Δεν είδα και πολλά επεισόδια του μαραθώνιου Walking Dead, αλλά θα θυμάμαι πάντα το πρώτο. Όταν ο ήρωας (ο βασικός γιατί μετά έρχονται και κάτι δεκάδες άλλοι) ξυπνάει μέσα σε νοσοκομείο από κώμα (ή κάτι τέτοιο) και ο κόσμος που ήξερε έχει πάει περίπατο. Εν προκειμένω… αργό περίπατο γιατί τα ζόμπι, ως γνωστόν, δεν τρέχουν.
Σημαντική απόφαση των σεναριογράφων, από τη στιγμή που τα ενέταξαν στην κινηματογραφική κουλτούρα. Αν έτρεχαν κιόλας, πώς να βγάλεις δύο ώρες ταινία και καμιά δεκαπενταριά σεζόν tv shows;
Όχι, το θέμα μου δεν είναι τα ζόμπι. Όχι, κυριολεκτικά δηλαδή. Και πως θα μπορούσε (κυριολεκτικά) αφού δεν υπάρχουν. Αλλά πάντα είχα την απορία πως να νιώθει άραγε κάποιος που ξυπνάει μια ημέρα σε μια πραγματικότητα, πολύ διαφορετική από αυτή που είτε έχει βιώσει νωρίτερα στη ζωή του; Εντελώς αλλού από αυτή που πιστεύει πως υπάρχει εκεί έξω.
Τέτοιου είδους καταστάσεις έχουν καταγραφεί, πέρα από ταινίες και σειρές και στην πραγματική ζωή. Από ανθρώπους που μπορεί να επανήλθαν από μακρύ κώμα και έπρεπε να ενταχθούν σε άλλη καθημερινότητα και από γιαπωνέζους στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που δεν αποδέχθηκαν στη συνθηκολόγηση και έζησαν 20-30 χρόνια σε σπηλιές.
Τίποτα από τα παραπάνω βέβαια δεν αφορά πολιτικούς και δημοσιογράφους στην Ελλάδα που –διαβάζοντας τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών- ξύπνησαν ξαφνικά σε ένα κόσμο που η ακρίβεια παντού γύρω μας καλπάζει σαν άχαστο καθαρόαιμο στον ιππόδρομο. Και οι πρώτοι …αλαφιασμένοι κάνουν ρεπορτάζ συνειδητοποιώντας ξαφνικά φοβερά πράγματα.
Όπως δηλαδή ότι παρότι έχουν μειωθεί παντού, δραστικά τα κόστη σε καύσιμα και πρώτες ύλες από πέρυσι που ζούσαμε μέσα στη δίνη του πολέμου στην Ουκρανία, οι τιμές δεν πέφτουν με τίποτα. Και οι δεύτεροι καλούνται να πάρουν αποφάσεις, αφού ξύπνησαν -και αυτοί- δίπλα στους άλλους που ήταν σε κώμα.
Την ίδια ώρα που, εμείς οι υπόλοιποι, μπαίνουμε και βγαίνουμε σαν τα ζόμπι στα σούπερ μάρκετ, τα κρεοπωλεία και γενικότερα τα καταστήματα τροφίμων, αλλά και τα πλοία (όσοι έχουν το κουράγιο να περάσουν σε μια άλλη ακραία «πίστα») και σε αντίθεση με τις σειρές μας, έχουν ρουφήξει το αίμα αντί να το κάνουμε εμείς.
Είναι αστείο το θέμα; Όταν βγαίνεις Σάββατο από το σπίτι σου και για κάποια βασικά πράγματα προκειμένου να βγει (εν μέρει) η επόμενη εβδομάδα για την οικογένεια το κατοστάρικο πετάει σαν αποδημητικό πτηνό, καθόλου.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ευλογείς τον ύψιστο που έχεις κάπου να πας διακοπές στην ηπειρωτική Ελλάδα και δεν ζεις το δίλημμα «κρέας ή διακοπές» αν πρέπει να μπεις σε παπόρι.
Πιστεύω μάλιστα ότι σε αυτή την κατάσταση το μόνο αστείο που υπάρχει είναι η κατά εξακολούθηση επαναλαμβανόμενη πρόθεση να αντιμετωπιστεί «άμεσα και αποτελεσματικά» το φαινόμενο. Θα παρακαλούσα να μου παραθέσει κάποιος το τελευταίο πράγμα που αντιμετωπίστηκε «άμεσα και αποτελεσματικά», προς το δημόσιο συμφέρον, σε αυτή τη χώρα προκειμένου να αποφασίσω αν θα ποντάρω και σε αυτό το… άμεσο και αποτελεσματικό.
Αν χαίρομαι πάντως για κάτι μέσα σε όλα αυτά, είναι πως διαπιστώνω ότι ορισμένοι συνάδελφοι (δημοσιογράφοι) και τα μέσα τους είναι ακόμα εν ζωή γιατί, εδώ και καιρό, είχα πιστέψει ότι δεν είναι πλέον μαζί μας. Τελικά, απλά βίωναν μια εκλογική νεκροφάνεια και τώρα –έστω- κάποιοι εξ αυτών επανήλθαν στην καταγραφή της πραγματικότητας.
Ορισμένους μάλιστα τους βρίσκω έξαλλους σε αυτά που γράφουν και χαίρομαι που σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή σε κάποιο σούπερ μάρκετ, σε κάποιο κρεοπωλείο σε κάποιον φούρνο, θα είναι δίπλα μου κάποιος από αυτούς.
Μέχρι τώρα πίστευα ότι ψωνίζουν από ειδικά καταστήματα. Όπως αυτά που υπήρχαν παλιά στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Ακραίο αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται σε αυτή τη χώρα. Πάντως, και πέρα από αυτή την αλλαγή με το ξαφνικό ξύπνημα αυτής της κατηγορίας των συνανθρώπων μας, από την πλευρά μου δηλώνω ότι δεν σκοπεύω να αλλάξω και πολλά πράγματα.
Ζόμπι θα μπαίνω και ζόμπι θα βγαίνω εκεί όπου μου ρουφάνε το αίμα, γιατί αυτό έχω μάθει να κάνω και να μου κάνουν. Επίσης, το μεγάλο θέμα με τα ζόμπι είναι ότι αυτά δεν περιμένεις να ξυπνήσουν από κάτι.
Περιφέρονται αργοκίνητα και άβουλα σαν αποχαυνωμένοι υπερφυσικοί μπεμπέδες, με μοναδική αποστολή να φάνε κατιτίς και- στην ουσία- πέφτουν θύμα όποιου θέλει να βγάλει το άχτι του. Σε μια κοινωνία που περιμένει τους «καλούς» να ξυπνήσουν από το κώμα τους και να δώσουν λύσεις. Ή από το κόμμα τους τέλος πάντων…
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
