Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι θρησκείες αντιμετωπίζουν τον θάνατο όχι σαν κάτι οριστικό και μη αναστρέψιμο αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Μέσα από τα ιερά τους κείμενα και τις διδαχές τους αναφέρονται στον θάνατο ως μια μεταβατική κατάσταση μεταξύ αυτής και μιας άλλης ζωής ή (όπως ο χριστιανισμός για παράδειγμα) μιας επανόδου σ' αυτήν τη ζωή με τη μορφή της εκ νεκρών Ανάστασης.
Η πίστη στην αθανασία είναι βασικό συστατικό των θρησκειών και δύσκολα κάποιος μπορεί να πείσει για το αντίθετο έναν άνθρωπο που πιστεύει βαθιά σε κάτι τέτοιο.
Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως η πίστη στη ζωή μετά το θάνατο είναι στην πραγματικότητα η εγωιστική τάση του ανθρώπου να επιμηκύνει της ζωή του και μετά το τέλος αυτής, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που στην αρχή αναφέρθηκε ως το οριστικό (βιολογικό) τέλος μιας ύπαρξης.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι οπαδοί της θεωρίας του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου, Επίκουρου ο οποίος είχε πει πως «ο θάνατος δε θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε»!
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά (που, προφανώς, σηκώνουν πολλές αναλύσεις και άλλες τόσες συζητήσεις) «στέκεται» ο Δρ. Τζέιμς Μπέντφορντ. Ο συγκεκριμένος επιστήμονας πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 12 Ιανουαρίου 1967.
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως ο Δρ. Μπέντφορντ περιμένει από τότε να «αναστηθεί». Όχι με την έννοια που δίνουν οι θρησκείες στην ανάσταση. Περιμένει να... ξαναζωντανέψει ή σωστότερα να τον ξαναζωντανέψουν.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Η ιστορία που ακολουθεί θα σας λύσει (ή και όχι) όλες τις απορίες που φυσιολογικά έχετε.
Ο ετοιμοθάνατος επιστήμονας
Η ιστορία ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Τότε ο Δρ. Τζέιμς Μπέντφορντ, ένας Αμερικανός καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια που έγραψε, μάλιστα, πολλά βιβλία για την επαγγελματική συμβουλευτική διαγνώσθηκε με καρκίνο στα νεφρά.
Σαν επιστήμονας θεώρησε πως μπορεί να το παλέψει αλλά όταν στις επιπλέον εξετάσεις που έκανε διαπιστώθηκε πως ο καρκίνος είχε ήδη κάνει μετάσταση και στους πνεύμονες. Εκείνη την εποχή κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με «καταδικαστική απόφαση» καθώς οι υπάρχουσες θεραπείες δεν επαρκούσαν. Αντιλήφθηκε, λοιπόν, πως δεν του μένει πολύς καιρός ακόμα. Όταν η κατάσταση της υγείας του άρχισε να επιδεινώνεται, μπήκε οικειοθελώς σε έναν οίκο ευγηρίας στην Καλιφόρνια.
Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ήταν μια... περίεργη απόφαση για κάποιον που δεν είχε πολλούς μήνες ζωής. Ο Μπέντφορντ, ωστόσο, δεν είχε μπει τυχαία σε εκείνον τον οίκο ευγηρίας. Σε μικρή απόσταση από εκεί, είχε την έδρα της η εταιρεία κρυογονικής Life Extension Society.
Αυτό που είχε στο μυαλό του ο Δρ. Τζέιμς Μπέντφορντ ήταν μόλις πεθάνει, να ξεκινήσει όσο πιο γρήγορα γίνεται η διαδικασία αναστολής των ζωτικών λειτουργιών.
«Μου τηλεφώνησε πολλές φορές και συζητήσαμε το θέμα. Έβλεπε τη διαδικασία σαν ένα πιθανό νέο ξεκίνημα» είχε πει ο πρόεδρος της Κρυογονικής Κοινότητας στην Καλιφόρνια, Ρόμπερτ Νέλσον.
Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ο Μπέντφορντ ήταν μόλις σταματήσει η καρδιά του να χτυπά, να μπει στην... κατάψυξη και να επανέλθει στη ζωή όταν θα έχει βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο!
Και αυτό έγινε μια ημέρα σαν σήμερα. Στις 12 Ιανουαρίου του 1967, περίπου στις 13:15, η καρδιά του 73χρονου Μπέντφορντ έπαψε να χτυπά. Λέγεται πως ο γιατρός που ήταν μαζί τους σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές, πλησίασε τον Μπέντφορντ και τον ρώτησε πώς νιώθει. Εκείνος, ψιθυρίζοντας του απάντησε «Νιώθω καλύτερα» και αμέσως μετά άφησε την τελευταία του πνοή.
Στην πραγματικότητα ο καρκίνος «σκότωσε» πιο γρήγορα απ' ότι όλοι περίμεναν τον επιστήμονα και έτσι αιφνιδιάστηκαν καθώς αν και είχαν κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες, ο πρόεδρος της εταιρείας έλειπε και έτσι άργησε να δώσει την εντολή έναρξης της διαδικασίας. Κάπως έτσι χάθηκαν οι πρώτες κρίσιμες ώρες.
Ο προσωπικός γιατρός του Μπέντφορντ, ωστόσο, δεν άφησε εντελώς τον χρόνο να πάει χαμένο. Με τεχνητές αναπνοές και μαλάξεις προσπάθησε να διατηρήσει σε λειτουργία τον εγκέφαλο. Την ίδια ώρα το άψυχο σώμα του είχε τοποθετηθεί σε θρυμματισμένο πάγο.
Παράλληλα, οι επιστήμονες είχαν χορηγήσει στη σορό τη χημική ουσία διμεθυλοσουλφοξείδιο που εμποδίζει την κυτταρική διάσπαση.
Περίπου 48 ώρες μετά η αποστολή είχε ολοκληρωθεί. Στο πρώτο της σκέλος, τουλάχιστον. Το σώμα του Δρ. Τζέιμς Μπέντφορντ είχε καταψυχθεί σε ξηρό πάγο στους -79 βαθμούς Κελσίου. Σε δεύτερη φάση αποθηκεύτηκε σε υγρό άζωτο στους -196 βαθμούς Κελσίου.
Αμέσως μετά τον θάνατό του, το σώμα μεταφέρθηκε σε ειδική «κάψουλα κρυο-φροντίδας» στις εγκαταστάσεις του επιστήμονα και ερευνητή Έντουαρντ Χόουπ ο οποίος, μάλιστα, μετά από χρόνια έβγαλε και το βιβλίο «Καταψύξαμε τον πρώτο άνθρωπο», το οποίο αναφερόταν σε αυτό το τολμηρό πείραμα.
Τι έδειξαν οι εξετάσεις 24 χρόνια μετά
Πριν πεθάνει ο Μπέντφορντ είχε δώσει στην εταιρεία κρυογενικής 100.000 δολάρια εκτιμώντας πως αυτό το ποσό θα έφτανε για να καλύψει τα έσοδα. Αυτό το ποσό, βεβαία, έφτασε μόνο για τα έξοδα των πρώτων ετών.
«Φοβάμαι ότι τα χρήματα του κακόμοιρου ανθρώπου σπαταλήθηκαν χωρίς λόγο γιατί δεν είναι δυνατό με τις δυνατότητες και τις μεθόδους που έχουμε σήμερα να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που καταψύχτηκε είναι σίγουρα νεκρός και δεν πρόκειται να επιστρέψει» τόνισε ο δρ.Τζον Λάιμαν ο οποίος συμμετείχε την ανακάλυψη του διμεθυλοσουλφιδίου το οποίο χορηγήθηκε στον Μπέντφορντ.
