Το πρώτο χαμόγελο που προσπάθησε να συγκρατήσει ο Πάνος Ρούτσι

Ξέρω ότι δεν θα πω καμία μεγάλη σοφία τώρα. Την ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου μπορεί να την καταλάβεις πολύ περισσότερο από από το βλέμμα του και σίγουρα όχι από το χαμόγελό του κι ας εμμένουμε στις παιδικές μας ζωγραφίες να ξεχωρίζουμε τον χαρούμενο από τον λυπημένο μέσα από τη θέση των χειλιών.

Καθόλη τη διάρκεια αυτών των ημερών, από τότε που μάθαμε ποιος είναι ο Πάνος Ρούτσι, εκείνος συχνά-πυκνά χαμογελούσε ευγενικά. Χαμογελούσε και όταν οι μέρες πέρναγαν και η εξάντληση από την απεργία πείνας στην οποία προέβη άρχισε να αφήνει τα πρώτα σημάδια της στο πρόσωπο και στο σώμα του.

Χθες όμως ήταν η πρώτη φορά που τον είδαμε πραγματικά χαρούμενο την ώρα που ανακοίνωνε το τέλος της απεργίας πείνας του, μετά την πλήρη αποδοχή όλων των δίκαιων αιτημάτων του. «Η απεργία πείνας σταματάει σήμερα».

Τους ανθρώπους του πετυχαίνουμε σε ένα σημείο της πορείας τους. Τον Πάνο Ρούτσι τον μάθαμε αφού είχε ζήσει μία πραγματική ανθρώπινη τραγωδία. Χθες είδαμε ένα κομμάτι της έκφρασής του που δεν το είχαμε δει σε καμία άλλη στιγμή του.

Με έναν παράδοξο τρόπο, σε αυτή τη στιγμή, ακούγοντας τις ιαχές χαράς των ανθρώπων γύρω του, ο Πάνος Ρούτσι προσπαθούσε να κρύψει το πρώτο πραγματικό χαμόγελο χαράς.

Η όλη ιστορία μοιάζει με ένα απίστευτο, σχεδόν κινηματογραφικό, happy end ενός ανθρώπου χαμηλών τόνων ο οποίος κυριολεκτικά τα έβαλε με ένα ολόκληρο κράτος και το νίκησε, το υποχρέωσε να κάνει ένα πατσαβούρι τη γραφειοκρατία του και να του δώσει αυτό που ήθελε.

Είχαν μεσολαβήσει 23 μέρες. Αποψάρες και μπόλικες κρατικές δικαιολογίες. Οι μισοί έβαζαν μπροστά νομικούς όρους σε ένα καφκικό σύμπαν όπου ένας πατέρας έπρεπε να αποκωδικοποιήσει ένα ολόκληρο δικαιϊκό σύστημα για να μάθει από τι πέθανε το παιδί του, χωρίς να μπορεί κανείς να του εξηγήσει για ποιον λόγο το αίτημα του δεν γινόταν άμεσα αποδεκτό. 

Και όταν το αίτημα έγινε πιο δυνατό και η απόρριψή του όλο και πιο ακατανόητη βγήκαν και οι άλλοι μισοί, βουτηγμένοι στη λάσπη, Αυτοί που επέλεγαν να του επιτεθούν άμεσα και κατά πρόσωπο. Να αμφισβητήσουν τον ίδιο και μέσα από αυτό να αμφισβητήσουν τον αγώνα του. Ποιος είπε ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή;

Κι αν οι υπόλοιποι νιώσαμε τόσο όμορφα για τη δικαίωσή του, για τον ίδιο τον κ. Ρούτσι ξεκινάει ένας νέος Γολγοθάς. Μην ξεχνάμε ότι το αίτημά του ήταν η εκταφή του παιδιού του. Να μάθει αν κάτω από την πλάκα στην οποία θρηνεί βρίσκεται το παιδί του. Να μάθει επίσης τι ήταν τελικά αυτό που το πήρε από κοντά του.

Αυτή η νίκη, λοιπόν, μάς γεμίζει χαρά γιατί είναι η νίκη ενός απέναντι σε ένα ολόκληρο κράτος. Στην πραγματικότητα όμως, και βλέποντάς το από την ανάποδη, το αίτημα του Πάνου Ρούτσι δεν θα έπρεπε ποτέ να αντιμετωπιστεί ως νίκη. Θα έπρεπε απλά να είχε γίνει αποδεκτό από την πρώτη μέρα, χωρίς ηρωισμούς, χωρίς σφιγμένες γροθιές, χωρίς συγκεντρώσεις συμπαράστασης.

Κάτι πάει πολύ στραβά σε μία χώρα που ένας πατέρας χρειάζεται να μείνει 23 ημέρες νηστικός για να μάθει από τι πέθανε το παιδί του.

Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.