Κάθε αυτοκτονία είναι από τη... φύση της ένα τραγικό γεγονός. Ο αυτόχειρας είτε επειδή έτσι νιώθει είτε επειδή πράγματι έτσι είναι φτάνει σε ένα αδιέξοδο και μη έχοντας τι άλλο να κάνει βάζει τέλος στη ζωή του.
Νιώθει εντελώς μόνος; Νιώθει ξεχασμένος από τους πάντες; Νιώθει πως κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει; Νιώθει πως, πλέον, δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να ζει; Νιώθει «φυλακισμένος» σε μία επικίνδυνη κατάσταση; Νιώθει πως έχει φτάσει σε αυτό το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή; Ότι και να συμβαίνει η αυτοκτονία είναι η ύστατη «κραυγή» ενός ανθρώπου.
Τώρα αν σε αυτή την ούτως ή άλλως, όπως ήδη αναφέρθηκε, τραγική κατάληξη προσθέσει κάποιος το ερωτικό στοιχείο και εμπλέξει λίγο από πολιτική και λίγο από κατασκοπία θα έχει στη διάθεσή του ένα θρίλερ με ένα εξαιρετικά ιδιαίτερο «σενάριο».
Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου έμελε να «ζήσει» ένα τέτοιο θρίλερ, μία ημέρα σαν σήμερα, στις 17 Μαΐου 1934, όταν στην παραλία του Αγίου Κοσμά στην Αττική βρέθηκε το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας.
Η αυτοκτονία – μυστήριο της βαρόνης
Ήταν μεσημέρι Πέμπτης. Ο Παναγιώτης Κρεούσης, ιδιοκτήτης ενός μικρού καφενείου στην παραλία του Αγίου Κοσμά, έγινε μάρτυρας ενός συγκλονιστικού περιστατικού. Λίγο νωρίτερα, μία περιποιημένη κυρία έφτασε έξω από το μαγαζί του.
Κατέβηκε από το άλογό της, το έδεσε σε ένα σημείο εκεί κοντά και φάνηκε σαν να ήθελε να κάνει μία βόλτα. Ο Κρεούσης ήταν σαν να «μαγνητίστηκε» από την ομορφιά της γυναίκας και παράλληλα είχε και μία (στα όρια του κουτσομπολιού) έντονη επιθυμία να δει πού ακριβώς θα πάει και τι θα κάνει.
Προσποιούμενος ότι κάνει κάποιες εξωτερικές δουλειές, ο Κρεούσης παρακολουθούσε βήμα - βήμα την πορεία της γυναίκας προς τα βράχια της παραλίας. Περπατούσε αργά, σαν να ήθελε να απολαύσει τη βόλτα της.
Κάθε τόσο σταματούσε επεξεργαζόταν τα λουλούδια που είχε «φέρει» μαζί της η άνοιξη, έκοβε κάποια από αυτά (κυρίως παπαρούνες) προκειμένου να δημιουργήσει ένα μπουκέτο και συνέχιζε το δρόμο της.
Από τη μέχρι τώρα περιγραφή θα μπορούσε να πει κάποιος πως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Μία γυναίκα, πήγε με το άλογό της μία βόλτα στη φύση και μαζεύει λουλούδια. Παρ' όλα αυτά, ο Κρεούσης συνέχιζε «μαγνητισμένος» να παρακολουθεί την πορεία της μυστηριώδους γυναίκας.
Φορούσε ένα λευκό, μεταξωτό, μακρύ, πουκάμισο (σεμιζιέ το ονομάζουν οι άνθρωποι της μόδας) και από κάτω ένα παντελόνι ιππασίας. Τα κοσμήματα που φορούσε η γυναίκα και ιδιαίτερα τα δύο δαχτυλίδια ήταν ένας μικρός «θησαυρός». Πανάκριβα κοσμήματα που «έδειχναν» πως η γυναίκα αυτή ήταν πλούσια.
Όσο συνέχιζε τη βόλτα της τόσο ο Κρεούσης συνέχιζε να την παρακολουθεί μέχρι που η γυναίκα έφτασε στα βράχια της παραλίας. Κοίταξε τριγύρω της σαν να θέλει να καταγράψει κάθε λεπτομέρεια από το τοπίο γύρω της. Έκατσε σε ένα από αυτά τα βράχια, άνοιξε την ασημένια ταμπακιέρα της που έλαμψε μέσα στον ήλιο και έβγαλε από αυτή ένα τσιγάρο.
Το άναψε και άρχισε να το καπνίζει. Σχεδόν απολάμβανε κάθε τζούρα που κατέβαζε στα πνευμόνια της. Μετά από λίγα λεπτά, έκανε την τελευταία ρουφηξιά, πέταξε το τσιγάρο μπροστά της, έβγαλε από τη μέση της ένα περίστροφο το στήριξε στον δεξιό της κρόταφο και πάτησε τη σκανδάλη!
