Νοσταλγώ τα 90s σε σημείο γραφικότητας. Νοσταλγώ τις συνεντεύξεις της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου και τόσων άλλων, που δεν έφευγαν δευτερόλεπτο από τις περσόνες που είχαν χτίσει στα media, που έπαιζαν τον ίδιο ρόλο πιστά, μέχρι να κλείσει το μικρόφωνο. Για όσους ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την προσωπική ζωή των σελέμπριτι και για τις απόψεις τους, υπήρχαν τα περιοδικά gossip: το CIAO, το Λοιπόν και άλλα.
Εκεί γράφονταν δηλώσεις, θεωρίες συνομωσίας, εκεί έβγαιναν φωτογραφίες παπαρατσικές, εκεί χτίζονταν cancel και un-cancel με διαφορά ενός τεύχους. Σήμερα, με τα social media, δεν χρειάζονται φωτορεπορτάζ και εκδόσεις τευχών για να ακυρωθεί ένας επώνυμος, αρκεί μόνο μια ατάκα σε μια πρωινή εκπομπή και το μικροσύμπαν των social media θα κάνει τη δουλειά του σε λίγα λεπτά.
Κάπως έτσι, μέσα σε τρεις μέρες έχουμε μάθει την άποψη του πρώην ηθοποιού/νυν βουλευτή Νίκου Αναδιώτη για την άμβλωση, αλλά και τις αντίστοιχες θέσεις των ηθοποιών Άρη Σερβετάλη - Θεοφανία Παπαθωμά. Σαν μια ανταλλαγή δελτίων Τύπου που γράφτηκαν με κράμα από μελάνι και δηλητήριο, σαν μια συμπαιγνία σκοτεινών μυαλών κόντρα σε κάποιον (αόρατο;) εχθρό.
Και φταίνε πάλι οι δημοσιογράφοι
Μετά τη δήλωση του Άρη Σερβετάλη πως η άμβλωση πρέπει να αποφεύγεται με κάθε τρόπο και πως τα παιδιά πρέπει να γεννιούνται πάση θυσία, ακόμα και αν μετά πεταχτούν στο δρόμο, η Θεοφανία Παπαθωμά αυτοσχεδίασε, λέγοντας πως το παιδί του βιασμού είναι «το κάρμα της μητέρας».
Τι πιο σύνηθες, θα πείτε, για τον άνθρωπο που το περασμένο καλοκαίρι υποστήριζε πως δεν υπάρχει αφρικανική σκόνη, αλλά «μας σκοτώνουν με χημικά». Λογικά και ο Γρηγόρης Πετράκος, γνωστός πολέμιος των εμβολίων, των lgbtq ατόμων, της κλιματικής αλλαγής και δεν ξέρουμε και 'μεις τι άλλο, «προθερμαίνεται» για να τοποθετηθεί κάπου, κάπως.
Όλο αυτό το πανηγύρι δημοσιότητας επισφραγίστηκε φυσικά, με μια προσχηματική «απολογία» από τον Άρη Σερβετάλη, που δεν περιείχε καμία απολογητική φράση, παρά μόνο ένα φταίξιμο προς τα ΜΜΕ, που του έδωσαν ανοικτό μικρόφωνο, την ημέρα του συλλαλητηρίου των Τεμπών.
Ενορχηστρωμένη τοξικότητα
Ναι, σε ένα βαθμό ίσως φταίνε και οι δημοσιογράφοι. Αναζητούν τα viral τα θέματα για να «ταΐσουν» τον αέρα μιας τηλεοπτικής εκπομπής, να φτιάξουν το clout των παρουσιαστών της στα social media, να δώσουν υλικό στο TikTok που «εκεί είναι οι νέοι σήμερα» και φυσικά να «τσιμπήσουν» κάτι τα νούμερα της τηλεθέασης, σε μια εποχή που βλέπουν τηλεόραση μόνο οι 50+.
Ναι, συμφωνώ με τον Κωνσταντίνο Βρεττό, που έγραψε πολύ σωστά πώς η εκπομπή Super Κατερίνα ενορχήστρωσε μαγικά το όλο περιστατικό, δηλαδή «Με απλά λόγια, έδωσε λόγο σε ένα άνδρα αντί γίνει δορυφόρος στη φωνή μιας γυναίκας, για ένα θέμα που αφορά εξ ολοκλήρου θηλυκότητες». Υπάρχει μια τοξικότητα που δημιουργεί έντεχνα ο μηχανισμός της τηλεόρασης, η οποία, παρότι γερασμένη και με παλιακές ιδέες, παραμένει «ναυαρχίδα» των εγχώριων media. Δεν είναι όμως μόνο εκεί το πρόβλημά.
