H ιστορία των βραβείων Όσκαρ γράφεται από τις ταινίες και τους λαμπερούς πρωταγωνιστές που κερδίζουν τα χρυσά αγαλματάκια, αλλά κυρίως γράφεται από εκείνους που εισέρχονται στο χώρο της τελετής με προσδοκίες για νίκη, και τελικά, γυρίζουν στο σπίτι με μοναδικό έπαθλο το χειροκρότημα του κοινού.
Με αυτό το κείμενο θα επιχειρήσουμε να βάλουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην υστεροφημία αυτών των ταινιών, που «έφτασαν στην πηγή αλλά δεν ήπιαν νερό». Άξιζαν κάτι περισσότερο ή μήπως παραμένουν σπουδαίες ταινίες, παρ' ότι δεν κέρδισαν κανένα Όσκαρ;
Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971)
Λίγα λόγια: Η μεταφορά του μυθιστορήματος του Άντονι Μπέρτζες στη μεγάλη οθόνη, που διηγείται την ιστορία μιας συμμορίας που κλέβει, βιάζει, καταστρέφει, και κάθε ιδέα περί ήθους την παίζουν στα βελάκια, στον ανοικτό χώρο κάποιας παμπ. Ο Άλεξ (Μάλκολμ Μακντάουελ) συλλαμβάνεται, και το κράτος τον βάζει στον ίσιο δρόμο, χρησιμοποιώντας δραστικά μέσα: ΛΟΒΟΤΟΜΗ.
Υποψηφιότητες: Τέσσερις, μεταξύ αυτών και για το βραβείο Καλύτερης Ταινίας, που πήγε στο "French Connection".
Άξιζε κάτι περισσότερο: Ο σκηνοθέτης Στάνλει Κιούμπρικ είχε ήδη πάρει Όσκαρ για την "Οδύσσεια του Διαστήματος", ίσως την καλύτερη sci-fi ταινία όλων των εποχών. Το «Πορτοκάλι» βγήκε σε μια μυθική χρονιά του αμερικάνικου κινηματογράφου, και διαγωνιζόταν δίπλα σε ταινίες του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς με τον Τζεφ Μπρίτζες και την Τζέιν Φόντα να εκπροσωπούν το «νέο κύμα» ταλαντούχων ηθοποιών, με τον Τζιν Χάκμαν και τον Γουόλτερ Ματάου να ανταγωνίζονται για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, απίστευτη χρονιά.
O Ταξιτζής (1976)
Λίγα λόγια: Έργα και ημέρες (κυρίως νύχτες) του Τράβις Μπινγκλ (Ρόμπερτ ΝτεΝίρο), ενός μοναχικού ταξιτζή στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ο ΛΕΞ δεν ζούσε τότε, αλλά αυτές οι εικόνες του σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορτσέζε θα του προκαλούσαν έμπνευση για νέες ρίμες, ή νέους εφιάλτες, ή και τα δύο.
Υποψηφιότητες: Τέσσερις. Ανάμεσα σε αυτές και μια για την 14χρονη τότε, Τζόντι Φόστερ, στην κατηγορία του Β' Γυναικείου Ρόλου.
Άξιζε κάτι καλύτερο: Άλλη μια σπουδαία χρονιά ταινιών, με το Rocky, το Δίκτυο, και το Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου να διεκδικούν αγαλματίδια. Μεταξύ μας, ο Ταξιτζής ήταν η καλύτερη ταινία της χρονιάς, κάθε χρονιάς.
Ο Λύκος της Wall Street (2013)
Λίγα λόγια: Ο Τζόρνταν Μπέλφορντ (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο), ένα «γεράκι» της αμερικάνικης χρηματαγοράς, ένας ξακουστός απατεώνας αποκαλύπτει εδώ, μέσα από τον φακό του Μάρτιν Σκορσέζε, παλαβές εικόνες της ζωής του. Το χρήμα όχι απλά δεν κοιμάται, αλλά μπορεί να σε φάει ζωντανό.
Υποψηφιότητες: Πέντε.