Η γυναίκα σωριάστηκε νεκρή και ο Κρεούσης δεν πίστευε στα μάτια του. Μετά από το πρώτο σοκ έτρεξε προς το μέρος της γυναίκας αλλά όταν έφτασε κοντά διαπίστωσε πως κάθε προσπάθεια για να τη βοηθήσει ήταν μάταιη. Η γυναίκα ήταν νεκρή.
Ο ιδιοκτήτης του μικρού καφενείου ειδοποίησε τις Αρχές. Οι αστυνομικοί που έφτασαν στο σημείο, μελέτησαν όλα τα στοιχεία τα οποία ταίριαζαν απόλυτα με την δραματική περιγραφή που τους είχε κάνει ο Κρεούσης.
Ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως είχαν να κάνουν με αυτοκτονία. Το μόνο που έπρεπε να βρουν τώρα είναι το ποια είναι αυτή η γυναίκα και κυρίως γιατί έβαλε τέλος της ζωής της.
Ο πρώτος «σύμμαχος» στις έρευνες ήταν τα δαχτυλίδια της. Το ένα ήταν διαμαντένιο. Ειδικά εκείνη την εποχή δεν μπορούσε η κάθε γυναίκα να έχει ένα τέτοιο πανάκριβο κόσμημα. Το δεύτερο δαχτυλίδι έδινε περισσότερα στοιχεία. Είχε πάνω του ένα οικόσημο.
Την απάντηση που έψαχναν, ωστόσο, οι αστυνομικοί σχετικά με την ταυτότητα της γυναίκας, δεν την «έδωσαν» τα δαχτυλίδια αλλά... το άλογο. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας εμφανίστηκε στο ΙΑ Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας ο Κωνσταντίνος Ευθυμίου ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης αλόγων στην περιοχή του ιπποδρόμου.
Ο Ευθυμίου είπε στον εμβρόντητο αξιωματικό υπηρεσίας πως το άλογο του ανήκει και πως το είχε νοικιάσει μία καλή του πελάτισσα: Η 29χρονη βαρόνη Δωροθέα ντε Ροπ! Τα κομμάτια του παζλ είχαν αρχίσει να βρίσκουν τη θέση τους, το ένα δίπλα στο άλλο.
Το μόνο (εξαιρετικά) περίεργο που έψαχνε την απάντησή του ήταν πώς είναι δυνατόν το πτώμα αυτής της γυναίκας να μείνει στα αζήτητα του νεκροτομείου της Αθήνας. Κανείς δεν την αναζήτησε. Κανείς δε θέλησε να το πάρει προκειμένου να κάνει μία αξιοπρεπή κηδεία.
Η απάντηση θα δινόταν μερικές ημέρες αργότερα. Στο μεταξύ η βαρόνη Δωροθέα ντε Ροπ κηδεύτηκε στο Ρωσικό Νεκροταφείο Πειραιά. Στις 9 το βράδυ της 18ης Μάη. Με τα έξοδα της κηδείας να καλύπτονται από τους ανθρώπους της εφημερίδας «Ελεύθερος Άνθρωπος»!
Ένα κατασκοπευτικό και ερωτικό θρίλερ που συγκλόνισε
Από την αρχή της έρευνας, οι αστυνομικοί «έπεσαν» πάνω σε μία μεγάλη αντίφαση. Από τη μία το παρουσιαστικό της βαρόνης και οι κύκλοι στους οποίους κινούταν με άνεση. Από την άλλη το γεγονός ότι όσο καιρό ήταν στην Ελλάδα έμενε σε μία φτηνή πανσιόν στην Κηφισιά όπου, μάλιστα, αντί για το ενοίκιο του δωματίου της παρείχε υπηρεσίες... καθαρίστριας, ενώ παράλληλα δούλευε και σαν δακτυλογράφος σε μία πρεσβεία!
Όταν οι αστυνομικοί μπήκαν στο φτωχικό δωμάτιο της βαρόνης σε εκείνη την πανσιόν έλυσαν πολλές από τις απορίες που είχαν δημιουργηθεί.
Διαπίστωσαν πως η βαρόνη Δωροθέα ντε Ροπ είχε χωρίσει από τον σύζυγό της, τον μεγαλοβιομήχανο και επίσης βαρόνο Πέτερ ντε Ροπ ο οποίος διέμενε μόνιμα στη Βιέννη μαζί με τα δύο παιδιά του (πρώην) ζευγαριού.
Όπως προέκυψε από την αστυνομική έρευνα η βαρόνη διέλυσε τον γάμο της και έφτασε μία ανάσα από το να γίνει βασίλισσα της Αλβανίας αφού διατηρούσε ερωτική σχέση με τον βασιλιά της γειτονικής χώρας Αχμέτ Ζώγου.