Απάθεια ή κάτι χειρότερο;
Το επιδιώκουν το cancel με κάποια διάθεση αυτοκαταστροφής ή δεν έχουν ιδέα τι είναι και πως γίνεται; Στο δεύτερο σκέλος της απορίας μου, υπάρχει ως απάντηση ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο οποίος σε ηλικία 78 ετών, είχε δώσει μια συνέντευξη σε πρωινάδικο. Είχε πει, προσπαθώντας να κάνει χιούμορ, πως «η φλυαρία ορισμένων γυναικών φέρνει τις γυναικοκτονίες». Στο podcast "Μικροπράγματα", o Άρης Δημοκίδης είχε φιλοξενήσει το δημοσιογράφο Ισίδωρο Φίκαρη, ο οποιός τότε εργαζόταν στον ΑΝΤ1.
Ο Φίκαρης είχε εξηγήσει πως ο Τζούμας του είχε εξομολογηθεί off the record πως είχε βαρεθεί, ένιωθε πίεση (έλεγε πως του «έκοβαν» κομμάτια από τη ραδιοφωνική του εκπομπή) και φαίνεται πώς επέλεξε να πει κάτι αμφιλεγόμενο, ως μια «αντίδραση» στην εποχή που άλλαζε ραγδαία και τον άφηνε πίσω της. Ο Φίκαρης επίσης είχε τονίσει πως δεν είχε καμία ευθύνη για το κομμάτι της δήλωσης που είχε παίξει στην εκπομπή.
Τελικά, ο Τζούμας υπέστη ένα σκληρό cancel. Πήγε σε μια εποχή που φιλτράρονται εικόνες, λόγια και πράξεις και έβγαλε μια χοντροκομμένη τρολιά.
Θα ήθελα να πιστεύω πως και ο Άρης Σερβετάλης και η Θεοφανία Παπαθωμά, απλά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την επίπτωση όσων λένε δημοσίως στις δουλειές τους. Είναι έτσι άραγε;
Το σίγουρο είναι πως άνθρωποι με απόψεις σαν αυτές του Σερβετάλη και της Παπαθωμά μπερδεύουν την πίστη και τη λατρεία στο Θεό με τη θρησκοληψία και τον φανατισμό, είναι «χριστιανοταλιμπάν», που εκφέρουν λόγο μισανθρωπικό χωρίς ντροπή. Δεν ξέρω αν είναι ένας διαγωνισμός σκατόψυχου publicity stunt όλο αυτό, είναι όμως σίγουρα η γνώμη τους.
Τελικά με το έργο του καλλιτέχνη ή με τον άνθρωπο;
Ναι, μπορούν άνθρωποι με αστείρευτο ταλέντο να έχουν τοξικές απόψεις. Μου άρεσε κάποτε ο Louis C.K για το σκληρό, ακραίο και καρασκότεινο χιούμορ του, όμως μετά από τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης που αποκαλύφθηκαν με τον ίδιο ως δράστη, το cancel που δέχτηκε και την επιστροφή του, ως ακροδεξιό, πικρόχολο, 50χρονο πόκεμον, δεν μπορώ να να τον ξαναδώ. Δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο η Παπαθωμά και ο Σερβετάλης, όχι, είναι απλώς εκφραστές ψεκ/χριστιανοταλιμπάν ιδεών.
Κάποτε η Παπαθωμά έπαιξε στην υπέροχη ταινία «Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου», ενώ ο Σερβετάλης έγινε γνωστός από την κωμική σειρά «Είσαι Το Ταίρι μου» και έπειτα δοκίμασε το ταλέντο του σε απαιτητικές θεατρικές παραγωγές (όπως το «Δύο» του Δ.Παπαϊωάννου) και ταινίες («Άλπεις», «Μήλα», "The Waiter").
Τώρα είμαστε αναγκασμένοι να παρακολουθούμε τις εξαιρετικές δουλειές τους, γνωρίζοντας πως στον πραγματικό κόσμο πιθανότατα δεν θα τους λέγαμε ούτε καλημέρα. Και δεν μου αρέσει αυτό. Και διαπιστώνω πως δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση στην παραπάνω ερώτηση. Μόνο κάποιοι καλλιτέχνες που γκρεμίζουν την υστεροφημία τους σαν να πίνουν ένα ποτήρι νερό.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
