«Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Στη ζωή όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος» με αυτές τις κουβέντες άρχιζε η επιστολή που απέστειλε ο Νίκος Γκάλης στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995 στα Μέσα και έκανε πραγματικότητα αυτό που όλοι φοβόντουσαν και απεύχονταν. Έβαζε τέλος στη μεγάλη καριέρα του, ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
Περίπου έναν χρόνο μετά από το περιστατικό στο Μετς, όταν στις 18 Οκτωβρίου του 1994 αποχωρούσε από το γήπεδο αντιδρώντας στην απόφαση του -τότε προπονητή του Παναθηναϊκού- Κώστα Πολίτη να τον αφήσει στον πάγκο από την αρχή και να του κάνει νεύμα να περάσει στο παιχνίδι όταν όλα είχαν κριθεί. Φυσικά αυτό ήταν η αφορμή και όχι η αιτία, με τον «Γκάνγκστερ» να έχει παροπλισθεί ουσιαστικά από τον αείμνηστο πλέον Κώστα Πολίτη, που από την αρχή της σεζόν 1994/95 του έδειχνε τον δρόμο για την... εξέδρα.
Εκείνη την ημέρα, λοιπόν του Σεπτέμβρη, γραφόταν ο επίλογος στην καριέρα του ανθρώπου που άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ στην Ελλάδα. 16 χρόνια μετά την απόφασή του να αποχωρήσει από τις ΗΠΑ για έρθει στην πατρίδα των προγόνων του, όπου θα γινόταν ο απόλυτος σταρ, θα σήκωνε στην πλάτη του έναν ολόκληρο λαό και θα γινόταν ο σπόρος για όλα όσα έζησε (και ζει) το ελληνικό μπάσκετ από το 1987 μέχρι και σήμερα.
Εκείνη την ημέρα, «Έχασε το μπάσκετ τον Θεό του…» όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Φίλαθλος στο πρωτοσέλιδό του.
Νίκος Γκάλης: Η επιστολή αποχώρησης
Σε εκείνο το «αντίο» του ο Νίκος Γκάλης σημείωνε: «Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Στη ζωή όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από εμάς, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα και αγαπώ, μέσα στο γήπεδο, γιατί πιστεύω πως ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει.
Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς ως αδυναμία και παράκληση σε κάποιους να με αφήσουν να συνεχίσω το μπάσκετ. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο, ποτέ δεν ζήτησα χάρη από κανέναν. Εγώ μέχρι και σήμερα έκανα υπομονή περιμένοντας μια κίνηση.
Είμαι εγωιστής, αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και δεν ανήκω σε κανέναν. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος, με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμη και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες…
Την ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται, αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι».
Η κίνηση που άλλαξε την ιστορία
Το καλοκαίρι του 1979 ο Άρης καταφέρνει να πείσει τον Γκάλη και την οικογένειά του, να έρθει στην Ελλάδα. Νικά στην κούρσα τους μεγάλους της Αθήνας που τον διεκδικούσαν και έκανε μια κίνηση που θα άλλαζε μια για πάντα την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Λίγα χρόνια μετά, το 1984, στη Θεσσαλονίκη θα ανέβαινε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης και το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα αποκτούσε έρνα από τα πιο ισχυρά δίδυμα στην ιστορία του.
Μαζί οδηγούν τον Άρη σε επτά διαδοχικά πρωταθλήματα, σε τρία φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ενώ βγάζοντας τα κίτρινα και φορώντας τα γαλανόλευκα της Εθνικής, ανεβάζουν την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης το 1987. Σε εκείνο το τουρνουά ο Γκάλης μετρά 37 πόντους μέσο όρο ενώ στον τελικό με τους Σοβιετικούς, το κοντέρ σταματά στους 40π.
Από τον Άρη στον Παναθηναϊκό
Το καλοκαίρι του 1992 θα δεχθεί μια τεράστια πρόταση για να οικονομικά δεδομένα της εποχής. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου του προσφέρει σχεδόν 1 δισ. δραχμές και στις 14 Ιουλίου υπογράφει στον Παναθηναϊκό. Στην πρώτη του χρονιά εκεί θα πάρει το κύπελλο και την επόμενη θα οδηγήσει τους «πράσινους» στο Φάιναλ Φορ του Τελ Αβίβ.
Το 1994 ο Παναθηναϊκός αποκτά και τον Παναγιώτη Γιαννάκη από τον Πανιώνιο, ωστόσο όσοι περίμεναν να δουν να αναβιώνουν οι επιτυχίες που είχε το συγκεκριμένο δίδυμο, απογοητεύονται. Κι ας είναι στον πάγκο του τον... Ευρωκόουτς του 1987, Κώστα Πολίτη. Εκείνος περιορίζει τον ρόλο του «Νικ» στην ομάδα και -σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων ήταν κοντά στους δύο- τον εξωθεί στην αποχώρηση.
Το φυτίλι έχει ανάψει και η βόμβα σκάει εκείνο το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου στο Μετς. Ο Γκάλης φεύγει από το γήπεδο και δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά. Το μπάσκετ δεν θα είναι πλέον το ίδιο...
Η σπορά του Γκάλη
Ο Νίκος Γκάλης είναι ίσως ο αθλητής με τη μεγαλύτερη επιδραστικότητα στην ιστορία του αθλητισμού μας. Είναι ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα ανοικτών και κλειστών γυμναστηρίων σε χιλιάδες παιδιά. Είναι εκείνος που αποτέλεσε το ίνδαλμα του Βασίλη Σπανούλη, του Δημήτρη Διαμαντίδη και δεκάδων κορυφαίων παικτών στις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Είναι ο άνθρωπος που μνημονεύεται από τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Μια καριέρα γεμάτη διακρίσεις
Από το 2007 είναι μέλος του FIBA Hall of Fame ενώ δέκα χρόνια αργότερα, το 2017 φόρεσε το πορτοκαλί του σακάκι καθώς έγινε μέλος του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame!
Έχει δει το όνομά του να συνοδεύει τον τίτλο «Πρώτος σκόρερ» σε Μουντομπάσκετ (1986), σε Ευρωμπάσκετ (1983, 1987, 1989, 1991), στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (1992, 1994) και φυσικά στην ελληνική Α1 (1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991).
Αποχώρησε με 8 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα σε συλλογικό επίπεδο, με μιοναδικό του ίσως απωθημένο έναν ευρωπαϊκό τίτλο με την ομάδα του.
Ντραφτ από τους Σέλτικς
Πριν αποφασίσει να έρθει στην Ελλάδα. άφηνε τα διαπιστευτήριά του στα γήπεδα των ΗΠΑ. Ο γεννημένος στις 23/7/1957 στο Νιου Τζέρσεϊ το 1975 εισήχθη στο καθολικό πανεπιστήμιο του Σίτον Χολ, Την περίοδο 1978-79 αναδείχθηκε τρίτος σκόρερ στο κολεγιακό πρωτάθλημα του NCAA με 27,5 πόντους μ.ό. πίσω από τον Λάρι Μπερντ ενώ έγινε ντραφτ το 1979 καθώς τον επέλεξαν στο ν. 69 οι Μπόστον Σέλτικς. Εν τέλει δεν έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ, όμως ο μύθος που έχτισε στην Ευρώπη γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Άλλωστε και ο ένας και μοναδικός Μάικλ Τζόρνταν είχε πει πως «Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίκτης στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