Ο έρωτας αυτός, ωστόσο, έσβησε όταν η Δωροθέα ντε Ροπ ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον Αλβανό διπλωμάτη Κεμάλ Μπέη, Κότσι Μεσαρές.
Η Δωροθέα ντε Ροπ, η οποία είχε γεννηθεί στο Βλαδιβοστόκ, το 1905, είχε έρθει από την Αλβανία στην Ελλάδα, στις 18 Ιουνίου του 1933, με λετονικό διαβατήριο για χάρη του έρωτά της. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, όμως, όσο περνούσε ο καιρός τόσο η βαρόνη βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο σε μία κατάσταση που έμοιαζε αδιέξοδη.
Δεν ήταν μόνο το ερωτικό. Ήταν και το γεωπολιτικό. Η Ελλάδα μετρούσε ακόμα τις πληγές της από τον Εθνικό Διχασμό, τη Μικρασιατική Καταστροφή και την συνακόλουθη οικονομική κρίση, ενώ βάδιζε μέσα σε μία (ακόμα και για τα δικά της δεδομένα) πρωτοφανή πολιτική κρίση που δύο χρόνια αργότερα θα οδηγούσε στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και όλα αυτά στον «δρόμο» προς τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και με «γείτονες» όπως η Τουρκία όπου οι διμερείς σχέσεις, παρά τις συμφωνίες που υπογράφονταν ανά διαστήματα, ακροβατούσαν σε τεντωμένο σχοινί.
Πώς μπλέκονται όλα αυτά με την αυτοκτονία της βαρόνης; Στο δωμάτιο της, οι αστυνομικοί βρήκαν δύο σφραγισμένες επιστολές της. Η μία απευθυνόταν στον Μεσαρές και η άλλη στον Α΄ γραμματέα της τουρκικής πρεσβείας, Ζεκή Μπέη!
«Η πρότασις να εγκαταλείψω τον Μ. και να παντρευτώ Τούρκο διπλωμάτη δια να συνάπτω σχέσεις με Έλληνες υπουργούς και στρατηγούς εγγίζει τα όρια της αχαρακτηρίστου ατιμίας. Εγώ εγκατέλειψα ολόκληρον Βασιλέα χάριν του Μ. και σεις μου προτείνετε παρομοίας ατιμίας; Όχι κ. Ζεκή , είμαι πολύ ακατάλληλον πρόσωπον δια τόσον μεγάλας τουρκικάς ατιμίας», έγραφε η Λετονή βαρόνη.
Όταν οι αστυνομικοί ολοκλήρωσαν την ανάγνωση διαπίστωσαν πως η βαρόνη Δωροθέα ντε Ροπ ήταν κατάσκοπος για λογαριασμό της τουρκικής κυβέρνησης! Η εμπλοκή της στην υπόθεση της κλοπής της αλληλογραφίας του Ελευθέριου Βενιζέλου από έναν επιφανή ομογενή ήταν ξεκάθαρη με βάση αυτά που η ίδια έγραφε ενώ ήταν ξεκάθαρο πως δεχόταν ισχυρές πιέσεις από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να χωρίσει από τον έρωτα της ζωής της και να παντρευτεί τον Τούρκο διπλωμάτη, Γιουνούς Ζιά Αχράν με στόχο να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με Έλληνες πολιτικούς και στρατιωτικούς ώστε να αποσπά πολύτιμες πληροφορίες!
Εκτός από τους Τούρκους, πάντως, τη διάλυση της σχέσης της με τον Κότσι Μεσαρές την ήθελε και ο βασιλιάς της Αλβανίας ο οποίος θολωμένος από τη ζήλια πέρασε νόμο σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν οι Αλβανοί διπλωμάτες να παντρεύονται γυναίκες που δεν είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αλβανία.
Ο Κότσι Μεσάρες ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του βασιλιά της Αλβανίας. Έτσι είχε γνωριστεί με τη βαρόνη. Όταν ο βασιλιάς έμαθε για τον έρωτά τους, τον έστειλε στην πρεσβεία της Αθήνας εκτιμώντας πως ο έρωτας τον δύο νέων θα «σβήσει». Η ντε Ροπ, ωστόσο, τον ακολούθησε στην Ελλάδα και ο βασιλιάς πικραμένος δε σταμάτησε να τους κυνηγάει.
Κάπως έτσι και βλέποντας τη ζωή του να καταστρέφετε ο Μεσάρες ζήτησε από τη βαρόνη να χωρίσουν και εκείνη βρέθηκε μόνη, χωρίς χρήματα, χωρίς στήριξη και με Τούρκους μυστικούς πράκτορες να την εκβιάζουν.
Ένα κοσμοπολίτικο ρομάντζο είχε μετατραπεί σε πολιτικό και κατασκοπευτικό θρίλερ. Ο «δρόμος» προς την παραλία του Αγίου Κοσμά ήταν... ανοιχτός.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
