Καλεσμένος του Γρηγόρη Αρναούτογλου στο The 2night Show βρέθηκε το βράδυ της Δευτέρας ο Πύρρος Δήμας και μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στη Χειμάρρα ενώ αποκάλυψε και τον λόγο για τον οποίο βαπτίστηκε δυο φορές.
«Γεννήθηκα το 1971 στη Χιμάρα. Μια χώρα με Χότζα, καθεστώς πολύ κλειστό, σε ένα σπίτι με τη γιαγιά μου έμενα τότε. Οι γονείς μου ήταν στα Τίρανα με τον αδελφό μου τον μεγάλο. Από 9 μέχρι τα έξι μου χρόνια έμενα στη Χιμάρα και πήγα στα Τίρανα στα 6 μου. Με κρατούσε η γιαγιά μου. Μιλούσαμε μόνο ελληνικά. Με βάφτισε κρυφά η γιαγιά μου γιατί είχε κλείσει η εκκλησία λόγω Χότζα. Η γιαγιά πήρε κρυφά τον παπά. Και ξαναβαφτίστηκα δεύτερη φορά στην Ελλάδα για να έχω χαρτί να αποδείξω τη βάπτισή μου. Μου έβαλε λάδι ο Γιάννης Σγουρός και πήγε καλά» είπε ο Πύρρος Δήμας και πρόσθεσε:
«Μεγάλωσα με δυσκολίες αλλά πολλή αγάπη. Η γιαγιά μου ήταν ολόκληρο Πανεπιστήμιο γιατί είχε χάσει τον άντρα της στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Μεγάλωσε μόνη της τέσσερα παιδιά!
Κάποια στιγμή πήγαινα στο σχολείο και μάθαινα ότι χτυπούσαν τον αδελφό μου και πήγαινα να πάρω την εκδίκησή μου. Κάποια στιγμή με είδε ένας προπονητής να κλέβω μούσμουλα και μου λέει “Θες να κάνεις άρση βαρών;”. Κάτι είδε σε εμένα, τα πόδια μου μάλλον. Ο Μπουγιάρ ήταν ωραίος άνθρωπος, καλός άνθρωπος και παιδαγωγός. Ο πατέρας μου από τότε δεν ξανά ήρθε στο σχολείο μου γιατί ήξερε ότι αν έπαιρνα κάτω από 8 δεν θα έκανα προπόνηση. Άρχισα να διαβάζω γιατί φοβόμουν μην με βγάλει από την προπόνηση. Παίζαμε ποδόσφαιρο στο σχολείο και κάποια στιγμή στα 13 μου και μου είπε ότι αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν και έπρεπε να αποφασίσω τι πρέπει να κάνω. Και εκεί πήρα την απόφαση να κάνω άρση βαρών!
Έρχομαι στην Ελλάδα 19 χρονών, 7 Φεβρουαρίου του 1991. Ήταν τα δεύτερα γενέθλιά μου αυτά! Θυμάμαι ότι φεύγω από Τίρανα, πήγα Κακαβιά και ήρθα στη Νέα Σμύρνη. Είχα έρθει το ’88 με την αλβανική ομάδα. Την πρώτη φορά που ήρθα δεν κοιμήθηκα σε όλη την διαδρομή. Κοιτούσα και τα δέντρα και μου φαινόντουσαν τόσο ωραία. Σαν παιδί από τη Χειμάρρα βλέπαμε την Κέρκυρα, όταν βλέπαμε κανένα φως λέγαμε “πώς να είναι εκεί;”. Ήταν όλα στη φαντασία μας! Μετά από χρόνια δεν έχεις κάτι να αποδείξεις! Νιώθεις την πίκρα αυτή, να νιώθεις Αλβανός στην Ελλάδα και Έλληνας στην Αλβανία και το συναίσθημα αυτό σε σκοτώνει. Τι να αποδείξω; Δυστυχώς, η βλακεία είναι ανίκητη!
Κάποια στιγμή στα 17 μου έχω παίξει σε αγώνες ανδρών και βγήκα δεύτερος. Έχω τσαντιστεί, κλαίω, έχω πέσει κάτω και λέω τα σταματάω όλα! Ευτυχώς, είχα τον αδελφό μου που ήταν πολλή στήριξη! Αν δεν γινόμουν αθλητής, θα γινόμουν κηπουρός! Το πρώτο χρυσό μετάλλιο το πήρα το 1992. Θυμάμαι στη Βαρκελώνη να λέω σε δημοσιογράφο ότι θα πάρω χρυσό. Όταν πήρα το μετάλλιο, όλοι πήγαν για ύπνο. Και εντελώς τυχαία έφαγα 36 παγωτά. Πήγαινα σε εστιατόριο και έπαιρνα ένα λεμόνι και ένα πράσινο μήλο. Δεν είχα ανάγκη να πάω σε ψυχολόγο. Μέσω του αθλητισμού, της προσπάθειας, το έχτισα αυτό. Πώς λειτουργώ, πώς αντιμετωπίζω τη στραβή, πώς επανέρχομαι. Έφαγα τις σφαλιάρες μου, είχα τις αποτυχίες μου. Και όταν πήρα ένα χρυσό μετάλλιο τα ξέχασα όλα».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
