«Διεθνές σκάνδαλο». Έτσι αποκάλεσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ την αναγκαστική προσγείωση της πτήσης από την Αθήνα στο Βίλνιους, προκειμένου να συλληφθεί στο Μινσκ ένας Λευκορώσος αντιφρονών, ο οποίος έχει εξαφανιστεί στα μπουντρούμια της λευκορωσικής KGB.
Οι λέξεις, όμως, από μόνες τους δεν κάνουν τις περισσότερες φορές καμία διαφορά. Και αυτό γιατί και σε αυτή την περίπτωση, ο Λουκασένκο, ο τελευταίος των δικτατόρων επί ευρωπαϊκού εδάφους, δεν δίνει δεκάρα για τη δημοκρατία και το διεθνές δίκαιο. Απλώς, την κρίσιμη ώρα, πηγαίνει και κρύβεται στην αγκαλιά του Βλάντιμιρ Πούτιν. Αυτός είναι ο μοχλός πίεσης και για την ευρωπαϊκή διπλωματία, αλλά την τελευταία φορά που ο Ζοζέπ Μπορέλ ανέλαβε να αναμετρηθεί με τη Ρωσία, αυτό έληξε με μια μεγαλοπρεπή ταπείνωση του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Το πρόβλημα της ευρωπαϊκής διπλωματίας, λοιπόν, δεν είναι ότι είναι αργή. Είναι ότι είναι αδύναμη και άβουλη. Αρκεί να ακούσει κανείς μερικές φράσεις του κ Μπορέλ, για να καταλάβει. Αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι ο κ. Μπορέλ είναι μέγεθος σε ένα τραπέζι, στο οποίο κάθονται ο Μπλίνκεν των ΗΠΑ, ο Λαβρόφ της Ρωσίας κ.ο.κ.; Ή ποιος μπορεί να πει με παρρησία ότι ο Σαρλ Μισέλ, αλλά και η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν είναι αντίστοιχου βεληνεκούς μεγέθη στις κατηγορίες τους; Το Sofa Gate στην Κωνσταντινούπολη έδειξε τα όρια της ευρωπαϊκής ηγεσίας.
Χαμένη μέσα στον κυκεώνα της αναγκαστικής ομοφωνίας για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, η ΕΕ δεν μπόρεσε να διαδραματίσει ρόλο, ούτε καν να πάρει μια συγκροτημένη, ενιαία θέση, για το θέμα της σύγκρουσης του Ισραήλ με την Παλαιστίνη στη Γάζα. Πότε το ουγγρικό βέτο, πότε η πολωνική ένσταση και, γενικώς, η οποιαδήποτε επιφύλαξη αρκεί για να οδηγήσει τους Ευρωπαίους σε ημίμετρα και μεσοβέζικες δηλώσεις.
Όλα αυτά γράφονται από έναν φανατικό υπέρμαχο της ΕΕ και του ρόλου που θα μπορούσε να διαδραματίσει. Η ευρωπαϊκή ηγεσία, όμως, έχασε ξανά αυτό το τρένο την περίοδο 2016-2020, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ επέλεξε την οδό του απομονωτισμού και της απαξίωσης του ΝΑΤΟ. Τότε, θα μπορούσε να έχει εκμεταλλευθεί το παράθυρο ευκαιρίας και να διαδραματίσει έναν πολύ πιο κεντρικό ρόλο. Η υπόθεση των εμβολίων, όμως, ήρθε και κατέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο το πρόβλημα.
Η ισχυροποίηση της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής ακούγεται εδώ και χρόνια ως στόχος. Κάποια βήματα γίνονται και μετά ακολουθεί η οπισθοχώρηση. Η Ένωση πρέπει να αντικρίσει την αδυναμία της κατάματα, προκειμένου να προχωρήσει. Όσο δεν το κάνει, η κάθε χώρα, άρα και εμείς, πρέπει να κοιτάμε τι κάνουμε στα δικά μας χωράφια, όσο καλύτερα γίνεται.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
