Αυτή την εβδομάδα, πλήθη παθόντων και αλληλέγγυων συγκεντρώθηκαν για το, ή έξω από το χριστιανικό σχολείο, Abundant Life του Winsconsin.
Eίναι η 83η ένοπλη επίθεση σε σχολείο για φέτος στις ΗΠΑ, έχουμε κάπου 7 τον μήνα, άρα, η επόμενη ολονυχτία θα είναι περίπου σε ένα τριήμερο, σε κάποιο άλλο επαρχιώτικο, υποβαθμισμένο προαύλιο.
Από δάκρυα δεν έχουν στερέψει οι Αμερικανοί, οι γονείς, τα αδέλφια και οι φίλοι. Έχω όμως αγωνία για το πότε θα στερέψουν από υπομονή αυτοί οι άνθρωποι, πότε θα δώσουν περισσότερη αξία στην «άφθονη ζωή» τους, που για κάποιους είναι αναμενόμενη ζημία σε ένα τρομερά κερδοφόρο ισοζύγιο.
Βαφτισμένοι στην πυρίτιδα
Προλαβαίνοντας έναν αντίλογο τυπικό, θεματοφυλάκων της 2ης τροπολογίας, όχι, η οπλοκατοχή δεν παρουσιάζει πάντα και παντού αξιόλογη συσχέτιση με την κουλτούρα της οπλοκατοχής, όποτε κάποιο από τα δύο βρίσκεται σε έξαρση.
Ναι, η κοινοτική και ατομική ψυχική υγεία, η τοπική κουλτούρα, η έλλειψη ρυθμιστικού πλαισίου υπεύθυνης οπλοκατοχής, όλα παίζουν ρόλο, αλλά στις Πολιτείες, προηγήθηκε κάτι βαθύτερο.
Ακολουθώντας την ιστορία των ΗΠΑ, η χώρα απογαλακτίστηκε της Βρετανίας με το σκάγι, διεύρυνε την επικράτειά της με το δίκανο, και προστάτεψε το εκτάριο και την κοκαλιάρα αγελάδα με το ευρεσιτεχνίας ρεβόλβερ.
Η πρώιμη αμερικανική κοινωνία, ήταν μία υπό διαμόρφωση «κοινωνία επιβίωσης», που διασφάλιζε την ύπαρξή της μέσω της βίαιης εξάπλωσης των συνόρων της, και τον αφανισμό του γηγενούς «εχθρού», το λεγόμενο American Frontier.
Είναι η ακριτική κουλτούρα του γελαδάρη, του πολιτοφύλακα, του σπιτονοικοκύρη που τρέμει τις επιδρομές των Απάτσι και των συμμοριών κάθε νύχτα.
Σε αυτό το καλούπι, είναι δύσκολο να διαφωνήσεις με μία κάνη, και η ένοπλη βία καθόρισε δυσανάλογα, για τη σύντομη ιστορία του, τον σχηματισμό των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξάρτητα διαστρωμάτωσης.
Ο μέσος πολίτης δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο για να διαμορφωθεί σε ένα σταθερό κοινοτικό πλαίσιο. Τον αγώνα προστασίας του φράχτη του, στην «ανατολή» της κεφαλαιοκρατίας, διαδέχτηκαν απέραντα ράντσα, σφαγεία, μεταλλευτικές και εταιρείες σιδηροδρόμων.
Η οργανική, αγροτική, παραγωγική κοινότητα μίας ευρωπαϊκής φεουδαρχίας, δεν είχε χρόνο να αναπτυχθεί και να μεστώσει μακριά από τον παροξυσμό των ζυμώσεων. Μέσα στην αλλοτρίωση του καπιταλισμού, η ιδιοκτησία και η προστασία της έγινε απόλυτο αγαθό και περισπασμός.
Μέσα σε αυτή την κουλτούρα ιδρύθηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 19ου αιώνα ο Εθνικός Σύνδεσμος Οπλοκατοχής (National Rifle Association), με καταστατικό που ήθελε τάχα να διασφαλίσει την επάρκεια στον χειρισμό πυροβόλων.
Σήμερα, θεσμός που απολαμβάνει ευρεία αποδοχή, και αφοσιωμένος «δικηγόρος» της βιομηχανίας όπλων, προτάσσει κατά κανόνα παραπλανητικά στοιχεία για την πραγματικότητα της οπλοκατοχής και της βίας.
