλαθλο κόσμο, υπάρχει αγνή αγάπη για την ομάδα και αυτό φαίνεται. Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα ένα άθλημα που το παρακολουθούσαν εκατομμύρια άνθρωποι και ως εκ τούτου, ένα εργαλείο στα χέρια του κράτους και οποιουδήποτε ανθρώπου το απαρτίζει. Σίγουρα σε όλα τα γήπεδα έχουν παρεισφρήσει άνθρωποι που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε κατάσταση, αλλά υπάρχουν και αυτοί που έχουν μεράκι για την ομάδα, συνεχίζουν να βγάζουν διαρκείας για χρόνια στην ίδια θύρα - ενώ μπορεί να έχουν περισσότερα λεφτά να πάνε αλλού - γιατί έχουν φτιάξει τον κύκλο και τις φιλίες τους, οπότε πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ο φίλαθλος που θα στηρίξει σε όλους τους αγώνες θα φωνάξει, θα χειροκροτήσει. Είναι μειοψηφία οι άνθρωποι που επωφελούνται από κάτι τέτοιο ή όσοι πάνε για να το δείξουν.
Και επειδή το γήπεδο είναι ένας κοινωνικός χώρος, αναγκαστικά θα συναναστραφείς με ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν τα ίδια πιστεύω μαζί σου, αλλά θεωρώ ότι δεν μπαίνουν όλα κάτω από την ομπρέλα της ομάδας. Πιστεύω ότι όλοι βάζουν τα δικά τους όρια και οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε, ξέρουμε ότι έχουμε ίδιες απόψεις και παρόμοιο τρόπο ζωής.
Εγώ είμαι από αυτούς που έχει τύχει πάρα πολλές φορές να χειώσω φίλους, εξόδους, να αφήσω ταξίδια στο εξωτερικό για να δω τον Ολυμπιακό. Πλέον ο κύκλος που έχω δημιουργήσει αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, με ξέρουν σαν άνθρωπο και είναι κατανοητό.
Για τον Ολυμπιακό που θα κλείσει τα 100 χρόνια φέτος, θέλω να πω πως ακόμα υπάρχει αυτή η πειραιώτικη αύρα. Όπως παλιότερα υπήρχαν ορδές ανθρώπων που περνούσαν κάτω από το σπίτι μου στο Μοσχάτο και πηγαίναν στο γήπεδο με τα πόδια από τις γύρω περιοχές -από Καμίνια, Φάληρο, Πειραιά, Ρέντη- που είναι κυρίως εργατικές περιοχές, πιστεύω ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού ακόμα έχει αυτό το mentality. Εξάλλου και η ίδρυση του Ολυμπιακού έχει ξεκινήσει από μια ταβέρνα στον Πειραιά.
Έχει μεταφερθεί μια κουλτούρα από τις παλαιότερες γενιές, όπου πολύς κόσμος έρχεται στο γήπεδο μαζί το κασκόλ του - αυτό δεν ξέρω κατά πόσο συμβαίνει σε άλλες κερκίδες. Κάθε ραφή αυτού του κασκόλ, για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό. Πολύς κόσμος δεν θα το αφήσει ό,τι και να γίνει, θα συνεχίσει να το κρατάει. Αυτό είναι το mentality των οπαδών του Ολυμπιακού.
Γιάννης Παπαθεοδώρου, 53 χρονών: «Έζησα το πρώτο ευρωπαϊκό στη Ρώμη το '97»
Ο πρώτος αγώνας που θυμάμαι ξεκάθαρα ότι έχω δει από την αρχή μέχρι το τέλος του, είναι ο αγώνας με τον Άγιαξ το 1983, και συγκεκριμένα η παράταση που νικήσαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο 2-0 με δύο γκολ του Αναστόπουλου και περάσαμε τον Άγιαξ. Γήπεδο, πήγα σχετικά αργά, περιέργως. Είχα πάει σε ευρωπαϊκό αγώνα Ολυμπιακός - Τσερνομόρετς. Νομίζω κύπελλο κυπελούχων ήταν. Ήταν η χρονιά που είχα φύγει και για Ιταλία, το 1991-1992.
Για μένα ήταν το ίδιο συναίσθημα. Δηλαδή, ακόμα και όταν το βλέπω στην τηλεόραση, οι αντιδράσεις μου είναι ίδιες. Πάντα βίωνα τα παιχνίδια πολύ έντονα, είτε ήταν τηλεοπτικά, είτε στο γήπεδο.
Η πιο επική στιγμή ήταν με διαφορά στη Ρώμη το '97, όταν σηκώσαμε το πρώτο μας ευρωπαϊκό στο μπάσκετ. Τότε σπούδαζα στη Μπολόνια. Τον ημιτελικό τον είχα δει στη τηλεόραση σε ένα ελληνικό μπαράκι εκεί. Και μετά είχα βρει εισιτήριο για τον τελικό και είχα φύγει για Ρώμη με αυτοκίνητο, μαζί με άλλους συμφοιτητές μου Ολυμπιακούς.
