Το χειρότερο είναι πως όσο και αν αντέξεις μια φορά, δύο φορές, πέντε φορές, όταν σου σκάει συνέχεια το «θέμα» στο κινητό (το ρημάδι προθετικό μέλος του χεριού) τελικά θα πάει το δάχτυλο και θα το κάνει το κλικ.
Έτσι πάνε χαμένες πάμπολλες συζητήσεις με τον εαυτό σου και άπειρες υποσχέσεις ότι δεν θα ασχολείσαι με μπαρούφες. Το κρατάς από εδώ, το παλεύεις από εκεί, νιώθεις σαν τον Οδυσσέα δεμένος στο κατάρτι, παλεύεις να μην πέσεις στην παγίδα που στήνουν οι Σειρήνες.
Αυτός τα κατάφερε, η αφεντιά μου δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο να παρακαλάει για τέτοιες μεθόδους μπας και γλιτώσω από τη μαγεία της κενότητας.
Το χειρότερο λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πως, όσο και αν αντισταθείς, στο τέλος θα αναγκαστείς να διαβάσεις. Ειδικά όταν εμπλέκεται ένα βαρύ όνομα. Πραγματικά βαρύ.
Όχι π.χ του Τσιάρτα. Αυτό το ξεπεράσαμε. Βαρύ των τεχνών. Το τι συμβαίνει όμως πραγματικά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αλαφρύ σαν πούπουλο. Δεν υφίσταται σαν θέμα. Δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Βαραίνει μετά. Όχι το θέμα. Οι… ενοχές! Όταν το διαβάζεις και λες… «μα καλά με τι μπούρδες ασχολήθηκα πάλι;». Όσοι δεν το παθαίνετε είστε τυχεροί. Δεν κρίνω.
Ειλικρινά δεν υποστηρίζω ότι εγώ είμαι ο «ποιοτικός» και εσείς όχι. Έχω κι εγώ τις δικιά μου παρακμή σε άλλα πράγματα και τη ζω. Αλλά δηλώνω ότι όποιος δεν αισθάνεται κορόιδο όταν ασχολείται με τέτοιες υποθέσεις είναι ευτυχής.
Κορόιδο πιάστηκε και ο Γιώργος Νταλάρας που ασχολήθηκε. Σωστά τα είπε ή λάθος, δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω γιατί θα κάνω το ίδιο λάθος. Να ασχοληθώ με το «κενό». Άλλωστε όταν κάποιος εκφέρει πάνω από πέντε λέξεις υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να λέει και σωστά και λάθος πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο (συνήθως). Κορόιδο έχουν πιαστεί και αρκετά νέα παιδιά που τους είπαν ότι το να στήνουν δόκανο στον κάθε διάσημο ή «διάσημο» και να εκτοξεύουν είναι δημοσιογραφία. Αν τους έλεγαν τι είναι πραγματικά «δημοσιογραφία», πιθανότατα θα εξέταζαν το ενδεχόμενο να κάνουν άλλη δουλειά. Μήπως και αυτοί που την κάνουν πραγματικά στην Ελλάδα έχουν δει προκοπή;
Αλλά και να μην ήταν εντελώς οπερέτα αυτή η υπόθεση, όπου βρέθηκαν αντιμέτωπα δύο διαφορετικά σύμπαντα χωρίς λόγο και αιτία (καθώς το ένα σύμπαν δεν έπρεπε καν αν είναι εκεί ρωτώντας ανοησίες και το άλλο να φορέσει μανδύα ιεροκήρυκα) ήρθε να την κάνει σκετς του Σεφερλή η παρέμβαση Πολάκη.
Ο οποίος δικαίωσε τον Νταλάρα απλά και μόνο επειδή αυτός τα έχωσε στο αγαπημένο του επάγγελμα και μετά ένιωσε την πύρινη ανάγκη να του κάνουν οι δημοσιογράφοι ερωτήσεις με πολιτικό περιεχόμενο, χωρίς καν να αναλογιστεί αν θα μπορούσε πραγματικά να απαντήσει σε κάτι τέτοιο. Αν του έβαζαν να δει καμιά δεκαριά εμφανίσεις του μπροστά στα «μαρκούτσια», θα καταλάβαινε καλά τι εννοώ.
Εκτός αν αυτό το σόου που κάνουν συνήθως οι πολιτικοί σαν αυτόν το θεωρεί «πολιτική». Οπότε δεν είναι παράλογο και αυτό που κάνουν οι κυνηγοί της μπαρούφας να το θεωρούν δημοσιογραφία. Κατά μια έννοια ταιριάζουν ο ένας στον άλλον.
Απλά στην προκειμένη περίπτωση βρέθηκε και ο Νταλάρας στη μέση. Και εδώ που τα λέμε αν δεν υπήρχε το δικό του όνομα στην «υπόθεση» θα είχε ασχοληθεί κάποιος; Με κάτι τέτοια την πατάει το δάχτυλό μας και δίνει το «κλικ» στο τίποτα. Που θα πάει θα απεξαρτηθούμε κάποια στιγμή (λέμε τώρα…)
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
