Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη “Διαβάσεις” για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά “στην καλύτερη πόλη του κόσμου” γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Την Κυριακή στο Λυκαβηττό είδαμε το πιο πλήρες version μιας Μαρίνας Σάττι (Μααα-ρί-ναα) που τους τελευταίους μήνες έχει απασφαλίσει πλήρως και κάνει πραγματικά ό,τι γουστάρει. Το ενδιαφέρον, βέβαια, δεν είναι πως κάνει ό,τι γουστάρει αλλά το ότι αυτό που γουστάρει να κάνει, το κάνει καλά.
Είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιος άλλος καλλιτέχνης ή κάποια άλλη καλλιτέχνιδα που να μπορεί να δημιουργήσει ένα τόσο άρτιο τεχνικά και εκτελεστικά σόου. Κάθε συστατικό αυτού του live project που παρουσιάζεται φέτος σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι δουλεμένο με απόλυτη λεπτομέρεια και εντελώς συγκεκριμένα αφηρημένη αισθητική. Τα υψηλού επιπέδου μικρά ή μεγάλα πολυφωνικά σχήματα ήταν ανέκαθεν signature της Μαρίνας και πλέον πλαισιώνονται με up to date χορογραφίες, ψυχεδελικά visuals και προσεκτικά επιλεγμένους μουσικούς και κάθε τι που αποτελεί αυτό το σύνολο δεν είναι καθόλου περιττό ή για το θεαθήναι. Η ίδια η Μαρίνα, χωρίς να χάνει ούτε μισή νότα και ούτε μισό βηματισμό, είναι σαν όλα αυτά τα χρόνια να αλλάζει πίστες σε video game και σε κάθε μια από αυτές να κουβαλάει όλα τα προηγούμενα όπλα της συν μερικά ακόμα καθώς απλώνει μπροστά μας όλη της τη γνώση και τη δουλειά μαζί με κάμποσες τρέλες ιδέες.
Είναι πολύ ΟΚ κάποιοι να μην τη συμπαθούν ή να μην τους αρέσει η μουσική της, αλλά την καλλιτεχνική της ευφυΐα δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει.
Το setlist της δεν ξεχνάει. Χωράει μέσα και Μερακλίνα και Chichovite Konye και Tukutum κι αν το κοινό της άνοιξε απότομα και ο μέσος όρος ηλικίας του έκανε βουτιά, δεν του πουλάει μόνο το Ζάρι. Είναι λες και έχει βάλει στόχο ζωής να ενώσει κάθε πιθανό και απίθανο είδος μουσικής και καλλιτέχνη και η ομαλότητα με την οποία περνάει από την τράπ σε μοιρολόγια κι από την ποπ σε διεθνή ηχοχρώματα το κάνει να φαίνεται εύκολο - αλλά για να το υποστηρίξεις πρέπει να το γνωρίζεις και να το υπηρετείς με όλη σου την ύπαρξη. Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του Π.Ο.Π. είχα διαβάσει ένα αδιανόητα έυστοχο post στο Facebook από τον Δημήτρη Μυστακίδη που περιέγραφε το φαινόμενο Μαρίνα Σάττι ως εξής: «Σε μερικά χρόνια, η περίπτωση της Σάττι θα διδάσκεται σε σχολές επικοινωνίας, μάρκετινγκ, εθνομουσικολογίας και κοινωνικών επιστημών.» Και, ναι, μάλλον αυτό θα γίνει!
Έχει ένα ταλέντο να δημιουργεί hype και στη συνέχεια να το αξιοποιεί για να πει κάτι διαφορετικό που θα δημιουργήσει εκ νέου ένα hype που θα αξιοποιήσει ξανά κι αυτή η λούπα προβλέπεται να διαρκέσει για καιρό αφου η δημιουργικότητά της φαίνεται ανεξάντλητη.
Αντι να βγει στα κανάλια και στα tik tok μετά τη Eurovision και να πει σε όλους «είστε τρελοί που κάθεστε και ασχολείστε με το πότε χασμουρήθηκα» έβγαλε άλμπουμ και τους είπε «εσείς είστε τρελοί, αλλά εγώ είμαι περισσότερο». Όταν μπορείς να απαντήσεις με τη μουσική σου και ένα δεκάλεπτο έπος που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, ποιός να σου πει τι; Κι οταν μετά που έχεις βάλει στα λεξικά το «κιπατσάο» βγάζεις ένα βίντεο κλιπ που μιλάει για τους πνιγμένους πρόσφυγες στη Μεσόγειο σε μια χώρα με μιντιακό σύμπαν στο αθόρυβο, πάλι ποιός να σου πει τι. Συγχωρέστε με οι haters, αλλά δεν ξέρω πολλούς τοσο ακραία επιδραστικούς ανθρώπους σε τόσο mainstream (σε αυτή τη φάση) κοινό να παίρνουν το ρίσκο να αναδείξουν το νούμερο ένα ζήτημα ταμπού στην Ελλάδα. To βίντεό έχει 1,2 εκατομμύρια προβολές και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι ο αντίστοιχος αριθμός Ελλήνων, ένα ταπεινό 11,5% του πληθυσμού δηλαδή, γνωρίζει ή παραδέχεται το τι ακριβώς συμβαίνει στη Μεσόγειο και γιατί.
Στον Λυκαβηττό έκαναν εμφάνιση - έκπληξη οι Chores τραγουδώντας από τις κερκίδες ντυμένες στα λευκά, όπως εμφανίσεις έκπληξη είχαν κάνει ο ΛεΠα και η Έφη Θώδη τον Ιούνιο στην Τεχνόπολη. Την ιερή στιγμή του Mixtape, ο παροξυσμός του κοινού που ήξερε απ’ έξω κάθε φράση και μπιτ του κομματιού, ήταν σαν ένα κύμα που καβαλάει μια γιγαντιαία Yamaha και απογειώνεται ουρλιάζοντας αριβεντέρτσι, φιλάκια, τα 'παμε σε κάθε συμβατικό κουλτουριάρη εκεί έξω που χωρίζει τη μουσική σε καλή και κακή.
Η Μαρίνα Σάττι μας αποχαιρέτησε με ένα «ό,τι έχω σας το έχω δώσει» κι εμείς θα περιμένουμε την επόμενη φορά που θα ξυπνήσουμε με κάτι απροσδόκητο δικό της που θα γίνει εμμονικά δικό μας ακόμα κι αν δεν βγάζει αρχικά κανένα απολύτως νόημα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