Ήτανε μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, 24ωρη. Φυσικά δεν είχαμε κλείσει δωμάτιο να κοιμηθούμε, δεν γινόταν να κοιμηθούμε μετά τον τελικό. Γυρνοβολάγαμε σε όποια μαγαζιά βρίσκαμε ανοιχτά, σε πάρκα, σε πλατείες, τραγουδώντας μετά την νίκη... Και θυμάμαι να παίρνω το πρώτο πρωινό τρένο για Μπολόνια άγρυπνος, να κοιμάμαι μες στο τρένο από την κούραση και τελευταία στιγμή να προλαβαίνω να αποβιβαστώ στο σταθμό της Μπολόνιας, πριν συνεχίσει το τρένο προς Μιλάνο.
Αυτή ήταν μια από τις πιο δυνατές στιγμές που έχω βιώσει. Γιατί είμαι και μπασκετικός οπότε το περίμενα αυτό το Ευρωπαϊκό. Είχαμε ήδη χάσει δύο τελικούς τρία χρόνια νωρίτερα- τον τελικό του Τελ Αβίβ και το τελικό της Σαραγόσας- και περιμέναμε πως και πως το πρώτο μας Ευρωπαϊκό και το βίωσα μέσα και στη Ρώμη κιόλας, στο δεύτερό μου σπίτι.
Ήμουν φυσικά στην Opap Arena στο πρώτο Ευρωπαϊκό του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. Άρα έχω την τιμή να είμαι παρών στο πρώτο ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και στο πρώτο ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο.
Μια επίσης συγκλονιστική στιγμή ήταν Ιταλία. Στο φιμησμένο 2-1 Γιουβέντους- Ολυμπιακός, στο Τορίνο. Θυμάσαι το σύνθημα που λέει «στο Ντέλε Άλπι πήγαμε χιλιάδες και ζήσαμε στιγμές μοναδικές»; Ήμουνα ένας από αυτούς τους πολλούς χιλιάδες. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή, γιατί με το πέναντι του Νινιάδη, πιστέψαμε ότι θα περάσουμε στην Αθήνα, αλλά δυστυχώς είχαμε αυτή την τραγική ατυχία με το 1-1 του Κόντε και αποκλειστήκαμε. Αυτό το έζησα στην Ιταλία όπου το έδειχνε η τηλεόραση σε μαγνητοσκόπηση, αλλά εγώ ήθελα να το βιώσω σαν ζωντανό. Οπότε έβγαλα το σταθερό από την πρίζα, τότε δεν είχα κινητό ακόμα, δεν ήθελα να μάθω τίποτα από Ελλάδα, ώστε να δω το παιχνίδι στη μαγνητοσκόπηση σαν να είναι ζωντανό, ελπίζοντας στη μεγάλη πρόκριση στους 4.
Πριν λοιπόν αρχίσει η μαγνητοσκόπηση, άκουσα από ένα μπαρ κοντά στο σπίτι μου μια ιαχή «γκοοοολ» από πολύ κόσμο και υπέθεσα ότι επειδή το μπαρ ήταν ιταλικό, θα ήταν κυρίως οπαδοί της Γιουβεντους. Όταν ξεκίνησε η μαγνητοσκόπηση και είδα το 1-0 του Γκόγκιτς κατάλαβα ότι οι φωνές ήταν από τους αντι-γιουβεντίνους, άρα θεώρησα ότι έχουμε προκριθεί. Και όταν βλέπω το 1-1, ένα τέταρτο πριν λήξει το παιχνίδι, ορκίστηκα εκείνη τη στιγμή να μην ξαναβιώσω το άγχος αυτό στη ζωή μου και ότι δεν θα δω ποτέ αγώνα σε μαγνητοσκόπηση αν δεν ξέρω πρώτα το αποτέλεσμα. Ήταν η απόφαση που πήρα μετά από αυτό το σοκ του αποκλεισμού.
«Μια από τις πιο οδυνηρές στιγμές ήταν το Final 4 στο Βελιγράδι»
Και οι πίκρες που έχουμε ζήσει είναι αρκετές. Καταρχάς το Τελ Αβίβ το '94, το πρώτο δηλαδή τελικό στο Ισραήλ που χάσαμε με δύο πόντους από την Μπανταλόνα και είχαμε προηγουμένως την ευκαιρία να νικήσουμε το παιχνίδι τουλάχιστον δύο-τρεις φορές. Τότε είχε χάσει βολές και κάποια κρίσιμα σουτ ο Πάσπαλι, έβαλε ένα τρίποντο στο τέλος ο Τόμπσον και πήρε το παιχνίδι.
