Μιλώντας από ειδησεογραφική σκοπιά, είναι ωραία η αίσθηση να λείπεις από το κάστρο όσο σκάνε τα κανόνια για την Ομάδα Αναλήθειας και τα συστημικά μονοπάτια της προπαγάνδας.
Μάλλον για αυτό, μέσα στη γενικότερη αφασία της άδειάς μου και το γαργαλητό της περιέργειας, έκανα το λάθος να κλικάρω το τελευταίο μονόπρακτο Φλωρίδη, απέναντι σε ένα κοινοβούλιο «προαύλιο» της Νέας Δημοκρατίας, μετά τη «σχολική εκδρομή» στην Προανακριτική Τριαντόπουλου.
Και ώ τα όσα ένιωσα. Να, σαν να τον βλέπω να με κοιτά, γελώντας σαν καλικάντζαρος που ανακουφίστηκε πάνω τους μαϊντανούς μου, κεκεδίζοντας: «Όπως καταλάβατε πάνε τα Τέμπη, τα Τέμπη και οι κλάψες πάνε».
Τουλάχιστον τόσο προσωπική ένιωσα αυτή την επίθεση, όσα επίπεδα εκλογίκευσης και να ανέσυρα.
«Πώς γίνεται αυτό;» λες, πού βρήκε το θράσος να μου, να μας μιλά με αυτό τον τρόπο, να αρνείται με χιούμορ προαυλίου τα αιματοβαμμένα γεγονότα που έχουν εμπεδώσει μέχρι και τα καπάκια των υπονόμων;
Μην πήρε θάρρος από τη φυσική αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων, μην ξύπνησε εισπνέοντας τα έλαια σιλικόνης από το μισοπόρισμα του Πλακιά;
Και από την άλλη, το βούκινο της «Oμάδας Aλήθειας» που έρχεται να προστεθεί στις πανηγυρικές διαψεύσεις που έχει φάει η ΝΔ; Τα ντοκουμέντα δεν τον κομπλάρουν, δεν νιώθει καν αρκετή ντροπή για να λέει όσα λέει σκυφτός; Σπάω το κεφάλι μου να βρω πώς εξηγείται κάτι τέτοιο, έστω μέσα στον χυδαίο κυνισμό της επικοινωνιολογίας.
Με βαθιές ανασούλες ανοίγω λίγο την προοπτική μου και πατάω ξανά στην καμπυλότητα της Γης και τους κύκλους του χρόνου, για να καταλάβω πόσο μάταιο είναι το κάθε άγχος για τον Φλωρίδη.
Είχαμε και ποτέ μεταπολιτευτική κυβέρνηση ή χούντα που έκλινε την κεφαλή για να πει «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»; Ηθικά ή οικονομικά, το ίδιο κάνει. Όλοι οι κυβερνώντες, με σκισμένες γραβάτες, τσακισμένα γόνατα, κατεβασμένα παντελόνια, σημασία δεν έχει, τράβηξαν στην κούρσα του χρίσματος μέχρι το άκρον άωτον της αποτυχίας.
Θέσει, νικητής ή ηττημένος, το καθεστώς δεν μπορεί, δεν έχει καν την πολυτέλεια να τοποθετείται απολογητικά ή αυτοκριτικά. Η πραγματική ήττα είναι η γλώσσα της ηττοπάθειας, και σε αυτό ο κάθε Φλωρίδης, Άδωνις, Μητσοτάκης, και άντρες μεγαλύτεροι και μικρότεροι από αυτούς, δεν θα υποχωρήσουν ποτέ.
Η γλώσσα της θριαμβολογίας είναι το βασικό ασφαλιστικό πακέτο του δυνάστη, του δημοκρατικά εκλεγμένου αυταρχικού καθεστώτος, για να διατηρεί την ελάχιστη πνευματική διασπορά του, για να γαντζώνεται από τα μέρη του συλλογικού συνειδητού που δεν σκαμπάζουν από στοιχεία ή αξιοπρέπεια.
Ο λόγος που μας πρόγκηξε λίγο περισσότερο, είναι ίσως επειδή η αργκό του υπουργού Δικαιοσύνης άρχισε να πλησιάζει άβολα αυτή των έμμισθων λογαριασμών που παρενοχλούν χήρες και γονείς στο διαδίκτυο, για πρώτη φορά μετά τα περί «μπάζων».
Η παρούσα κυβέρνηση πιανόταν όμως -αρχής γενομένης 28 Φεβρουαρίου 2023- κατά κόρον, από την βολικότητα των κενών στις λεπτομέρειες, πάντα γεμίζοντας την άγνοια, μηχανευμένη ή μη, με «ασφαλείς» υποθέσεις, που μπορούσε να εγκαταλείπει και να θάβει κατά το δοκούν.
Η πολιτική, πάνω από στρατεύσεις και ρεύματα, είναι η κούρσα για τον ορισμό της πραγματικότητας. Και σε αυτό, ας φανταστούμε πως οι πόροι -συμβολικοί και οικονομικοί- για τον έλεγχό της, που διαθέτουν οι ανώτερες τάξεις της πολιτικής και της μπουρζουαζίας, είναι ένας καταρράκτης που «πέφτει» προς τα πάνω.
Ο Γιώργος Φλωρίδης, οι εκ δεξιών και αριστερών του δεν έχουν κανέναν λόγο να σταματήσουν την επιθετική τους τοποθέτηση, από το βάθρο του νικητή και του μακρινού 41%, αφού είναι το μόνο, πλην άνετο προβάδισμα, που τους έχει μείνει.
Ο Γιώργος Φλωρίδης δεν μας είπε κάτι καινούργιο, πορεύεται στο επικοινωνιακό δόγμα του «είσαι ό,τι λες», δοκιμασμένο και πετυχημένο από τις εποχές που Κινέζοι αγρότες σήκωναν την αξίνα και την έκαναν σκήπτρο. Το ζήτημα είναι, τι αντίσταση θα βρει ο καταρράκτης της παραφιλολογίας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
