Όταν η Χαμάς, στις 7 Οκτωβρίου του 2023, επιτέθηκε σε ισραηλινά εδάφη, η απάντηση του Ισραήλ ήταν για τους περισσότερους δεδομένη. Ήξεραν πως ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα και φυσικά δεν έπεσαν έξω.
Οι ανελέητοι βομβαρδισμοί στη μαρτυρική Λωρίδα της Γάζας ξεκίνησαν σχεδόν από την επόμενη ημέρα ενώ η χερσαία εισβολή στον παλαιστινιακό θύλακα άρχισε επίσημα στις 28 Οκτωβρίου και διαρκεί μέχρι και σήμερα.
Ειδικά για τους παλαιότερους η σκληρή (και δυσανάλογη) απάντηση του Ισραήλ ήταν απολύτως αναμενόμενη. Στο μυαλό των περισσότερων ήρθε εκείνος ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» του Μονάχου, όταν παλαιστίνιοι επιτέθηκαν στην Ισραηλινή ολυμπιακή ομάδα μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό.
Η απάντηση του Ισραήλ - και τότε - ήταν άμεση και σκληρή. Ένα σκέλος των αντιποίνων, μάλιστα, είχε την κωδική ονομασία «Οργή του Θεού».
Ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου
Οι Γερμανοί έβλεπαν εκείνη την ολυμπιάδα ως την ευκαιρία να εξιλεωθούν για την αντίστοιχη του 1936 στο Βερολίνο όταν οι Ναζί την είχαν εκμεταλλευτεί προκειμένου να «μολύνουν» τον πλανήτη με τη φασιστική προπαγάνδα τους.
Για τον λόγο αυτό ήθελαν να βγάλουν προς τα έξω μια... χαλαρή ατμόσφαιρα όπου άπαντες διασκεδάζουν και περνάνε στιγμές χαλάρωσης. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο τα μέτρα ασφαλείας να είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Το ανατριχιαστικό είναι πως ο Σμουέλ Λάλκιν, αρχηγός της Ισραηλινής αποστολής, είχε τονίσει πως τον ανησυχεί η έλλειψη μέτρων ασφαλείας και είχε κάνει τα σχετικά παράπονα πριν καν ξεκινήσουν οι αγώνες.
Οι Ισραηλινοί φιλοξενήθηκαν σε ένα σχετικά απομονωμένο τμήμα του Ολυμπιακού Χωριού, σε ένα μικρό κτήριο κοντά στην πύλη, για το οποίο ο Λάλκιν αισθανόταν πως έκανε την ομάδα του ιδιαίτερα ευάλωτη σε ενδεχόμενη εξωτερική επίθεση.
Ένα ακόμα ανατριχιαστικό γεγονός είναι πως οι διοργανωτές των Αγώνων ζήτησαν από τον Δυτικογερμανό ψυχολόγο Τζορτζ Σίμπερ να δημιουργήσει 26 σενάρια τρομοκρατίας που θα τους βοηθούσαν στον σχεδιασμό της ασφάλειας.
Στην «Κατάσταση 21» που δημιούργησε, προέβλεψε με ακρίβεια την εισβολή ένοπλων Παλαιστινίων στα καταλύματα που διέμενε η αποστολή του Ισραήλ, με σκοπό να σκοτώσουν και να κρατήσουν ομήρους, ώστε να απαιτήσουν την απελευθέρωση των φυλακισμένων τους από το Ισραήλ και να φύγουν από τη Γερμανία με ένα αεροπλάνο!
Οι διοργανωτές, ωστόσο, αν και διάβασαν όλα τα σενάρια δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας καθώς κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε αίσθημα πίεσης σε όλους τους συμμετέχοντες και κάπως έτσι θα χανόταν η... ανεμελιά την οποία τόσο πολύ ήθελαν!
Κάπως έτσι, οι αγώνες ξεκίνησαν στις 26 Αυγούστου και σε αυτούς συμμετείχαν 7.170 αθλητές (6.075 άνδρες και 1.095 γυναίκες) από 121 χώρες. Στη μάχη των μεταλλίων επικράτησε η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) με 99 (50-27-22, έναντι 94 των ΗΠΑ (33-31-30) και 66 της Ανατολικής Γερμανίας (20-23-23).
