Θυμάμαι λίγο μετά τη συναυλία που είχε κάνει ο ΛΕΞ στη Νέα Σμύρνη, μία μαζική επίθεση μπουμεριάς ανθρώπων που αγκομαχούσαν να κατανοήσουν έναν τραγουδιστή και κυρίως ένα φαινόμενο, ο καθένας με τα εργαλεία του. Η αποτυχία ήταν τεράστια αλλά και τρομακτικά ενδιαφέρουσα.
Οι περισσότεροι, συνήθως «προοδευτικοί» στην πολιτική ταυτότητα, πήγαιναν να τον αναλύσουν ή ακόμα και να τον κατανοήσουν, λες και μόλις είχε βγει από τη μεγάλη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη το 1974 στο Καραϊσκάκη. Οι άλλοι έμειναν στο παιχνίδι του ηθικού πανικού και του «τι ακούνε τα παιδιά μας».
Μεταξύ μας, οι δεύτεροι, μέσα στη γραφικότητά τους, είναι πολύ περισσότερο relevant από τους πρώτους και τις κοινωνιολογικού τύπου αναγνώσεις με σκουριασμένα αναλυτικά εργαλεία.
Διαβάστε Επίσης: «Σα να παίζει η Ελλάδα τελικό»: Η ιστορική συναυλία του ΛΕΞ στο Καυτανζόγλειο
Γιατί αν για κάποιον λόγο νιώθεις ετεροντροπή ακούγοντας πρώην υπουργούς, με κουστούμια και θαλασσί πουκάμισα, να μιλούν για «μουσική για τσογλάνια», αυτό δεν είναι επειδή βλέπεις κάτι ανοίκειο.
Είναι γιατί βλέπεις κάτι που προσπαθεί να καβαλήσει το βίωμα της γενιάς σου χωρίς καν να μπορεί (ή να τον ενδιαφέρει) να ταυτιστεί με αυτό. Άλλωστε, το να περιμένεις να γνωρίσεις μία ολόκληρη γενιά από έναν μόνο καλλιτέχνη είναι σαν να βλέπεις τη γενιά αυτή σαν εξωτικό πουλί.
Η επινοημένη κόντρα ΛΕΞ και Πλάτωνος
Το βασικό εδώ είναι όμως ότι δεν είναι ο δρόμος της κατανόησης πολιτισμικών φαινομένων άλλων γενιών είναι διπλής κατεύθυνσης. Δεν είναι πάντα οι παλιοί αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τους καινούργιους.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Λένα Πλάτωνος, η ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα, την οποία η gen z αποθέωσε και αποθεώνει με τα δικά της φίλτρα, χωρίς όμως να έχει ιδιαίτερα κατανοήσει τι ήταν η ίδια και τι σήμαινε η μουσική της όταν πρωτοβγήκε. Λογικό το ένα, λογικό και το άλλο.
Τις τελευταίες ώρες, τα τοτέμ των δύο γενιών, ο ΛΕΞ και η Λένα Πλάτωνος βρέθηκαν (ή μάλλον καλύτερα τοποθετήθηκαν) απέναντι ο ένας από τον άλλο. Ο προφήτης των millennials και η πρωθιέρεια της gen x. Αφορμή υπήρξε μία αν μη τι άλλο προβοκατόρικη τοποθέτηση της Λένας Πλάτωνος σε αφιέρωμα που έκαναν τα Νέα στον ΛΕΞ. Αντιγράφω:
«Ο ΛΕΞ είναι μια κλασική περίπτωση λούμπεν διαμαρτυρίας. Τουλάχιστον ήταν. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί άκουσα το τραγούδι “Φύγε” που έκανε με τη Χαρούλα Αλεξίου και μοιάζει περισσότερο με τη δική μου αφήγηση. Νομίζω ότι με αυτό κάνει τη μετάβαση, όπου μέσα σε αυτόν τον δρόμο γίνεται πιο σεμνός».
Για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης, δεν θα σταθώ στο ίδιο το κείμενο της Λένας Πλάτωνος που αποτέλεσε αφορμή για να αρχίσει ένα πολύ ενδιαφέρον ταβερνόξυλο το οποίο λίγο-πολύ ήταν προδιαγεγραμμένο. Και ως συνήθως, το ταβερνόξυλο για τη μουσική δεν γίνεται με ουσιαστικά επιχειρήματα αλλά με απαξίωση.
Η φαντασιακή κόντρα ΛΕΞ και Λένας Πλάτωνος διόλου τυχαία ξεκίνησε από παρανοήσεις. Παρανοήσεις του τι σημαίνει ΛΕΞ, τι σημαίνει Λένα Πλάτωνος, τι λέει ο ένας, τι σχολίασε η άλλη. Ένα σύντομο διάλειμμα μέσα σε μία καθολική αποθέωση. Κάτι να μας θυμίσει, πριν τον κάνουμε άγαλμα σε πλατείες, ότι ούτε ο ΛΕΞ ούτε η Πλάτωνος είναι για όλους. Και αυτός είναι ένας από τους πολύ σημαντικούς λόγους για να τους θαυμάζεις.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
