Όποιος έχει παρακολουθήσει την Βρετανική τηλεοπτική σειρά Peaky Blinders θα συμφωνήσει πιθανότατα πως ο Τόμμυ Σέλμπι είναι σαγηνευτικός. Οι πραγματικοί γκάνγκστερς του Μπέρμιγχαμ όμως ήταν πραγματικά αδίστακτοι.
Το Peaky Blinders διηγείται την ιστορία του Τομας Σέλμπι και της εγκληματική του οργάνωσης. Μαγευτική και συνάμα σκοτεινή, η ιστορία διεξάγεται στους δρόμους του μεταπολεμικού Μπέρμιγχαμ στα πρόθυρα της δεκαετίας του 1920.
Όμως οι φανταστικοί χαρακτήρες που οι τηλεθεατές πλέον αγαπούν, έχουν βασιστεί πάνω σε πραγματικά πρόσωπα, πάνω σε μία αλήθεια που είναι εξίσου δραματική, αιματηρή και συναρπαστική όπως και η εβδομαδιαία πλοκή του σήριαλ του BBC.
Ο ιστορικός Carl Chinn έχει ερευνήσει την πραγματική ιστορία πίσω από τη λαμπερή σειρά και παραδέχεται ότι είναι εντυπωσιασμένος από το πόσο έχει προβάλει και ευνοήσει το τηλεοπτικό πρόγραμμα την αγαπημένη του πατρίδα, όπως δήλωσε στην Birmingham Mail.
Γιατί δεν χρησιμοποιούσαν στην πραγματικότητα ξυραφάκια
«Με τη μαγευτική του φωτογραφία, τους χαρισματικούς ηθοποιούς και το δραματικό σενάριο, η σειρά Peaky Blinders του BBC2 κέντρισε την προσοχή τόσο των θεατών όσο και των κριτικών το φθινόπωρο του 2013 », γράφει ο Carl, ο οποίος ξεκίνησε να ερευνά αυτές τις διαβόητες συμμορίες του Μπέρμιγχαμ τη δεκαετία του 1980.
«Κομψό αλλά σκοτεινό, εξελίσσεται στους δρόμους του Μπέρμιγχαμ μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μιλάει για την άνοδο στην εξουσία του Τόμμυ Σέλμπι και της εγκληματικής συμμορίας των Peaky Blinders.
Πήραν το όνομά τους από το όπλο που χρησιμοποίησαν στους καυγάδες: Στην άκρη των καπέλων τους είχαν ραμμένες ξυριστικές μηχανές με τις οποίες έσκιζαν τα μέτωπα των αντιπάλων τους, προκαλώντας το αίμα να χύνεται στα μάτια τους και να τους τυφλώνει».
Η έρευνα του Carl όμως έδειξε ότι είναι εξαιρετικά απίθανο οι πραγματικοί γκάνγκστερ να είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ ξυριστικές λεπίδες στα καπέλα τους κι ότι το όνομα πιθανότατα προέρχεται από το είδος των καπέλων που φορούσαν.
«Είναι πραγματικά ενδιαφέρον όταν κοιτάζουμε τις διαφορές μεταξύ του μύθου και της πραγματικότητας», λέει ο Carl, ο οποίος έχει γράψει ένα σχετικό βιβλίο που ονομάζεται The Real Peaky Blinders.
«Δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ο Τόμμυ Σέλμπι και οι Peaky Blinders εμφανίστηκαν γύρω στη δεκαετία του 1890, παρότι η σειρά διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1920.
Όσο για τις ξυριστικές λεπίδες; Εμφανίστηκαν από το 1890 και ήταν ένα είδος πολυτελείας, πολύ ακριβό για να το χρησιμοποιούν οι Peaky Blinders.
Επιπλέον είναι δεδομένο ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να κάνει πραγματική ζημιά μια λεπίδα ξυραφιού ραμμένη στο μαλακό μέρος ενός καπέλου» σημείωσε ο ιστορικός.
