Πριν από περίπου 2 χρόνια, ένας ελληνοβρετανός μουσικός κυκλοφορεί ένα single - οδοιπορικό με τον τίτλο STRANGE, γυρισμένο στην περιοχή της Αλμερίας στην Ισπανία και συγκεντρώνει τα βλέμματα. Η μουσική του από τότε ταξιδεύει σε διάφορες γωνιές του πλανήτη και κάπως έτσι έρχεται και κατακτά και μια θέση στα ακούσματα του κοινού της Ελλάδας.
Είναι ο D3lta, ο καλλιτέχνης που γράφει μουσική για να διηγηθεί τη ζωή του, που βρίσκει σε αυτήν τον χώρο για να κινείται όπως ακριβώς επιθυμεί και που από τα πρώτα κι΄ όλας singles του αγαπήθηκε από το κοινό.
Πριν το live του στο Faust στις 5 Δεκέμβρη, συζητάμε για το νέο του single SIGNALS, για τα κομμάτια του ως τρόπο έκφρασης, για τα πρόσωπα που ξεχωρίζει σήμερα από την μουσική παλέτα της Ελλάδας και για εκείνο το άγχος πριν από κάθε live που μάλλον, δεν θα φύγει ποτέ.
Άκουσα το SIGNALS, νέο σου κομμάτι και θα ήθελα να ξεκινήσω με αυτό. Ποια ήταν η διαδικασία της σύλληψης και της ηχογράφησης της νέας σου δουλειάς;
Το SIGNALS είναι ένα τραγούδι που ξεκίνησε πολύ αυθόρμητα ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιο μου τα περασμένα Χριστούγεννα. Βρήκα έναν παλιό ενισχυτή κιθάρας που είχα όταν ξεκινήσα να πειραματίζομαι στη σύνθεση και είχε συγκεκριμένους ήχους να διαλέξεις μέσα από μια ρόδα τυχαίων επιλογών. Γυρνούσα τη ρόδα ως άσκηση, και προσπαθούσα να δω πώς θα με εμπνεύσει διαφορετικά ο κάθε ήχος. Έπεσα πάνω στον ήχο της κιθάρας που εντέλει είναι και η αρχή του τραγουδιού και αμέσως κάτι ξύπνησε μέσα μου.
Τελευταία μου αρέσει πολύ να γράφω γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα και να περιορίζω τον στίχο και τη μουσική ανάλογα με το πώς εξυπηρετεί το θέμα που θέλω να εξηγήσω - σαν να γράφω μουσική για ταινία κατά κάποιο τρόπο, με την εικόνα πάντα να υπάρχει στη φαντασία μου.
Για αυτό και στην ηχογράφηση συζητήσαμε με τον παραγωγό αρκετά το νόημα του τραγουδιού και το πώς μπορούμε να μεταφράσουμε διαφορετικά σήματα/σινιάλα μέσα από διάφορους ήχους. Για αυτό λοιπόν και το τραγούδι ξεκινάει με morse code.
Είναι ένα βιωματικό κομμάτι;
Νομίζω θέλοντας ή μη τα περισσότερα τραγούδια μου είναι βιωματικά και ας κρύβομαι πίσω από παρομοιώσεις. Το SIGNALS περιγράφει το συναίσθημα που σου προκαλεί η έλλειψη επικοινωνίας σε μια σχέση. Αυτό το έχω αισθανθεί με διαφορετικούς ανθρώπους, σε τελείως διαφορετικές καταστάσεις άρα κατά κάποιο τρόπο είναι βιωματικό, αλλά δεν αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη εμπειρία.
Εκφράζεσαι καλύτερα μέσω της αγγλικής γλώσσας; Εχεις πειραματιστεί με κομμάτια στα ελληνικά;
Είναι καλή ερώτηση. Δεν ξέρω για ποιο λόγο με ελκύει περισσότερο να γράφω στα αγγλικά. Πιο μικρός πειραματιζόμουν και με τις δύο γλώσσες, αλλά από τότε που ξεκίνησα σπουδές στην Αγγλία δεν έχει τύχει να γράψω σε ελληνικό στίχο.
