Η άνοιξη του 2011 ήταν ίσως η χειρότερη περίοδος σε επίπεδο απωλειών σημαντικών ανθρώπων του ελληνικού πολιτισμού, μιας και στα μέσα Απριλίου είχαμε το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου. Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 3 Μαΐου πεθαίνει ο Θανάσης Βέγγος, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς, ένας από τους πιο ευγενείς ανθρώπους του χώρου και ένας από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς.
Κι αυτή η τεράστια αποδοχή στα λαϊκά στρώματα μπορεί να μην πέρασε στις νομές της εξουσίας, μπορεί να έζησε από μικρός τον πόλεμο του κράτους απέναντι στα αριστερά φρονήματα, αλλά δεν του έλειψε με τίποτα η συναναστροφή με τον κόσμο. Θεατρικά δεν υπήρχε πρεμιέρα που να μην κάθεται με τις ώρες να συζητά με τους θεατές και να δέχεται τους εναγκαλισμούς τους. Κινηματογραφικά έκανε ταινίες δικές του όπου αποτύπωνε το σουρεάλ, το σινεμά του σλάπστικ. Μέχρι και ολόκληρο γήπεδο γέμισε για χάρη του, όταν σε ένα φιλικό παιχνίδι, 40.000 κόσμου βρέθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια για να τον αντικρύσει.
Από τη Μακρόνησο, όπου γνώρισε το Νίκο Κούνδουρο, στο αθηναϊκό σινεμά, στο θέατρο, στα 50 χρόνια και βάλε πορείας, στους τηλεοπτικούς ρόλους που αναδείκνυαν το χάρισμα του δικού μας ανθρώπου κι από κει στο αιώνιο. Ο Θανάσης Βέγγος είναι το πρόσωπο της ταπεινότητας και της ευγένειας κι αυτό πάντοτε θα του αναγνωρίζεται.
Ο ίδιος δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι ένας σπουδαίος ερμηνευτής, δεν καμώθηκε τον ηθοποιό υψηλότατου ταλέντου. Άσχετο αν σε κάποιους ρόλους μπόρεσε να το δείξει κι αυτό. Άλλη ήταν η κάψα του Θανάση Βέγγου και την είχε περιγράψει απόλυτα.
«Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα». Κι αν οι άνθρωποι κρίνονται βάσει αυτού που υποσχέθηκαν, τότε ο Θανάσης Βέγγος δε βγήκε ποτέ ανακόλουθος του εαυτού του.
Αυτό δεν έμεινε μόνο σε γενιές 45-50+ που τον πρόλαβαν στα δημιουργικά του ντουζένια. Έχει περάσει και σε μικρότερους, με κάθε ανάρτηση για τη ζωή ή τις ταινίες του να συνοδεύεται από σχόλια θαυμασμού και αναγνώρισης!
Δεν έχει υπάρξει άλλος ηθοποιός που να υπηρέτησε ένα συγκεκριμένο είδος αφήγησης, αλλά να έγινε ταυτόχρονα αποδεκτός και περιζήτητος σε κινηματογραφιστές όπως ο Αγγελόπουλος και ο Παντελής Βούλγαρης που τον ήθελαν όπως και δήποτε στις ταινίες Το Βλέμμα Του Οδυσσέα και στην Ψυχή Βαθιά και την Τελευταία Νανοχήνα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
