Μενού
sindler
Ο Όσκαρ Σίντλερ σε επίσκεψη στο Ισραήλ | AP Photo
  • Α-
  • Α+

Έχει δικαίωμα κάποιος άνθρωπος να αλλάξει πιστεύω; Να ακούσει τη φωνή της καρδιάς και της λογικής; Να χρησιμοποιήσει τη δύναμη που έχει για να σώσει κόσμο ακόμα και αν στήριξε ένα καθεστώς που αιματοκύλισε τον πλανήτη;

Η απάντηση δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαίνεται. Και βέβαια έχει κάθε δικαίωμα να αλλάξει. Ειδικά, αν αυτή η αλλαγή είναι έμπρακτη. Μια τέτοια περίπτωση, ίσως η πιο χαρακτηριστική, ήταν ο Όσκαρ Σίντλερ.

Ο Σίντλερ, ήταν η επιτομή αυτού που θα λέγαμε σήμερα «αρχιλαμόγιο». Στήριξε το Ναζιστικό καθεστώς, έβγαλε λεφτά από αυτό, το στήριξε, εκμεταλλεύτηκε τον πόνο και την αγωνία χιλιάδων ανθρώπων αλλά όταν συνειδητοποίησε το τι γινόταν, άλλαξε πλεύση και την κρίσιμη στιγμή θυμήθηκε πως, πάνω απ' όλα, ήταν άνθρωπος.

Και η Ιστορία του το ανταπέδωσε. Ο Σίντλερ, πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 9 Οκτωβρίου του 1974 και τάφηκε στο όρος Σιών, στην Ιερουσαλήμ. Είναι το μοναδικό μέλος του Ναζιστικού Κόμματος που τάφηκε σε αυτό το ιερό, για τους Εβραίους, μέρος.

Η κινηματογραφική ζωή Όσκαρ Σίντλερ

Ο Όσκαρ Σίντλερ γεννήθηκε στις 28 Απριλίου 1908 στη βιομηχανική πόλη Zwittau, τότε γερμανική επαρχία της Αυστροουγγαρίας και σήμερα μέρος της Τσεχίας. Ήταν Γερμανός και Καθολικός.

Ο Σίντλερ, όμως, ήταν ένας απατεωνίσκος, γλεντζές, γυναικάς, ένας καπιταλιστής της κακιάς ώρας που φρόντισε να εκμεταλλευτεί το μίσος των Ναζί για τους Εβραίους προκειμένου να έχει στη διάθεσή του φτηνά εργατικά χέρια και να κάνει τις δουλειές του.

Ήδη από το 1936, όταν τσακώθηκε με τον βιομήχανο πατέρα του, είχε δει πως η άνοδος του Ναζισμού θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία για «μπίζνες» και έγινε μυστικός πράκτορας. Αργότερα, το 1939 έγινε και μέλος του ναζιστικού κόμματος.

Μετακόμισε την Κρακοβία και αγόρασε από μια οικογένεια Εβραίων, για ένα κομμάτι ψωμί μια επιχείρηση κατασκευής σκευών εμαγιέ, την Rekord Ltd, η οποία βρισκόταν σε μικρή απόσταση από το γκέτο της Κρακοβίας.

Ο Όσκαρ Σίντλερ έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Εκμεταλλεύτηκε τη φήμη του καλοπερασάκια και του γυναικά, έπιασε φιλίες με ανώτατους αξιωματικούς των SS και αφού τους δωροδοκούσε, έπαιρνε χρυσοφόρα συμβόλαια προκειμένου να προμηθεύει αυτός τον γερμανικό στρατό με τα απαραίτητα γερμανικά σκεύη!

Σύντομα η μικρή επιχείρηση έγινε ένα μεγάλο εργοστάσιο αφού ο Σίντλερ είχε για εργάτες Εβραίους οι οποίοι είτε έπαιρναν ένα μικρό μεροκάματο, είτε δεν πληρώνονταν καθόλου στο πλαίσιο της υποχρεωτικής εργασίας σε επιχειρήσεις Γερμανών πολιτών.

