Ώρες - ώρες σκέφτομαι έναν αγγελικό κόσμο απαλλαγμένο από τις φάκες του ελεύθερου Τύπου. Μέσα από ειδήσεις και εντυπώσεις των τελευταίων ημερών ήρθαν και έδεσαν κάποιες σκέψεις πάνω στην κεφαλαιοποίηση του πόνου.
Ο Αρκάς ανάρτησε μία από τις ωδές στο κατεστημένο που τιτλοφορεί «Καλημέρες», όπου αλληγορεί στη Μητσοτακική γραμμή για τη λεγόμενη «εργαλειοποίηση» των θυμάτων των Τεμπών από την αντιπολίτευση.
Κάτι νοματαίοι έχουν στηθεί κάτω από ένα μάτι που κλαίει για τους 57 δολοφονημένους, για να συλλέξουν σε κάλπες τα δάκρυα εν είδει ψηφαλακίων. Με κάνει να νοσταλγώ τις εποχές που αναμασούσε τα ψόφια αστεία του παρά την επικοινωνιακή σύληση των τάφων που διαπράττουν και όσοι θέλει να βγάλει λάδι.
Αλλά ταιριαστό πορτραίτο -με διαφορετικά υπονοούμενα- ζωγράφισε άθελά του ο Αρκάς για εμάς, τις ντουντούκες.
Ο 3χρονος που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού στο Ηράκλειο, είχε διαπιστωθεί εγκεφαλικά νεκρός πολύ πριν οι τελευταίες εξετάσεις επαναλάβουν αυτό που είχαν καταλάβει όλοι.
Αλλά ε, κάτι το φορτισμένο πολιτικό κλίμα, κάτι η στεγνή επικαιρότητα, γράψαμε και ανεβάσαμε ένα πιασάρικο χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου σε δύο πράξεις.
Η πρώτη ήταν το «Εμπόριο της Ελπίδας», όσο μπορούσαμε να αρμέγουμε την αμφιβολία για την κατάληξή του. Και ελπίζαμε τι ακριβώς; Ότι θα ξυπνούσε μετά από ημέρες κλινικού θανάτου για να ζήσει μία ζωή άζωη.
Αλλά αντί με το ανακοινωθέν του θανάτου να μπει η τυπική δακρύβρεχτη τελεία, περάσαμε στη δεύτερη πράξη, ένα χυδαίο after-credit, όπου ακολουθούμε με GPS και κάνουμε ανταπόκριση για τα δωρισμένα όργανα του παιδιού, πώς τα αφαίρεσαν οι γιατροί, τι είπε ο χειρουργός πριν τον ανοίξει, σε ποια νοσοκομεία στάλθηκαν, και πότε έφτασαν για να γίνουν "δώρο ζωής".
Να μιλήσουμε λίγο ειλικρινά για το τι πραγματικά αντικρύσαμε τις τελευταίες ημέρες. Mία Αβρααμική παράδοση με παγανιστικές ρίζες.
Στο πρόσωπο του παιδιού, αποδίδεται μία αθωότητα και αγνότητα που αγγίζει την αγιοσύνη. Σε αυτή βρίσκουμε ηθικό έρεισμα για να ραντίζουμε τίτλους και thumbnails, και να κάνουμε μετάληψη με το δικό του αίμα, χωρίς να ανησυχούμε ότι θα σπιλωθεί.
Πάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού της ΜΕΘ καρφώνουμε την εικόνα του μαρτυρήσαντα με μία λόγχη του Λογγίνου που διαπερνά κάθε αξιοπρέπεια.
Τα λείψανά του μεταφέρονται στις διάφανες προθήκες των τίτλων και προσκυνούνται όχι ως απλά μοσχεύματα, αλλά ως ευκαιρία σε μετά θάνατον ζωή μέσω ενός σαρκικού διαύλου.
Τους χασάπηδες χαρακτήρων βοήθησε και η ατυχής ονοματοποιία της υπόθεσης. Να σε λένε «Άγγελο» και να γίνεται το όνομά σου λογοπαίγνιο σε ψηφιακές φυλλάδες.
Οι δαίμονες του σεναρίου φυσικά η μητέρα και ο πατριός, αυτά τα υπάνθρωπα πλάσματα που έχουν ένστικτα πιο δυνατά από αγάπη ή νοιάξιμο, έγιναν τσίρκο τεράτων για όσους έχουν πιο στρατευμένη πίστη, για όσους έχουν άχτι να σχηματίσουν όχλους, να ευχηθούν θάνατο και να αποβάλουν οργή σε κάτι κολάσιμο έξω από δικαστήρια, κάτι που θα απάλυνε για λίγο τον προσωπικό υπαρξιακό τους όλεθρο ως «αρρώστια» της κοινωνίας.
Δεν τον ήξεραν, δεν του διάβασαν παραμύθια, δεν του χάιδεψαν ποτέ τα μαλλιά και δεν τον πήραν ποτέ βόλτα στην παιδική χαρά από το χέρι, αλλά προσποιούνται ότι τον ήξεραν.
Για να μην παρεκκλίνω, η ιστορία του παιδιού αυτού, έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι λίγο πολύ γνωστό για την ιδιοσυγκρασία του μέσου Έλληνα καταναλωτή δράματος.
Ότι ακόμα πεινάει για αυτό το ιδιότυπο θέαμα, ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό το υποείδος αγοραίας κουλτούρας, στο σταυροδρόμι του καρακιτσαριού με σταυροκόπημα πάνω από μία σορό, και του gore.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
