Στην καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους μας, συχνά ξεχνάμε ότι έξω από αυτόν των πυρήνα - φούσκα που έχουμε φτιάξει, μπορεί να ακούσεις απόψεις ή σκέψεις που να σε ταρακουνήσουν και να σου υπενθυμίσουν ότι πολλά δεν θεωρούνται δεδομένα και θέλει συνεχή προσπάθεια και αγώνα για να σπείρεις από άκρη σ' άκρη την ανάγκη για αλλαγή.
Πριν λίγες ημέρες άκουσα μια μεγαλύτερη γυναίκα να λέει για κάτι που ήλπιζα ότι είχαμε αφήσει πίσω, στο σκοτεινό παρελθόν. «Γιατί δεν λέμε ανδροκτονία;». Σήμερα το πρωί, ένας άνδρας στις Σέρρες σκότωσε τη γυναίκα του μες το σπίτι τους, σύμφωνα με πληροφορίες στραγγαλίζοντάς τη. Άλλη μια γυναίκα νεκρή, άλλη μια γυναίκα που ο σύζυγός της, της κόβει το νήμα της ζωής με το «έτσι θέλω». Κι ύστερα, αυτοκτονεί.
Κι επειδή η φρική των ειδήσεων δεν χωνεύεται και οι γυναικοκτονίες είναι γύρω μας, συμβαίνουν στην πόλη μας, στη γειτονιά, στη δίπλα πολυκατοικία, στη διπλανή πόρτα, εξαπλώνονται, ξύνοντας όλο και πιο βαθιά την πληγή του ελλείματος του συστήματος. Όσο κάποιοι συνεχίζουν να αρνούνται πως υπάρχει, εμείς θα μιλάμε για αυτό που συμβαίνει, με το όνομά του.
Θέλει πολλή δουλειά ακόμα για να γίνει ο όρος γυναικοκτονία πλήρως κατανοητός και αποδεκτός από το σύνολο της κοινωνίας, που ίσως φοβάται να δει κατάματα το πρόβλημα. Θα περιμέναμε αυτό να συμβεί ως μια συντονισμένη προσπάθεια από το κράτος, αλλά εν τέλει η αντιμετώπισή που του επιφυλάσσει, δεν είναι άλλη από άλλο ένα χιλιοπαιγμένο σίριαλ.
Πριν μερικές εβδομάδες, κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας. Στο νομοσχέδιο αντιτάχθηκαν πλήθος φεμινιστικών οργανώσεων και επιστημονικών φορέων, θέτοντας στο επίκεντρο των ανησυχιών τους, την παράλειψη της αναγνώρισης της γυναικοκτονίας ως εγκλήματος με έμφυλα χαρακτηριστικά, κάτι που έχει υιοθετηθεί ήδη σε πολλές άλλες χώρες. Αντ' αυτού, το νομοσχέδιο ρίχνει το βάρος του περισσότερο στο κομμάτι της αυστηροποίηση των ποινών. Πρόκειται το πιο εύκολο σενάριο στην αντιμετώπιση του φαινομένου, που στην ουσία αποτυγχάνει να εισέλθει στη ρίζα του προβλήματος.
Στο νομικό κομμάτι, όσο επικεντρωνόμαστε συστηματικά σαν κράτος κατά βάση στην επιβολή κυρώσεων και όχι στον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό και στη θεσμοθέτηση ενός νομικού οπλοστασίου και των απαραίτητων νομικών οδών για τα θύματα, ώστε να αισθάνονται ασφαλή ήδη από τα πρώτα επίπεδα της κλιμάκωσης της βίας, φοβάμαι ότι θα γράφουμε ξανά για τα αυτονόητα και θα θρηνούμε για όσες δεν πρόλαβαν να σωθούν, στην επόμενη ανατριχιαστική είδηση μιας γυναικοκτονίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο, ας αποκαθηλωθεί το πατριαρχικό αφήγημα που θρέφει όλες αυτές τις δεκαετίες τα μυαλά των γιων που πρέπει να γίνουν «άνδρες». Στην οικογένεια, στο σχολείο, κι ύστερα θα φτάσει στις παρέες και στα social media. Όσο θα γίνονται ακόμη πλάκες με σεξιστικά αστεία, τόσο θα περιμένουμε εμείς πότε επιτέλους θα υπάρξει σεξουαλική αγωγή στα σχολεία.
Και κάπου εδώ, ίσως τελικά να κατανοώ και να μην τα βάζω με εκείνη τη γυναίκα, που δεν καταλάβαινε γιατί πρέπει να μιλάμε κάθε φορά για την ανάγκη να θεσμοθετηθεί ο όρος γυναικοκτονία. Είναι όλα θέμα ορατότητας. Έτσι της το μάθανε, έτσι την μεγάλωσαν και είναι ευθύνη όλων μας, τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, να τις ξαναγράψουμε από την αρχή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
