Κάποια στιγμή χθες το βράδυ, συγχωρήστε με δεν θυμάμαι ακριβώς την ώρα, άκουσα στο ραδιόφωνο γυρνώντας από τη δουλειά ότι ένας άνθρωπος είχε πνιγεί (έτσι σε παθητική φωνή) όταν κατά τη διάρκεια του απόπλου ενός πλοιού έπεσε στη θάλασσα του Πειραιά. Μετά αποδικτυώθηκα από το ίντερνετ. Αυτή την είδηση, λοιπόν, την πήρα ως είχε στο μαξιλάρι μου.
Στη σκέψη μου είχα φτιάξει την εικόνα ενός ανθρώπου που κάπως πιάστηκε από τον καταπέλτη ενός πλοίου που είχε ξεκινήσει, δεν μπόρεσε να κρατηθεί από αυτή και τελικά έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Παρότι αν το δεις εκ των υστέρων η είδηση ήταν περίεργη, δεν έκατσα να την επεξεργαστώ.
Την ίδια μέρα βλέπαμε τον Αχιλλέα Μπέο να γυροφέρνει ως ήρωας τραγωδίας στην πλημμυρισμένη 6η μεγαλύτερη πόλη της χώρας παρακαλώντας τους συμπολίτες του να μην οδηγούν εν μέσω κακοκαιρίας. Κατά μία έννοια είχα πάρει αρκετή ειδησεογραφία για τη μέρα. Κρίμα ο άνθρωπος, ας πέσουμε για ύπνο.
Η πραγματικότητα σε όλη της την κτηνωδία
Το πρωί, με ανανεωμένους του δέκτες του μυαλό μου για την επόμενη πράξη του αδιανόητου δράματος που ζούμε, είδα το πρώτο βίντεο. Στη συνέχεια είδα και ένα δεύτερο, ακόμα πιο σκληρό. Το σώμαενός ανθρώπου, που πιθανώς ζούσε ακόμα, παραδομένο στα απόνερα του πλοίου από το οποίο λίγες στιγμές πριν είχε πεταχτεί.
Τι είχε συμβεί; Τα μέλη του πληρώματος είχαν πετάξει αυτόν τον άνθρωπο στη θάλασσα και δεν γύρισαν καν να δουν τι του είχε συμβεί. Γύρισαν το βλέμμα και συνέχισαν το ταξίδι τους προς την κανονικότητα.
Δεν μπορώ καν να μπω στο μυαλό αυτών των ανθρώπων. Πόσο έχουν ενσωματώσει μέχρι το μεδούλι τους ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ζαριά στο περιθώριο μιας βάρδιας. Ακόμα και το πόσο αδιαφόρησαν για το τι θα συνέβαινε στους ίδιους, στην πάρτη τους. Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις για τη δική τους τη ζωή.
Κανένα απολύτως άγχος, καμία απολύτως έγνοια. Το έκαναν σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο. Άργησες να μπεις στο πλοίο; Εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας και θα σε πετάξουμε στη θάλασσα. Μετά θα συνεχίσουμε κανονικά τη ζωή μας. Το πιο σοκαριστικό σε όλη αυτή τη σκηνογραφία είναι ακριβώς ότι δεν υπήρχε κάποια σωματική έκφραση οργής η μίσους, κανείς δεν βγήκε εκτός εαυτού. Όλα έγιναν σε «χαμηλούς τόνους».
Αλήθεια όμως τι θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν τα βίντεο που απεικονίζουν αυτή την κτηνωδία; Ο άνθρωπος θα πέθανε από «εισρόφηση θαλάσσιου ύδατος», εμείς θα απορούσαμε για 5 λεπτά τι διάολο σκεφτόταν και πήδηξε στον καταπέλτη, θα ρίχναμε ένα «ας έπαιρνε και αυτός το επόμενο» και θα συνεχίζαμε εμείς τη ζωή μας και το Blue Horizon την πορεία του.
Τώρα αρχίσαμε τις οιμωγές για το πού έχουμε καταντήσει και πόσο απάνθρωποι έχουμε γίνει. Δεν είναι και καμιά έκπληξη βέβαια. Πριν λίγες μέρες κάποιοι πανηγυρίζανε που άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί από τις πυρκαγιές. Η καθημερινότητά μας έχει γίνει κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. Λίγο στραβά να πάνε τα πράγματα μπορεί όχι μόνο να πεθάνεις αλλά και κάποιοι να πανηγυρίζουν πάνω από το πτώμα σου.
Και αν ερχόταν με το ακριβό του αμάξι;
Υπάρχει όμως και κάτι πραγματικά σημαντικό μέσα σε όλη αυτή την είδηση. Πιστεύετε ότι αυτή η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, αυτή η πλήρης απαξίωση της υπόστασης του άλλου θα ήταν ίδια αν ο Αντώνης δεν ήταν μεροκαματιάρης; Αν ερχόταν στην αποβάθρα με την αυτοπεποίθηση του ακριβού αμαξιού του, φορώντας ένα ακριβό πουκάμισο και κοιτώντας το ακριβό του ρολόι;
Το πιο πιθανό θα ήταν να του έστρωναν ένα κόκκινο χαλί και να του ζήταγαν και συγγνώμη που δεν του βρήκαν καλή θέση στα αμπάρια. Βλέπετε κάποιες ζωές, ακόμα και σε αυτή την αποκτηνωμένη κοινωνία, τις σεβόμαστε ακόμα, ίσως και πιο πολύ από παλιά. Αρκεί να είναι φανταχτερές και να έχουν και ένα πρόσωπο στην κοινωνία.
Αυτά αν είσαι πλούσιος. Αν, από την άλλη, είσαι μεροκαματιάρης, κακά νέα: H ζωή σου βρίσκεται στο έλεος καπετάνιων, σταθμαρχών, ελεγκτών, αστυνομικών, αυτόκλητων σερίφηδων και διαφόρων άλλων φυσικών φαινομένων και αξιωματούχων.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
