Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που τηλεφώνησα, για πρώτη φορά, στον Τόλη Βοσκόπουλο με σκοπό να του ζητήσω συνέντευξη. Όμως η αντιμετώπιση που είχε στο παρελθόν, από κάποιους «δημοσιογράφους», σχετικά με προσωπικά του θέματα, τον είχε δυσαρεστήσει τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να είναι απόλυτα αρνητικός σε οποιαδήποτε πρόταση περιείχε τη λέξη «δημοσιογράφος» .
«Δεν μπορώ φίλε. Έχω δώσει όρκο. Αν είσαι αρσενικός, θα με καταλάβεις» είχε απαντήσει τότε, και η αλήθεια είναι ότι ο τόνος της φωνής του μαρτυρούσε πως στη λέξη «αρσενικός» συμπεριελάμβανε όλες τις σταράτες απαντήσεις που θα μπορούσε να δώσει προκειμένου να αποφύγει έντιμα τη συνέντευξη.
Παρ’ όλα αυτά, φρόντιζα να του τηλεφωνώ πολύ αραιά, σε περίπτωση που κατάφερνα να του αποσπάσω δυο λόγια από την πορεία του. Μάταια.
Μέχρι που ένας φίλος, ο Λουκάς, μου διηγήθηκε πώς ένα βράδυ, πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκε εντελώς συμπτωματικά στον Μαγεμένο Αυλό μαζί με έναν τρίτο φίλο του. Το μαγαζί ήταν γεμάτο όταν εμφανίστηκε ο Κώστας Χατζηχρήστος με την τότε σύντροφό του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι.
Ο ιδιοκτήτης ρώτησε ευγενικά αν θα μπορούσε το ζεύγος Χατζηχρήστου να καθίσει στο τραπέζι του Λουκά. Αυτό ήταν! Μέχρι τα ξημερώματα, οι δύο φίλοι άκουγαν ιστορίες από τη ζωή του Κώστα Χατζηχρήστου, ανάμεσα στις οποίες «ξεπηδούσε» συχνά ο Τόλης Βοσκόπουλος, μιας και Χατζηχρήστος-Βοσκόπουλος υπήρξαν πολύ στενοί φίλοι.
Εκείνο όμως που είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στον Λουκά ήταν ένα περιστατικό στον Αστέρα, όταν οι δύο καλλιτέχνες της εποχής, μην έχοντας τι να κάνουν, για να περάσει η ώρα τους, καθάριζαν φασολάκια!
Τα «φασολάκια» λοιπόν, ήταν η αφορμή αυτή τη φορά, για να επικοινωνήσω με τον Τόλη Βοσκόπουλο, κάτι που του προκάλεσε γέλιο.
-Έτυχε να μάθω ένα περιστατικό. Εσείς και ο Χατζηχρήστος βρεθήκατε, αν δεν κάνω λάθος, στον Αστέρα και μην έχοντας τι να κάνετε, φτάσατε στο σημείο να καθαρίζετε φασολάκια. Ισχύει;
Ρε παιδί μου, εσύ τώρα το έμαθες αυτό; (γέλια). Είναι παγκοίνως γνωστό. Δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον Χατζηχρήστο τα φασολάκια. Τα χόρτα, τα φασολάκια, τις μπάμιες και όλα αυτά, τα καθάριζα για να περάσει η ώρα μου. Καθόμουν στο γκαζόν, χωρίς να έχω κάτι άλλο να κάνω, και καθάριζα. Είναι γραμμένο και ειπωμένο πολλές φορές από εκείνη την εποχή, λες και ήταν τίποτα σπουδαίο το να καθαρίζω φασολάκια.
-Πώς γνωριστήκατε με τον Κώστα Χατζηχρήστο;
Πάνε πολλά χρόνια, την εποχή που ήταν θιασάρχης του θεάτρου Παρκ, κάπου στο 1958-’59. Εκεί δούλευε η πρώτη μου γυναίκα, η Στέλλα Στρατηγού. Εγώ έπαιζα δίπλα στο θέατρο Μετροπόλιταν και στα διαλείμματα πεταγόμουν να δω τη μνηστή μου. Ε, κάπως έτσι γνωριστήκαμε. Ο Χατζηχρήστος ήταν ο άνθρωπος που μου πήρε το πρώτο μου μπουζούκι!
-Πού γεννηθήκατε;
Στην Κοκκινιά. Εκεί πήγα δημοτικό σχολείο. Αργότερα, έφυγα για την Αίγυπτο για να συνεχίσω εκεί τη φοίτηση.
-Πώς προέκυψε η Αίγυπτος;
Αρχικά, φοιτούσα στη Γαλλική Σχολή Saint Paul, στον Πειραιά, ένα από τα καλύτερα κολλέγια της Ελλάδας. Μια μέρα μάλωσα με έναν συμμαθητή μου και με έδιωξαν. Βλέπεις, το κολλέγιο αυτό διατηρούσε το δικαίωμα να αποβάλλει έναν μαθητή ακόμα και από όλα τα σχολεία της Ελλάδας, εάν τον θεωρούσαν «αρχιταραξία».
Εμένα, με θεώρησαν «αρχιταραξία» επειδή έδειρα τον συμμαθητή μου και μου απαγόρευσαν να φοιτήσω στην Ελλάδα. Μία από τις αδερφές μου ήταν παντρεμένη στην Αίγυπτο κι έτσι, πήγα εκεί για να έχει και παρέα. Επίσης, ήταν μια ευκαιρία να συνεχίσω σε Γαλλική Σχολή, αυτή τη φορά στη Saint Marc που υπήρχε εκεί.
Στη σχολή έκανα γαλλικά, αγγλική φιλολογία κλπ. Γενικότερα όμως, με απασχολούσαν πολύ τα καλλιτεχνικά θέματα και μια μέρα αποφάσισα να σπουδάσω σε δραματική σχολή.
-Υπήρξε κάποιο γεγονός που σας ώθησε στην τέχνη; Παρακολουθούσατε παραστάσεις;
Απλά, μου άρεσε πολύ το θέατρο και ο κινηματογράφος. Ήθελα να κάνω κι εγώ αυτή τη δουλειά. Αφοσιώθηκα εκεί.
-Άρα, στο καλλιτεχνικό κομμάτι ξεκινήσατε με θέατρο;
Βασικά με κινηματογράφο, αλλά όταν διαπίστωσα ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι στο θέατρο, ασχολήθηκα περισσότερο με αυτό. Έκανα και δικούς μου θιάσους
-Και το τραγούδι;
Από το θέατρο προέκυψε αυτό. Έκανα μιούζικαλ εκείνο το διάστημα, όταν ένας μαέστρος που είχαμε, με άκουσε να λέω κάτι ρεφρενάκια και με πήγε στην Columbia για να γραφτώ. Ήταν ο Λυκούργος Μαρκέας με τον οποίο ξεκινήσαμε σιγά σιγά. Λίγο αργότερα ήρθε ο Ζαμπέτας με την «Αγωνία» και έγινα ο κύριος «Αγωνίας».
-Τι εννοείτε;
Έτσι με αποκαλούσαν στον δρόμο. Όλοι γνώριζαν το τραγούδι που είχε γίνει πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά εμένα με γνώριζαν ελάχιστοι, κι αυτοί μόνο φυσιογνωμικά, χωρίς να ξέρουν το όνομά μου. Όταν με έβλεπαν, λέγανε «ρε, να ο Αγωνίας!».
Πωπώ! Είδες; Σου είπα ολόκληρη ιστορία. Δεν μιλάω στους δημοσιογράφους, αλλά δεν ξέρω σε τι φάση με βρήκες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