Αυτό ήταν μια πιο οδυνηρές στιγμές και επαναλήφθηκε με το τρίποντο του Γιουλ δύο χρόνια πριν στο τελικό του Κάουνας. Ήταν σαν να ζω το Τελ Αβίβ για δεύτερη φορά. Αυτό το βλέπαμε σε ένα μαγαζί στη Χαλκίδα πολύς κόσμος και το ζούσαμε κυριολεκτικά σαν να ήμασταν στο γήπεδο, γιατί δεν είχαμε βρει εισιτήριο για το Κάουνας. Και η τρίτη βέβαια δύσκολη στιγμή, ήταν επίσης μπασκετική στο Βελιγράδι που ήμουνα μέσα στον ημιτελικό και βίωσα από κοντά το buzzer beater του Μίτσιτς στον ημιτελικό.
«Είχαμε πέσει αγκαλιασμένοι στο πάτωμα και κλαίγαμε»
Βέβαια από όλα ό,τι σου έχω πει, η πιο ένδοξη στιγμή ήταν με διαφορά το Final Four που πήραμε στην Κωνσταντινούπολη το 2012. Βλέπαμε το ματς με φίλους στο σπίτι μου. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι, πέσαμε στο πάτωμα αγκαλιασμένοι και κλαίγαμε. Όλο αυτό υπάρχει και σε βίντεο που έτυχε να μαγνητοσκοπεί ο αδερφός μου, ο οποίος ως Παναθηναϊκός, ήταν ο πιο ψύχραιμος ώστε να μπορέσει να καταγράψει την αντίδραση των υπολοίπων που ήμασταν όλοι Ολυμπιακοί. Και ήταν πιστεύω από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα που έχω βιώσει, έστω και τηλεοπτικά.
Γενικά επειδή το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ζω στην Ιταλία, οι ευκαιρίες να παρακολουθήσω αγώνες είναι κυρίως σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις αλλά δεν χάνω την ευκαιρία να ψάχνω τον Ολυμπιακό στην Ιταλία όποτε τύχει να έρθει, ιδιαίτερα το μπασκετικό τμήμα. Αν και είμαι στη Μπολόνια και κάποιες φορές είχα βρει εισιτήριο με τους οπαδούς της Βίρτους, είχα ζητήσει από τους σεκιουριτάδες να με μεταφέρουν στην εξέδρα των φιλάθλων του Ολυμπιακού, οπότε μπορούσα να πανηγυρίσω με τους έλληνες φιλάθλους.
Σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δύο ευρωπαϊκά back to back το 2012-2013 στο μπάσκετ. Περιμένω την επόμενη μεγάλη στιγμή που θα συγκρίνεται με τα ευρωπαϊκά σε Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο. Ποδοσφαιρικά βέβαια, σαν την περσινή χρονιά, δεν θεωρώ ότι υπάρχει.
Όταν χάσαμε 1-4 από τη Μακάμπι στο Καραϊσκάκη, εγώ βρισκόμουν Ιταλία και οι ελπίδες μου είχαν εξανεμιστεί, δηλαδή θεωρούσα δεδομένο τον αποκλεισμό. Είχα πάει με την κοπέλα μου στους δικούς της στο Πέζαρο, ενώ την ίδια μέρα παίζαμε και μπάσκετ. Είδα λοιπόν στο σπίτι του πεθερού μου τον αγώνα του μπασκετικού Ολυμπιακού και μετά πήγαμε σε ένα άλλο σπίτι για φαγητό. Όταν φτάνω εκεί, με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και μου λέει ότι είμαστε 3-0 στο ημίχρονο. Παρατάω το φαγητό, πάω στο άλλο σπίτι που είχε καλωδιακή τηλεόραση για να δω τον δεύτερο ημίχρονο και ξεσήκωσα όλη την γειτονιά από τα ουρλιαχτά μου όταν το σκορ έφτασε στο 6-1. Ήταν κάτι αδιανόητο αυτό που βίωσα και εκείνη τη στιγμή είπα ότι φέτος θα σηκώσουμε το ευρωπαϊκό. Και τελικά έτυχε να είμαι στην ΟΠΑΠ Αρένα ζωντανά να βλέπω την ολοκλήρωση αυτής της προφητείας που είχα κάνει μετά από αυτή τη συγκλονιστική ανατροπή. Αυτά πως να τα ξεχάσω;
«Τα σπορ δεν γεννούν βία, άλλες είναι οι αιτίες που την προκαλούν»
Γενικά στα derby πιστεύω πως δεν υπάρχει σύγκριση με άλλους οπαδούς. Επειδή έχω βιώσει την Ιταλία και ενώ είναι αρκετά θερμοί οι ιταλοί, έχω την αίσθηση πως δεν ίδια η τρέλα και η ένταση. Μοναδικοί με τους οποίους μπορούμε να συγκριθούμε είναι οι Βαλκάνιοι.