Δεν θα το απέκλεια στο μέλλον, αλλά νιώθω ότι για να συμβεί αυτό θα πρέπει για μένα να έχει ιδιαίτερη σημασία ένα τραγούδι. Ίσως εάν ήθελα να εκφράσω ένα συναίσθημα είτε προς τους Έλληνες περισσότερο είτε σε κάποιο πρόσωπο με το οποίο μιλάω αποκλειστικά ελληνικά.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική;
Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε από τότε που ήμουν 5 χρονών και κάπως αναγκαστικά έκανα μαθήματα πιάνου. Πραγματικά δεν μου άρεσε καθόλου. Έπρεπε να παίζω κλασική μουσική που δεν μου διέγειρε έντονα συναισθήματα. Όλα άλλαξαν όταν άκουσα πρώτη φορά punk rock και άρχισα να παίζω κιθάρα. Από τότε η μουσική πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου και ήξερα πως με αυτό θέλω να ασχοληθώ.
Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε βλέποντας συναυλίες online το πάθος που προκαλούσε αυτή η μουσική στον κόσμο. Είναι κάτι που ακόμα και σήμερα μου κάνει εντύπωση είτε παίζω εγώ ο ίδιος σε μια σκηνή είτε πάω σε συναυλίες άλλων καλλιτεχνών.
Η δημιουργία μιας περσόνας, με βοήθησε να απελευθερωθώ από τους περιορισμούς και να διευρύνω τον ορίζοντα του ποιος μπορώ να είμαι
Μεγάλωσες στην Αθήνα και έφυγες για σπουδές στο Λονδίνο. Πιστεύεις ότι αν έμενες στην Ελλάδα θα κυνηγούσες και πάλι το όνειρο σου ή δυστυχώς τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο ευνοϊκά για τα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο;
Επέστρεψα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου, έκανα τα πρώτα μου βήματα, αλλά κατέληξα πίσω στην Αγγλία. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ιδιαίτερα εύφορο το έδαφος για νέους καλλιτέχνες αλλά υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στον χώρο που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη μουσική. Και το λέω με ευγνωμοσύνη καθώς με στήριξαν προσωπικά, όπως και κάποια ραδιόφωνα. Ήταν κάτι πολύ συγκινητικό και κομβικής σημασίας για την καριέρα μου. Χωρίς αυτούς δεν θα βρισκόμουν εδώ που είμαι σήμερα.
Επομένως λόγω αυτών των ανθρώπων πιστεύω πως έχει μέλλον η μουσική στην Ελλάδα επειδή νέα ταλέντα έχουν μια πλατφόρμα που μπορούν να αναδειχθούν.
Πώς προέκυψε η ανάγκη για τη δημιουργία της καλλιτεχνικής σου ταυτότητας και της περσόνας του D3LTA;
Καθώς μεγαλώνουμε, διαμορφώνουμε μια ταυτότητα που επηρεάζει το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, αν ασχολούμαστε με κάποιο άθλημα, χτίζουμε την εικόνα του αθλητικού ατόμου, αν προτιμάμε να βλέπουμε ταινίες στο σπίτι, θεωρούμε τον εαυτό μας σπιτόγατο κλπ. Αυτός ο ορισμός μπορεί να γίνει περιοριστικός και να μας εμποδίσει από το να εξελιχθούμε.
Η δημιουργία μιας περσόνας, όμως, με βοήθησε να απελευθερωθώ από αυτούς τους περιορισμούς και να διευρύνω τον ορίζοντα του ποιος μπορώ να είμαι, χωρίς να περιορίζομαι από τον τρόπο που έχω ζήσει ή υπάρξει μέχρι σήμερα.