Η Ελλάδα πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου με 60 αθλητές (58 άνδρες και 2 γυναίκες). Κατέκτησε δύο ασημένια μετάλλια, με τους Πέτρο Γαλακτόπουλο στα 74 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης και με τον Ηλία Χατζηπαυλή στην κατηγορία «Φιν» της ιστιοπλοΐας. Μεγάλος άτυχος των αγώνων από ελληνικής πλευράς υπήρξε ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ο μετέπειτα δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Έφθασε ως τα ημιτελικά των 100 μ., αλλά δεν μπόρεσε να αγωνιστεί, λόγω τραυματισμού. Στο αγώνισμα της σπάθης συμμετείχε ο 19χρονος τότε Ανδρέας Βγενόπουλος, ο μετέπειτα δικηγόρος και επιχειρηματίας.
Όλα κυλούσαν ομαλά και όπως τα είχαν υπολογίζει οι Γερμανοί διοργανωτές, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 5ης Σεπτεμβρίου.
Τότε, οκτώ ένοπλοι, όλοι μέλη της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» (που προφανώς γνώριζαν όπως και όλος ο... υπόλοιπος πλανήτης πως τα μέτρα ασφαλείας ήταν σχεδόν ανύπαρκτα) μπήκαν στο Ολυμπιακό Χωριό και έφτασαν στο κτίριο που φιλοξενούσε την Ισραηλινή αποστολή.
Εκτέλεσαν έναν προπονητή και έναν αρσιβαρίστα και κράτησαν εννέα ακόμα άτομα ομήρους. Οι υπόλοιποι κατάφεραν να διαφύγουν. Για να απελευθερώσουν τους ομήρους, οι ένοπλοι ζήτησαν από τις κυβερνήσεις της τότε Δυτικής Γερμανίας και του Ισραήλ την απελευθέρωση 234 Παλαιστινίων που κρατούνταν από τους Ισραηλινούς, την αποφυλάκιση των Γερμανών Αντρέας Μπάαντερ και Ούλρικε Μάινχοφ της «RAF», καθώς και την ασφαλή διαφυγή των ιδίων από τη Δυτική Γερμανία.
Τα όσα έγιναν ήταν σε ανατριχιαστικό σημείο ίδια με όσα είχε περιγράψει ο ψυχολόγος Τζορτζ Σίμπερ στην «Κατάσταση 21» αλλά, πλέον, ήταν αργά. Είχε ήδη χυθεί αίμα και υπάρχουν φόβοι πως η τραγωδία θα γινόταν ακόμα μεγαλύτερη. Οι αγώνες διακόπηκαν (προσωρινά όπως αποδείχθηκε) αλλά και αυτό μικρή σημασία είχε.
Η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους ένοπλους. Προσπάθησε να τους ξεγελάσει, ωστόσο, και τους είπε πως μπορούν να αποχωρήσουν από τη χώρα μέσω ενός μικρού αεροδρομίου που βρισκόταν κοντά στο Ολυμπιακό Χωριό. Όταν οι ένοπλοι έφτασαν εκεί αντιλήφθηκαν την παγίδα και όταν οι Γερμανοί ελεύθεροι σκοπευτές άνοιξαν πυρ, εκείνοι εκτέλεσαν και τους 9 ομήρους που κρατούσαν! Στη μάχη που ακολούθησε σκοτώθηκαν πέντε από τους οκτώ ένοπλους και ένας Γερμανός αστυνομικός.
Τα αντίποινα του Ισραήλ και η «Οργή του Θεού»
Οι αγώνες σταμάτησαν για 32 ώρες και μετά ξεκίνησαν ξανά αφού έτσι αποφάσισε η ΔΟΕ. Την επόμενη του μακελειού πραγματοποιήθηκε τελετή – φόρος τιμής στα θύματα. Περίπου 80.000 κόσμος κατέκλυσε το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου μέσα σε κλίμα οδύνης.
Η απάντηση του Ισραήλ ήταν άμεση και σκληρή. Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 8 Σεπτεμβρίου, οι Ισραηλινοί σε αντίποινα βομβάρδισαν παλαιστινιακά στρατόπεδα στο Λίβανο και τη Συρία, με αποτέλεσμα οι νεκροί να ξεπεράσουν τους 100.
Σύμφωνα με τους Ισραηλινούς χτυπήθηκαν και καταστράφηκαν δέκα βάσεις της PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) στις δυο χώρες.