Στην αιχμή της λειτουργίας του το 1944, το εργοστάσιο Emalia απασχολούσε 1.700 εργάτες. Από αυτούς τουλάχιστον 1000 άτομα ήταν εξαναγκασμένοι Εβραίοι εργάτες, οι οποίοι κατόπιν μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Πλάζοβ.

Όλα αλλάζουν, όμως, όταν ο Όσκαρ Σίντλερ γνωρίζει τον Εβραίο λογιστή Ισαάκ Στερν. Έναν πανέξυπνο άνθρωπο ο οποίος φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να δείχνει στον Σίντλερ το πραγματικό πρόσωπο των Ναζί. Σταδιακά ο επιχειρηματίας άρχισε να έχει μια αποστροφή προς τους Ναζί και παράλληλα να νιώθει δικούς του ανθρώπους τους εργαζομένους του.

Κάθε φορά που οι Γερμανοί έκαναν εκκαθαρίσεις και έστελναν κατά εκατοντάδες τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Σίντλερ με... λαμογιές και δωροδοκίες κατάφερνε να κρατάει τους «δικούς του Εβραίους» στη θέση τους.

Μέχρι και ένα εργοστάσιο που, δήθεν, έφτιαχνε όπλα «έστησε» προκειμένου να πείσει τους αξιωματικούς της Βέρμαχτ πως οι «Εβραίοι του» έπρεπε να μείνουν ανέγγιχτοι. Σε οκτώ μήνες λειτουργίας το συγκεκριμένο εργοστάσιο έφτιαξε μόλις ένα βαγόνι πυρομαχικά αλλά ο Όσκαρ Σίντλερ με πλαστογραφίες φρόντιζε να δείχνει πως η παραγωγή ήταν τεράστια άρα οι Εβραίοι εργαζόμενοι χρήσιμοι!

Όσο καλός... απατεώνας και να ήταν ο Σίντλερ, δεν μπορούσε να κρύψει το ότι κάτι πήγαινε «στραβά» με την περίπτωσή του. Οι Ναζί τον υποπτεύονταν για «διαφθορά». Και όταν λέμε διαφθορά δεν εννοούμε κάτι που έχει να κάνει με οικονομικό έγκλημα. Όταν αναφερόμαστε στους Ναζί η «διαφθορά» αφορούσε τη βοήθεια που μπορεί να πρόσφερε ένας «δικός τους» στους Εβραίους.

Ο Όσκαρ Σίντλερ είχε συλληφθεί τρεις φορές αλλά καμία από αυτές τις φορές οι Γκεσταπίτες δεν μπόρεσαν να του αποδώσουν κατηγορίες.

Η λίστα του Σίντλερ

Όταν οι Ναζί διαπίστωσαν πως το «παιχνίδι» χάθηκε και το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν κοντά αποφάσισαν να κλείσουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά και το εργοστάσιο του Όσκαρ Σίντλερ.

Εκείνος, γνωρίζοντας τι σημαίνει αυτό, είπε για ακόμα μια φορά ψέματα, τόνισε πως θα μεταφέρει το εργοστάσιο στο Μπρούνλιτς, στο Προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας (κοντά στη γενέτειρά του) για να συνεχίσει εκεί την παραγωγή οπλών για τον Γερμανικό Στρατό και ζήτησε να πάρει μαζί του όσους περισσότερους εργάτες ήταν δυνατόν.

Ένας από τους βοηθούς του Σίντλερ συνέταξε μια λίστα Εβραίων εργατών. Αυτή η λίστα είναι η πραγματική «Λίστα του Σίντλερ». Οι Ναζί έβαλαν τιμή πώλησης στους Εβραίους και ο Σίντλερ κατάφερε με τον τρόπο αυτό να σώσει 1.200 ανθρώπους.