Το 1969, η σορός μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις «Galiso» στην Καλιφόρνια. Το 1977, όταν το κόστος άρχισε να... ξεφεύγει ο γιος του Μπέντφορντ, πήρε το σώμα του πατέρα του και το τοποθέτησε σε μια ιδιωτική εγκατάσταση και ανά τακτά χρονικά διαστήματα γέμιζε την κάψουλα με υγρό άζωτο.
Τα χρόνια περνούσαν ο γιος του Μπέντφορντ μεγάλωσε και δεν μπορούσε να συνεχίζει να διατηρεί τη σορό του πατέρα του μόνος του και έτσι μετά από διαβουλεύσεις εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας, το 1982, η κάψουλα δόθηκε στο «Alcor Life Extension Foundation». Εκεί, δηλαδή που παραμένει μέχρι και σήμερα!
Στην πραγματικότητα κανείς δε γνωρίζει σε τι κατάσταση βρίσκεται, πλέον, το σώμα. Η τελευταία φορά που έγιναν εξετάσεις σε αυτό ήταν το 1991! Τότε είχε διαπιστωθεί πως το σώμα «ήταν σε καλή κατάσταση και Δρ. Μπέντφορντ φαινόταν νεότερος από τα 73 του χρόνια».
Αποκαλύφθηκαν όμως κάποια προβλήματα: «Το δέρμα στην αριστερή πλευρά του αυχένα ήταν διογκωμένο και παρατηρείτο εκροή παγωμένου αίματος από το στόμα και τη μύτη».
Η ίδια έκθεση ανέφερε ότι «τα μάτια του ήταν μερικώς ανοιχτά και τα οφθαλμικά αιμοφόρα αγγεία υπόλευκα εξαιτίας του πάγου.
Τα ρουθούνια του ήταν πεπλατυσμένα σε σχέση με το πρόσωπο του, πιθανότατα ως αποτέλεσμα παρατεταμένης πίεσης από κομμάτια ξηρού πάγου». Μετά από εκείνες τις εξετάσεις η σορός τοποθετήθηκε σε νέα κάψουλα και μεταφέρθηκε σε μονάδα αποθήκευσης στην Αριζόνα.
Πλέον υπάρχουν τρεις εγκαταστάσεις κρυογονικής στον κόσμο. Το πρωτοπόρο στον τομέα Cryonics Institute στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ, το πασίγνωστο KrioRus στη Μόσχα της Ρωσίας και το μεγαλύτερο από όλα, το Alcor στην Αριζόνα. Το τελευταίο έχει σήμερα περισσότερους από 200 πελάτες που πληρώνουν πολλά χρήματα κάθε χρόνο για να διατηρούνται σε υγρό άζωτο.
Η τεχνολογία γύρω από την κρυογονική ψύξη συνεχώς εξελίσσεται. Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η μέθοδος δουλεύει. Πολλοί γιατροί και επιστήμονες υποστηρίζουν ότι κατά τη διαδικασία της ψύξης οι βλάβες που προκύπτουν είναι ανεπανόρθωτες.
Άρα το να δώσει κάποιος 175.000 ευρώ για να μπει στο πρόγραμμα και ένα ετήσιο «ενοίκιο» μερικών χιλιάδων ευρώ για την κάψουλα, μάλλον είναι μια παρακινδυνευμένη επένδυση. Αν και... ποτέ δεν ξέρεις!
Πάντως, για την ιστορία και μόνο να αναφερθεί πως η παλαιότερη σορός που βρίσκεται σήμερα στην ψύξη είναι του Μπέντφορντ, ωστόσο, ο νεότερος άνθρωπος που έχει υποβληθεί σε κρυογονική, είναι η δίχρονη Matheryn Naovaratpong, από την Ταϊλάνδη, το σώμα της οποίας βρίσκεται σε ειδική κάψουλα στις εγκαταστάσεις της «Alcor».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