Άξιζε κάτι καλύτερο: Ήταν η χρονιά του "Dallas Buyers Club" και του «12 Χρόνια Σκλάβος». Πολύ καλές ταινίες, τις απολαύσαμε, αλλά ας είμαστε σοβαροί, καμία σχέση με το έπος του Μάρτιν Σκορσέζε.
Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994)
Λίγα λόγια: Ο Ρεντ (Μόργκαν Φρίμαν) και ο Άντι (Τιμ Ρόμπινς) γίνονται φίλοι μέσα από τη φυλακή. Παρακολουθούμε τη συνύπαρξη τους μέσα κι έξω από τα κάγκελα της «στενής» και φυσικά, κάνουμε πλούσια τη Σόφτεξ.
Υποψηφιότητες: Επτά. Mόνο;
Άξιζε κάτι καλύτερο: «Φόρεστ Γκάμπ», "Pulp Fiction" την ίδια χρονιά. Το 1994 θα μνημονεύεται στα βιβλία της κινηματογραφικής ιστορίας. Το μηδέν στο πηλίκο των Όσκαρ πάντως, σε καμία περίπτωση δεν μειώνει το μεγαλείο της ταινίας του Φρανκ Ντάραμποντ.
The Elephant Man (1980)
Λίγα λόγια: Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας άντρας που πάσχει από εκ γενετής δυσμορφία, βγάζει τα προς το ζην, δουλεύοντας σε τσίρκο. Τον ανακαλύπτει ένας φιλόδοξος γιατρός και τον παίρνει υπό την προστασία του. Ρεσιτάλ ερμηνειών από τους Τζον Χάρτ-Άντονι Χόπκινς, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιντς. Τι μπορεί να πάει στραβά;.
Υποψηφιότητες: Οκτώ. Ούτε καν 10.
Άξιζε κάτι καλύτερο: Ήταν η χρονιά του «Οργισμένου Ειδώλου» του Μάρτιν Σκορσέζε, όταν ο Ρόμπερτ ΝτεΝιρο ανέβασε στο Θεό τα όρια του τι μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός με την υποκριτική τέχνη. Δεν κέρδισε Όσκαρ η ταινία του Λιντς, όμως έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί μια κατηγορία Όσκαρ, αυτή του Καλύτερου Μακιγιάζ.
Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης (2002)
Λίγα λόγια: Η Νέα Υόρκη, αυτή η μητρόπολη του δυτικού κόσμου, χτίστηκε πάνω στο αίμα των συμμοριτοπόλεμων, και αυτή η επική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, με τους Ντάνιελ Ντέι Λίουις και Λεονάρντο ΝτιΚάπριο σε μνημειώδεις ερμηνείες, αναβιώνει υποδειγματικά μια εποχή φρίκης.
Υποψηφιότητες: 10
Άξιζε κάτι καλύτερο: Αυτό και ο «Ιρλανδός» του 2019, με επίσης 10 υποψηφιότητες και κανένα βραβείο, ήταν τα δύο μέρη μιας κυνικής φάρσας της Ακαδημίας προς τον Μάρτιν Σκορσέζε. ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ.
Το μωβ χρώμα (1985)
Λίγα λόγια: Η Σέλι, ένα μικρό κορίτσι αφροαμερικάνικης καταγωγής, αναγκάζεται να περάσει δεκαετίες από τη ζωή της εργαζόμενη ως υπηρέτρια σε σπίτια λευκών, για να γλιτώσει από την καταπιεστική οικογένεια της. Η Γούπι Γκόλντμπεργκ σε μια θρυλική ερμηνεία, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ σε ένα από τα αριστουργήματα του, χωρίς δεινοσαύρους ή καρχαρίες, με απλούς ανθρώπους.
Υποψηφιότητες: 11, ΠΑΝΑΓΙΑΜΟΥ.
Άξιζε κάτι καλύτερο: Το «Πέρα από την Αφρική», ένα ρομαντικό δράμα του Σίντνεϊ Πόλακ, με τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ - Μέριλ Στρίπ, επικράτησε σχεδόν σε κάθε κατηγορία που βρισκόταν αυτή η όμορφη, δραματική ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Λευκοί vs αφροαμερικάνων πρωταγωνιστών, σημειώσατε 1, δυστυχώς.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