«Ο έλεγχος των όπλων δεν λειτουργεί με τον τρόπο που υποστηρίζουν οι θιασώτες του», γράφει ο NRA στην ιστοσελίδα του.
Για να καταλάβουμε την οπτική που προωθεί ο NRA, πρέπει να κατανοήσουμε πως οραματίζεται τον πληθυσμό ως δυνάμει «εκδικητές», που χρειάζονται τον κατάλληλο εξοπλισμό για να αμυνθούν από ληστές, βιαστές και δολοφόνους.
Έχουμε δηλαδή μία καταλείπουσα ιδεολογία της κοινωνίας «επιβίωσης» (subsistence), να μεταγράφεται στο πλαίσιο μίας μητροπολιτικής, ομοσπονδιακής δημοκρατίας, με πλήθος αντιφάσεων να τη συνοδεύουν.
Οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ υποστηρίζουν ταυτόχρονα:
- Το ανεμπόδιστο δικαίωμα ιδιωτών να φέρουν όπλα, αλλά και το δικαίωμα της αστυνομίας να βάλλεται κατά βούληση, κατά ατόμων που οπλοφορούν.
- Τη διάδοση της οπλοκατοχής ως μέσο άμυνας, τη στιγμή που μαθητές με εύκολη πρόσβαση σε πυροβόλα σκοτώνουν συνομήλικούς τους, στη χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό μαζικών ένοπλων επιθέσεων στον κόσμο.
- Πως τα μέτρα διασφάλισης της ικανότητας για οπλοφορία, με ελέγχους μητρώου ή ψυχιατρικές εξετάσεις δεν τελεσφορούν, επειδή, σε τελική ανάλυση, είναι απλά τόσο εύκολη η προμήθειά τους στην αμερικανική αγορά (!).
Ποιοι σκοτώνουν την Αμερική
Την περίοδο 2000 - 2022, καταγράφηκε στις ΗΠΑ το 76% των περιστατικών δημόσιων μαζικών πυροβολισμών (public mass shooting) που είχαν λάβει χώρα σε συνολικά 35 ανεπτυγμένα κράτη.
Όταν οι υπέρμαχοι της οπλοφορίας προσπαθούν να δικαιολογήσουν στατιστικά κάποια «μαγική» σχέση μεταξύ οπλοκατοχής και ασφάλειας, συνήθως καταφεύγουν σε ένα σφάλμα δι' αντιθέτου, φέροντας ως παράδειγμα πολιτείες με αυστηρότερους νόμους οπλοκατοχής και παράλληλα περισσότερη εγκληματικότητα (Νέα Υόρκη, Σικάγο), συγκρινόμενες με πολιτείες με χαλαρότερους νόμους και λιγότερη εγκληματικότητα.
Αυτό που αμελούν να αναφέρουν, είναι πως οι παρεμβαλλόμενες μεταβλητές του αυξημένου αστικού πληθυσμού, της ανεργίας, του αλκοολισμού, της κατά κεφαλήν ανέχειας γενικότερα, κάμπτουν αυτές τις επιφανειακές σχέσεις, όπως παρουσιάζει εκτενώς η έρευνα των Hurka και Knill (2018).
Ελέγχοντας για τις παραπάνω μεταβλητές, βασισμένοι σε διαχρονικά δεδομένα από διάφορα ευρωπαϊκά κράτη, οι συγγραφείς βρήκαν πως η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου περί όπλων σχετιζόταν με μείωση στις ένοπλες ανθρωποκτονίες.
Έθιξαν ακόμα ένα τεράστιο μέρος του προβλήματος που συχνά αποσιωπούν οι «gun nuts», αυτό των αυτοκτονιών και της διευκόλυνσης που παρέχει ο παράγοντας της διαθεσιμότητας όπλων.
Όπως φάνηκε, ο περιορισμός της οπλοφορίας σε όλα τα εξεταζόμενα κράτη, φάνηκε να συνοδεύει στενά λιγότερες αυτοκτονίες, μεγάλο μέρος των οποίων διαπράττονταν με όπλα.
Και εδώ ας δώσουμε χώρο σε μία υγιή αμφιβολία: Είναι λογικό να λες ότι ο ένας αποφασισμένος αυτόχειρας θα αποθαρρυνθεί, επειδή δεν μπορεί να βρει όπλο; Ότι τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό;
Η απάντηση είναι ναι. Σε μία βιβλιογραφική μελέτη οι Yip, Caine et al. (2012), έλεγξαν και διαπίστωσαν ότι ευσταθεί η λεγόμενη θεωρία του «περιορισμού των μέσων».
