Τα «4ήμερα και τα 3ήμερα» είχαν την τιμητική τους. Από την μία ήταν οι αυτοδικοικητικές εκλογές που σχημάτισαν δύο ωραιότατα τετραήμερα απόδρασης σε περιφέρειες και δήμους όπου... επιστρατεύτηκε και η δεύτερη Κυριακή για την ανάδειξη των τοπικών «αρχόντων».
Όπου εκλογές φυσικά σημαίνει και... κλειστά σχολεία, αφού αν και βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2024 οι εκλογές συνεχίζουν να γίνονται με τον τρόπο που τον ήξεραν πατεράδες και παππούδες από την Μεταπολίτευση. Μόνο ο φαντάρος λείπει έξω από το εκλογικό τμήμα προκειμένου να προστατεύει την κάλπη.
Αφού λοιπόν πέρασε κι όλη αυτή η διαδικασία με -4 σχολικές «εργάσιμες» ημέρες, έφτασε και η παραμονή της εθνικής επετείου του ΟΧΙ. Η 27η ημέρα του Οκτώβρη ήταν τυπικά μια ημέρα γιορτής για τα σχολεία, αλλά ουσιαστικά η απαρχή ενός ακόμη τριημέρου. Ειδικά στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Γυμνάσια και Λύκεια) κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε αυτή η μέρα.
Όσοι δεν έμειναν αγκαλιασμένοι με τον Μορφέα ακόμη και μετά το χτύπημα του ξυπνητηριού, προφανώς και έκαναν με αγγαρεία την διαδρομή σπίτι – σχολείο. Εκεί που ξόδεψαν 1-2 ώρες, οι οποίες στο τέλος της ημέρες κατατάσσονται στην λίστα με τις «χαμένες ώρες».
Μια σχολική γιορτή που γίνεται για να γίνει, ένα μήνυμα – καρμπόν του Υπουργείου Παιδείας για την ημέρα που διαβάζεται επειδή έτσι θέλει το πρωτόκολλο και η παράδοση και... πάμε παρακάτω.
Πάμε στην έξοδο γιατί έχουμε κανονίσει και για καφέ με τους «κολλητούς». Τι άραγε αφήνει σήμερα στους μαθητές μια τέτοια σχολική γιορτή; Ποιο είναι το μήνυμα που εισπράττουν και μπορεί να το έχουν ως εφόδιο για την πορεία τους;
Ξεκάθαρα κανένα. Κοινά παραδεκτό είναι αυτό από όλους όσοι εμπλέκονται. Μαθητές, καθηγητές, γονείς... Μήπως έφτασε η ώρα μιας αλλαγής και σε αυτό; Το ξαναλέμε. Βρισκόμαστε δύο μήνες μακριά από το 2024. Ήρθε η ώρα αν νοιαζόμαστε γι' αυτό που λέμε παιδεία να αναθεωρήσουμε πολλά.
Προς Θεού. Πριν προλάβει κανείς να βάλει το χέρι στην... σκανδάλη και να ρίξει, δεν είναι λύση να σταματήσουν οι σχολικές γιορτές. Δεν είναι λύση η λήθη. Η τιμή σε εκείνους που μας χάρισαν ελευθερία πρέπει αιώνια να υφίσταται.
Τρόποι εναλλακτικοί αναζητούνται ώστε μια τέτοια μέρα να μην είναι απλά φράση «δεν έχουμε σχολείο», αλλά κάτι περισσότερο και ουσιαστικό. Η τεχνολογία καλπάζει, μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μέσα από αυτή (Η παρουσία Πιερρακάκη στο τιμόνι του Υπουργείου Παιδείας ίσως να είναι και αφορμή...).
Η ενσυναίσθηση είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας, η διάθεση για προσφορά δεν λείπει ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να λείπει από τις μαθητικές αίθουσες. Ιδέες αναζητούνται προκειμένου να πορευτούμε εντελώς διαφορετικά τα επόμενα χρόνια.
Να φτάσουμε στο σημείο που μια σχολική γιορτή θα έχει νόημα, θα εξελίσσει τον μαθητή ανεξάρτητα από την ηλικία του, θα πάψει να είναι αγγαρεία και η παρουσία να γίνεται μόνο υπό τον φόβο της απουσίας!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
