Όταν κάποιος νιώθει και είναι ελεύθερος και θέλει να αγωνιστεί για την ελευθερία του, όσο μικρός και αν είναι, δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στην επίτευξη του σκοπού του. Δεν υπολογίζει ούτε τον θάνατο. Τον αντιμετωπίζει σαν ίσος προς ίσο και ας ξέρει πως στο τέλος το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Θα πεθάνει αλλά δεν θα έχει χάσει. Δεν θα έχει ηττηθεί. Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Κύπριου αγωνιστή Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο οποίος πάλεψε με ορμή και λύσσα, πριν πέσει στα χέρια του δήμιού του. Μια ημέρα σαν σήμερα. Σε ηλικία μόλις 19 ετών.
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου»
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 1938 στο χωριό Τσάδα της Πάφου. Ήταν μόλις 16 ετών όταν την πρωταπριλιά του 1955, οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα.Την πρώτη κιόλας νύχτα του ξεσηκωμού έγιναν επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και σε βρετανικό στρατόπεδο της Αμμοχώστου. Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ' ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.
Ο Παλληκαρίδης είχε κάνει την πρωτη του αντιστασιακή πράξη πριν την έναρξη του ξεσηκωμού. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία. Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Πιάστηκε στη Λευκωσία να μεταφέρει ένα οπλοπολυβόλο μπρεν και τρεις γεμιστήρες.
«Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί»
Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957. Στη διάρκεια της, τον ρώτησε ο δικαστής: «Έχεις να είπης τι, διατί να μην σου επιβληθεί ποινή;». Παραδέχτηκε την κατά το κατηγορητήριο ενοχή του και είπε: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».
Την επομένη της καταδίκης του Βαγορή, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή. Οι εκκλήσεις για την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την αγγλική διπλωματία.
Εκείνος, ωστόσο, συνέχιζε να κοιτά τον θάνατο στα μάτια και να τον περιγελά. Στο τελευταίο γράμμα του που απευθυνόταν στους συμμαθητές του, έγραψε: «Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να’ ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Ο Παλληκαρίδης ανέβηκε στο ικρίωμα ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Σύμφωνα με τις σημειώσεις που κρατούσε ο διαβόητος δήμιος της βρετανικής αποικιοκρατίας, Harry Allen, κατά τη διάρκεια των απαγχονισμών των ηρώων της ΕΟΚΑ, ο Παλληκαρίδης ξεψύχησε, ηρωικά, 9 δευτερόλεπτα μετά από τη στιγμή που άνοιξε κάτω από τα πόδια του η ξύλινη καταπακτή της αγχόνης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