Όταν πηγαίνω στο γήπεδο, θα βρίσω και εγώ. Και είναι το μόνο που μπορώ να αποδεχτώ. Όμως δεν μπορώ να βλέπω τη βρισιά να μετατρέπεται σε βία ή χειροδικία. Είμαι άνθρωπος που αντιπαθώ τη βία και το μοναδικό που με χαλάει είναι τα βίαια γεγονότα μετά από κάποιον αγώνα – ωστόσο στο γήπεδο δεν συμβαίνουν πλέον. Όμως πρέπει να πούμε πως δεν γεννά βία το σπορ, είναι άλλες αιτίες που προκαλούν βία και το σπορ ίσως είναι η διέξοδος σε αυτό.
Πάντως είναι συγκινητικό ότι υπάρχουν πολλοί απλοί φίλαθλοι που ασχολούνται με την ομάδα με αγνό τρόπο, χωρίς να έχουν κάποιο όφελος. Δεν μπορώ να γνωρίζω για τους επαγγελματικά ενασχολούμενους με τον Ολυμπιακό, αλλά οι άνθρωποι που εγώ συναναστρέφομαι, οι φίλοι και οι γνωστοί, έχουν αγνό πάθος για τον Ολυμπιακό που ξεπερνά τα πάντα.
Όταν χάνει ο Ολυμπιακός αισθανόμαστε άσχημα και περνούν δύο μέρες μέχρι να το ξεπεράσουμε, χώρια τα λεφτά που βάζουμε από την τσέπη μας για να παμε σε ματς. Ειδικά αν είσαι στην επαρχία όπως εγώ, που είμαι διερμηνέας και μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ Ιταλίας και Χαλκίδας, και μόνο τα καύσιμά μου για Αθήνα είναι πολλά, πέραν της τιμής του εισιτηρίου. Μόνο εάν έχεις αγνό πάθος το κάνεις αυτό.
Αυτό είναι πονεμένη ιστορία, ειδικά για την κοπέλα μου. Εκατοντάδες φορές έχω ακυρώσει την παρουσία μου σε συναντήσεις με φίλους - κυρίως στην Ιταλία- για να δω μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Και επειδή τα ευρωπαϊκά ματς είναι κυρίως Πέμπτη και Παρασκευή που η παρέα κανόνιζε εξόδους, ή πήγαινα καθυστερημένα ή απουσίαζα. Εννοείται αυτό ήταν αιτία φασαρίας με την κοπέλα μου. Όμως ξέρει ότι με πήρε με αυτό το κουσούρι. Πρέπει να είναι κάτι πολύ σημαντικό για να δεχτώ να χάσω ή να θυσιάσω έναν αγώνα αν μπορώ να τον δω.
«Ο Αναστόπουλος ήταν από τα παιδικά μου ινδάλματα»
Διαχρονικά αγαπάω αρκετούς παίκτες, όμως θα πω ότι στο μπάσκετ σίγουρα ο Σπανούλης έχει αφήσει τεράστιο στίγμα και ο Πρίντεζης, και νωρίτερα ο Ρίβερς, τον οποίο έχω συνδέσει με το πρώτο μας Ευρωπαϊκό και τον θεωρώ ίσως τον καλύτερο ξενο παίχτη που έχει έρθει στην ομάδα, μέχρι τον Φουρνιέ. Στο ποδόσφαιρο θα πω ότι ο Αναστόπουλος σίγουρα ήταν από παιδικά μου ινδάλματα ο Μητρόπουλος και μετά μεγαλώνοντας από τους ακολούθησαν Γεωργάτος, Τζότζεβιτς Τζιοβάνι μέχρι τους τωρινούς που στην καρδιά μου είναι ο Ελ Κααμπί επειδή και αυτός είναι συνεδεμένος με Ευρωπαϊκό τίτλο.
Όσον αφορά προπονητές, σίγουρα ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν στην εποχή της αναγέννησης του μπασκετικού Ολυμπιακού, φυσικά ο Μπαρτζώκας και ο Μεντιλίμπαρ που θεωρώ ότι είναι ίσως ο καλύτερος προπονητής που έχει έρθει ποτέ στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό.
«Ο Ολυμπιακός ήταν η παρηγοριά του πατέρα μου στα χρόνια της αρρώστιας»
Στα 100 χρόνια της ομάδας, υπάρχουν πολλές στιγμές που δε θα ξεχάσω. Τότε στην επιστροφή από τη Ρώμη που γυρνούσα μετά το πρώτο ευρωπαϊκό, μπήκα σπίτι κατάκοπος και με περίμενε ο συγκάτοικός μου ο οποίος ήταν αεκτζής, να με συγχαρεί για το κύπελο. Εγώ είχα πονοκέφαλο από την αϋπνία και το αλκοόλ που είχα καταναλώσει το προηγούμενο βράδυ και μπήκα για ντουζ.
