Ξέρουμε ότι η «δουλειά» του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι να μη λέει την αλήθεια και πώς «πολιτική είναι η τέχνη της εξαπάτησης» αλλά αυτό που έγινε στη χθεσινή «ενημέρωση» των δημοσιογράφων από τον κ. Παύλο Μαρινάκη αγγίζει τα όρια του... παραλογισμού (για να το θέσω ευγενικά).
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για το έγκλημα των Τεμπών, μετά το τέλος της, μια ομάδα ατόμων επιτέθηκε στις δυνάμεις των ΜΑΤ στην οδό Φιλελλήνων με βόμβες μολότοφ, πέτρες και άλλα αντικείμενα. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ «απάντησαν» με χρήση χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης.
Όλο αυτό το σκηνικό είναι ζήτημα αν κράτησε 10 λεπτά. Στη συνέχεια η συγκεκριμένη ομάδα ατόμων «έσπασε» σε 2-3 διαφορετικά κομμάτια και έφυγε από την κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος μέσω των οδών Μητροπόλεως και Σταδίου.
Εκεί ακολουθεί ένα μικρό κυνηγητό όπου υπάρχουν ρίψεις πετρών και άλλων αντικειμένων προς τις δυνάμεις των ΜΑΤ που απαντούν διαρκώς με δυσανάλογα μεγαλύτερη ρίψη χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου – λάμψης.
Περίπου 30 - 40 λεπτά μετά την αρχική ένταση είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως μέσα στα επόμενα λεπτά το όλο θέμα θα τελειώσει χωρίς να λάβει μεγαλύτερη διάσταση. Αυτό, άλλωστε, ήταν και αυτό που μεταδίδαμε στα ΜΜΕ που εργαζόμαστε όσοι ρεπόρτερ βρεθήκαμε την Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας.
Δυσανάλογη καταστολή
Λίγο πριν «σβήσει» και η τελευταία εστία έντασης κάποια μικροεπεισόδια σημειώνονται στην οδό Πανεπιστημίου, στο ύψος των Προπυλαίων. Μια μικρή ομάδα νεαρών έχει αρχικά μια λεκτική αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ και στη συνέχεια εκτοξεύονται προς την πλευρά των αστυνομικών 2-3 πέτρες και μερικά πλαστικά μπουκάλια νερού.
Τότε η διμοιρία που βρισκόταν στο σημείο επιλέγει ξανά να απαντήσει δυσανάλογα. Τόσο δυσανάλογα που θα μπορούσε να πει κάποιος πως στην πραγματικότητα επεδίωκε να προβοκάρει προκειμένου να συνεχιστεί η ένταση. Πέφτουν πάλι δακρυγόνα, χημικά και χειροβομβίδες κρότου – λάμψης.
Κάποια στιγμή ένας από τους αστυνομικούς της διμοιρίας που βρισκόταν στην πλατεία Κοραή, βγαίνει πιο μπροστά και εκτοξεύει μια χειροβομβίδα κρότου – λάμψης. Δεν την πετάει χαμηλά. Την πετάει στο ύψος των κεφαλιών.
Η χειροβομβίδα χτυπάει στο κεφάλι τον φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο, φεύγει προς τα πίσω και μισό δευτερόλεπτο αργότερα εκρήγνυται. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά το ότι ο έμπειρος φωτορεπόρτερ (πρώην πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας και ένας άνθρωπος που έχει κινδυνέψει να χάσει τη ζωή του από ένα άνανδρο, πισώπλατο χτύπημα από ΜΑΤατζή, με γκλοπ στο κεφάλι) είναι σήμερα ζωντανός είναι θέμα μισού δευτερολέπτου. Το ότι γλίτωσε με ένα μικρό τραύμα και λίγο αίμα είναι θαύμα.
Επικίνδυνο όπλο στα χέρια του «προστάτη»
Μικρή παρένθεση επειδή το πιθανότερο είναι πως ο περισσότερος κόσμος ακούει για αυτές τις χειροβομβίδες αλλά δεν ξέρει τι είναι.
Σύμφωνα με μελέτη του Institute Defense Analyses η χειρομβομβίδα κρότου λάμψης (αυτή που χρησιμοποιεί η ΕΛΑΣ είναι τύπου MK 13 BTV), μαζί με τη λάμψη (κλάσης περίπου 6 εκατομμυρίων κεριών σε απόσταση ενός μέτρου) παράγει και δυο ισχυρους κρότους που φτάνουν τα 170 dB. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης η ενόχληση στο ανθρώπινο αυτί γίνεται αισθητή στα 110 dB και ο έντονος πόνος στα 120-140 dB. Ο στρατός σε ειδικές επιχειρήσεις (πχ κατάληψη εχθρικού κτιρίου) χρησιμοποιεί χειροβομβίδες κρότου - λάμψης που φτάνουν τα 180 dB!
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν τραυματιστεί από τέτοιου είδους χειροβομβίδες. Απλοί διαδηλωτές αλλά και δημοσιογράφοι με πιο γνωστή την υπόθεση του Μανώλη Κυπραίου που έχασε την ακοή του.