Στις 29 Οκτωβρίου 1972, αεροσκάφος της Λουφτχάνσα, που εκτελούσε το δρομολόγιο Δαμασκός - Φρανκφούρτη κατελήφθη από αεροπειρατές. Οι γερμανικές αρχές, φοβούμενες επανάληψη της τραγωδίας του Μονάχου, ικανοποίησαν το αίτημα των Αράβων αεροπειρατών που ήταν να απελευθερωθούν οι τρεις επιζώντες παλαιστίνιοι του μακελειού στο Ολυμπιακό Χωριό. Όταν απελευθερώθηκαν, βρήκαν καταφύγιο στη Λιβύη.
Και κάπου εκεί ξεκινάει η πιο μακροχρόνια και διαβόητη επιχείρηση αντιποίνων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα (με εξαίρεση ίσως και πάλι το ισραηλινό κυνήγι των ναζί εγκληματιών πολέμου).
Η επιχείρηση αυτή έλαβε το εύλογο όνομα «Οργή του Θεού», άρχισε να σχεδιάζεται αμέσως μετά την τραγωδία στο Μόναχο και τέθηκε σε εφαρμογή μετά τους βομβαρδισμούς σε Λίβανο και Συρία. Ήθελαν εκδίκηση. Σκοπό της «Οργής του Θεού» ήταν να σκορπίσει τον τρόμο στους εχθρούς του Ισραήλ. Δεν αρκούσε απλά να σκοτώσουν τους πρωτεργάτες. Ήθελαν να τρομοκρατήσουν όσους είχαν σκέψεις για να κάνουν κάτι αντίστοιχο στο μέλλον.
Το είχε πει, άλλωστε, χρόνια αργότερα, και ο πρώην υπαρχηγός της Μοσάντ, Ντέβιντ Κίμτσε: «Δεν είχαμε στόχο μόνο την εκδίκηση, αλλά να σπείρουμε το φόβο στην καρδιά των τρομοκρατών. Δεν θέλαμε να εκπληρώσουμε την αποστολή σκοτώνοντας απλώς ανθρώπους στον δρόμο – αυτό είναι σχετικά εύκολο. Αν όμως βάλεις μια βόμβα στο τηλέφωνο κάποιου, αυτό είναι μήνυμα ότι μπορούμε να τους χτυπήσουμε οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή, κι έτσι πρέπει να ανησυχούν για τον εαυτό τους 24 ώρες το 24ωρο»!
Πρώτος νεκρός αυτής της επιχείρησης, δυο μήνες μετά το μακελειό στο Μόναχο, ήταν ο Γαέλ Ζουάιτερ, ξάδερφος του Γιασέρ Αραφάτ, στο σπίτι που έμενε στη Ρώμη.
Τον Νοέμβριο του 1973 επιχείρησαν να εκτελέσουν στη Νορβηγία, τον «Κόκκινο Πρίγκηπα», Αλί Χασάν Σαλάμεχ, που θεωρούταν από τους Ισραηλινούς ο επικεφαλής των παλαιστινίων που έδρασαν στο Μόναχο αλλά (από λάθος πληροφόρηση) τελικά δολοφόνησαν έναν αθώο Μαροκινό σερβιτόρο! Τον Σαλαμέχ τον εντόπισε τελικά στη Βηρυτό το 1979 και τον εξόντωσε με βομβιστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο.
Τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο του 1986 δολοφονήθηκαν στην Αθήνα ο ΓΓ της PLO Αχμέντ Ναζάλ και ο Μουνζέρ Αμπου Γκαζάλα, αντίστοιχα.
Επίσημα, οι τελευταίοι νεκροί αυτής της επιχείρησης ήταν οι Αμπού Αλ Χασάν Κασίμ και Χαμντί Αντγουάν. Σκοτώθηκαν όταν το αυτοκίνητο που επέβαιναν ανατινάχθηκε στον αέρα στη Λεμεσό. Το χτύπημα εναντίον τους έγινε τον Φεβρουάριο του 1988, 16 ολόκληρα χρόνια μετά την επίθεση στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου.
Ανεπίσημα, η «Οργή του Θεού» κράτησε έως το 1992, οπότε και δολοφονήθηκε ο Ατέφ Μπσεϊσό. Σε όλα αυτά τα χρόνια που κράτησε η επιχείρηση πραγματοποιήθηκαν χτυπήματα σε Ρώμη, Παρίσι, Αθήνα, Κύπρο, Νορβηγία και Βηρυτό
Αρκετές ώρες πριν από κάθε δολοφονία, η οικογένεια κάθε στόχου λάμβανε μια μεγάλη ανθοδέσμη με λουλούδια μέσα στην οποία υπήρχε μια συλλυπητήρια κάρτα που έγραφε: «Υπενθύμιση πως ούτε δεν ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