Φορούσα μια αλυσίδα με ένα σταυρό που μου είχε δώσει σα φυλαχτό η γιαγιά μου πριν το θάνατό της και, βγάζοντας το πουκάμισο, συνειδητοποίησα ότι ο σταυρός είχε χαθεί. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ένας διπλανός μου, άγνωστος σε μένα, όταν μπήκε ένα σημαντικό καλάθι, με έπιασε από το πουκάμισο και με τράβηξε δυνατά. Άκουσα ένα «κρακ» και θεώρησα ότι ήταν κάποιο κουμπί του πουκάμισού μου, οπότε δεν έδωσα σημασία, αλλά τελικά ήταν ο σταυρός.
Στεναχωρήθηκα πολύ που η μεγαλύτερη ευτυχία του Ολυμπιακού συνδυάστηκε με την απώλεια του σταυρού ενός αγαπημένου μου ανθρώπου. Και τη στιγμή που μπαίνω για ντουζ και κατεβάζω το σλιπάκι, βλέπω τον σταυρό εκεί. Όλο αυτό το σκηνικό, το ευρωπαϊκό, οι πολύωρες περιπλανήσεις στη Ρώμη και ο ύπνος στο τρένο ήταν μια εμπειρία μεταφυσική.
Σε όλα αυτά που έχω ζήσει, σκέφτομαι τον πατέρα μου που έχει φύγει, γιατί θα ήθελε να τα βιώσει και εκείνος. Ο Ολυμπιακός για μένα έχει μια επιπλέον αξία, γιατί ήταν η παρηγοριά του πατέρα μου στα χρόνια της αρρώστιας. Έβλεπε Tv Magic, έπαιρνε κάθε πρωί το «Φως των Σπορ» από ένα ψιλικατζίδικο κάτω από το σπίτι μας να διαβάσει τα νέα του Ολυμπιακού. Ο ψιλικατζής, αν και παναθηναϊκός, πάντα του φύλαγε μια εφημερίδα και του την έφερνε όταν δεν μπορούσε να κατέβει ο ίδιος.
Θυμάμαι τις τελευταίες του μέρες στο νοσοκοπείο ετοιμοθάνατος, ήταν αγώνας Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός, και εκείνος μου ζήτησε το ραδιοφωνάκι με τα ακουστικά για να τον ακούσει. Του τα έδωσα και κατέβηκα στο καφενεδάκι του νοσοκομείου ώστε να χαζέψω κι εγώ τον αγώνα. Κάποια στιγμή ξέχασα εντελώς που βρισκόμουν, ότι ο πατέρας μου ήταν ετοιμοθάνατος. Ανέβηκα πάνω και τον είχε πάρει ο ύπνος. Τον ξύπνησα, τον ρώτησα εάν άκουσε τον αγώνα. Μου απάντησε «ναι τον άκουσα, αλλά για πες μου κάτι, χάσαμε 6-0;»
Είχε παραίσθηση. «Όχι του λέω πατέρα, 1-1 ήρθε ο αγώνας, μείνε ήρεμος». Έφυγε από τη ζωή μετά από δύο μέρες. Τις στιγμές αυτές μας ένωσε ένας αγώνας του Ολυμπιακού και ήταν από τις τελευταίες μας παρηγοριές.
Και σου κλείνω αυτή την ιστορία, με το γεγονός ότι ο ψιλικατζής που κάθε μέρα του έφερνε το «Φως των Σπορ», ήρθε στην κηδεία και έφερε μια σελίδα της συγκεκριμένης εφημερίδας, την βάλαμε μέσα στο φέρετρο να τον ακολουθεί και έτσι έκλεισε η σχέση του πατέρα μου με τον Ολυμπιακό.
Οπότε, σε όσους καμιά φορά με χλευάζουν για το πάθος μου για τον Ολυμπιακό, τους λέω αυτή την ιστορία. Για εμάς ο Ολυμπιακός είναι πολλά, είναι χαρά, είναι παρηγοριά, είναι διασκέδαση, αλλά είναι και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας -αν θεωρήσουμε πρωτεύον την υγεία -το πιο σημαντικό δευτερεύουν αποδείχθηκε ότι είναι ο Ολυμπιακός, τουλάχιστον στις σχέσεις που το βίωσα εγώ με τον πατέρα μου. Και είναι κάτι που σε δένει πολύ με τους ανθρώπους.
Νίκος Παναγόπουλος, 64 ετών: «Όταν έγινα Ολυμπιακός, δεν είχαμε ακόμα τηλεόραση»
Όταν εγώ ξεκίνησα να είμαι Ολυμπιακός τη δεκαετία του '60, δεν είχαμε δυνατότητα να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι γιατί δεν είχαμε ακόμα τηλεόραση. Αυτό έγινε από τις αρχές του '70 και μετά.
