Η τέταρτη κατά σειρά ψηφοφορία ήταν τελικά αυτή που... έβγαλε λευκό καπνό από το Κοινοβούλιο και ανέδειξε τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Κωνσταντίνος Τασούλας, όπως αναμένονταν, σε μερικές εβδομάδες θα καθίσει και τυπικά στην καρέκλα του Προεδρικού Μεγάρου, καθώς αναδείχθηκε με 160 ψήφους, που είναι το άθροισμα των βουλευτών του κόμματος του, των δύο... ανεξάρτητων Σαμαρά - Σιαλμά και μερικών... ορφανών Σπαρτιατών και Βελοπουλικών.
Τελικά... πολύ κακό για το τίποτα, καθώς περισσότερο ενδιαφέρον είχε το χρονικό διάστημα της ονοματολογίας και των σεναρίων, παρά αυτό που είχαν πέσει όλα τα ονόματα στο... τραπέζι.
Από την στιγμή που ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να πάει με μια καθαρά κομματική επιλογή, που όπως φάνηκε κι από τις δημοσκοπήσεις δεν έχει κάποια ιδιαίτερη δυναμική στην κοινωνία, ήταν δεδομένο ότι το θέμα της εκλογής θα περάσει... κάτω από τα ραντάρ.
Όπως και πέρασε, μιας και οι 160 ψήφοι αποτελούν ένα αρνητικό ρεκόρ, με βάση όλα όσα ξέραμε τις τελευταίες (πολλές) δεκαετίες. Βέβαια όλα αυτά μπορεί να έχουν και μικρή σημασία, μιας και η μεγάλη εικόνα είναι πως ο κ. Τασούλας θα είναι τα επόμενα χρόνια ο... ένοικος στο Μέγαρο της Ηρώδου Αττικού. Και κάπου εδώ φτάνει η ώρα του τελικού ταμείου...
Η ώρα που τα κόμματα θα μετρήσουν κέρδη και ζημιές. Κυρίως τα τρία πρώτα φυσικά. Η Νέα Δημοκρατία ως εκπρόσωπος της Κυβέρνησης και τα δύο σημαντικότερα της Αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα επικοινωνιακά επιτελεία τους μέσω των περίφημων «non paper» σαφώς και θα δώσουν ή μάλλον έχουν ήδη δώσει.. γραμμή επιτυχίας.
Είναι όμως έτσι; Τα κόμματα από αυτά την διαδικασία που κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες βγήκαν κερδισμένα ή τραυματισμένα; Κατέγραψαν κάποια επιτυχία ή έμειναν σε ρηχά νερά; Υπάρχουν διάφορες αναγνώσεις, όμως επιτυχία δεν το λες για κανένα. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Στη Νέα Δημοκρατία, με το κλίμα ήδη να είναι βαρύ με την ανοιχτή πληγή των Τεμπών και τη... Δαμόκλειο σπάθη του ανασχηματισμού να αιωρείται, ανέδειξαν με την 4η ψηφοφορία την επιλογή τους.
Σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν πέρασε ούτε στο ελάχιστο ένα μήνυμα συναίνεσης προς την κοινωνία, αφού η γενική αίσθηση είναι πως έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένας βουλευτής. Αλλά και το... αφήγημα περί ανοίγματος προς τα δεξιά, ώστε να μην ενισχυθεί άλλο η ακροδεξιά, με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν προκύπτει.
Οπότε προφανώς και η Νέα Δημοκρατία παραμένει ο Νο1 δυνατός παίκτης του πολιτικού σκηνικού, προφανώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει στα χέρια του τα κουμπιά όλων των κινήσεων, αλλά το κόμμα του κέρδη δεν βρήκε από την συγκεκριμένη διαδικασία.
Πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ. Όπως συνέβη και με την κοινοβουλευτική σειρά, όπου από τρίτο κόμμα ξαφνικά βρέθηκε στα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έτσι και στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, η επιλογή Γιαννίτση από τρίτη... τερμάτισε τελικά δεύτερη.
Κοινό και των δύο περιπτώσεων, πως στο ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να συμβεί αυτό!!! Η βοήθεια και στις δύο περιπτώσεις ήρθε από την κατακερματισμένη αριστερά πτέρυγα.
Μπορεί λοιπόν επικοινωνιακά να έμεινε μια τελευταία... γλυκιά γεύση στην Χαριλάου Τρικούπη με το πλασάρισμα του Τάσου Γιαννίτση αλλά και σε αυτή την περίπτωση, στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να μετρούν κάποια σημαντικά κέρδη.
Δεν μπορούν να στήσουν αφήγημα δυναμικής προς τα μπροστά. Το ότι την πρότασή τους στήριξαν και οι ανεξάρτητοι (πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ) Ράνια Θρασκιά και Πέτρος Παππάς, δεν αλλάζει κάτι στο πολιτικό σκηνικό.
Κλείνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί όπου για άλλη μια φορά χάνεται η μπάλα. Επιλέγοντας ως πρόταση την αξιόλογη Λούκα Κατσέλη, στην Κουμουνδούρου θέλησαν να... εγκλωβίσουν το ΠΑΣΟΚ, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν έγινε.
Θέλησαν να πρωτοστατήσουν σε ένα «προοδευτικό προσκλητήριο κόντρα στις κυβερνητικές πολιτικές», κάτι που επίσης δεν συνέβη ποτέ. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμη και η Νέα Αριστερά, στην τελική ψηφοφορία διαχώρισε την θέση της, έριξε... τρίτη την κα Κατσέλη κι άνοιξε νέο κύκλο εσωστρέφειας ανάμεσα σε πρώην συντρόφους.
Εχω την αίσθηση ότι στο θέμα Προέδρου της Δημοκρατίας, στον ΣΥΡΙΖΑ θέλησαν να παίξουν ένα από τα τελευταία χαρτιά τους που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πολιτικό σωσίβιο. Κάτι τέτοιο τελικά δεν έγινε. Χάθηκαν πάλι στη μετάφραση και μάλλον τις επόμενες μέρες θα δούμε και νέα επεισόδια στο σήριαλ της... διάλυσης.
Εν κατακλείδι, με όσα προκύπτουν από τα παραπάνω, το κάθε κόμμα «είτε ζημιώθηκε, είτε έμεινε στα ίδια», από δω και πέρα θα προσπαθήσει να βρει ένα άλλο αφήγημα για να συσπειρώσει ή και να μεγαλώσει το εκλογικό του κοινό. Όχι πάντως εύκολη υπόθεση.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
