Δύσκολες ώρες για τον πρώτο των πρώτων ξεπλυματία που σχολιάζει σε γνωστό τηλεοπτικό σταθμό και δεν θα κατονομαστεί εδώ, αφού η κλινική εικόνα που παρουσιάζει στον αέρα, συντείνει σε επιλεκτική αναδρομική αμνησία.
Δύο καθ' όλου τυχαίες φράσεις:
27/1/2025 - «Δημιουργείται ένα κίνημα νέων αγανακτισμένων, γιατί εγώ αυτό είδα εχθές. Είδα, ακροδεξιούς μαζί με…Ε αφού πήγαν χθες όλοι μαζί… Δεν πήγαν αυτοί να πάρουν μεροκάματο; Λέω, τα κόμματα δεν πήγαν;»
24/2/2025 - «Δεν θα είναι όπως η προηγούμενη που κατέβηκαν οικογενειάρχες ανεξαρτήτου κόμματος, φιλήσυχοι και εξωτερίκευσαν τη διαμαρτυρία τους προς την κυβέρνηση»
Επιζών από τα Τέμπη είχε πει πως άκουσε το «Πάμε και όπου βγει» από τον μηχανοδηγό, περίπου ένα λεπτό πριν από τη σύγκρουση.
Έγινε αμέσως προσπάθεια να «σφραγιστεί» μέσα στα αμφισβητούμενα λεπτά που οδήγησαν στην τραγωδία, να αναπλαισιωθεί, να ξεχαστεί, αυτή η φράση που επιβεβαιώνεται περίτρανα κάθε μέρα, στο τότε και τώρα.
Αυτός ο έναρθρος ωχαδελφισμός του οδηγού, ήταν η γραμμή του κράτους των επιτελείων, της μίζας, της πατρονίας και της οικογενειοκρατίας, όταν φτάνει στον τερματικό σταθμό της, τη θανάσιμη πλήρωση της εγκληματικής αμέλειας.
Ποιος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του μοντέρνου ελληνικού οργανισμού; Αν η ιδιοποίηση της βίας ορίζει κάθε κράτος, είναι η βία της αμέλειας, η δικτατορία της ανευθυνότητας που διαφοροποιεί, μεταξύ άλλων, το δικό μας, και διευκολύνεται από τον εμβολιασμό με αμνησία.
Προσανατολισμός στο παρόν, τι θα τσεπώσουμε τώρα, ποιος θα μπει μετακλητός ή βύσμα, μέχρι την επόμενη εκκαθάριση και τον επόμενο ευγενή χορηγό. Σχεδιασμός, μέτρα, στελέχωση, μέριμνα, αίσθημα ασφάλειας, δεν εκλαμβάνονται από τον μηχανισμό ως εγγυήσεις για την επιβίωσή του, γιατί δεν τα χρειάζεται, γιατί έχουμε ξεχάσει να τα απαιτούμε.
Ο Πορτ-συγγνώμη, αυτός τεσπά θυμάται πολύ καλά τι συνέβη και τι είπε στις 26 Ιανουαρίου, ή στις 29/2 του 2023. Αυτός που δεν πρέπει να θυμάται, είναι αυτός που τον ακούει.
Πάμε ένα γρήγορο ταξίδι με αεροπλάνο και όχι τρένο. Κάποτε στον Αμαζόνιο, γλωσσολόγοι προσπάθησαν να μάθουν βασική αριθμητική σε μία ιθαγενή κοινωνία κυνηγών. Μετά από 8 μήνες προσπάθειας, κανένα μέλος της φυλής δεν είχε καταφέρει να μετρήσει έως το δέκα.
Χιλιετίες σκληρής επιβίωσης, τούς είχαν ενσταλάξει πως το μέλλον περιορίζεται σε μερικές ώρες. Απώλεια ανάγκης να θυμούνται τι έφαγαν χθες, ούτε να αποθηκεύσουν για αύριο, η μόνη ανησυχία ήταν μία λαχανιασμένη ακολουθία από «τώρα».
Αυτή είναι η αγωγή που παίρνει ο Έλληνας από τα media, από δεκαετίες δικαστικών παραγραφών για πολιτικά εγκλήματα, τις φαταλιστικές κουβέντες που έχουν γίνει καθημερινή συνήθεια από τους καφενέδες μέχρι τα τσατ. Το πριν και μετά, όπου εδράζεται η σκέψη του τι θα έπρεπε, έχει απαξιωθεί, είναι πια αχνός.
Πάμε και όπου βγει. Πέραν των πάγιων αιτημάτων των συγγενών, ίσως οι συγκεντρώσεις στις 28 Φεβρουαρίου να μείνουν ως ακόμα μία πλατεία Αγανακτισμένων. Απίθανο στο κάτω-κάτω, ένα κίνημα χωρίς καταστατικό να φτάσει στο δικό του «Σφαιριστήριο».
Ίσως να μην ξέρουμε πού πάμε, και να έχουμε γαλουχηθεί σε τέτοιο βαθμό που να μη μπορούμε, αλλά γιατί μας κατηγορεί για αυτό ο κάθε Προτοψάλτε και γιατί φοβάται την έκβαση; Αυτός και οι όμοιοί του είναι οι κοινωνοί μιας κοινωνίας του «Πάμε και όπου βγει».
Αν θες να μην πιστεύουμε στο μέλλον, γιατί περιμένεις να το φοβηθούμε;
Ίσως να πάω στις 28 για να κόψω περατζάδα, ίσως πάω γιατί είχα παιδί στο τρένο, ίσως πάω με ύποπτο μαύρο σακίδιο.
Ίσως τα πνεύματα ενταθούν. Ίσως κάποιος ματατζής σωριάσει στο πεζοδρόμιο ένα παιδί ή έναν παππού και καεί η Αθήνα, νέες μηνύσεις, νέες προανακριτικές, νέες διαθεσιμότητες και παραιτήσεις.
Ίσως το μέγεθος της ντροπής και η πίεση αναγκάσουν τους Εντεταλμένους σε υποχωρήσεις, σε νέες εκλογές, σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και ξανά η ίδια ελεγεία, αλλά αυτό δεν το σκέφτεται ένας Αγανακτισμένος.
Και δεν πάμε; Μία μέρα είναι, τι θα μπορούσε να συμβεί;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