Η δική μου ιστορία είναι λίγο περίεργη. Εγώ μεγάλωσα με τη μητέρα, τον παππού και τη γιαγιά μου. Και έμενα στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, που από τότε ήταν παναθηναϊκές γειτονιές, γι΄αυτό έχω και πολλούς φίλους παναθηναϊκούς. Στην παρέα λοιπόν, όταν ήμουν 6 ετών, υπήρχε ένας μεγαλύτερος, ο αρχηγός της παρέας, που μου είχε πει: «Νίκο εσύ θα είσαι Ολυμπιακός όπως εγώ».
Εμείς τότε δεν είχαμε τηλεόραση, μαζεύαμε χαρτάκια με τους παίκτες -τον Βασίλη Μποτίνο, τον Νίκο Γιούτσο, τον Γιώργο Σιδέρη- και άλλες φίρμες της εποχής εκείνης. Αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή με την ομάδα, δεν είχαμε πάει ακόμα γήπεδο. Ποδόσφαιρο παίζαμε στις αλάνες και στο χωματόδρομο μπροστά από το σπίτι. Πάντα αγαπούσα το ποδόσφαιρο και περάσαμε απίστευτα παιδικά χρόνια.
Εκείνη την εποχή, υπήρχε μια πολύ πλούσια οικογένεια στη γειτονιά -ο κύριος Πέτρος και η κυρία Μαρίνα- στην οποία η μητέρα μου ως νοσοκόμα, έκανε κάποιες ενέσεις. Αυτοί ήταν φανατικοί παναθηναϊκοί και είχαν διαρκείας. Επειδή δεν είχαν παιδιά, παρακάλεσαν τη μητέρα μου να με αφήνει να πηγαίνω μαζί τους στο γήπεδο. Μια ευθεία ήταν η Λεωφόρος, πηγαίναμε με τα πόδια τότε. Εντάξει, εγώ φυσικά ενθουσιάστηκα με το γεγονός εκείνη την εποχή -τότε ήταν γύρω στο 1968 - 1970. Μπορεί να μην ήμουν Παναθηναϊκός, αλλά είχα τρελαθεί στην ιδέα να πάω στο γήπεδο, να δω πως είναι. Έτσι λοιπόν η ιστορία μου ξεκίνησε πηγαίνοντας στον Παναθηναϊκό.
Μετά από κάποιες νίκες του Παναθηναϊκού το ζευγάρι αυτό με παρακαλούσε να στηρίξω τον Παναθηναϊκό, όμως εγώ ποτέ δεν άλλαξα ομάδα. Και θυμάμαι να τους λέω: «σας αγαπώ πολύ, αλλά ο φίλος μου ο Βαγγέλης μου είπε να είμαι Ολυμπιακός, δεν μπορώ να γίνω Παναθηναϊκός».
Αγαπούσα τον Ολυμπιακό χωρίς να τον έχω δει ακόμα. Το 1973 ήμουν 12 ετών περίπου, μετά από παρακάλια σε ένα θείο μου, πήγαμε στο πρώτο μου ματς του Καραϊσκάκη που έπαιζε Ολυμπιακός- Εθνικός, το οποίο είχε λήξει μάλιστα 1-1. Να φανταστείς ότι τότε στο γήπεδο είχε 45.000 κόσμο γιατί ο Εθνικός ήταν πολύ μεγάλη ομάδα τότε.
Εντάξει αυτό που ένιωσα - συγκινούμαι που το σκέφτομαι - δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα. Μπορεί να είχα ήδη δει τον Παναθηναϊκό, να πήγαινα στη Λεωφόρο, να μου άρεσε το γήπεδο, αλλά όταν είδα το Ολυμπιακό πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη, ήταν ανεπανάληπτο για τη ζωή μου και για την αγάπη γι' αυτή την ομάδα. Υπάρχει ένα σύνθημα που λέει «Στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα από τη κ*βλα μου δεν έβγαζα κουβέντα». Είναι το πιο πραγματικό σύνθημα που υπάρχει για κάθε Ολυμπιακό που ξεκίνησε να βλέπει αυτήν την ομάδα. Το συναίσθημα ήταν μαγικό. Σα χαζεμένος καθόμουν στα κάγκελα και παρακολουθούσα την κερκίδα. Ήταν εξωπραγματικό το συναίσθημα, δεν έχω λόγια να το περιγράψω.
«Ήμουν μέσα στο γήπεδο όταν έγινε η τραγωδία της Θύρας 7»
Οι έντονες στιγμές που έχω ζήσει με αυτή την ομάδα είναι άπειρες -όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, σε όλα τα αθλήματα.
Αρχικά το Conference που πήραμε πέρυσι ήταν το αποκορύφωμα, γιατί είναι η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου. Αυτό που ζήσαμε στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά που είχαμε πάει να δούμε το παιχνίδι, ήταν ανεπανάληπτο.
