Υπήρχε μια χώρα όπου η Εξουσία δεν είχε αυτιά. Είχε φωνή, είχε μάτια, αλλά δεν άκουγε.
Μιλούσε ασταμάτητα – για την πρόοδο, για τη σταθερότητα, για την επιτυχία της.
Έβλεπε τα πάντα – τις πλατείες, τους δρόμους, τις διαδηλώσεις. Αλλά δεν άκουγε.
Όταν οι άνθρωποι φώναζαν, η Εξουσία έβλεπε τα στόματά τους να κινούνται, αλλά δεν καταλάβαινε τι έλεγαν. Έβλεπε την οργή στα πρόσωπά τους, αλλά δεν άκουγε τις κραυγές τους. Και αφού δεν τις άκουγε, θεώρησε ότι δεν υπήρχαν.
Έτσι, η Εξουσία συνέχισε να μιλάει.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα», έλεγε.
«Όλα βαίνουν καλώς.»
«Όσοι φωνάζουν, δεν ξέρουν τι λένε.»
Και καθώς δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα διαφορετικό από τη δική της φωνή, πίστεψε στα λόγια της.
Το πρώτο ρήγμα
Μια μέρα, μια κραυγή ακούστηκε τόσο δυνατά, που έκανε τα τζάμια του Μεγάρου της Εξουσίας να τρίζουν.
Η Εξουσία είδε ανθρώπους στον δρόμο. Πολλούς. Περισσότερους από όσους είχε δει ποτέ.
Τα πρόσωπά τους ήταν σφιγμένα, οι γροθιές τους υψωμένες. Τα πανό τους έγραφαν λόγια που δεν ήθελε να διαβάσει.
Για λίγο, ένιωσε έναν παράξενο φόβο.
Αλλά έπειτα σκέφτηκε:
«Δεν ακούω τίποτα. Άρα δεν συμβαίνει τίποτα.»
Γύρισε από την άλλη πλευρά και συνέχισε να μιλάει.
Η σιωπή που έγινε εκκωφαντική
Κάποια στιγμή, οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι η Εξουσία δεν άκουγε. Όσο κι αν φώναζαν, ήταν σαν να μιλούσαν σε τοίχο.
Και έτσι, σταμάτησαν να φωνάζουν.
Δεν έκαναν πίσω. Βγήκαν περισσότεροι στους δρόμους. Δεν φώναζαν, αλλά ήταν εκεί.
Η Εξουσία έβλεπε, αλλά δεν καταλάβαινε.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα», έλεγε ξανά.
«Αφού δεν ακούω τίποτα, όλα είναι καλά.»
Μέχρι που ένα βράδυ, η χώρα γέμισε απόλυτη σιωπή.
Κανείς δεν μιλούσε. Κανείς δεν φώναζε.
Όλοι απλώς στέκονταν εκεί, κοιτάζοντας την Εξουσία.
Η κατάρρευση
Η Εξουσία είχε μάθει να ζει με φωνές που δεν άκουγε.
Αλλά δεν ήξερε πώς να επιβιώσει μέσα στη σιωπή.
Άρχισε να τρέμει. Να χάνει τον έλεγχο.
Προσπάθησε να μιλήσει. Αλλά κανείς δεν απάντησε.
Προσπάθησε να δώσει διαταγές. Αλλά κανείς δεν κινήθηκε.
Προσπάθησε να συνεχίσει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αλλά η σιωπή την έπνιγε.
Για πρώτη φορά, η Εξουσία κατάλαβε πόσο μόνη ήταν.
Κοίταξε τους ανθρώπους μπροστά της. Ήταν ακόμα εκεί.
Δεν χρειάζονταν πλέον λόγια. Η παρουσία τους ήταν πιο δυνατή από οποιαδήποτε φωνή.
Η Εξουσία σωριάστηκε.
Όχι από κάποια μεγάλη επανάσταση. Όχι από κάποια αιματηρή ανατροπή.
Έπεσε επειδή, όταν ήρθε η στιγμή να ακούσει, δεν ήξερε πώς να το κάνει.
Και καμία εξουσία δεν μπορεί να σταθεί αν δεν ακούει τον λαό της
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
