Τον Φεβρουάριο του 2023, τα τελικά σχέδια που με τιμή και δόξα ανακοινώνονταν για τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας ήταν μεγαλεπήβολα. Μέσα σε ένα χρόνο, θα ήταν πεζοδρομημένη, θα ένωνε το Ολυμπιείο με το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο, θα γινόταν ένας χώρος ανοιχτός για το κοινό και γεμάτος ζωή.
Εννέα μήνες μετά, μια από τις πλέον κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας παραμένει κυριολεκτικά βυθισμένη στο σκοτάδι. Ανέγγιχτη ακόμα και από το πνεύμα των Χριστουγέννων…
Οι διαφωνίες μεταξύ των προθέσεων του νέου δημάρχου, Χάρη Δούκα και του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, για το αν θα ανοίξει ξανά η Βασ. Όλγας για τα αυτοκίνητα, σε συνδυασμό με το επιχείρημα των αρχαιολογικών ευρημάτων επί της λεωφόρου, κάνουν το μέλλον της να δείχνει ασαφές.
Όσο για το παρόν της; Θυμίζει περισσότερο δρόμο – φάντασμα, η πρόσβαση στον οποίο τείνει να γίνει απαγορευτική, όχι μόνο για οδηγούς, αλλά και για πεζούς ή ποδηλάτες, που ειδικά όταν σκοτεινιάζει (μετά τις 5.30 μ.μ. πια) καλούνται να διασχίσουν μια σκοτεινή, αποκομμένη και έρημη κεντρική λεωφόρο.
Αντί για μεγάλο περίπατο, μεγάλη παράκαμψη
Αυτή τη στιγμή, η Βασιλίσσης Όλγας παραμένει κλειστή και για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οπότε, τα τρόλεϊ που μπορούν να μεταφέρουν κάποιον π.χ. από το Παγκράτι στο Σύνταγμα (αρκεί να πετύχει τη γραμμή φάντασμα 2 -λίγο ευκολότερο από το Τζόκερ σε τζακ ποτ), κάνουν μια μεγάλη παράκαμψη, περνούν από την Αγία Φωτεινή, βγαίνουν στη Συγγρού κι ύστερα στρίβουν προς Σύνταγμα, δίνοντας σε μια θεωρητικά σύντομη διαδρομή, τον χαρακτήρα μίνι εκδρομής και ευκαιρίας να γνωριστείς με τους στριμωγμένους διπλανούς σου -ιδίως τις ώρες αιχμής, έρχεστε τόσο κοντά, που γίνεστε σχεδόν συγγενείς.
Η λύση του ταξί δίνει την ευκαιρία να γνωριστείς με τον ταξιτζή -όχι γιατί θα στριμωχτείτε, αλλά γιατί με την επιβαρυμένη κίνηση των γύρω δρόμων, θα έχετε όλο το χρόνο να εξομολογηθείτε τα εσώψυχά σας. Κι αν δεν θέλεις ντε και καλά να γνωριστείς, μπορείς πάντα να επιλέξεις το περπάτημα.
Μια αφύσικα έρημη κεντρική λεωφόρος
Αν όμως, προτιμήσεις να διαβείς πεζός τη Βασ. Όλγας, ιδίως αφού πέσει το σκοτάδι, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος. Ήδη από τις 6 μ.μ., η κίνηση των πεζών, κι ακόμα περισσότερο των ποδηλάτων είναι από ελάχιστη έως μηδενική.
Τώρα που μπήκαμε πια και στην εορταστική περίοδο, φτάνοντας στην Όλγας από το Σύνταγμα, αφήνεις πίσω σου όχι μόνο τα Χριστούγεννα, τα φώτα και το στολισμένο δέντρο, αλλά κι ένα κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού.
Η φωτισμένη λεωφόρος Αμαλίας δεν σε προετοιμάζει για το ημίφως της έτερης βασιλικής λεωφόρου, όπου το σκοτάδι απειλείται μόνο από την έλευση του τραμ και από τις μισές αναμμένες λάμπες, που ρίχνουν ένα χλομό φως στον παντέρημο ποδηλατόδρομο. Χριστουγεννιάτικα φωτάκια δεν υπάρχουν εδώ, δεν ανάβουν καν πολλές από τις λάμπες του δρόμου...
Μετά την κίνηση του κέντρου, ξαφνικά μεταφέρεσαι σε μια λεωφόρο, αφύσικα σκοτεινή και έρημη, χωρίς αυτοκίνητα, ούτε τρόλεϊ, ούτε λεωφορεία, ούτε ποδήλατα, ούτε καν πεζούς.
Το ένα ρεύμα (του Ζαππείου), έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο, κατασκότεινο και ακίνητο. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, υπάρχουν τμήματα τόσο σκοτεινά, που δεν βλέπεις καν πού πατάς. Οι λιγοστοί πεζοί - και σύντροφοι στην περιπέτεια- χάνονται στις σκιές μιας λεωφόρου, που θα μπορούσε να εμπνεύσει στον Στίβεν Κινγκ το “Αυτό” -τουλάχιστον.
Κάποιοι λίγοι γονείς, που -ευτυχώς, περιμένουν τα παιδιά τους έξω από τον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο και το καφέ στη γωνία, είναι η αχτίδα φωτός που σε παρηγορεί, όταν διασχίζεις τα πιο σκοτεινά σημεία του δρόμου, κάνοντας σκέψεις περί του πόσο εύκολα θα μπορούσε κάποιος να έχει κρυφτεί στις φυλλωσιές, με πρόθεση να επιτεθεί για να σου αποσπάσει το κινητό -ή το νεφρό.
Το φως στην άκρη του τούνελ
Τα φώτα των αυτοκινήτων στο βάθος, δείχνουν πως -ναι!- υπάρχει ακόμα ζωή εκεί έξω. Προσοχή, μην παρασυρθείς από τη χαρά, φτάνοντας στην γωνία με τη Βασιλέως Κωνσταντίνου και θελήσεις να περάσεις από τη διάβαση πεζών με πράσινο, υποθέτοντας πως οι οδηγοί θα σταματήσουν στο φανάρι. Δεν είναι απαραίτητο πως θα το κάνουν, όμως αυτό είναι άλλο θέμα -με πιθανό τίτλο, οι περιπέτειες ενός πεζού στις διαβάσεις…
Το θέμα μας εδώ, όμως, είναι η χαμένη -στη ζώνη του λυκόφωτος- κεντρική λεωφόρος, που κάποτε πήρε το όνομα μιας βασίλισσας, η οποία ξεχώρισε για την κοινωνική της δράση και που σήμερα παραμένει σε ένα κιτρινωπό ημίφως, αφύσικα έρημη στο κέντρο της πόλης. Χωρίς πεζούς, χωρίς οδηγούς, χωρίς ποδηλάτες. Σαν να νοσεί από άγνωστη ασθένεια ή σαν να τιμωρείται για την προνομιακή της θέση.
Ας ευχηθούμε στην Όλγας, ταχεία ανάρρωση. Την έχει, την έχουμε, ανάγκη.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