Από παιδί, τρομερές νίκες που θυμάμαι με τον Ολυμπιακό, ήταν το '72 που νικήσαμε 2-0 την Σέλτικ και την αποκλείσαμε ενώ ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το μάτς πρέπει να άρχισε 8 το βράδυ και ήμασταν από τις 3 το μεσημέρι στο γήπεδο, το οποίο ήταν κατάμεστο. Τρομερές νίκες ήταν με τον Άγιαξ στο Ολυμπιακό Στάδιο το 2-0 και το 1-0 αργότερα, η εκτός έδρας νίκη στην Ευρώπη με την Λάτσιο και την Βέρντερ Βρέμης το 2007. Ήταν και πολλά τα πρωταθλήματα, είμαστε εξάλλου συνηθισμένοι στα πρωταθλήματα έτσι;
Άλλο ένα παιχνίδι που με σημάδεψε ήταν ένα ματς το 1982 στη Λεωφόρο που κερδίζαμε 2-0 και τους έδωσε ο διαιτητής τρία πέναλντι και μας κερδίσαν. Τότε φούντωσε μέσα μου η έχθρα κατά του Παναθηναϊκού.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την Ευρωλίγκα στην Κωνσταντινόπολη με το καλάθι του Πρίντεζη, αλλά και παιχνίδια του βόλεϋ που έχω βρεθεί και έχουμε πάρει κούπες στο ΣΕΦ. Γενικά είναι πολλές οι στιγμές και είναι δύσκολο να τις απομονώσεις..
Από την άλλη, η πιο μαύρη στιγμή της ιστορίας μας, ειναι η τραγωδία της θύρας 7. Εγώ τότε ήμουν 20 χρονών και ήμουν στην 7 εκείνη την ημέρα, αλλά με τους φίλους μου φύγαμε από την θύρα 6 και δεν πήραμε χαμπάρι τίποτα. Φύγαμε με ΗΣΑΠ και εγώ μετά το ματς βγήκα ραντεβού με μια κοπέλα και δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί. Αργά το βράδυ, όταν έφτασα σπίτι, ήταν η μητέρα μου αλλόφρων, έπαιρνε τηλέφωνα ο πατέρας μου από τη Γερμανία και ο θείος μου από την Αμερική, με έψαχναν στα νοσοκομεία γιατί ήξεραν ότι είχα πάει στο γήπεδο, αλλά εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι τι είχε γίνει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά, δεν μπορούσες να μάθεις τόσο άμεσα τα νέα. Μετά έμαθα για την τραγωδία που είχε συμβεί...
Τώρα από τις μεγαλύτερες πίκρες ήταν ένας τελικός 4-0 με τον Παναθηναϊκό που χάσαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο, σίγουρα το 7-0 με τη Γιουβέντους, το 3-1 που χάσαμε από την Λιβερπούλ και αποκλειστήκαμε από το Champions League.. Σε ό,τι αφορά το μπάσκετ, από τις πιο δύσκολες στιγμές ήταν η περσινή με τον Παναθηναϊκό και η χαμένη Γιουρολίγκ στο Κάουνας με το καλάθι του Γιουλ. Αυτό με αρρώστησε εκείνη την ημέρα γιατί το είχαμε πιστέψει τόσο πολύ. Και την προηγούμενη χρονιά με την ΕΦΕΣ που το χάσαμε στο σουτ.
Φέτος η ομάδα θα το πάρει. Πιστεύω πως η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού παίζει κρατημένη στο 50% για να είναι πλήρως συγκεντρωμένη εκεί.
Κάποιος αγώνας που δε θα ξεχάσω ποτέ -από αυτούς που ήμουν στο γήπεδο- είναι σίγουρα το 2-0 με τον Άγιαξ με το γκολ του Αναστόπουλου στο Ολυμπιακό Στάδιο και ο τελικός Κυπέλλου του 2009 με την ΑΕΚ, το 4-4 με τα πέναλντι. Με τον Παναθηναϊκό υπάρχουν άπειρα ματς που θυμάμαι – παίζει να έχω δει 50-60 ντέρμπι από κοντά.
Από ευρωπαϊκά παιχνίδια έχω πάει στην πρώτη νίκη που κάναμε με τη Βέρντερ Βρέμης και τη Λάτσιο, το 2007 στο Champions League. Ήταν πολύ έντονα τα συναισθήματα γιατί ήμασταν πάνω από 8.000 Ολυμπιακοί μέσα στη Ρώμη. Και είχαν γίνει και επεισόδια. Με τη Γιουβέντους ήμουν επίσης στο Τορίνο που χάσαμε 2-1.
Και στην Ελλάδα, ειδικά νεότερος, έχω πάει άπειρες εκδρομές. Όταν ήμουν 16 ετών, με ένα φίλο μου -δεν υπήρχαν και κινητά τότε- λέγαμε στους γονείς μας ότι ο ένας θα μείνει στο σπίτι του άλλου και πηγαίναμε στην Τούμπα. Οι γονείς μας δεν είχαν καταλάβει τίποτα, στη μάνα μου τα είπα τα τελευταία χρόνια.
