Γύρω στις 11 άρχισε να κυκλοφορεί στα δημοσιογραφικά γραφεία η είδηση ότι ο Τσίπρας θα έκανε δήλωση στο Ζάππειο. Κανείς δεν ήξερε τι περίπου θα αφορούσε η δήλωση αυτή. Το μέρος πάντως ήταν εμβληματικό. Στο Ζάππειο πας για να δείξεις ότι θα πεις κάτι που υπερβαίνει το κόμμα σου, πράγμα που έκανε ούτως ή άλλως όλα αυτά τα 15 χρόνια ο Τσίπρας.
Έφτασα από τους πρώτους. Υπήρχαν κάποιοι ελάχιστοι δημοσιογράφοι, οι κάμερες είχαν ήδη στηθεί, μαζί με κάποιους αστυνομικούς απέναντι από το Μέγαρο. Όλα γίνονταν υπό το περίεργο βλέμμα τουριστών που έβλεπαν κολώνες και προφανώς νόμιζαν ότι φωτογραφίζουν κάτι αρχαίο. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν είναι ακριβώς στο ραντάρ τους.
Κάπου στο βάθος εμφανίζεται το αμάξι του Τσίπρα. «Επιτέλους» ακούγεται μία φωνή από το βάθος. Ήταν το πρώτο ξεφύσημα της βραδιάς.
Ένας από εμάς αλλά και ένας από εκείνους
H πρώτη φορά που είδα τον Αλέξη Τσίπρα από κοντά ήταν όταν ακόμα δεν είχα καν δικαίωμα ψήφου. Στο κέντρο της Αθήνας με μία μικρή ομάδα να τον πλαισιώνει. Λίγες ημέρες αργότερα θα γίνονταν οι δημοτικές εκλογές του 2006. Φαινόταν από τότε χαρισματικός. Χαρισματικοί όμως είναι πολλοί. Ελάχιστοι γίνονται πρωθυπουργοί. Μόνο ένας είναι από την αριστερά.
Η δεύτερη φορά που τον είδα ήταν σε μία εκδήλωση στη Γεωπονική Σχολή. Ήταν, αν θυμάμαι καλά, αποκαλόκαιρο. Την ίδια εβδομάδα είχε επισκεφτεί τον Πάπα της Ρώμης ως επίσημος προσκεκλημένος. «Καλά αυτός ο τύπος είδε τον Πάπα πριν λίγες μέρες;» μου είχε πει ένας φίλος τότε. Πιθανόν να μη θυμάται καν ότι μου το είχε πει. Είχε όμως πολλούς λόγους να το κάνει. Ο πρώτος από όλους ότι ένιωθες πως ο Τσίπρας ήταν σαν εμάς. Θα μπορούσε να έχει έρθει στην καφετέρια ως φίλος φίλου σου ή ως ο μεγάλος αδερφός της κοπέλας σου.
Στα 25 μου πια, ήμουν σε ένα πάρτι. Η μουσική ξαφνικά σταμάτησε. «Ελληνίδες, Έλληνες». Η φωνή του Αλέξη Τσίπρα ερχόταν καθαρή από τα μεγάφωνα. Γύρω στα 5 λεπτά μετά είχε προκηρυχτεί δημοψήφισμα. Οι μισοί χειροκρότησαν, οι άλλοι μισοί τρόμαξαν.
Η μουσική ξαναμπήκε αλλά πλέον κανείς δεν της έδινε σημασία. Στο γύρνα, 3 το πρωί, άνθρωποι στις ουρές των τραπεζών, μάλλον από εκείνους που φοβήθηκαν. Ίσως και από εκείνους που χειροκρότησαν. «Ιστορική νύχτα» αναφωνήσαμε μέσα από το αμάξι. Είχαμε καταναλώσει ήδη μπόλικη εκείνη τη χρονιά.
Συνδέθηκε με πράγματα που πολλοί θέλουν να ξεχάσουν
Σήμερα τον ξαναείδα στο Ζάππειο. Μεσολάβησαν σχεδόν δέκα χρόνια πυκνής ιστορίας με το ένα γεγονός να διαδέχεται το άλλο. «Αγαπήθηκα πολύ και μισήθηκα εξίσου» εξομολογούνταν πρόσφατα σε μία συνέντευξή του.
Δεν νομίζω να υπάρχει πρόταση που να μπορεί να περιγράψει την πορεία του στην πολιτική. Το παραμύθι του τύπου που από το Λύκειο των Αμπελοκήπων έγινε Πρωθυπουργός δεν σταμάτησε την ημέρα που μπήκε για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μαξίμου. Κάπου εκεί τα όνειρα άρχισαν να κουτουλάνε με τους συσχετισμούς.
Είτε τον ψήφισες είτε όχι, είτε τον αγάπησες είτε τον μίσησες, είτε τον αγάπησες και τελικά τον μίσησες ο Αλέξης Τσίπρας συνέδεσε το όνομά του, το πρόσωπό του με την πιο κρίσιμη περίοδο της πολιτικής ιστορίας αυτής της χώρας. Συνδέθηκε όμως και με τα δικά σου προσωπικά βιώματα. Αυτή η σύνδεση τον εκτίναξε σε επίπεδα που η αριστερά ούτε που ονειρευόταν.Τελικά όμως ήταν και αυτή που τον γκρέμισε. Ο ελληνικός λαός στο πρόσωπό του έβλεπε πράγματα που ήθελε να τα ξεχάσει.
Τώρα θέλει κανονικότητα και κανονικότητα παίρνεις όταν ασχολείσαι όσο το δυνατόν λιγότερο με την πολιτική. Αυτό θέλει αν και νομίζω ότι δεν θα το πάρει ποτέ. Σε ποιο πάρτι του 2023 θα έκλειναν την μουσική για να ακουστεί ο Μητσοτάκης;
Φεύγοντας από το Ζάππειο προς άγνωστη κατεύθυνση
Επιστροφή στο Ζάππειο, 29 Ιουνίου του 2023. Ο Τσίπρας είχε μόλις παραιτηθεί. Έβγαινε από τον χώρο την αίθουσα του τύπου χαμογελαστός και κάπως συγκινημένος. Χειροκροτήθηκε από 30-40 άτομα, μεταξύ των οποίων κάποιοι από τους πιο στενούς τους συνεργάτες.
Τι να του κάνουν βέβαια 30 χειροκροτήματα; Mιλάμε για τον άνθρωπο κάποτε που τον χειροκρότησε μισό εκατομμύριο κόσμος στη συγκέντρωση του ΟΧΙ. Άλλες εποχές, άλλα ερεθίσματα λέει μία ψυχή.
Όσο το αυτόκινητό του χανόταν μία κυρία γύρισε και μου είπε «δεν τον θέλατε, τώρα να δούμε με τον Μητσοτάκη τι θα κάνετε;». Και μετά από λίγο συμπλήρωσε «στα 3% θα γυρίσουμε, όσο παίρναμε εμείς στο ΚΚΕ Εσωτερίκου και χαιρόμασταν». Της έκανα ένα νεύμα και έφυγα.
Μάλλον θα έμεινε με την απορία αν συμφωνούσα ή διαφωνούσα με όσα έλεγε. Με την ίδια απορία εξάλλου μένω και εγώ. Τι σημασία είχε όμως αυτός ο διάλογος που έγινε στο περιθώριο της ιστορίας που γραφόταν για μία ακόμη φορά. Μάλλον την τελευταία μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