Στην συνέχεια αναφέρθηκε στις πρωταγωνίστριες της σειράς σημειώνοντας: «Είμαι ευτυχής που οι γυναίκες παίζουν σημαντικό ρόλο στην σειρά. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άντρες της εργατικής τάξης ανατράφηκαν από ισχυρές γυναίκες».
Ο Carl πιστεύει ότι οι αναφορές σε παμπ του Μπέρμιγχαμ, όπως το Garrison, και επιχειρήσεων όπως το BSA βοηθούν στο να ταυτίζεται η σειρά με τον τόπο.
Οι πραγματικοί Peaky Blinders
Η έρευνά του Carl έδειξε ότι οι Peaky Blinders αποτελούταν από άτομα που προέρχονταν από μια μεγάλη προπολεμική συμμορία που ονομάζονταν Brummagem Boys.
Πιο συγκεκριμένα μέχρι τη δεκαετία του 1920, όταν η τηλεοπτική σειρά έχει χρονικά οριστεί, μια ομάδα που ονομάζονταν The Birmingham Gang είχε αποκτήσει δύναμη, τα περισσότερα μέλη της οποίας προέρχονταν από τα Brummagem Boys. Έγινε η πιο ισχυρή συμμορία στη χώρα.
«Το βιβλίο μου δεν αφορά τη σειρά, είναι για τους πραγματικούς ανθρώπους πίσω από τον μύθο και η ιστορία τους είναι τόσο δραματική, συναρπαστική και αιματηρή όσο η σειρά», σημειώνει.
Η συμμορία του Μπέρμιγχαμ καθοδηγούταν από έναν τρομακτικό γκάνγκστερ που ονομάζονταν Μπίλι Κίμπερ, πρώην αγόρι Brummagem, που έγινε ο πιο ισχυρός γκάνγκστερ στην Αγγλία.
Ο Μπίλι Κίμπερ«Ο Κίμπερ ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος με αγωνιστική ικανότητα, μαγνητική προσωπικότητα και σωστή αντίληψη της σημασίας που είχε μια συμμαχία με το Λονδίνο» λέει.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας του ο Carl έγραψε στον συγγραφέα Graham Greene ζητώντας του πληροφορίες από την έρευνα που είχε κάνει για το διάσημο βιβλίο του Brighton Rock.
Ο Carl γράφει: «Σε μια επιστολή που μου έγραψε το 1988 εξήγησε ότι "το μυθιστόρημα ασχολείται λίγο με κάτι παρόμοιο, με τη συμμορία Sabini, αλλά έχω ξεχάσει τι γνώριζα όταν το έγραψα.
Εκείνη την εποχή πήγαινα συχνά στο Μπράιτον και κάποτε περάσαμε μια βραδιά με ένα μέλος μιας συμμορίας που με πήγε σε έναν από τους τόπους συνάντησης των συναδέλφων του γκάνγκστερ. Οι λεπτομέρειες όμως δεν πρέπει να ανακαλούνται και δεν θα ήταν καλό για σας".
Ο Carl προσθέτει: «Νόμιζα ότι ήταν πολύ ευγενικό που βρήκε χρόνο να γράψει πίσω σε έναν νεαρό ερευνητή. Ήμουν αρκετά ευχαριστημένος με αυτό».
Ενώ διεξήγαγε την έρευνά του, διαπίστωσε ότι πολλές από τις οικογένειες των μελών της συμμορίας δεν γνώριζαν τίποτα για το σκιερό παρελθόν των προγόνων τους, απλά επειδή ήταν κάτι που δεν συζητήθηκε ποτέ.
«Πολλά μέλη συμμοριών δεν μιλούσαν για αυτό όταν μεγάλωναν, συχνά ντρεπόταν για το τι είχαν κάνει όταν ήταν νεότεροι», εξηγεί.
«Δεν δικαιολογώ αυτή τη συμπεριφορά. Δεν πρόκειται για κάτι ρομαντικό επειδή, στην πραγματικότητα, ήταν βάναυσα τα πράγματα.
Δεν πρόκειται για αξιοθαύμαστα άτομα, αλλά νομίζω ότι είναι μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