Ο Όσκαρ Σίντλερ έφυγε από το Μπρούνλιτς στις 9 Μαΐου 1945, την ημέρα που τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το στρατόπεδο.  Για να τον ευχαριστήσουν, οι Εβραίοι του έφτιαξαν ένα δαχτυλίδι που στο εσωτερικό του έγραφε «όποιος σώζει μια ζωή, σώζει τον κόσμο ολόκληρο».

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και υπό τον φόβο να συλληφθεί για εγκλήματα πολέμου (ως μέλος του Ναζιστικού Κόμματος) ο Όσκαρ Σίντλερ και η σύζυγός του πήγαν στην Αργεντινή.

Όσες επιχειρηματικές προσπάθειες και να έκανε δεν κατάφερε ποτέ να ορθοποδήσει. Γύρισε στη Δυτική Γερμανία πάμφτωχος και τον συντηρούσαν Εβραϊκές οικογένειες, μέχρι που μια ημέρα σαν σήμερα, πέρασε στην αιωνιότητα.

Πολλοί από εκείνους που σώθηκαν με τις ενέργειές του, καθώς και οι απόγονοί τους, άσκησαν πιέσεις και χρηματοδότησαν τη μεταφορά της σορού του για ταφή στο όρος Σιών, στην Ιερουσαλήμ.

Το 1993, το Γιάντ Βασχέμ, το ερευνητικό ινστιτούτο για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, απένειμε στον Όσκαρ και την Έμιλι Σίντλερ τον τίτλο των «Δίκαιων των Εθνών».

Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το οσκαρικό δράμα του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που για πολλούς είναι η σπουδαιότερη ταινία για το συγκεκριμένο θέμα, και το οποίο κατέκτησε επτά χρυσά αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων αυτά της Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας.

Ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ έχει πει πως η δημιουργία αυτής της ταινίας, η μεταφορά της αληθινής ιστορίας στον κινηματογράφο, ήταν η δυσκολότερη απόφαση που έχει πάρει στη ζωή του. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως ο σπουδαίος σκηνοθέτης όταν ήταν μικρός είχε βιώσει τον αντισημιτισμό στο πετσί του, ενώ ακόμα ηχούσαν στ' αυτιά του οι αφηγήσεις των παππούδων του που υπέφεραν στο Άουσβιτς.

Ήταν τέτοια η φόρτιση που είχε ο Σπίλμπεργκ που είχε αποκαλύψει πως σκέφτηκε μετά την ολοκλήρωση της ταινίας να βάλει τέλος στη σκηνοθετική του καριέρα!

«Ήταν ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπό μου, αυτή η ταινία, με έφερε αντιμέτωπο με τα προσωπικά μου βιώματα. Τις αναμνήσεις. Τον εβραϊκό εαυτό μου. Έκλαιγα συνεχώς» είχε παραδεχθεί δημόσια και είχε αποκαλύψει πως του πήρε σχεδόν 10 χρόνια μέχρι να το πάρει απόφαση και τελικά να κάνει την ταινία.

Μία άγνωστη πτυχή της ταινίας, που δείχνει στον μέγιστο βαθμό τη συναισθηματική φόρτιση που είχε ο σκηνοθέτης, είναι πως αν και θεωρητικά θα έπρεπε να επιβλέπει και να ορίζει αυτός το πως θα γυριστεί μία σκηνή, δεν ήταν καν παρών όταν γυρίστηκε η σκηνή που γυμνοί Εβραίοι επιλέγονταν από τους Ναζί για να μεταφερθούν στο κολαστήριο του Άουσβιτς!

Στη συγκεκριμένη σκηνή, μάλιστα, μια από τις γυναίκες που συμμετείχαν ξέσπασε σε λυγμούς και έφυγε από το σκηνικό διότι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά της. Όπως αποκάλυψε λίγο αργότερα στα στελέχη της παραγωγής, η ίδια είχε γεννηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης…

Google News

Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

BEST OF LIQUID MEDIA