Αυτό, λοιπόν, εκτόξευσε ο άνδρας των ΜΑΤ πάνω στα κεφάλια ανθρώπων. Όχι χαμηλά στα πόδια. Ψηλά στο κεφάλι. Και επαναλαμβάνω, χωρίς στην πραγματικότητα να συμβαίνει το παραμικρό που να δικαιολογεί αυτή την κίνηση.
Πώς μπορούμε να κάνουμε το άσπρο - μαύρο
Και επανερχόμαστε στον κ. Μαρινάκη ο οποίος σε μια αδιανόητη προσπάθεια να κάνει το άσπρο – μαύρο και να βγάλει τρελούς όσους ρεπόρτερ και φωτορεπόρτερ ήμασταν εκεί, όταν χθες ρωτήθηκε από δύο καλούς συναδέλφους για το αν θα γίνει κάποια έρευνα, αυτό που βρήκε να απαντήσει ήταν πως οι δυνάμεις των ΜΑΤ αντέδρασαν έτσι επειδή δέχθηκαν επίθεση με βόμβες μολότοφ!
Πιθανότατα, κατά τον κ. Μαρινάκη, οι άνδρες των ΜΑΤ λειτούργησαν με χρονοκαθυστέρηση γιατί οι μοναδικές μολότοφ που έπεσαν ήταν αυτές στην πλατεία Συντάγματος περίπου 40 λεπτά πριν το περιστατικό με τον Μάριο Λώλο για τον οποίο κάποιος... κακεντρεχής άνθρωπος θα μπορούσε να πει πως τόσες φορές που έχει δεχθεί τις «περιποιήσεις» των «προστατών», πιθανότατα είναι απόλυτα στοχοποιημένος.
Σε κάθε περίπτωση, όταν οι συνάδελφοι στο briefing επέμεναν πως δεν είχε πέσει καμία μολότοφ σε εκείνο το σημείο ο κ. Μαρινάκης είπε πως όποιος έχει στοιχεία που να αποδεικνύουν το αντίθετο από αυτά που εκείνος λέει τότε θα πρέπει να τα πάει στη Δικαιοσύνη.
Προφανώς, όλο αυτό το υλικό που έχουμε δημοσιεύσει όλοι όσοι ήμασταν εκεί, δεν αρκεί για να πειστεί κάποιος και να προχωρήσει σε έρευνα. Πρέπει να πάμε στη Δικαιοσύνη. Ίσως, για να βρεθεί και στη δική μας περίπτωση κάποιος ανώτατος δικαστικός που θα μας παραπέμψει στην Εκκλησία για παρηγοριά όπως έγινε με τους συγγενείς των θυμάτων στο έγκλημα των Τεμπών.
Σκεφτόμουν να προκαλέσω τον κ. Μαρινάκη να εμφανίσει έστω και ένα βίντεο ή μία φωτογραφία που να δείχνει μολότοφ στην Πανεπιστημίου την επίμαχη ώρα του τραυματισμού του Μάριου Λώλου. Είμαι, μάλιστα, τόσο σίγουρος για αυτά που δημόσια καταθέτω - καταγγέλλω που αν την εμφάνιζε, εγώ, την ίδια ημέρα, θα υπέβαλα την παραίτησή μου στον διευθυντή του Reader.gr
Μετά το ξανασκέφτηκα και είπα να μην το τολμήσω. Όχι γιατί υπάρχει τέτοιο βίντεο ή τέτοια φωτογραφία. Δεν υπάρχει. Μην ψάξετε. Άδικα θα το κάνετε. Ήμασταν εκεί. Αλλά γιατί ζούμε στη χώρα που δύο χρόνια τώρα έχουν εξαφανιστεί «ως δια μαγείας» όλα τα πλάνα από κάμερες που κατέγραψαν την πορεία της εμπορικής αμαξοστοιχίας που θα ήταν ικανά να μας δείξουν τι πραγματικά μετέφερε.
Ζούμε στη χώρα που μέσα σε λίγα 24ωρα μπαζώθηκε ο χώρος ενός μαζικού εγκλήματος. Ζούμε στη χώρα που καταγγέλλονται (και, πιθανότατα, όχι αβάσιμα) ακόμα και ιατροδικαστικές μεθοδεύσεις.
Σε αυτή τη χώρα, το να «φυτευτεί» μια μολότοφ στην Πανεπιστημίου είναι κάτι το εξαιρετικά απλό. Και μετά άντε να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας.
Σε αυτή τη χώρα ζούμε και σε λίγο θα μας λένε «καλημέρα» και θα κοιτάμε έξω από το παράθυρο προκειμένου να δούμε αν όντως έχει ξημερώσει.
Και το ερώτημα που μένει στο τέλος είναι ένα και μοναδικό: Αν λέγονται τόσα ψέματα (από τον τραυματισμό του Μάριου μέχρι τις... 30.000 που κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας), τόσο χοντροκομμένα και εξοργιστικά ψέματα, για γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, στο φως της ημέρας, τι είδους ψέματα μπορεί να λέγονται για ένα έγκλημα που έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