«Ο Γιώργος Δεληκάρης ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων»
Αγαπημένος παίχτης διαχρονικά ήταν ένας. Ο σπουδαιότερος. Ο Γιώργος Δεληκάρης. Μπορεί να ήρθαν παιχταράδες ανά καιρούς, αλλά για εμάς που μεγαλώσαμε τότε, ήταν ίνδαλμα. Ήταν ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων. Τον βλέπαμε στη γειτονιά πηγαίνοντας στο σχολείο, γιατί πήγαινε σε ένα μαγαζί που είχε τότε ένας φίλος του. Μαζευόμασταν δεκάδες παιδιά και τον χαζεύαμε, φαντάσου τότε χωρίς ίντερνετ, χωρίς τηλεόραση, σκέψου τι ίνδαλμα ήταν.
Ο πατέρας μου ζει στην Γερμανία και κάποια στιγμή τον είχα επισκεφθεί και έπεσε στα χέρια μου μια αθλητική εφημερίδα τότε – νομίζω ήταν το Φως των Σπορ- και βλέπω ξαφνικά το Δεληκάρη με ένα τριφύλλι στο στήθος. Ήμουν 16 ετών και δεν μπορούσα να το δεχτώ στη ψυχή μου, με πήραν τα κλάματα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο Δεληκάρης πήγε στον Παναθηναϊκό. Βέβαια ο άνθρωπος δεν το άντεξε ότι έφυγε από τον Ολυμπιακό τότε, έπαιξε για ενάμιση χρόνο και σταμάτησε στα 29 την καριέρα του.
Γενικά, ποτέ άλλοτε δεν με επηρέασε τόσο εάν κάποιος παίκτης έφυγε από εμάς και πήγε στον Παναθηναϊκό, ακόμα και για τον Σλούκα που συμπεριφέρθηκε έτσι. Δεν το λέω επειδή έφυγε από τον Ολυμπιακό, έχουν φύγει δεκάδες παίκτες αλλά το θέμα είναι ότι κανένας δεν συμπεριφέρθηκε τόσο άσχημα όπως αυτός.
«Ακόμα και σήμερα περιμένω κάθε ματς του Ολυμπιακού με την ίδια αγωνία»
Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι Ολυμπιακός, θεωρώ ότι είμαι φανατικός φίλαθλος. Ποτέ δεν κανονίζω τίποτα τις ημέρες που παίζει ο Ολυμπιακός. Παντρευόταν ο γιος μου πέρυσι και προσευχόμουν μην πέσει ο γάμος πάνω σε ματς. Πέρα από την οικογένειά μου, ο Ολυμπιακός μου έχει χαρίσει απίστευτες στιγμές και πρωτόγνωρα συναισθήματα -είτε λύπης, είτε χαράς. Εγώ δεν τα ξεχωρίζω πολλές φορές γιατί όλα είναι συναισθήματα τα οποία ζούμε, είναι η ζωή μας. Κάθε ματς του Ολυμπιακού το περιμένω ακόμα με πολύ άγχος και αγωνία, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο που παίζουμε, ανεξάρτητα αν είμαι στο γήπεδο.
Σε ένα παιχνίδι στο Ολυμπιακό Στάδιο που είχαμε βάλει γκολ στο τελευταίο λεπτό και προκριθήκαμε στο κύπελλο, ήμουν με τον κουμπάρο μου, είχαμε πέσει κάτω και πανηγυρίζαμε και αυτοσαρκαζόμασταν γιατί αν μας έβλεπε κάποιος θα μας κορόιδευε.
Έχω πολύ μεγάλη αγάπη για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, γιατί έχουμε υποστεί μεγάλη αδικία από την οικογένεια Γιαννακόπουλου και έχουμε χάσει πρωταθλήματα που δεν άξιζε να χάσουμε. Δεν με νοιάζει αν θα πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ, απλά θέλω να μη το πάρει ο Παναθηναϊκός. Σαν παράπονο θέλω να πω ότι δύο πρόεδροι του Ολυμπιακού ψήφισαν να μην πέσει ο ΠΑΟ στη Β' Εθνική, που θα ήταν στις μεγαλύτερες κηλίδες της ιστορίας τους.
Τώρα που η ομάδα κλείνει 100 χρόνια, εύχομαι να πάρει όσο περισσότερα ευρωπαϊκά γίνεται και να μας κάνει ακόμα πιο περήφανους.
Διαβάστε ακόμη
QUIZ 100 χρόνια Ολυμπιακός: Θυμάσαι τους ευρωπαϊκούς τίτλους της ομάδας;
Το γράμμα που έστειλα στα 11 μου στον Ολυμπιακό για να τους βρω αντικαταστάτη του Τζόλε
100 χρόνια Ολυμπιακός: Τα κορίτσια της ερυθρόλευκης κερκίδας
Όταν στην ταβέρνα του Μοίρα στον Πειραιά «γεννήθηκε» ο Ολυμπιακός
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
