Αποτέλεσε, κατά ομολογία συντρόφων και πολιτικών αντιπάλων του, ένας από τους πιο μετριοπαθείς, δημοκράτες και ευρωπαϊστές πολιτικούς. Ο Γεώργιος Ράλλης διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ήταν ο τελευταίο πριν από την έλευση του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στον Γεώργιο Ράλλη, ανήκει και μία από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις σε προεκλογική περίοδο, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Είναι εκείνος που είχε πει το περίφημο «Δεν θέλω ου» που δεκαετίες τώρα έχει χρησιμοποιηθεί και από άλλους πολιτικούς, κυρίως για... επίδειξη δύναμης προς κάποιον συνομιλητή ή κατάσταση.
Πώς προέκυψε το «Δεν θέλω ου»
Ωστόσο, παρότι η έκφραση «δεν θέλω ου» παραπέμπει ενδεχομένως σε απόκρουση δυσαρέσκειας, ο Γεώργιος Ράλλης, τη χρησιμοποίησε με εντελώς διαφορετική πρόθεση. Για την ακρίβεια, τα «ου» που δεν ήθελε, δεν ήταν προς τον ίδιο, αλλά για πολιτικό αντίπαλο και συγκεκριμένα τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Στις 18 Οκτωβρίου του 1981, σε προεκλογική συγκέντρωση στο Ηράκλειο της Κρήτης, αναφέρθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε και το συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε έντονες αποδοκιμασίες. Ο Ράλλης ήταν φανερά ενοχλημένος από τη συγκεκριμένη αντίδραση των υποστηρικτών της Νέας Δημοκρατίας και τους απάντησε με το περιβόητο «Δε θέλω ου, όχι το ου!». Η αντίδρασή του «πάγωσε» για λίγο το κοινό, που μετά από κάποια δευτερόλεπτα, ξέσπασε σε χειροκροτήματα για την μετριοπάθεια και το πολιτικό ήθος του - τότε - πρωθυπουργού.
Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και λίγες ημέρες αργότερα, στις 16 Οκτωβρίου στην κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στην Αθήνα. Υπήρξαν και πάλι αντιδράσεις από το πλήθος στο άκουσμα του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ (ήταν άλλωστε εποχές σκληρής πόλωσης) με τον Ράλλη να επαναλαμβάνει «Είπαμε όχι ου»!
Ποιος ήταν ο Γεώργιος Ράλλης
Ο Γεώργιος Ράλλης (26 Δεκεμβρίου 1918 – 15 Μαρτίου 2006) γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1939. Κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940-1941 πολέμησε στη Βόρειο Ήπειρο ως ανθυπίλαρχος του Ιππικού.
Το 1950, εκλέχθηκε για πρώτη φορά Βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα και επανεκλέχθηκε βουλευτής στην ίδια περιφέρεια με τα κόμματα Ελληνικός Συναγερμός (1951-1952) και Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (1956). Διετέλεσε Υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (1954-1956), Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών (1956-1958), Εσωτερικών (1961–1963), και Δημόσιας Τάξης και προσωρινά Κοινωνικής Πρόνοιας (ως το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967).
Κατά την επταετή δικτατορία, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό, φυλακίστηκε, και εξορίστηκε στην Κάσο για την ανοιχτή αντιστασιακή του δράση. Σύμφωνα με τον ίδιο, η περίοδος της δικτατορίας σημάδεψε την πολιτική του σκέψη, καθώς βρέθηκε στη φυλακή από κοινού με αριστερούς πολιτικούς κρατουμένους, όπου διαπίστωσε πως πολλοί από τους πρώην αντιπάλους του ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι, πατριώτες και με βαθιά γνώση.
Αφότου έχρισε υπουργός των κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε σειρά χαρτοφυλακίων (Προεδρίας της Κυβερνήσεως, Παιδείας, Συντονισμού, Εξωτερικών) από το 1974 ως το 1980, ο Γεώργιος Ράλλης ανέλαβε Πρωθυπουργός, αντικαθιστώντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος είχε εκλεγεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, εξελέγη Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος.
Ως Πρωθυπουργός, επικύρωσε την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ενώ η διακυβέρνησή του χαρακτηρίσθηκε από μετριοπάθεια και πλουραλιστικό πολιτικό ύφος. Μετά την ήττα της ΝΔ στις εκλογές του 1981, παρέμεινε βουλευτής ως το 1993.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
