Στα μέσα της εβδομάδας είχε τη μεγάλη χαρά να παρακολουθώ ένα από τα παιδιά μου να ορκίζεται, να παραλαμβάνει το πτυχίο του και να συνεχίζει τον δρόμο του, με τα επόμενα βήματα που θα τον φέρουν εκεί που επιλέγει, με τη δικιά μας ευχή να είναι υγιής και ευτυχισμένος.
Κοινή ευχή για όλα τα παιδιά του κόσμου που παλεύουν εντός και εκτός πανεπιστημίων για να περπατήσουν σε έναν δρόμο που δεν είναι εύκολος.
Για να φτάσει ένα παιδί, στην πρόοδο, είτε στην παιδεία, τον αθλητισμό, τις τέχνες, σε όποιον τομέα επιλέγει να δώσει τη δικιά του μάχη, άλλες φορές κερδισμένη, άλλες όχι είναι γύρω του και δίπλα του μια οικογένεια που στηρίζει, συμμετέχει, περπατάει δίπλα για όλα τα χρόνια που απαιτούνται μέχρι να τα καταφέρει αν αυτονομηθεί.
Αλλά και πάλι η οικογένεια εκεί θα είναι. Δεν θα μπούμε τώρα στην κουβέντα για τις εμμονές της ελληνικής οικογένειας και την πίεση που μπορεί αυτή να φορτώνει στην πλάτη του παιδιού. Προτιμώ να μείνω, στη γλυκιά, υποστηριχτική εικόνα την οικογένειας που θέλω να πιστεύω ότι αφορά την πλειοψηφία.
Αυτή που πολλά δεν ξέρει, που δεν έχει τα εφόδια επιστημονικά και οικονομικά, τις περισσότερες φορές, αλλά βάζει πλάτη με τα ελλείμματα και την όποια δυσλειτουργία της.
Πολλοί μιλάνε αυτό τον καιρό πολύ και προσπαθήσουν να ορίσουν την οικογένεια «τεχνικά». Αφαιρούν από την κουβέντα την αγάπη, τη στοργή, τη δοτικότητα, την παρουσία των μελών της οικογένειας στα «ζόρια» των μελών της.
Στέκονται μόνο στον ορισμό «πατέρας, μάνα, παιδιά». Σε ότι δημιουργήθηκε στο πέρασμα των αιώνων σαν συνέχεια της φυσικής αναπαραγωγικής διαδικασίας και του παντρέματος της με τις θρησκείες που επικράτησαν κατά καιρούς, όταν και επιβλήθηκαν όχι πνευματικά, αλλά «πολιτικά».
Κάπως έτσι φτιάχτηκαν οι κανόνες που δεν θα συναντήσει κάποιος στο όσα έχει πει ο Χριστός, παρά μόνο στα όσα βόλευαν αυτούς που εμπορεύτηκαν στη συνέχεια την εικόνα του (όχι και τα λόγια του, γιατί αν το έκαναν άλλα πράγματα θα πρέσβευαν).
Αν φτάσατε να διαβάσετε μέχρι εδώ είμαι σίγουρος ότι θα έχετε πει: «Μας έχετε πρήξει με τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών επιτέλους!».
Παρ’ ότι σαφέστατα στηρίζω το δικαίωμα των ομοφύλων ζευγαριών να έχουν οικογένεια νόμιμα αναγνωρισμένη όπως όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Όχι! Είναι κάτι πολύ πιο απλό. Κάτι που δείχνει την απέραντη υποκρισία των «εμπόρων» που καπηλεύονται την έννοια της οικογένειας, για να κυνηγάνε ψηφαλάκια, αγκαζέ με τα σκοτάδια ενός ιερατείου που εκπροσωπεί μια θρησκεία στην ουσία της φωτεινή. Της οποίας αν ακουστεί η πραγματική φωνή αυτόματα θα ακυρωθεί ο ρόλος των πολλών μαυρόψυχων που έχουν φτάσει να την εκφράζουν.
Μετά λοιπόν την τελετή της ορκωμοσίας κοιτάζοντας το πτυχίο, είδα με μεγάλα γράμμα το ονοματεπώνυμο του γιου μου και ενδιάμεσα το «Δημητρίου». Το πατρώνυμο δηλαδή. Αυτό και τέλος! Περήφανος; Όχι βέβαια, γιατί λείπει κάτι κομβικό. Στο «αποδεικτικό» μιας τόσο σημαντικής προσπάθειας στη ζωή του, που ξεκίνησε πολλά χρόνια πίσω, ο ένας βασικός άνθρωπος που έχει κάθε λόγο να καμαρώνει την επιτυχία είναι και πάλι «αόρατος».
Σε μια οικογένεια που οι ίδιοι οι «έμποροι» ηθικής, θεωρούν πως πρέπει να έχει την παραδοσιακή μορφή της με τη μητέρα να είναι στο σπίτι να μεγαλώνει τα παιδιά, αυτή δεν υπάρχει πουθενά όταν φτάνει η ώρα του απολογισμού. Για ένα ηλίθιο αρτηριοσκληρωτικό κράτος και μια ακαδημαϊκή κοινότητα που κοιμάται τον ύπνο του…αδίκου όλα είναι καλά καμωμένα. «Λεπτομέρεια» θα πείτε. Αν το κάνετε όμως θα πω ότι είτε είστε απλά ασεβείς, είτε (και) ηλίθιοι.
Στη δεύτερη κατηγορία βάζω αυτούς (δεν είναι λίγοι υποπτεύομαι) που θεωρούν πως δέχεται επίθεση η ελληνική οικογένεια επειδή απουσιάζει η εικόνα της μητέρας σε ένα… μπουκάλι γάλα. Μπορούν όμως οι ίδιοι να αποδεχθούν πως αυτή θα απουσιάζει από όλα τα επίσημα έγγραφα ενός παιδιού, γιατί αρκεί να εμφανίζεται εκεί ο «πατριάρχης».
Ακόμα βέβαια και αν αυτός έχει παρατήσει μια οικογένεια. Και πάλι σε ένα πτυχίο θα υπάρχει ένα όνομα που θα είναι μια «σκιά». Για αυτά ποτέ κανένας Βελόπουλος δεν θα κάνει θέμα. Δεν θα συναντηθεί ποτέ με το πραγματικό δικαίωμα της μάνας. Όχι μόνο με αυτό αλλά και πολλά άλλα. Για αυτόν όλα είναι στο «εφέ» που εξαντλείται στο εύκολο, όπως μια χάρτινη συσκευασία γάλακτος.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