Σύμφωνα με αυτή, «Η κατάργηση ή ο περιορισμός της πρόσβασης σε μια θανατηφόρα μέθοδο αλλάζει το πλαίσιο μιας πιθανής αυτοκτονίας, αποκλείοντας δυνητικά θανατηφόρες ενέργειες ή εξαναγκάζοντας τη χρήση μιας λιγότερο θανατηφόρας μεθόδου».
Στο επιμύθιό τους, οι ερευνητές καταλήγουν πως πράγματι, ο περιορισμός της πρόσβασης σε μια συγκεκριμένη μέθοδο αυτοκτονίας μπορεί να έχει ευρέως διαδεδομένο αποτέλεσμα όταν η μέθοδος είναι εξαιρετικά θανατηφόρα και κοινή, και ο περιορισμός των μέσων υποστηρίζεται από την κοινότητα, μία προσπάθεια που θα άξιζε ιδιαίτερα, αφού οι μισές περίπου απώλειες από όπλα στις ΗΠΑ είναι αυτόχειρες.
Περνώντας στο επιχείρημα της αντίστροφης εγκληματικότητας, οι τελάληδες του NRA και οι ομοϊδεάτες τους, έχουν λόγο που αποφεύγουν να ειδικεύουν στη σχέση της οπλοκατοχής με τους θανάτους από πυροβόλα όπλα, και να επικεντρώνουν στη γενική εγκληματικότητα.
Δεδομένα του αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου Ασθενειών (CDC) για το 2022, ανέδειξαν τις πολιτείες με την υψηλότερη θνησιμότητα από όπλα, και προς έκπληξη κανενός, οι πρώτες δέκα ήταν μεταξύ αυτών με τους χαλαρότερους νόμους οπλοκατοχής.
Είτε ξένα είτε εγχώρια, τα δεδομένα φωτογραφίζουν την «επιδημία της πυρίτιδας» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η χώρα αυτή πολύ απλά πυροβολεί τους πολίτες, τα παιδιά της, και στρέφει το πιστόλι στον ίδιο της τον κρόταφο.
Για να θυμηθούμε πάλι όμως τον NRA. Γράφοντας ότι θέλουν να «οπλίσουν» το χέρι κάθε Αμερικανού, απλά αναπαράγω το δικό τους μανιφέστο. Θα έπρεπε να πω, θέλουν να πουλήσουν από ένα όπλο σε κάθε Αμερικανό.
Τη σκανδάλη όμως τραβά ο τρίτος παίκτης. Όπως σε όλα τα κοινωνικά συστήματα, έχουμε τον «ασθενή» πληθυσμό, το τμήμα διαχείρισης δημόσιας εικόνας στις βιτρίνες των οργανώσεων οπλοχρησίας, και τον κομπογιαννίτη που είναι το λόμπι των όπλων.
Σε κάθε πολίτη τον ΗΠΑ, αντιστοιχεί πάνω από ένα πυροβόλο σήμερα, και ο απόλυτος αριθμός τους έχει υπερ-πενταπλασιαστεί από τα μέσα του 20ου αιώνα. Αυτό συμπληρώνουν στοιχεία της βιομηχανίας, που δείχνουν ότι η κατασκευή και οι εισαγωγές όπλων στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά περίπου 10% ετησίως την τελευταία δεκαετία, ενώ οι εξαγωγές παρέμειναν σχετικά σταθερές.
Ο Αμερικανός έχει μαεστρικά πειστεί ότι όχι απλά χρειάζεται, αλλά ότι αγαπά κιόλας το όπλο, όπως θα περιμέναμε από την καπιταλιστική «προσφορά που διαμορφώνει τη ζήτηση». Ομοσπονδιακά στοιχεία αποτυπώνουν πως οι θάνατοι από πυροβόλα δεν αυξάνονται μόνο ακόλουθα με την οπλοκατοχή, αλλά και με την παραγωγή νέων όπλων.
Τα όπλα σκοτώνουν. Τα όπλα γίνονται όλο και περισσότερα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν. Ποιος πάει κόντρα σε αυτή την κοινή λογική; Οικονομικά συμφέροντα, ψυχική ένδεια, αμάθεια.
Το πρώτο έχει βρει τον τέλειο πελάτη στα άλλα δύο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
