Ο Θάνος Πλεύρης αναπόλησε παλιό ΛΑΟΣ νωρίτερα χθες (σ.σ. 12/3) στα τηλεπαράθυρα, με μία soft υπεράσπιση της φαρισαϊκής παρέμβασης Παπαδόπουλου στην Πινακοθήκη.
Τον είδα να σφίγγει τα δόντια, να σκάει σχεδόν για να μην του ξεφύγει το εννοούμενο, ότι τον φτιάχνει (sic) η εικονοκλασία, για να αρκεστεί μόνο στο ότι προκλητικά έργα «κρίνονται», ειδικά τέτοιες χρονιάρες μέρες.
Κατ' αρχάς, ας μου βρει κάποιος μία περίοδο σε αυτό τον τόπο, που δεν ορίζει κάποια εθνοθρησκευτική πανήγυρη. Ανεξάρτητα, στη συνισταμένη των συνυποδηλώσεων, θεωρώ απόλυτη ηθική νίκη του καλλιτέχνη, την κρίση που επιχείρησε ο βουλευτής της Νίκης.
Πέτυχε να μαγνητίσει στο πρόσωπό του για λίγες ώρες όλες τις συντηρητικές και σκοταδιστικές τάσεις που αιωρούνται, που ψάχνουν έκφραση και εκπρόσωπο, αλλά η «επανάστασή» του στάθηκε ειρωνικά συμμετρική και εντός θέματος.
Αυτή η κατεργάρα η Τέχνη, η μίμηση της φύσης, μοιράζεται την ιδιότητα να περιβάλλει και να απορροφά τα πάντα. Χωρίς το ερμηνευτικό νούμερο του Παπαδόπουλου, ας πούμε, εκείνη η «κακομούτσουνη» Παναγία θα είχε περιοριστεί σε μία αίθουσα.
Η «βλάσφημη» έκθεση του Κατσαδιώτη, δεν είχε την ατυχία να στοχοποιηθεί. Είχε την τύχη να βρει κοινό και να σηκώσει αντίδραση. Υπάρχει μία κοινωνική μερίδα στην οποία απευθύνεται, αλλά και μία στην οποία προσβλέπει.
Η διεύθυνση του μουσείου ήξερε τι έκανε, αποφασίζοντας να αφήσει απείραχτη τη «σκηνή του εγκλήματος», ένα τέλειο χουνέρι για τον Νίκο Παπαδόπουλο, που ακούσια απάντησε στο κάλεσμα, και ολοκλήρωσε το έργο.
Η Τέχνη υπάρχει πάντα στη διαλεκτική με την πραγματικότητα.
Το ρεύμα, ας πάρουμε τη ζωγραφική, γεννιόταν πάντα ως κίνημα, και πρωτίστως αιρετικό. Οι ιμπρεσιονιστές πρότειναν «μουτζούρες» σε μία εποχή Ακαδημαϊκού φασισμού, οι μορφές του Βαν Γκογκ ήταν «πρόχειρες» όσο αυτός ήταν φρενοβλαβής, οι πρωτοπόροι της Σετσεσιόν κυριολεκτικά διέπρατταν σχίσμα, και ούτω καθεξής.
Η κορνίζα πλαισιώνει έναν άγιο με γαϊδουροκεφαλή. Η οπτική όμως ανοίγει, ένας υστερόβουλος βουλευτής μπαίνει στο κάδρο, με λύσσα αρπάζει την εικόνα και τη ρίχνει στο πάτωμα. Φεύγει χορτάτος.
Η κορνίζα πλαισιώνει ένα δωμάτιο παγωμένο στο επακόλουθο. Ο τοίχος είναι άδειος και στο πάτωμα, τρεις θρυμματισμένες ζωγραφιές.
Η κορνίζα πλαισιώνει την επικαιρότητα, την αντίδραση, τα σάιτ, τα σχόλια, αποκόμματα από το πριν και μετά της αίθουσας με τους αιρετικούς πίνακες, το κοινό που έχει συρρεύσει για να δει το εμπρηστικό έργο, του φουσκωμένου από περηφάνεια βουλευτή έξω από την Πινακοθήκη.
Το μόνο που κατάφερε ο Νίκος Παπαδόπουλος, ήταν να γίνει Τέχνη.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