Θυμάσαι πώς ένιωσες την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή; Πού ήταν το πρώτο σου live;
Η πρώτη φορά που ανέβηκα στην σκηνή ήταν όταν ήμουν 7 χρονών στο σχολείο. Έπρεπε να γράψουμε ένα τραγούδι ή στίχους πάνω σε μουσική και να το τραγουδήσουμε μπροστά στα υπόλοιπα παιδιά καραόκε, σαν διαγωνισμός κατα κάποιο τρόπο. Ήμουν πρώτος στη σειρά και έχασα τα λόγια μου από το άγχος, αλλά επειδή με συμπαθήσαν τα υπόλοιπα παιδιά με ψήφισαν και κέρδισα τον διαγωνισμό. Θυμάμαι ακόμα όμως το συναίσθημα και την αδρεναλίνη που ένιωσα. Είναι κάτι που δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα μέχρι σήμερα.
Φεύγει ποτέ το άγχος που υπάρχει πριν βγεις στη σκηνή;
Δεν νομίζω πως φεύγει και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω εάν θα ήθελα να φύγει. Έχοντας κάνει αρκετές συναυλίες όμως έχει αρχίσει να γίνεται λίγο πιο διαχειρίσιμο και να λειτουργεί δημιουργικά. Πολλές φορές πλέον στη σκηνή νιώθω τόσο άνετα που χάνομαι και αισθάνομαι τόσο ελεύθερος σαν να είμαι στο δωμάτιο μου και να παίζω μουσική με τους φίλους μου.
Τι διαφορές παρατηρείς στο κοινό εδώ με το κοινό της Αγγλίας;
Αυτό που με συγκινεί αρκετά είναι ότι δεν βλέπω έντονες διαφορές. Και με συγκινεί επειδή αν και είμαστε πολύ διαφορετικοί σαν άνθρωποι, έχουμε μεγαλώσει υπό άλλες συνθήκες και σε άλλες κουλτούρες, έχουμε κοινά βιώματα και μας εκφράζουν τα ίδια τραγούδια. Αυτό το βρίσκω πολύ όμορφο.
Πώς βλέπεις τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα; Υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες που ακούς;
Δεν ακούω πολλή μουσική με ελληνικό στίχο, αλλά βλέπω ένα ρεύμα από νέους καλλιτέχνες που δημιουργείται και μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Για παράδειγμα η Μαρίνα Σπανού έχει πολύ ωραίες μελωδίες, ενορχηστρώσεις και στίχο στον πιο έντεχνο χώρο. Η Billie Kark με την οποία γνωριζόμαστε δημιουργεί ένα μίγμα ηλεκτρονικής μουσικής και ηπειρώτικης που είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Οι φωνές και των δύο καλλιτεχνίδων που ανέφερα είναι τόσο αυθεντικές.
Θα έχουμε την ευκαιρία να σε δούμε σε κάποια αθηναϊκή σκηνή φέτος;
Φυσικά, θα έχουμε λάιβ στην Αθήνα στο Faust στις 5 Δεκεμβρίου, ως μέρος μιας μικρής περιοδείας που θα κάνουμε στην Ελλάδα. Στις 4 Δεκεμβρίου θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη και 6 Δεκεμβρίου στα Γιάννενα.
Τι σημαίνει μουσική για σένα;
Μουσική για μένα σημαίνει συναίσθημα. Έχοντας γράψει αρκετά τραγούδια τελευταία συνειδητοποιώ πως πραγματικά όταν τελειώνει ένα τραγούδι δεν έχει καμία σημασία εάν είναι πολύπλοκο, δύσκολο να το τραγουδήσεις και εάν αναδεικνύεται η φωνή ή εάν ο στίχος είναι έξυπνος.
Πραγματικά το μόνο που μετράει είναι να αγγίζει και να σημαίνει κάτι για τον άνθρωπο που το ακούει και να τον μεταφέρει σε μια άλλη πραγματικότητα έστω για 3 λεπτά.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
