Οι τίτλοι του μπασκετικού Αρη είναι πια και επίσημα 22, αφού η «εκκρεμότητα» της αναγνώρισης του Σούπερ Καπ του 1986 διευθετήθηκε οριστικά. Έστω και αν χρειάστηκε να σκιστούν από τα ημερολόγια 13.366 χαρτάκια, η τωρινή διοίκηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης προχώρησε στην κατοχύρωση του τροπαίου στη νικήτρια ομάδα, 37 χρόνια μετά!
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1986, το θρυλικό συγκρότημα του Γιάννη Ιωαννίδη επικράτησε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με 104-88 του Παναθηναϊκού του Κώστα Μουρούζη, κατακτώντας τον περίφημο τίτλο του «υπερπρωταθλητή», δηλαδή εκείνου που βγαίνει νικητής στη «μονομαχία» μεταξύ εγχώριου πρωταθλητή και κυπελλούχου.
Επρόκειτο για έναν σποραδικό και όχι εδραιωμένο θεσμό στην Ελλάδα, του οποίου ο τίτλος κρινόταν σε δύο τελικούς. Στον πρώτο, μια βδομάδα πριν τη ρεβάνς στο ΣΕΦ, με τον Αρη γηπεδούχο στο Αλεξάνδρειο, οι Θεσσαλονικείς είχαν νικήσει με 117-85 τον Παναθηναϊκό, κάνοντας το πρώτο βήμα. Είναι εύκολη η μαντεψιά σχετικά με το ποιος οδήγησε τους «κίτρινους» στον τίτλο: ο Νίκος Γκάλης, φυσικά, με 42.5 πόντους σε αυτό το ζευγάρι αγώνων.
Πλην του "Gangster", η σύνθεση του Άρη περιελάμβανε πολλούς ακόμη legends της ιστορίας του συλλόγου, πιονιέρων της περιβόητης «Αυτοκρατορίας». Παναγιώτης Γιαννάκης, Βασίλης Λυπηρίδης, Γιώργος Δοξάκης, Μιχάλης Ρωμανίδης, Πέτρος Σταμάτης έπαιξαν και σκόραραν στους τελικούς με τους «πράσινους», ενώ ξεχωριστή αναφορά αξίζει στον Λευτέρη Σούμποτιτς που αυτά τα δύο ματς ήταν τα παρθενικά του με τη φανέλα του Άρη. Στο ντεμπούτο του, μάλιστα, στη Μακεδονία, είχε συστηθεί με 28 πόντους στο κοινό της πόλης, δίνοντας μια... γεύση από τα «προσεχώς» της επταετίας του στον Άρη!
«Κάλλιο αργά παρά ποτέ»
Ο Χάρης Παπαγεωργίου, νυν πρόεδρος του συλλόγου, ήταν επίσης μέλος της ομάδας, αλλά δεν είχε αγωνιστεί, αποκαλύπτοντας χθες Κυριακή (9/4) στην ΕΡΤ πως εκείνη τη χρονική στιγμή υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο Ναύπλιο. Συμμετοχή, σαφώς, είχε και ο Δημήτρης Κοκολάκης, ο οποίος βρισκόταν τότε στη δύση της σπουδαίας καριέρας του, αλλά και ο Νίκος Φιλίππου.
«Είναι ένα ωραίο reunion, χαίρομαι που ξαναβρέθηκα με την ομάδα μου» δήλωσε ο Νίκος Γκάλης στο περιθώριο της ιστορικής εκδήλωσης. «Πιστεύω -και θέλω να πιστεύω- πως θα έρθουν και άλλα τρόπαια», πρόσθεσε και ενώ νωρίτερα είχε κάνει τον «γύρο του θριάμβου» με τους συμπαίκτες του -εκείνους που τις Πέμπτες... άδειαζαν δρόμους και καθήλωναν την Ελλάδα μπροστά από τις τηλεοράσεις στα αλησμόνητα παιχνίδια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης- μπροστά στις κατάμεστες εξέδρες, για έναν τίτλο που στην πραγματικότητα δεν πανηγυρίστηκε ποτέ ενώπιον των φίλων του συλλόγου! Καλύτερα αργά παρά ποτέ, λοιπόν, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο ίδιος, σε μια αρμονική σύνδεση του «τότε» με το «σήμερα».
Χρονολογικά μιλώντας, αυτός ο τίτλος ήταν ο -κατά σειρά- 7ος τίτλος της ιστορίας του Άρη που τότε αριθμούσε πέντε πρωταθλήματα (1930, 1979, 1983, 1985, 1986) και ένα κύπελλο (1985). Γιατί όμως θα μείνει στην ιστορία ως ο 22ος; Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ξέρει γιατί άργησε τόσο η έγγραφη αναγνώριση του.
Ουδέποτε έγινε γνωστή η αιτία που οι προηγούμενες διοικήσεις της ΕΟΚ παρέβλεψαν να χρίσουν τον Άρη κάτοχο του «SUPER Κυπέλλου». Αν αναρωτιέστε γιατί αναφέρεται με αυτή την ονομασία (και όχι Σούπερ Καπ), είναι επειδή στις 28 Φεβρουαρίου, όταν η ΕΟΚ αναγνώρισε και επίσημα τον τίτλο, έτσι τον αποκάλεσε, όπως είχε γνωστοποιήσει η ΚΑΕ Άρης μέσω της σχετικής της ανακοίνωσης.
Εν τέλει, ο οργανισμός του Άρη εισέπραξε το δικαίωμα της ανύψωσης του λαβάρου ως «απόδοση δικαιοσύνης».
Ή, εναλλακτικά, ως ένα «διαχρονικό ζήτημα που αποκαταστάθηκε... μια για πάντα». Για τον Άρη, ακολούθησαν 15 ακόμη τίτλοι μετά το Σούπερ Καπ: 5 πρωταθλήματα (1987, 1988, 1989, 1990, 1991), 7 κύπελλα (1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1998, 2004) και 3 ευρωπαϊκοί τίτλοι (1993 - Saporta, 1997 - Korac, 2003 - Champions Cup), μα κυριότερα, η δημιουργία μιας μοναδικής κληρονομιάς που εξακολουθεί να καθοδηγεί τις νέες γενιές και που γιγάντωσε το club, στις συνειδήσεις φίλων και «εχθρών».
«Το αφιερώνουμε στον Γιάννη Ιωαννίδη»
«Αφιερώνουμε τον τίτλο στον προπονητή μας, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Τον αγαπώ πολύ» τόνισε ο εμφανώς συγκινημένος Νίκος Γκάλης που για ακόμη μια φορά διέβη τις πύλες του Αλεξανδρείου γνωρίζοντας (ξανά) μοναδική αποθέωση από παλιούς και νέους.
Για την ιστορία, ο θεσμός του Σούπερ Καπ επανήλθε στην ελληνική πραγματικότητα τον Σεπτέμβριο του 2020, με την διαφορά πως τελείται πια υπό την αιγίδα του ΕΣΑΚΕ. Ακόμη, η σημερινή εκδοχή αφορά τις πρώτες τέσσερις ομάδας της τελικής κατάταξης του πρωταθλήματος κι όχι το μπρα-ντε-φερ μεταξύ πρωταθλητή και κυπελλούχου.
Επομένως, ίσως η μη συνέχιση του Σούπερ Καπ στα τέλη της δεκαετίας του '80, να έκανε την -τότε- ΕΟΚ να... ξεχάσει πως έγινε, έστω και για μια και μοναδική φορά. Ελάχιστη σημασία έχει πια.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
